Een mens heeft ook hulp van Boven nodig om tot absolute wanhoop te komen. Als mens alleen zijn wij daar niet toe in staat. Het is iets groots om je grens te voelen: dit ben ‘ik’, en dit is niet langer ‘ik’. Alleen de Schepper kan dit teken geven, deze grens laten voelen, de grens tussen Hem en mij.

Wij doen allerlei dingen met allerlei trucjes erbij, totdat we plotseling wanhopen, we zien er het zogenoemde ‘vonnis van de Hemel’ in, waarvan de betekenis is: een teken van Boven. Baal HaSulam schrijft: “Er is geen gelukkiger staat in de belevingswereld van een mens, dan wanneer hij zich wanhopig voelt over wat hij zelf kan ….” Deze staat komt naar een mens toe van de Schepper, men zit volkomen vast.

Wij waren bezig met het bijeen brengen van onze kleine inspanningen, een voor een, en dan ontvangen wij ze, tegelijkertijd, ze zijn al tot één geheel geworden. Wij stoppen onze inspanningen niet in een of ander doosje, nee, zij verzamelen zich tot één gezamenlijke kli (vat), en het resultaat komt van de Schepper. Niemand weet wanneer het zal gebeuren. Daarom vond de uittocht uit Egypte plaats in haast en duisternis.

Wanneer wij proberen om eenheid te bereiken, beginnen wij er samen aan te werken, en dan ontdekken wij plotseling de kracht van wanhoop, weerzin en machteloosheid. Deze wanhoop brengt ons tot een dringende vraag: wij hebben hulp nodig om ons met elkaar te verbinden. En wij schreeuwen het uit. Deze schreeuw wordt gevolgd door Hulp van Boven.

Het is dus onmogelijk om de Schepper te bereiken, zonder eerst innerlijke wanhoop te voelen en tot een gezamenlijke inspanning te komen. De Schepper is een Kracht, die juist onthuld wordt door gezamenlijke inspanning, gezamenlijk werk. In één enkel mens is de Schepper niet aanwezig. Het hogere Licht kan alleen aanwezig zijn in een kli, die in zekere mate gecorrigeerd is, één enkel mens is een “stukje, gebroken” van het geheel.

From the Arava Convention 2/25/12, Lesson #6

Filed under: Congressen, Eenheid, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→

Als een mens dichterbij de onthulling van de Schepper komt, voelt hij dat hij aan de voet van de Berg Sinaï staat. Enerzijds zijn daar al zijn kwade verlangens, anderzijds begrijpt hij, dat hij zijn verlangen om te ontvangen moet voorbereiden om de eigenschap van geven te verkrijgen, wat een afdruk is die Hij geeft. Dit is nodig om het Doel te bereiken en de Schepper te ontdekken. ‘Mens’ – Adam – betekent: ‘gelijk ‘ – Domeh aan de Schepper.

En zo maken wij, met elkaar, ons verlangen om te ontvangen gereed voor verschillende vormen van geven, zodat Zijn afdruk erin kan plaatsvinden. Dit is de staat van het geven van de Torah, waarover geschreven staat: “Jullie allen verschijnen vandaag …” Niet één, maar allen. Omdat wij de hogere Kracht alleen zullen onthullen in onze gezamenlijke eenheid.

Eigenlijk wordt er iets heel eenvoudigs van ons gevraagd: om de materie van ons verlangen voor te bereiden. Maar het is zo moeilijk voor ons, omdat het iets is dat niet meer tot onze wereld behoort. Het heet: wederzijdse insluiting, namelijk verbinding met elkaar. Wij moeten elkaar insluiten, namelijk met elkaar één geheel vormen, ons met elkaar verbinden door middel van ons verlangen, verder niets. Dan zullen wij de Makom (plaats) bereiken – die er vóór het breken van de kelim (vaten) was – waar het hogere Licht kan binnenkomen en Zijn afdruk kan maken.

Daarom maakt het niet uit wat we verder doen, als wij maar de juiste richting van verbinding aanhouden, om de Schepper te onthullen, zoals er geschreven staat: “Israel, de Torah en de Schepper zijn Eén.” ‘Israel’ is de mens, ‘Torah’ is de kracht van het Licht dat ons verbindt en ons brengt naar het punt van ‘liefde voor de naaste als voor onszelf’. En de ‘Schepper’ is de Wortel, de Oorsprong, die ons Zijn afdruk geeft als wij ons verenigen.

Zo sta ik aan de ene zijde, in de groep, en de Schepper staat aan de andere zijde. En als Hij en ik in staat zijn om elkaar in de groep te ontmoeten, vindt daar de onthulling plaats.

Op deze wijze komen wij verder. Al ons werk bestaat uitsuitend uit de voorbereiding hiervoor. Dit zal gebeuren als wij ‘allen samen staan’.

From the Arava Arvut Convention 2/23/12 Lesson #2

Filed under: Collectieve Ziel, Congressen, Eenheid, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Wij moeten onze intentie voor eenheid vasthouden, omdat alles wat wij kunnen bereiken in deze nauwkeurig gerichte intentie verborgen ligt. Wat wij tijdens de lessen horen is niet zo belangrijk, maar het is belangrijk dat wij tijdens de lessen voortdurend kunnen werken aan de eenheid met al onze vrienden, over de hele wereld. In de mate waarin wij ons inspannen om ons met elkaar te verenigen, komen wij verder, en hierin ligt onze gehele vooruitgang.

Als wij ons werk tijdens de les niet doen, kan het ons wel een soort begrip geven, ons een klein beetje verder brengen, maar dit zal geen spirituele ontwikkeling zijn.

Wij kijken deze week naar de opnamen van de lessen van het congres in de Arava. Er doet zich een vraag voor: kunnen wij tijdens het kijken een eenheid bereiken die nog sterker is dan wat wij daar hebben bereikt? En als dat niet zo is, zouden we dan niet beter weer de gebruikelijke routine van de lessen kunnen oppakken? Het antwoord is aan jullie.

Het allerbelangrijkste hierin bestaat uit constant werken aan eenheid. Het gaat niet over hoeveel ik begrijp (dit is volslagen onbelangrijk), maar over de mate, waarin ik mij inspan voor eenheid. Want juist binnen die eenheid zal het voor mij mogelijk zijn, om te voelen waarover gesproken wordt.

From the 2^nd part of the Daily Kabbalah Lesson 2/28/12, “Questions and Answers”

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Gebed, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Vraag: De komende conventie geeft me een te sterk gevoel van angst en druk. Ik ervaar geen vreugde en liefde, maar alleen instructies en waarschuwingen. Ik heb helemaal het gevoel niet meer, dat ik naar een conventie ga. Waardoor ben ik nu in deze staat?

Antwoord: Dat komt omdat je er nooit aan gedacht hebt, dat een conventie geen picknick is. Als je naar onze conventies kwam, was het voor jou altijd zoiets als een festival met veel lezingen, opvoeringen, dansen, maaltijden …. Als een mens zich door zulk soort activiteiten bewuster wordt van zichzelf, zijn ze serieus en goed voor hem. Maar als dat niet het geval is, kan hij beter gewoon van het leven genieten, zonder zich bezig te houden met wat belangrijk is.

In het verleden was het ook al zo: mensen waren gewend om naar de Tempel te komen, omdat daar altijd vers vlees was en goede wijn. Maar anderen kwamen daar met heel andere bedoelingen.

Wij maken mensen nu duidelijk waar zij eigenijk zijn. Iedereen moet dit begrijpen en ermee instemmen, iedereen moet grote vrees voelen. De Torah beschrijft de uiterlijke tekenen van deze staat, zoals de aard die beeft, donderslagen, enzovoort. Het is ook werkelijk zo.

Tegelijkertijd moet deze heel belangrijke staat vreugde in ons oproepen. Je bent in Gevurot (krachten), maar het hogere niveau wordt aan je onthuld, als je het verdient, natuurlijk. Als dat niet zo is, wordt dit je graf. Jij besluit dus of je komt of niet.

De kwaliteit van degenen die komen is belangrijker dan de kwantiteit. Massa verspreiding van het principe van wederzijds garant staan is één ding, een spirituele stijging in de woestijn is iets anders.

Als iemand erheen gaat, alsof hij naar een picknick gaat, zal hij zichzelf grote schade toebrengen. Hij zal onze kracht verminderen en ons verstoren met zijn vreemde gedachten en verlangens, daarvoor zal hij in de toekomst gestraft worden. Zo iemand behoort niet te komen. Er is hier uitsluitend plaats voor degenen die heel serieus zijn.

Ik begrijp het als mensen besluiten om thuis te blijven. Dat is dan eigenlijk een heel serieuze houding: een mens is bang, onzeker over zichzelf, begrijpt dat hij innerlijk nog zwak is ….

Wel, misschien krijg je een nieuwe kans over zo’n tweeduizend jaar?

From the 4th part of the Daily Kabbalah Lesson 2/20/12, “Advice for the Arava Convention”

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Zelfonderzoek - Geen reacties→

Vraag: Er zijn wereldwijd duizenden studenten die samen met ons De Zohar lezen, tijdens de ochtendles. Dit is een heel sterke Kracht van hoge kwaliteit. Waarom voelen wij geen resultaten van onze studie? Waarom komt de correctie niet nu? Waarom moeten we wachten tot het Arava Congres?

Antwoord: We hoeven niet te wachten tot het congres! De correctie kan op dit moment komen. Werkelijk! Alles hangt van onze inspanning af, niet van tijd of plaats.

Maar omdat we in het spirituele kader leven dat we ‘deze wereld’ noemen, kunnen we onder de indruk raken van uiterlijke handelingen, in plaats van door verlangens en intenties.

Wat is het uiteindelijk, onze lichamen, handen, benen en alle materie die we om ons heen zien? Het zijn onze verlangens. Dit zijn echter verlangens op het stille niveau, zodat wij er zelfs zonder intenties mee kunnen werken. We gebruiken ze en krijgen er indrukken door.

Maar, dit zijn verlangens! We gebruiken ze omdat we erin leven. Als we verder komen, op een hoger niveau, maakt het niet meer uit of we bij een congres in de Arava zijn of midden op een drukke markt.

From the 2^nd part of the Daily Kabbalah Lesson 2/16/12, The Zohar

Filed under: Congressen, Correctie, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Intentie, Zohar - Geen reacties→

Vraag: Ik besef plotseling dat we elke dag in een conventie zijn. Is dit het omringende Licht? Hoe kunnen we het aan onze vrienden over de hele wereld doorgeven?

Antwoord: Iedereen is met elkaar verbonden en zij voelen het. Ik ben met veel mensen in contact en zij vertellen mij over heel krachtige indrukken, over grote hoop, over hun betrokkenheid, hun intenties … en het is goed.

Ik ben blij met onze serieuze benadering ten aanzien van wat we verwachten. Deze conventie verschilt volkomen van de voorgaande conventies. De vorm ervan is nu totaal verschillend. Het gaat over hard werken, met inbegrip van de tijd van voorbereiding. We moeten ons krachtig inspannen en ons bewust zijn van de bijzondere verantwoordelijkheid die we hebben. De conventie wordt een plaats om ons in te spannen, niet om ons te ontspannen, en daar ben ik heel blij mee.

Iedereen voelt dat. Honderden vrienden uit het buitenland komen voor de drie dagen van de Arava conventie naar ons toe. Het gaat niet over het aantal dagen, maar over de kwaliteit en de essentie van dit gebeuren. Ik ben heel erg onder de indruk en ontroerd door deze reacties. We hebben nog een week en we moeten die tijd gebruiken voor de voorbereiding. Alle hoop moeten we, zo goed als we het kunnen, verzamelen.

Fysieke aanwezigheid telt nu niet. Het maakt geen verschil waar de vrienden zijn, zij zullen proberen om de alomvattende frequentie waar te nemen en ze hoeven geen tickets te kopen. Wij zullen voelen, dat wij op één plaats bij elkaar zijn, omdat een ’plaats’ een verlangen betekent. Als het verlangen werkelijk één is, voel je totaal geen fysieke afstand. Je zult je lichaam vergeten, net zoals je het vergeet in zeldzame momenten van ontzag, wanneer alleen de geest overblijft.

Ik hoop werkelijk dat wij ons zullen verbinden en dat we ons niet meer afhankelijk voelen van de kilometers die onze lichamen van elkaar scheiden. Op elke plek in de wereld kan je met ons dansen in de woestijn en met ons samen zijn in hart en ziel. Het is werkelijk zo. Er bestaat geen afstand. Alles wordt door het verlangen bepaald.

From the 4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 2/15/12, “Introduction to the Study of the Ten Sefirot”

Filed under: Collectieve Ziel, Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Groepswerk, Intentie - Geen reacties→

Wij bevinden ons in een staat, waar alleen het ‘gebed van de armen’ ons kan redden. Dit betekent dat een mens niets heeft en hij heeft ook niets nodig, op één ding na: zijn ziel weer tot leven brengen. Dit is het enige waar hij om vraagt.

Wij gaan naar de woestijn, die een afspiegeling is van onze innerlijke staat, want de woestijn betekent armoede. En wij wensen niets, behalve het vinden van het punt van aanraking met de Schepper, om onze ziel weer tot leven te brengen.

We kunnen echter ook alle voordelen van ons huidige niveau ontvangen, in plaats van de druppel van versmelting met het hogere niveau, dat wij altijd de Schepper noemen, in vergelijking met ons lagere niveau, de schepping.

Het ontbreekt ons aan verlangen naar het hogere niveau, een verlangen om ons te verenigen met de Hogere, om te voelen dat wij ons in Hem bevinden, zoals een zaaddruppel die zich begint te ontwikkelen.

Dit moet onze intentie zijn als wij uit Het Boek De Zohar lezen.

From the 2nd part of the Daily Kabbalah Lesson 2/6/12, The Zohar

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Innerlijk Werk, Intentie, Zohar - Geen reacties→

Vraag: Houdt het begrip ‘egoïsme’ een bepaald verlangen in of de verwerkelijking van dit verlangen? Als ik bijvoorbeeld iets van iemand wil hebben is dit mijn verlangen, daar kan ik aan werken. Maar het is iets heel anders als ik het nu van hem wegneem.

Antwoord: We hebben het niet over de handeling, maar over de intentie daarbij. Als je iets van iemand wilt hebben, iets tot stand brengt ten koste van een ander en daar genoegen aan beleeft, iets voor je eigenbelang, ten nadele van anderen, spreken we van egoïsme. Maar gewoon ergens van genieten is geen egoïsme.

We spreken van egoïsme als onze handelingen erop gericht zijn om onszelf een plezier te doen en daarmee anderen schade aan te brengen: mensen, de natuur, het maakt niet uit wie of wat.

Vrijwel elke handeling die we uitvoeren is egoïstisch. Een handeling is altijd of in balans met de natuur, de samenleving, mensen, of uit balans, want we leven niet geïsoleerd, als in een vacuüm, maar we hebben een omgeving om ons heen.

Het is belangrijk dat ik altijd rekening houd met een vriendelijke houding naar anderen, dit ontstaat vooral tijdens het proces van opvoeding. Mijn houding ten opzichte van de animale, vegetatieve en levenloze wereld, mijn houding naar de hele natuur en het hele Universum, wordt volkomen anders: liefdevol, vol compassie.

We beginnen krachten en gelaagdheden te ontdekken en te begrijpen die in het verleden voor ons verborgen waren: in de natuur en in de ons omringende ruimte. We ontdekken de matrix, het ontwerp van de natuur, de innerlijke betekenis ervan, het plan, waarin wij bestaan en ons ontwikkelen tegen onze wil in. Een mens bereikt het niveau van de verwerkelijking van zijn eigen participatie, zijn lot, zijn bestemming en doel.

From a “Talk on Integral Education” #7, 12/14/11

Filed under: Educatie, Egoïsme, Integrale Opvoeding - Geen reacties→

Vraag: Wat behoort de minimale verbinding met de groep te zijn en wat is daarin het belangrijkste?

Antwoord: Er zijn veel soorten werk en allerlei verhoudingen in de groep: als de vrienden kleiner zijn dan ik, groter dan ik of gelijk aan mij en of ik mij met hen verbind als de onthulling van de Schepper of dat ik hen als een schild gebruik. De groep is alles. De groep is een verlangen dat ik kan richten, waarmee ik kan spelen en via de groep bepaal ik mijn houding naar de Schepper. Door de groep verkrijg ik een Masach (scherm). Alles wat ik wil vragen, mijn gebeden, mijn verlangens, mijn definities en wat mij duidelijk wordt, dit alles gaat door de groep naar de Schepper.

De groep is het kompas, waarmee ik me kan richten op de Schepper, de hogere Kracht. Als ik mij kan verbinden met de vrienden en een eenheid met hen vorm, ben ik beter geconcentreerd en nauwkeuriger afgestemd op de Schepper. In deze fysieke wereld kan ik een ander zien en naar hem toegaan. In de spirituele wereld zie ik de Schepper echter niet, ik weet niet wat geven is of waar het is, op welke frequentie. Het is alsof ik een radio heb, maar niet weet hoe ik de zender moet vinden, te midden van miljoenen andere zenders.

Ik heb dus een probleem, omdat ik totaal niet weet wat spiritualiteit is en ik me dat op een volkomen verkeerde manier voorstel. Als het eenvoudigweg het tegengestelde zou zijn van wat ik denk, zou ik in ieder geval de richting enigszins weten. Maar ik heb geen idee waar ik spiritualiteit kan vinden. Ik sta in het midden van een cirkel en ik kan elke richting opgaan, ik heb 360 graden ter beschikking en volgens mijn natuur zal ik de juiste richting zelfs niet kunnen vermoeden.

Daarom is er maar één middel: de groep, waardoor ik mij enigszins kan voorstellen wat de eigenschap van geven inhoudt. Als ik ernaar verlang om mij innerlijk met hen te verbinden, zal ik in die verbinding, in mijn verlangen naar hen, gaan voelen wat de eigenschap van geven van de Schepper is. Zo kan ik mijn houding ten opzichte van Hem in mijzelf vormen.

Zo wordt de groep iets, wat voor mij het kostbaarste is, een middel waardoor ik mijn enige en meest belangrijke doel bereik. Ik begin te voelen, dat ik de Schepper kan ontdekken als ik met de groep ben en wij ons met elkaar verbinden. De Schepper wordt alleen in die staat onthuld, in het gezamenlijke gebrek, in het gezamenlijke gevoel dat tussen mij en de groep wordt gecreëerd. Op een andere manier kan Hij nergens onthuld worden.

Het is alsof we samen een toneel bouwen waarop de Schepper kan verschijnen en optreden, in het gevoel van onze gezamenlijke verbinding, van Arvut (wederzijdse zorg), van onze hechting. Als dat niet zou bestaan, zou de eigenschap van geven, waarin de Schepper onthuld kan worden, er niet zijn, want daarvoor is gelijkvormigheid nodig.

From the 1^stpart of the Daily Kabbalah Lesson 1/25/12, Shamati #175

Filed under: Collectieve Ziel, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Intentie - Geen reacties→

Er is een regel: “Als je Mij één dag verlaat zal ik jou twee dagen verlaten.” Dezelfde regel vinden we terug in: “Onthul één deel en verberg er twee”… deze voorwaarde gaat vooraf aan de vorming van de kli (vat).

Het heeft een bedoeling dat de mens kan falen, dit wordt bedoeld met: “Als je me één dag verlaat”, daarna heeft hij twee dagen werk om zichzelf te corrigeren. De betekenis hiervan is, dat hij het niveau waarop hij zich bevond verlaat, valt en zondigt. Hij valt naar een nog lager niveau. Niet naar min één (-1), maar naar min twee (-2), daarna moet hij opstijgen maar het tweede niveau, naar plus 2 (+2).

Als hij eindelijk bij +2 aankomt valt hij naar -3 en dan moet hij opstijgen naar +3. Op deze manier komen we verder, dit komt allemaal ten goede aan onze vooruitgang. Als we vallen moeten we twee maal zo hard werken.

Het belangrijkste hierbij is, dat je je vasthoudendheid niet verliest, dat je niet stil blijft staan omdat je merkt dat je geen enkele beloning krijgt. Het is elke keer nodig, dat we een grotere beloning vinden, die steeds meer losstaat van dit fysieke leven. We moeten leren om de beloning af te wegen tegen wat voor het geheel goed is: in welke mate kan ik werken zodat anderen kunnen ontvangen.

Ik moet mij hiervoor inspannen, zodat het corrigerende Licht mij dichterbij de houding zal brengen, die mij steeds meer bereid maakt om ten dienste van anderen te werken en niet voor mijzelf. Hieraan wordt mijn vooruitgang afgemeten.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 1/18/12, Shamati #108

Filed under: Collectieve Ziel, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→