Wij leren niet van fouten
Opmerking: U zei dat kinderen eigenlijk nooit leren van de fouten van hun ouders.
Mijn antwoord: Natuurlijk niet. Hoe zou dat kunnen? Je kan jouw levenservaring niet aan iemand anders overbrengen, niet in onze wereld en nog veel minder in de spirituele wereld.
Ik herinner me dat mijn leraar op lange winteravonden in Tiberias tegenover me zat, ik ging maar door met dezelfde vragen. Hij keek me met compassie aan, met ogen vol mededogen. Hij had heel expressieve ogen.
Ik zag dat hij met mij meevoelde, maar me niet op een andere manier kon helpen dan door wat hij probeerde uit te leggen, door de richting die hij aangaf en wat hij suggereerde. Meestal zuchtte hij na mijn vragen en zei hij: “Laten we wat lezen.” Dat was alles, meer niet.
Ik herinner me nog dat ik me heel slecht voelde. We gingen samen in het Beit Shemen bos wandelen. Het was nog aan het begin van mijn studie. Ik studeerde ongeveer een jaar bij hem en een jaar is niets als je Kabbalah studeert. Hij zag dat ik totaal verscheurd was. Ik smeekte: “Help me in ieder geval ergens mee!” In het algemeen zijn zulke vragen niet typerend voor mij, maar ik kon me niet meer inhouden: “Help!”
Hij keek me met zoveel pijn aan, als een vader die bereid is om alles te geven aan zijn kind, maar niets kan doen om zijn kind, dat hopeloos ziek is, te helpen. We zaten op een bank, ik kan nu die plek nog laten zien. Hij haalde het artikel “U omsluit mij van achteren en van voren” (“Achor Ve Kedem Tzartani”) uit zijn zak en hij begon mij voor te lezen. Dit is een artikel uit het boek A Sage’s Fruit (de vruchten van een Wijze), dat wij juist in die tijd aan het voorbereiden waren voor publicatie.
De titel van dit artikel kunnen we vertalen als “Ik sla je van alle kanten gade.” Ik kan niet zeggen dat ik er ook maar iets van begreep. Maar wat kan je anders geven aan een beginner?
In dit geval hebben we het over mensen die ernaar streven om het spirituele systeem binnen te dringen, ze voelen zich beroerd omdat ze het niet kennen en het niet bereiken, deze pijn spreekt in hen! Er was in die tijd niets corporeels wat druk op me uitoefende. Ik was prima gesetteld, gezond en jong. Maar ik miste spiritualiteit!
Vraag: Kunt u nu inzien hoe hij u op dat moment zag? U was toch eigenlijk een deel van hem.
Antwoord: Natuurlijk, ik was geïntegreerd in hem. Hij zag mij als een klein systeem dat afgesteld moest worden, hij voelde medeleven en wilde het werkelijk helpen, en het reageerde op een natuurlijke wijze. Wat kan je nog meer doen? Je moet blijven werken en de resultaten afwachten.
Natuurlijk maakte hij zich zorgen over mij, maar als een vader over een kind dat zich niet in een hopeloze situatie bevindt. De vader heeft een medicijn dat hij elke dag aan zijn kind geeft en hij ziet dat het kind uiteindelijk zal genezen en zal doen wat nodig is.
Er was een dag waarop ik mezelf niet de baas kon, ik ging niet met hem mee naar zee. Toen bracht een andere student hem erheen, die vroeg: “Waarom gaat altijd alleen Michael met u mee?” Rabash antwoordde: “Ik kan er niets aan doen. Hij heeft een speciale ziel.”
Ik hoorde dit 20 jaar later van die vriend, tijdens een onverwachte ontmoeting. Ik dacht er helemaal niet aan en bovendien was ik verbaasd dat Rabash dat tegen een andere student over mij had gezegd.
Dus als je naar een student kijkt, houd je rekening met zijn hele toekomst en van daaruit ga je met hem om. Je verdraagt zijn bokkensprongen en leidt hem voorwaarts, of je “jaagt” hem vaker op, of misschien integendeel, je trekt hem bij “zijn haren” ergens uit.
Blog in het Engels: https://laitman.com/2024/03/we-do-not-learn-from-mistakes/
Voor meer informatie: https://www.facebook.com/bnei.baruch.kabbalah.holland
From KabTV’s “I Got a Call. You do not Learn from Past Mistakes” 1/15/12
Related Material:
Like a Baby in Its Mother’s Arms
Seeing a Person’s Future
Make The Future Yourself
Filed under: Children, Education, Spiritual Teacher, Spiritual Work | Add Comment / Ask Question →
Abonneren op RRS Feeder