Michael Laitman. Oprichter en president van het Bnei Baruch Kabbalah Opleidings- en Onderzoeksinstituut, die toegewijd is aan het onderwijzen en verspreiden van de wijsheid van Kabbalah. Professor in Ontologie, Dokter in Filosofie en Kabbalah en een Master in Bio-Cybernetica. Vader van drie kinderen en opa van drie kleinkinderen. Het Volledige Profiel...
Wij kunnen het principe “Heb je naaste lief als jezelf” in de wereld van vandaag verwezenlijken door onderwijs.
Onderwijs betekent onze media, onze scholen, hogescholen, universiteiten en onze culturen ermee vullen, letterlijk alles wat ons beïnvloedt, vullen met voorbeelden en uitleg van de noodzaak om positieve verbindingen tussen ons allemaal tot stand te brengen.
Als we dat doen, is er hoop dat we positieve sociale waarden bereiken en een heel aangename, goede, perfecte wereld. Zo niet, dan zet ons voortdurend groeiende ego – het verlangen om te ontvangen dat anderen en de natuur wil verslinden voor eigen gewin – ons tegen elkaar op, op ramkoers naar de ondergang.
We kunnen het principe “Heb je naaste lief als jezelf” vergelijken met de manier waarop een ideaal gezin functioneert. In het begin van de schepping waren wij één familie. In onze tijd moeten we waarmaken dat we één familie zijn te midden van miljarden mensen, dat is mogelijk door onze onderlinge verbondenheid en afhankelijkheid steeds weer in praktijk te brengen. We lijken momenteel op een familie die is opgegroeid en de verbinding met elkaar heeft verloren, we moeten iedereen weer bij elkaar brengen om erover te praten. Dat heeft de mensheid nu nodig.
Based on the video “How to Make ‘Love Your Neighbor as Yourself’ a Reality in Today’s World” with Kabbalist Dr. Michael Laitman and Oren Levi. Written/edited by students of Kabbalist Dr. Michael Laitman.
Ik kreeg een e-mail van een bezorgde moeder die het volgende schreef: “Tegenwoordig zijn ook volwassenen onzeker en angstig. Hoe kunnen we dan kinderen in de opvoeding leren om vol vertrouwen te zijn? Waar kunnen we op vertrouwen? Wetten worden overtreden, basis moraal bestaat niet, overal vinden we leugens, pornografie en vuiligheid, iedereen is boos en voelt zich gekweld door het leven.”
Ze heeft gelijk, alles is corrupt in onze tijd, moraal bestaat niet, en pornografie, vuiligheid en leugens vormen onze dagelijkse realiteit. Wat ze zich niet realiseert, is dat er nooit betere tijden zijn geweest. We zijn altijd corrupt geweest, alleen is het tegenwoordig veel openlijker.
Het is misschien beangstigend om aan te zien, maar de soberheid die we moeten verdragen is een mogelijkheid om door de smog heen te breken die ons heeft verblind en ons hart en ons denken heeft dichtgestopt. Nu kunnen we ons eindelijk openstellen voor de ware oplossing van al onze problemen.
Pas wanneer we voelen dat we geen andere keuze hebben dan te veranderen, zullen we bereid zijn om de nodige stappen te zetten. In verband met de huidige maatschappelijke verdorvenheid is de enige oplossing dat de opvoeding ons consideratie en wederzijdse verantwoordelijkheid leert. Het lijkt misschien onmogelijk, maar de huidige situatie – die alleen maar ernstiger wordt – in stand houden, is ook geen mogelijkheid, daarom lijken we geen andere keus te hebben.
Het mag geen gedwongen educatie worden, zoals dat in het communistische Rusland bestond. Opvoeding tot vriendelijkheid en consideratie moet voortkomen uit het besef dat we geen andere keus hebben als we een goed functionerende samenleving willen opbouwen.
De eerste stap om de maatschappij ten goede te veranderen is dat een kritische massa mensen gaat beseffen dat de huidige situatie zo niet kan blijven. Daarna zal men meer aandacht krijgen voor gedachten aan wederzijdse consideratie, vriendelijkheid en andere begrippen die nodig zijn om positief te kunnen denken over anderen.
Het is dan ook noodzakelijk dat dit proces op sociaal niveau plaatsvindt en niet op persoonlijk niveau. Eén mens alleen kan zijn gedrag niet ten goede veranderen als de sociale omgeving negatief is. Maar als een hele gemeenschap besluit te veranderen, zal niets haar tegenhouden.
Het lijdt geen twijfel dat iedereen uiteindelijk zal inzien dat we onszelf moeten veranderen om de situatie te verbeteren. De vraag is alleen hoe lang het zal duren voordat we beseffen dat we geen andere keuze hebben dan aan onszelf te werken. Het kan veel tijd kosten, met veel moeilijkheden onderweg, het kan ook heel snel gaan als we beseffen dat we, om ons leven te verbeteren, onszelf moeten verbeteren.
Een educatief onderwijsproces betekent niet in een klas zitten tegenover een leraar of iets dergelijks. “Onderwijs” betekent: leren over de menselijke natuur, over de onderlinge verbondenheid van de wereld, en over hoe we allemaal elkaar beïnvloeden. Als gevolg daarvan zullen we beseffen dat we moeten opletten dat we elkaar niet schaden, want als we anderen schaden, schaden we onszelf. Het is een leerproces, maar het moet samengaan met de manier waarop we leven en onszelf gaandeweg veranderen, dan zullen we geleidelijk en met elkaar onze verhouding tot anderen verbeteren.
De eerste stap naar een positieve verandering is daarom bewustwording van onze situatie. De volgende stap is het ontwikkelen van wederzijdse consideratie en tenslotte zorg voor elkaar.
De toenemende pijn en het toenemende lijden in de wereld moeten ons uiteindelijk tot het besef brengen dat de natuur ons ertoe leidt om uiteindelijk de rat race naar technologische, industriële en financiële dominantie achter ons te laten en in plaats daarvan aandacht te besteden aan onze ontwikkeling als mensheid, aan het onderwijs dat we moeten geven: niet alleen aan kinderen, maar aan hele naties, aan de mensheid.
Internationale betrekkingen zijn venijnig geworden en hoe venijniger ze worden, hoe meer ze een bedreiging vormen. Ik denk dat we als gevolg van de toenemende pijn en het toenemende lijden in de wereld zullen gaan inzien dat we geen andere keuze hebben dan een begin te maken met het bouwen van positieve, menselijke contacten.
De natuur laat ons niet langer in tot verdeeldheid brengende richtingen verder gaan, maar zal ons dwingen om ons met elkaar te verbinden – als we het niet vrijwillig doen, dan door lijden. Daarom ligt de grootste uitdaging voor de mensheid in onze verbinding met elkaar, boven onze verdeeldheid uit, zo kunnen we evenwicht bereiken met de natuur. Totdat we ons afstemmen op de natuur, is de pijn en het lijden dat we ervaren – hoe bitter het ook is – bedoeld om ons te helen.
Based on talk, “Meet the Press,” between Kabbalist Dr. Michael Laitman and David Rosenthal. Written/edited by students of Kabbalist Dr. Michael Laitman.
Denk er eens over na hoe het zou zijn als je volledig verbonden zou zijn met andere mensen, als tandwielen die met iedereen samen in een complete coördinatie ronddraaien.
Stel je eens voor dat je gedachten, je wensen, wat je doet en besluit helemaal afhankelijk zouden zijn van de maatschappij om je heen en de omstandigheden.
Dat zou een onverdraaglijk gevoel zijn, erger dan een gevangenis – totale slavernij.
Je zou je voelen als een vogel die in een kooi opgesloten zit en uit alle macht op zoek is naar een mogelijkheid om zich te bevrijden.
Je zou liever doodgaan dan zo’n onontkoombare druk te voelen.
Maar, of we het nu leuk vinden of niet, de mensheid is in die richting op weg.
Het coronavirus heeft al duidelijk gemaakt hoe wij een heel nieuw tijdperk van wereldwijde afhankelijkheid en verbinding zijn binnengetreden, en het enige wat wij kunnen verwachten is dat onze verbondenheid alleen maar sterker wordt.
Wat is dan de sleutel om onze toenemende verbinding niet te voelen als een gevangeniscel waarin wij ons steeds meer opgesloten voelen, maar als een verbazingwekkend fenomeen dat allerlei nieuwe mogelijkheden voor ons opent?
Die sleutel is een nieuw soort onderwijs.
Tot op heden heeft ons onderwijs ons vooral opgeleid om de arbeidsmarkt op te gaan, die al begint te wankelen onder de druk van de huidige realiteit waarin men steeds meer onderling afhankelijk en met elkaar verbonden is. Bovendien, als we voornamelijk leren hoe wij voor onszelf banen kunnen invullen en carrière maken, en niet leren hoe we met succes met elkaar kunnen omgaan in een realiteit waarin we steeds nauwer met elkaar verweven zijn, maken we talloze negatieve gevolgen mee – van toenemende depressie, stress, angst en eenzaamheid op persoonlijke schaal, tot meer sociale verdeeldheid en polarisatie in de samenleving in het algemeen.
Aan de basis hiervan geldt: hoe meer wij ons ontwikkelen, hoe meer wij ons met elkaar moeten verbinden. Onze verbindingen zijn echter oppervlakkig: we verbinden ons meer op technologisch en economisch gebied en ten gevolge van allerlei verschijnselen zoals het coronavirus dat ons nu wereldwijd in dezelfde omstandigheden plaatst. De paradox is dat hoe meer wij ons op deze manier met elkaar verbinden, hoe meer we afgescheiden raken in onze houding naar elkaar.
Daarom hebben we nu een nieuw soort onderwijs nodig dat ons innerlijke, psychologische aanpassingsvermogen begeleidt, zodat we met onze toenemende externe verbindingen om kunnen gaan, dit betekent dat wij leren hoe wij met elkaar om kunnen gaan om onze toenemende verbindingen op een positieve manier te realiseren.
Het probleem is dat onze egoïstische natuur – het verlangen om ten koste van anderen te genieten – strijdig is met onze toenemende verbondenheid die van ons vraagt dat wij rekening houden met elkaar, concessies doen, gevend zijn en ons verantwoordelijk voelen voor elkaar.
Wat mij dan beangstigt is de vraag hoe de mensheid zich verder met elkaar zal verbinden. Wordt de mensheid platgewalst onder een evolutionaire stoomwals waardoor mensen, zonder bewust mee te werken, platgewalst worden en zo de verdere ontwikkeling zullen ervaren als pijn en lijden, of zal de mensheid zich gaan organiseren door te gaan leren over de eigen aard en de aard van de omringende, integrale samenleving en dan in beweging komen om de huidige houding die verdeeldheid brengt en egoïstisch is, af te gaan stemmen op de volmaakte, altruïstische verbondenheid van de omringende werkelijkheid?
De vrees die ik heb gaat echter samen met hoop en een oneindige drijfkracht om de methode van verbinding – die duizenden jaren geleden door Kabbalisten is geopend om juist in onze tijd toegepast te worden – door te geven. Ik onderwijs deze methode in dagelijkse lessen aan mijn studenten, net zoals mijn leraar dat deed aan zijn studenten, en ik neem ook dagelijks deel aan veel verschillende programma’s op tv en internet, ze worden in verschillende talen door miljoenen mensen over de hele wereld bekeken, mensen die geen belangstelling hebben voor Kabbalah, maar die de principes van deze methode kunnen gebruiken om beter te leren begrijpen hoe de natuur werkt en hoe zij ons naar een behoefte aan verbinding leidt. Alleen al het binnendruppelen van dit basisbegrip van de methode van verbinding, dient om de weg te wijzen naar positieve verbinding. Zoals we zien is dit echter niet voldoende om de mensheid de weg van lijden en een crisis te besparen.
Als we ons werkelijk onnodig lijden willen besparen tijdens onze verdere ontwikkeling, is het noodzakelijk om de methode van verbinding te integreren in onze onderwijssystemen en media-invloeden, zodat we – in dezelfde mate waarin we leren hoe we vacatures kunnen invullen en allerlei media tegenkomen die ons meestal beïnvloeden met verdeeldheid zaaiende berichten – leren hoe we ons positief kunnen verbinden en gelukkige, zelfbewuste mensen kunnen worden die zich veilig voelen, en we ook een plek innemen in media die ons met positieve voorbeelden beïnvloeden. Dat we mensen worden die hun egoïstische basisdriften overwinnen door aan elkaar liefde en zorgzaamheid te tonen.
Voor iedereen die zich meer wil verdiepen in dit onderwerp, is bovenstaande video bestemd, een documentaire (Engelse ondertiteling kan ingesteld worden) die één van mijn studenten heeft gemaakt over dit overgangsmoment in de geschiedenis, en de uiterst belangrijke noodzaak om ons positief met elkaar te verbinden.
Image by World Vectors by Vecteezy
Blog in het Engels: https://laitman.com/2020/10/what-scares-you-most-in-life-quora/
Het coronavirus heeft laten zien hoezeer de mensheid met elkaar verbonden is en van elkaar afhankelijk is. Wij zouden er verstandig aan doen als wij ons afstemmen op deze onthulling van verbondenheid.
Experts waarschuwen ons voor toekomstige pandemieën en wereldwijde problemen, wij zouden naar deze boodschap over onze wereldwijde verbinding moeten luisteren – een verbinding die de natuur met ons communiceert – en ook een nieuwe wereldwijde basis moeten voorbereiden om met dergelijke problemen om te gaan.
De mensheid kan van het coronavirus leren dat het omgaan met wereldwijde problemen door er met lokale acties op te reageren, net zoiets is als pleisters op je huid plakken terwijl je een ziekte hebt over je hele lichaam.
Met andere woorden: dat is verre van voldoende.
Als we in een herstelfase van de pandemie terechtkomen, zouden we er goed aan doen om de toonaangevende waarden van de maatschappij opnieuw te bezien, zodat herstel werkelijk mogelijk wordt en ook duurzaam zal zijn.
Welke waarden zijn optimaal voor de situatie waarin de mensheid nu verkeert? Er zijn geen andere waarden dan de noodzaak van meer wederzijdse verantwoordelijkheid en aandacht, tussen alle mensen, maatschappijen en landen.
Wij vormen één systeem, daarin zijn we met elkaar verbonden en van elkaar afhankelijk, het coronavirus maakte geen onderscheid tussen de sociaal-economische status van degenen die geïnfecteerd werden, of het feit of iemand goed of slecht was in ecologie, iedereen werd als gelijke beschouwd, wij zouden er verstandig aan doen als wij deze les over gelijkheid van het coronavirus zouden leren.
Als we deze les van het coronavirus gaan leren, kunnen we onszelf als kleine, vechtende, ruziemakende kinderen zien, en dan komt onze strenge moeder ons bestraffen. Het maakt niet uit of wij proberen uit te leggen dat de andere kinderen begonnen en dat zij de schuld zijn, onze moeder staat onverschillig tegenover al onze vingerwijzingen, zij geeft ons gewoonweg allemaal dezelfde straf, dwingt ons om op te houden met spelen, en zegt dat wij na moeten denken over waar we mee bezig zijn en over de manier waarop wij ons gedrag kunnen verbeteren.
Daarom is het belangrijkste wat wij van deze pandemie kunnen leren, dat wij als gelijken met elkaar moeten omgaan, dat iedereen, alle samenlevingen en landen, een gemeenschappelijke taak heeft in een wereld waarin wij wereldwijd van elkaar afhankelijk zijn. In een dergelijke situatie zijn we van iedereen die verantwoordelijkheid neemt afhankelijk, en denken en handelen we vanuit zorgzaamheid voor elkaar.
Als wij nalaten om onze omgang met elkaar te verbeteren naar meer verantwoordelijkheid ten opzichte van elkaar en meer zorgzaamheid voor elkaar, kunnen wij meer klappen verwachten van de natuur, ze zullen dan harder zijn en ons waarschuwend laten weten dat wij afhankelijk zijn van elkaar en daarom onze omgang moeten upgraden.
Om onze relaties te upgraden, hebben we een onderwijssysteem nodig dat herzien wordt, waarbij we alle mogelijke communicatiemiddelen gaan gebruiken om een nieuwe wereldwijde samenleving op te bouwen van mensen, samenlevingen en landen die positief met elkaar verbonden zijn.
Hoe meer wij door de gedachte dat de mensheid één familie is, worden beïnvloed, elkaar eraan herinneren en – zoals het in een familie werkt – ieder familielid voor de andere familieleden zorgt, hen steunt en aanmoedigt zonder onderscheid te maken, hoe beter we zullen ervaren dat er een hogere kwaliteit van leven is, meer geluk, vertrouwen en welzijn voor de gehele samenleving.
De natuur heeft haar eigen middelen om ons naar deze conclusie te leiden, het coronavirus is er één van, hoe eerder wij ons bewust worden van onze wereldwijde, onderlinge afhankelijkheid en onze onderlinge verhoudingen verbeteren, hoe minder negatieve verschijnselen wij van de natuur zullen ervaren, wij zullen vrede en evenwicht voelen, met elkaar en met de natuur.
In Westchester Community College in New York is er een serie lessen over Integrale Educatie, gebaseerd op twee cursussen van het Intensive Engelse Program of the English Language Institute, afgerond. Beide experimentele series lessen werden door ongeveer veertig studenten bijgewoond en boden hen de mogelijkheid om met elkaar te bouwen aan een goede omgeving.
Deze informele non-credit cursussen zijn gebaseerd op intensief spreektaal onderwijs voor studenten die naar de VS kwamen om economie, bouwkunde, medische research, etc. te studeren. Onder hen waren verscheidene toekomstige katholieke priesters, een duikinstructeur, docenten, au pairs en jongeren die zich voorbereidden op een scala aan beroepen in de Verenigde Staten.
De gemiddelde leeftijd van de groep was 25 jaar, het niveau van de vooropleiding varieerde van de middelbare school tot hogere opleidingen. De geografische bevolkingssamenstelling was als volgt: 30% Aziatisch (China, Korea, Japan), 40% Latijns- en Zuid-Amerikaans, 5% Midden-Oosten (Syrië, Iran, Verenigde Arabische Emiraten), 2% Afrikaans, 3% Haïtiaans, 20% Europees, Noord-Amerikaans en Russisch.
De gevorderde taal en onderwijs studenten mochten een programma samenstellen dat gebaseerd is op de training ‘Integrale Educatie’ en op de serie ‘Het Nieuwe Leven’: interviews met dr. Michael Laitman over leven in de toekomstige wereld. Tijdens deze cursus ontmoetten de studenten elkaar en de docent drie uur per dag, vijf dagen per week, gedurende een periode van drie maanden. Dit gaf de docent de mogelijkheid om vrijer gebruik te maken van taal als instrument voor het presenteren van het materiaal en om de studenten een gevoel te geven van saamhorigheid, een verlangen naar integratie en besef van de nieuwe wereld, hun rol daarin en de mogelijkheid om samen geluk en een goede toekomst te bereiken.
De studenten kregen het trainingsmateriaal voor het verspreiden van Integrale Educatie, artikelen en video’s voor discussie. De studenten hadden plezier in het spelen van spelletjes, zij werkten steeds in groepen en maakten vijf teamprojecten met visuele presentaties, waarin zij presenteerden wat zij begrepen en geleerd hadden en waarbij ze hun gevoelens en indrukken deelden met de anderen.
De cursus bevatte ruim tien topics, waaronder: het verschil tussen leiderschap en autoriteit; een betere weg naar succes; is concurrentie gunstig voor kinderen; hoe kunnen we evenwicht vinden tussen ons en de natuur; wanneer ben je een volwassen mens en andere onderwerpen. Hoe meer ze samenwerkten, hoe dichter ze bij elkaar kwamen, hoe dieper ze voelden dat ze ondanks verschillen in etniciteit op elkaar leken en gemeenschappelijke verwachtingen voor de toekomst hadden.
Twee weken geleden was de programmadirecteur anderhalf uur in de lesruimte om te zien hoe zij werkten, hij was aanwezig bij een groepspresentatie over het onderwerp ‘succes’. De studenten hadden het succes van verschillende beroemde mensen bestudeerd en zij hadden ontdekt dat hun succes afhankelijk was van een intensieve bijdrage van mensen die samen één doel wilden bereiken, één visie hadden en als één familie trouw waren aan de zaak.
Wat zowel de directeur als de docent verbaasde, was dat een aantal deelnemers hun gedeelte van de presentatie afrondden met de uitspraak dat scholen hen veel dingen leren, maar dat niemand hen leert om te leven en lief te hebben en dat zij dat verder wilden bestuderen. Later zei de programmadirecteur dat hij onder de indruk was van het feit dat de studenten hadden geleerd om op een goede en harmonieuze wijze samen te werken aan complexe problemen.
De sessie werd afgesloten met een screening van de film Crossroads door middel van groepsdiscussies in kringen, waarbij ervaringen werden uitgewisseld en er gebruik werd gemaakt van spelletjes. De film Crossroads werd gebruikt als visueel, academisch materiaal, de studenten vonden het een goede film. Na de koffie, het bekijken van de film en overige activiteiten, werd er aan de studenten gevraagd om hun conclusies te delen over wat we nodig hebben om in de wereld te overleven en een betere toekomst op te bouwen.
Bijna iedereen gaf als antwoord: “Door jezelf te veranderen en je te integreren met andere mensen.” Hoewel ze tijdens de hele lesperiode waren ondergedompeld in het onderwerp Integrale Educatie vonden ze, nadat zij de film gezien hadden, nauwkeuriger formules voor de manier waarop de wereld door henzelf veranderd moet worden: te beginnen met kleine acties in hun onmiddellijke omgeving, in de klas, thuis, met vrienden, op het werk en in hun eigen land waar ze waarschijnlijk snel naar zouden terugkeren.
Het is te hopen dat een paar maanden training in Integrale Educatie en het verblijf in een goede omgeving, deze jonge mensen – die bepaald geen naïeve vertegenwoordigers van de volkeren van deze wereld waren – heeft voorzien van nuttige informatie over het leven en gevoelens die hen zullen helpen om te bepalen wat zij van hun toekomst verwachten en wat er gedaan moet worden om er niet langer bang voor te zijn.
Op dit moment, werken een paar College leraren met elkaar aan de structuur van een officiële Integrale Educatie cursus – met hoop op de nieuwe toekomst – om de cursus in het lesprogramma van het College op te nemen en vervolgens een voorstel te doen aan het Departement van Onderwijs van de Staat New York en andere staten in de VS om mee te helpen bij de lancering van een hervorming van het onderwijsstelsel.
De foto’s laten het volgende zien: de groepspresentatie van ‘Hoe kunnen we Evenwicht tussen Mens en Natuur bereiken’, de screening van de film Crossroads en aanverwante evenementen.
In het nieuws(uit Deutsche Welle): “Met een werkloosheid die ongekende niveaus heeft bereikt in de EU, neemt het risico van sociale onrust toe, zegt de International Labour Organization van de VN. De ILO waarschuwt politici om af te zien van bezuinigingen en aandacht te besteden aan het creëren van banen.
“Wanneer de werkloosheid zo hoog is als op dit moment, armoede toeneemt en sociale zekerheid verslechtert, groeit daardoor het gevaar van sociale onrust,” zegt Miguel Angel Malo.
“Malo is professor economie in Salamanca, Spanje, een land waar de jeugdwerkloosheid gestegen is naar 56 procent …
“Als we kijken naar wie de verliezers zijn, wordt het duidelijker waarom de ILO waarschuwt voor onrust. De verliezers bestaan uit drie groepen die nauwelijks toegang tot de arbeidsmarkt hebben.
“De eerste groep bestaat uit jonge mensen: één op de vier jongeren is op dit moment werkloos. Deze groep bestaat uit jongeren die een hogere opleiding hebben afgerond, maar nog geen werk hebben gevonden. In Spanje en Griekenland is het meer dan de helft.
“De tweede groep bestaat uit langdurig werklozen waarvan de aantallen bijna verdubbeld zijn, van 5,8 miljoen in 2008 tot 11 miljoen vandaag.
“De derde groep bestaat uit jongeren met weinig scholing: ‘ongeschoolde arbeid’ wordt bijzonder hard getroffen door de negatieve economische ontwikkelingen, veel harder dan geschoolde werknemers of jongeren die afgestudeerd zijn aan de Universiteit.”
Mijn commentaar: Er zal geen werk komen. Een oplossing is het implementeren van een kortere werkdag. Ik heb hierover geschreven en het is bemoedigend om te zien dat de 90 jaar oude Israëlische President Shimon Peres hierover eveneens zegt:
Vertaling: “Het is noodzakelijk om de arbeidstijd te verkorten en de studietijd te verlengen. Wie zegt dat je 8 uur per dag moet werken? Het is mogelijk om 4 uur per dag te werken en 4 uur per dag te studeren, de studie zal als werk beschouwd worden. Het is noodzakelijk om jonge mensen in dienst te nemen. We moeten ervoor zorgen dat studenten van de twee hoogste klassen van de middelbare school 2 uur per dag kunnen werken. Zij krijgen in de maatschappij zeker zoveel ervaring als aan de Universiteit. De plaatsen waar zij werken zullen profijt hebben van hun jeugdige energie en de jongeren zullen wat verdienen. Ik stel ook voor dat we vanaf 3 jaar beginnen met Engelse les, dat is een geschikte leeftijd hiervoor.”
In het Nieuws(uit Fox News): “Bijna een kwart van de studenten die proberen om het Amerikaanse leger in te gaan, slaagt niet voor het toelatingsexamen, dit schetst een grimmig beeld van een onderwijssysteem dat afgestudeerden aflevert die niet voldoen aan de basiskennis wiskunde, wetenschap en aan het kunnen lezen van vragen. …
” Uit het rapport van The Education Trust is gebleken dat 23 procent van de recent afgestudeerden van de middelbare school de minimale score die noodzakelijk is voor een toelatingstest om een positie in een onderdeel van het leger te krijgen, niet behaalt. …
“De resultaten van de onderzoeken die onder de belangstellenden gedaan worden, zijn eveneens zorgwekkend, temeer daar het onderzoek maar onder een beperkte groep mensen plaatsvindt: uit de gegevens van het Pentagon blijkt, dat 75 procent van de 17- tot 24 – jarigen niet eens in aanmerking komt voor het afleggen van de test, omdat ze lichamelijk ongeschikt zijn, een strafblad hebben of de middelbare school niet afgemaakt hebben. …
“De studie toont grote verschillen in scores tussen de blanke en de allochtone studenten, vergelijkbaar met de kloof tussen de rassen bij andere standaard testen. Bijna 40 procent van de donkere studenten en 30 procent van de Spaans sprekende studenten slaagt niet, van de blanken slaagt 16 procent niet. De gemiddelde score van de donkere studenten is 38, van de Spaans sprekenden 44, de blanken hebben een gemiddelde score van 55. …
“Een rapport van het ministerie van Defensie wijst er op dat het leger ongeveer 15 procent van de jeugd moet werven, maar slechts een derde daarvan komt daarvoor in aanmerking. Er gaan meer afgestudeerden na de middelbare school naar de universiteit dan in eerdere decennia, ongeveer een kwart daarvan lijdt aan obesitas, waardoor ze medisch ongeschikt zijn.
Mijn Commentaar: Met dwang kunnen we niets bereiken. Allereerst is Integrale opvoeding nodig en alleen parallel daaraan educatie. Anders zullen studenten niet willen studeren. Bij integraal onderwijs willen ze vanuit zichzelf dit onderwijs volgen, dit zien wij bij ons systeem. Integrale opvoeding maakt gebruik van de natuurlijke aanleg van kinderen en volwassenen en vindt plaats zonder enige druk of dwang.
Vraag: Hoe zullen de veranderingen plaatsvinden in het onderwijssysteem – op initiatief van de regering van bovenaf of door druk van de massa van onderaf?
Antwoord: Leiders zijn alleen maar bang om hun eigen positie te verliezen en voor niets anders.
Wanneer de menigte de straat op gaat en aan die posities begint te morrelen en wanneer ze meer serieuze acties beginnen uit te voeren dan alleen auto’s in brand te steken, beginnen de leiders naar hun eisen te luisteren. Tenslotte zullen de leiders met hen moeten instemmen. De vraag is: Zullen we in staat zijn om hen onze uitleg te geven over de nodige maatregelen? We moeten dit zoveel als we kunnen proberen.
Op de een of andere manier moeten we doordringen tot de leiders, maar van twee kanten: van onderaf door de menigte die de straat opgaat en van bovenaf op een directe manier. Tenslotte spreken we hier van een globale bestudering van de wereld, over veranderingen in het onderwijs, en over het opbouwen van een wereldwijd systeem van educatie, waarin iedereen studeert terwijl men er een bepaald salaris voor ontvangt, genoeg om rond te komen.
Deze studie zal plaatsvinden in plaats van werken, maar in werkelijkheid zal het de menselijke arbeid in spirituele zin worden. Iedere persoon zal het Licht, al naar gelang zijn krachten en kwaliteiten, aantrekken en dit zal zijn beloning zijn. Tenslotte bevat het Licht alle overvloed die er maar bestaat.
Hoeveel mensen zijn er nodig om alle inwoners van de aarde te bevoorraden met de vitale benodigdheden? Kleding, voedsel, bouw, diensten – alles wat er nodig is in het raamwerk van een normaal bestaan? Bijvoorbeeld: mensen zullen een halve dag werken en een halve dag studeren en dit zal door iedereen worden gedaan.
Dit kan echter alleen worden bereikt door middel van de leiders, of duidelijker gezegd, door de publieke opinie, door mensen die nadenken, inclusief wetenschappers, sociologen, politieke wetenschappers en al degenen die boven de menigte uitsteken, maar niet te hoog. Want tenslotte wordt de top bezet door degenen die de wereld “vernietigen”, terwijl wij in de eerste plaats spreken over universitaire kringen.
Eenheid is niet dezelfde moeten zijn; het betekent wederzijdse insluiting. De onderwijsmethode is ook op dit principe gebaseerd; iedereen is uniek en daarom ontwikkelen kinderen zich door discussies die hen de kans geven om de mening van andere kinderen te leren kennen, ongeacht hoeveel er van die meningen zijn.
Dankzij deze methode, absorbeert elk kind van anderen en wordt doordrenkt door hun manier van zijn, en groeit op om nog unieker te zijn. Het kind ontvangt van iedereen en groeit ervan, waarbij hij zijn eigen eigenschappen ontwikkelt.
Dit is wat we door middel van onze methode van onderwijs willen bereiken. Mensen verenigen zich op een een juiste manier, waarbij ze contact met elkaar maken en met elkaar communiceren, waarbij ze zelf een menselijke maatschappij bouwen. Een maatschappij die gebaseerd is op wederzijdse insluiting van elk in iedereen anders, en iedereen anders in elk. Resultaat hiervan is dat iedereen uniekheid zelfs meer opbloeit.
Om dit te doen, houden kinderen discussies die wij slechts een beetje richten en sturen. En in de tussentijd krijgt iedereen de kans om zijn mening te geven, om de rol van een rechter en verdediger te ervaren, van een advocaat en van een aanklager. We ontwikkelen de mens in elk kind alleen door middel van wederzijdse insluiting.
Dan, als de jaren voorbij gaan, zal elk kind anders worden dan het ander. Het verschil tussen ze zal iedere keer opvallen. En dan wat? Dit zal juist hen de kracht geven om hun uniekheid te volgen. Dit is het hele punt: zonder de individu te onderdrukken, bouwen een gemeenschap van grote persoonlijkheden.
Hierdoor geeft de methode van Kabbalah ons de kans om de hele schepping te gebruiken. Anders vernietigen we simpelweg de persoon, waarbij hij gereduceerd wordt tot een wieltje in een machine, waarbij eigenlijk elk feit, elk detail, bewust van zijn onmisbaarheid, deze machine juist in werking zou moeten stellen.
Michael Laitman op Quora: “Heb je naaste lief als jezelf”. Brengen we dit werkelijk in praktijk in de wereld van vandaag?
Eenheid is niet dezelfde moeten zijn; het betekent wederzijdse insluiting. De onderwijsmethode is ook op dit principe gebaseerd; iedereen is uniek en daarom ontwikkelen kinderen zich door discussies die hen de kans geven om de mening van andere kinderen te leren kennen, ongeacht hoeveel er van die meningen zijn.
Abonneren op RRS Feeder