Vraag: De behoefte aan het verlangen van de vrouwen, dat de mannen nodig hebben om het doel te bereiken, was bij de seminars niet te voelen. Hoe komt dat?

Antwoord: Een man heeft het nodig om te beseffen, dat hij zonder die behoefte en dat verlangen het doel niet kan bereiken, pas dan kan hij voelen dat hij het nodig heeft. Dit betekent dat die staat nog niet bereikt is.

Stel je voor dat ik ergens mee bezig ben en het lukt niet. Wat ontbreekt er? Aha, ik heb ander gereedschap nodig. Ik begin daarmee te werken en dan zie ik dat er nog een stuk gereedschap ontbreekt. Alleen in de mate waarin ik besef, dat ik het doel alleen niet kan bereiken, ga ik op zoek naar manieren om het te bereiken.

Dan ontdek ik dat ik duidelijke, sterke steun mis. Het moet er zeker zijn! Dit staat in de Kabbalistische bronnen beschreven en dit zien we ook in ons dagelijkse leven.

Mannen hebben zo hun eigen, wat ongegronde trots. Zij vergeten dat ze van nature afhankelijk zijn van vrouwen. Zo is hun aard.

Doordat ze verder komen, beginnen ze zich te realiseren hoe zwak ze zijn. Dan voelen ze een sterke behoefte aan vrouwelijke steun.

Dit is geen zwakte, het is nu eenmaal onze aard, als we op de juiste manier van elkaar afhankelijk zijn, bereiken we met elkaar het gemeenschappelijke doel.

Ik ben er trouwens van overtuigd, dat veel mannen dit gevoel hebben, ik zie dat in hen. Zij voelen dit heel goed.

From the Vilnius Convention 3/23/12, Lesson 1

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Toen ik anderhalf jaar geleden Kabbalah ging studeren, voelde ik hoeveel ik van mensen hield en hoeveel mensen van mij hielden. Nu heb ik het heel vreemde gevoel, dat ik mensen eigenlijk niet zo goed behandel en dat mensen met mij ook niet zo goed omgaan. Ik voel vijandigheid van mensen, zelfs van hen die Kabbalah studeren. Wat moet ik met dit gevoel beginnen?

Antwoord: Als iemand Kabbalah studeert gaat hij of zij door allerlei staten heen. Een mens moet door de staten heengaan waarin hij iedereen haat, wegduwt en het gevoel heeft dat iedereen ook zo met hem omgaat: hem op een slimme manier wil manipuleren, vanuit allerlei bijbedoelingen, enz. Hij of zij gaat door alle staten heen die er maar in een mens kunnen bestaan.

Een mens die uiteindelijk de hogere wereld bereikt, gaat absoluut door alles heen waar de mensheid doorheen gaat. Het individuele en het geheel zijn gelijk, er bestaat dus geen enkel gevoel, niets wat er innerlijk gebeurt, geen enkele innerlijke analyse, waar een mens niet doorheen moet gaan en die hij niet ervaart.

Wij moeten goed beseffen dat we dit alles nodig hebben, zodat wij in onszelf die eigenschappen kunnen opbouwen, die noodzakelijk zijn voor ons evenwicht met de hele wereld.

Daarbij is het echter nodig, dat wij al die gebeurtenissen en gevoelens die we in onszelf ervaren, van een afstand beschouwen. Met andere woorden: ik moet mijzelf van veraf observeren. Wat betekent dat: ‘ik’? Een of ander schepsel dat nu door bepaalde staten gaat, waaraan getoond wordt wie hij is, hoe hij de wereld waarneemt, enzovoort. In dit geval ben ik dus deelnemer aan een experiment. Die ‘ik’ bestaat uit mijn lichaam, mijn eigenschappen, mijn karakter. En wie bestudeert dit experiment dan? Het punt in het hart dat zich buiten mij bevindt. Ik probeer het buiten mij te plaatsen en de onderzoeker te zijn van mijn eigen ‘ik’, en zo vanaf de zijlijn naar mijzelf te kijken.

Als een mens het zo kan doen, levert hem dat veel winst op en komt hij snel vooruit. Wij moeten onszelf absoluut niet identificeren met ons ‘ik’, want dat zijn wij niet, dat is de Schepper! Hij schiep het verlangen en Hij speelt met dit verlangen zoals Hij dat wil. Maar ik moet me niet gedragen als speelgoed. Ik moet uit mijzelf stappen en vanaf de kant kijken naar hoe Hij speelt.

Waarom heb ik dan het gevoel, dat het over mijn verlangen gaat? Om heel goed te begrijpen en te voelen hoe Hij speelt, heb je het gevoel gekregen dat het jouw verlangen is, anders zou je erop neerkijken: “Wat maakt het uit, Hij is aan het spelen met wat dieren en planten en rotsen.” Alles bevindt zich in het domein van de Schepper, één enkele Kracht bestuurt alles. Maar als Hij mij bestuurt: “Oh, maar nu is het een heel ander verhaal!” Kan ik alles wat hij bestuurt zien als door Hem gedaan en niet door mezelf? Het vermogen om een ‘scheiding’ te maken tussen je ik en wie je bent en vanaf de zijlijn naar jezelf te kijken, is een voorwaarde om snel verder te komen.

Jij bent dat dus niet. Kijk gewoon naar wat Hij met je doet. Probeer het!

Als je op deze manier verder komt, ben je in staat om jezelf te verdelen in de onderzoeker (dit punt wordt je rechter lijn) en je egoïsme, dat in tegenstelling daarmee almaar groter wordt in jou (de linkerlijn). Dit is noodzakelijk.

Daarom zeggen we: “Er is geen ander dan Hij”, dan de Schepper. Waarom? Als er nog iemand anders is dan Hij, wil dat zeggen dat ik dat ben. Dat klopt niet. Dan voel ik de werkelijkheid op een incorrecte manier.

“Er is geen ander dan Hij”: dit betekent dat alles – behalve het punt dat Hij mij heeft gegeven (het punt in het hart) – Hij is, en het punt in het hart is mij gegeven om onafhankelijk en autonoom te worden. Dit betekent dat ik dit punt buiten mijzelf plaats, maar al het andere is Hij, mijn karakter, mijn eigenschappen, dat alles is van Hem. Zo moet ik naar alles kijken. Ik moet mezelf identificeren met het punt in het hart. Deze punten heffen we op, boven onszelf, en wij verenigen ze. En al het andere, ons egoïsme, ons lichaam, blijft hier beneden.

Probeer op deze manier voortdurend een scheiding aan te brengen in jezelf, dan zul je geen problemen hebben met de wereld. Natuurlijk ben ik een egoïst en ben ik slecht, ik haat anderen en anderen haten mij. Alles wat aan mij verschijnt, verschijnt via mijn lichaam, dat in werkelijkheid niet van mij is, maar zo laat de Schepper het aan mij zien. Dit is het werk!

From KabTV’s “Foundations of the Integral Society” 2/26/12

Filed under: Waarneming - Geen reacties→

“En hier is de ladder, hij staat op de grond en de top reikt tot in de Hemel, en hier zijn de engelen van de Heer, zij gaan de ladder op en zij gaan naar beneden” (Uit: Jacob’s Droom, hoofdstuk ‘VaYetze’).

Rabash:” ‘Engelen’ die de ladder opgaan en naar beneden gaan, zijn mensen die zeggen dat zij naar deze wereld gezonden zijn om correcties uit te oefenen, daarom worden zij engelen genoemd. Als zij zien dat zij in een staat van neergang en duisternis verkeren, moeten zij ‘afdalen’. Eerst waren zij echter in een opgang, anders is het niet mogelijk om een staat van neergang te voelen …. Alleen in de mate waarin je ernaar verlangt om goed te doen, zul je zien hoeveel kwaad er in je aanwezig is.”

Dit heeft hoofdzakelijk betrekking op werk in de groep. Hoe meer een mens daarin goed probeert te doen, hoe sneller hij ontdekt dat hij het niet kan en dat het hem niet lukt om vooruit te komen. Wij moeten eerst omhoog rijzen om de ware duisternis te ontdekken. Zoals er geschreven staat: “Het heil van het Licht komt voort uit de duisternis”.

Eerst moet je omhoog rijzen, om nieuwe eigenschappen en nieuw onderscheidingsvermogen te ontvangen en om dichter bij liefdevol geven te komen, zodat je later kunt zien wat zich in je afspeelt. Dan zie je altijd een grotere duisternis in jezelf.

Natuurlijk werd die duisternis niet nu in je gecreëerd, maar je merkte het voorheen niet. Door er bovenuit te stijgen en daardoor in staat te zijn om verschillende eigenschappen en waarden te vergelijken, kun je nu zien dat je in duisternis verkeerde, in je egoïstische verlangens.

Daarom moeten we uitsluitend naar het goede verlangen, het kwade komt vanzelf aan het licht. Er zijn mensen die op zoek gaan naar het kwaad, zij duiken er in en verdrinken er in. Het ware kwaad wordt echter alleen ontdekt door omhoog te rijzen en vreugde te ervaren, en door te begrijpen hoe goed het is dat het kwaad ontdekt wordt. Zelfs wanneer een mens het kwade ontdekt, voelt hij zich gelukkig. Dit is een teken dat het kwaad, dat gaandeweg onthuld wordt, zinvol is en dat er een constante opgang plaatsvindt.

Maar als een mens wanhopig wordt, als hij zichzelf kwelt, is dat een teken dat hij nog niet op het juiste spoor is. Een mens moet ook vooruit komen via de linker lijn en niet alleen via de rechter lijn: namelijk op beide benen voorwaarts gaan. Hij moet echter niet wegzakken in de linkerlijn, in de neergang.

Als een mens steun krijgt van de omgeving en de boeken, als hij naar de leraar luistert, leert en begrijpt dat hij alleen moet denken aan de positieve vooruitgang die hem te wachten staat en niet aan wat slecht is, maar alleen aan de grootheid van de Schepper, bespaart hij tijd en komt hij steeds verder vooruit.

Op de weg naar boven zijn er donkere en stralend lichte momenten. En juist waar alles eerst stralend licht leek te zijn, ontdekt hij nu duisternis, elke keer meer. Dit betekent dat hij de linker lijn ontdekt, terwijl hij zich in de opgang bevindt.

From the Preparation for the Daily Kabbalah Lesson 4/11/2012

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→

De wereld wacht. Zij weet dit nog niet, maar zij heeft dit hard nodig. Daarom moeten jullie zo spoedig mogelijk opstaan en klaarstaan om de functie van gids op je te nemen.

Het is nu duidelijk dat regeringen niet in staat zijn om de wereld te besturen. Deze wereld volgt in haar gedrag de materiële wetten niet meer. Die periode is voorbij.

De twee werelden zijn elkaar zo dicht genaderd, dat de spirituele ‘inductie’ van Boven al op ons inwerkt, al voelen we het nog niet zo duidelijk. De mensheid moet nu op de juiste manier ontwaken en dit is jullie taak.

Voor dit doel moeten jullie je echter met elkaar verenigen. Ik kan geen schreeuw om hulp in jullie plaats uiten. Pas als je je steeds meer werkelijk gaat verbinden met de vrienden, zul je de juiste afstemming vinden. Het belangrijkste hierin is om je tot één geheel aan elkaar vast te hechten, zodat alles zal samensmelten. Ik kan dit niet voor jullie doen, omdat het hier gaat om de kalibratie van de gemeenschappelijke verlangens, om kelim (vaten) die in eenheid met elkaar verbonden zijn.

From the Arava Convention 2/25/12, Lesson #6

Filed under: Collectieve Ziel, Congressen, Eenheid, Groepswerk, Verspreiding van Kabbalah, Wederzijds Garant staan, Wereld - Geen reacties→

Wij maken deel uit van een systeem ‘de wereld van Oneindigheid’ genaamd. In deze Oneindigheid bestaat het verlangen in verschillende vormen en wijzen van ontvangen en geven, evenals het Licht dat in het verlangen onthuld wordt, afhankelijk van het belang dat het verlangen hecht aan de eigenschap van liefdevol geven. Hoe meer het verlangen vorm geeft aan geven, hoe meer het Licht onthuld wordt. Als de wil niet verlangt naar geven, wordt het Licht niet onthuld.

Deze wereld heeft de naam ‘de wereld van Oneindigheid’, omdat alle vormen die er in de schepping bestaan, van de meest egoïstische tot en met de meest altruïstische, van Oneindigheid min tot Oneindigheid plus, daarin bestaan.

Het verlangen werd door de Schepper geschapen en alle vormen ervan worden onthuld volgens het plan van ontwikkeling, dat ook van de Schepper komt. Als resultaat van alle metamorfosen en veranderingen, die het verlangen – dat in een soort kookpot gaar gestoomd wordt – ondergaat, wordt er echter een speciaal punt van zelfbewustzijn, van onafhankelijkheid gevormd. Dit punt begint te groeien in alle situaties waar het verlangen doorheen gaat: om meer te voelen, meer te begrijpen en te voelen dat het bestaat en zich naar onafhankelijkheid ontwikkelt.

Dit punt is het belangrijkste, omdat het is gaan groeien vanuit de middellijn, de derde lijn. Het bestaat niet in de natuur van de Schepper en evenmin in de natuur van het schepsel, dat tegengesteld is aan de Schepper en volkomen aan Hem onderworpen. Natuurlijk is deze lijn een afgeleide, het resultaat van de botsing tussen twee tegengestelde eigenschappen, maar deze lijn heeft volkomen onafhankelijkheid.

Het is moeilijk om ons voor te stellen hoe deze onafhankelijkheid mogelijk is, als alles door de Schepper geschapen is. Maar stel je eens twee volkomen tegengestelde vlakken voor, die over de hele lengte van Oneindigheid min tot Oneindigheid plus door een kloof van elkaar gescheiden zijn. Op de grens, waar deze beide eigenschappen elkaar ontmoeten en met elkaar strijden, kan het schepsel onafhankelijk bestaan.

Enerzijds wordt het nog als het schepsel beschouwd, het werd namelijk door de hogere Kracht geschapen. Anderzijds heeft het een eigenschap, waardoor het de mogelijkheid heeft om tegenover de hogere Kracht te staan en niet onder Zijn volledige controle. Tegelijkertijd kunnen we niet vatten hoe dit mogelijk is. De mens kan niet begrijpen hoe hij, steeds onder de volledige controle van de Schepper, toch vrij kan blijven!

Er bestaan twee volkomen tegengestelde eigenschappen en het schepsel kan alleen bestaan in de afgrond daartussen. Het wordt alleen een schepsel naarmate het zich inspant om tot bewustzijn te komen. Dit bewustzijn is de derde factor die daarvoor niet bestond.

Al het overige was al in het schepsel aanwezig: alle krachten, eigenschappen en het karakter dat bepaalt wie ik zal worden. Hierover staat geschreven: “Ga naar de Meester Die mij heeft gemaakt”. Boven dit alles uit creëer ik echter, onafhankelijk, een derde factor.

Het is te vergelijken met een kind dat groeit en plotseling onafhankelijk wordt en zijn eigen mening heeft. Uiteraard is dit ontstaan onder de invloed van zijn ouders, de opvoeding en de omgeving, maar hieruit blijkt nu zijn persoonlijkheid, niet alleen maar de optelling van vaststaande parameters volgens een vooropgesteld plan.

We kunnen het vergelijken met het klaarmaken van soep, we voegen er alle ingrediënten aan toe en tenslotte is er iets nieuws ontstaan, soep genaamd. Of we snijden ingrediënten in plakjes: tomaat, komkommer en ui en we voegen er zout en peper aan toe. Tenslotte hebben we iets nieuws, salade genaamd.

Wij leven tegenwoordig onbewust in deze wereld en vervullen de verlangens van onze natuur. Wat kan ons iets nieuws verschaffen? Dat kan alleen als je jezelf tussen de twee werelden van ontvangen en geven in plaatst, waarbij je tot beide werelden wilt behoren om je niet af te scheiden van één ervan, maar je gebruikt beide werelden, daardoor creëer je een nieuwe essentie, zoals een nieuw gerecht, de ‘salade’. Je neemt al het verlangen van de wereld van ontvangen en je geeft er de vorm van liefdevol geven aan, Adam geheten.

De foetus bestaat uit materie: het verlangen om plezier te ontvangen, maar aan de buitenkant neemt het de vorm van de Schepper aan, van het Licht. Dan worden de materie en de vorm samen ‘Adam’ (mens) genoemd.

Het lijkt alsof er hier niets nieuws is, omdat het allemaal al bestond. Maar je hebt je werk gedaan: je gaf aan de materie de vorm van de Schepper. Je nam de materie van het ene gebied, de eigenschap van het andere en je combineerde deze twee tot één. Als resultaat werd er een nieuwe essentie gevormd. Het is niet langer het eerste of het tweede, maar een derde ‘iets’. Het is net zoals de salade, die een eigen betekenis heeft, het is een nieuwe smaak, een nieuw bestaan.

From the 3rd part of the Daily Kabbalah Lesson 3/21/2012, TES

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Rabash, Dargot HaSulam (De treden van de Ladder) 924: “En de Heer sprak tot Mozes: Een mens is niet in staat om van nature ook maar iets van Boven te ontvangen, totdat hij tot het besluit komt dat hij niet boven zijn natuur kan staan. Alleen wanneer hij wanhoopt over zijn eigen natuur, kan hij hulp vragen aan de Hemel, zodat hij hulp zal krijgen boven zijn eigen natuur uit.”

Wij moeten proberen om ons met elkaar te verbinden en daden te verrichten van liefdevol te geven, om het Corrigerende Licht op te wekken. Als het Licht ons beïnvloedt voelen we meer en meer hoe wij niet in staat zijn om ons met elkaar te verbinden. Er staat geschreven: “Kom tot Farao, want Ik heb zijn hart verhard”. Als wij gelijkvormig willen worden aan de Schepper, komen wij dichter bij Hem en tegelijkertijd voelen wij, dat we van Hem weggetrokken worden.

Hier moet een mens speciaal werk verrichten: hij vlucht niet voor de strijd, maar hij begrijpt dat dit verharden van het hart hem zal helpen om de noodzaak van de kracht van geven te ontdekken, ongeacht welke voorwaarden dan ook en wat er ook gebeurt. Uiteindelijk is een mens tot alles bereid, het doet er niet toe wat er van hem gevraagd wordt, onafhankelijk van de voorwaarden, de groep en de wereld. Hoe dan ook, het belangrijkste is de kracht van geven te verkrijgen, de kracht van verbinding.

– Waarom? Wat zul je erbij winnen?

– Niets, behalve de kracht van het geven zelf.

Het is niet voldoende om er alleen over te praten. We moeten proberen om deze houding naar anderen te bereiken, door ons werk in de groep en door disseminatie. Het hoeft niet uiterlijk zichtbaar te zijn, maar als een mens probeert om anderen te bereiken, ontmoet hij werkelijk de koning van Egypte en ziet hij, dat zijn ego hem geen enkele vrijheid geeft.

Dan gaat een mens door de ‘Tien Plagen van Egypte’ en hij beseft hoe zijn ego zich, onder de invloed van een speciale kracht van Boven, geleidelijk aan overgeeft. Elke keer verheft ‘Farao’ zijn stem en dringt aan, dan krijgt hij opnieuw een klap. Dit maakt een mens los van zijn ego en stelt hem in staat om er uiteindelijk aan te ontsnappen.

Waaruit ontsnappen? Een mens ontsnapt aan Farao, dat wil zeggen aan de kracht die scheiding aanbrengt tussen hem en de anderen. Eerst gaat het alleen over een ontsnapping, er bovenuit rijzen, daarna begint een mens praktisch te werken aan verbinding. In Egypte, in het verlangen om te ontvangen, kon hij dat niet doen. Zo bereiken wij de ‘Schenking van de Torah’, namelijk voor elkaar garant staan, en begint de periode van de ‘veertig jaar in de woestijn’.

From the  4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 4/4/12, Writings of Rabash

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Het is heel moeilijk om uit te leggen wat spiritualiteit is, omdat het hierbij over gevoel gaat. Als iemand zulke gevoelens kent, begrijpt hij wat er beschreven staat. Maar als hij zich niet op hetzelfde niveau bevindt en niet voelt waar de schrijver over spreekt, begrijpt hij er totaal niets van.

Als ons werk vindt plaats in ‘Egypte’, in ballingschap, als we de Schepper nog niet voelen, de hogere Kracht die ons kan helpen om boven ons verlangen om te ontvangen uit te stijgen. Dit is een periode van keuzes en het is de beste tijd, omdat we dan leren hoe we, tegen ons verlangen in, werk kunnen verrichten.

Ik moet mij voortdurend voorstellen dat ik al in liefdevol geven ben, in de spirituele wereld, in heiligheid, en ik creëer geen enkele afscheiding, geen barrière tussen mijzelf en het hogere Licht dat de gehele werkelijkheid vult. Ik cijfer mijn persoonlijkheid weg, mijn egoïstische ‘ik’, en hoewel ik verschillende staten voel, die door mij heengaan, en verschillende reacties in mijn ego oproepen, moet ik proberen om in zuiver geven te blijven.

Het lijkt alsof ik al in de spirituele wereld ben, ik ben ondergedompeld in een zee van Licht, volkomen gelijkvormig aan het Licht. Alles wat mij nu scheidt van het Licht is mijn verlangen om te ontvangen, mijn ego, dat op een doos lijkt dat het Licht niet doorlaat. Ik zet voor mijzelf hindernissen neer, ik ben de enige die met zijn ego opvalt in het Licht. Alles is gecorrigeerd en voltooid, behalve ik.

Alleen ik zie deze realiteit als vervormd en mijzelf als corrupt, de Schepper zie ik als slecht en Hij behandelt mij slecht. Bovendien heb ik de indruk dat er buiten de Schepper nog een andere autoriteit bestaat.

Al ons werk bestaat eruit om onze staat op de juiste manier te zien, zoals deze werkelijk is en niet zoals ons ego het ons voorspiegelt. Er bestaat niets, behalve de Schepper, maar mijn ego zegt me, dat er veel verschillende krachten zijn die besluiten nemen en dat ik daarnaast ook besta.

Het lijkt erop dat ik zelf gevoelens heb en besluiten neem, maar zelfs dat is niet waar. De Schepper is degene die mij al deze gevoelens stuurt, zodat ik, op basis van de indrukken die ik van Hem elk moment krijg, in staat zal zijn om het werk te doen en mijzelf weg te cijferen, evenals mijn gedachten die ik lijk te denken en de gevoelens die ik denk te krijgen door de omgeving, de groep en de hele wereld om mij heen. In plaats daarvan moet ik mij voorstellen dat ik volkomen onder de controle sta van het hogere Licht, dat de gehele werkelijkheid vult.

From the 1st part of the Daily Kabbalah Lesson 4/2/2012, Shamati #59

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Waarneming - Geen reacties→

Een embryo cijfert zichzelf weg, dat is het enige wat het te doen heeft. Het accepteert vol dankbaarheid alles wat er gebeurt en ervaart de hogere als goed en weldadig.

Het is mijn werk om mezelf weg te cijferen, wat er ook gebeurt en wat voor veranderingen er waar dan ook plaatsvinden. Ik houd mijzelf in een staat van liefdevol geven, Hafetz Hesed, hoe dan ook. Dit betekent dat ik in de Hogere besta en mijn persoonlijkheid en onafhankelijkheid wegcijfer, ik verstoor de Hogere niet als Hij Zijn invloed op mij uitoefent: ik laat Hem doen wat Hij maar wil. Ik ben als een baby in de armen van zijn moeder, die nergens over nadenkt.

Hoe zou je je voelen als iemand je in zijn armen draagt? Stel je eens voor dat er nu tien mensen zijn die je vasthouden en je omhoogtillen. Hoewel zij zonder enige twijfel sterk genoeg zullen zijn om je vast te houden, bibber je van angst en vind je het eng in de armen van al die anderen. Je bent bang om te vallen en je twijfelt eraan of ze wel sterk genoeg zullen zijn om je vast te houden.

Een baby kent al die twijfels niet. Heb je wel eens gezien hoe vredig een baby slaapt in de armen van zijn moeder? Dit is de eigenschap van jezelf wegcijferen ten opzichte van de hogere. Een baby doet het van nature. En juist dankzij die kracht groeit een baby in de buik van de moeder. Dit is de betekenis van: in de AHP van de Hogere zijn, je cijfert jezelf weg, wat er ook gebeurt, in voor- en tegenspoed, in wat voor situatie je ook bent. Een embryo vergroot alleen maar zijn trouw en zijn vermogen tot wegcijferen.

Dit wordt het wortelniveau van het verlangen genoemd, Aviut Shoresh, en dit werk is allerminst eenvoudig, het is eigenlijk heel moeilijk. Daarmee beeldhouw je je eerste vorm. Het maakt niet uit wat voor Licht er komt, het enige wat je doet is jezelf wegcijferen, het maakt niet uit wat je voelt: pijn of plezier, tekort of overvloed. Zo vorm je jezelf en word je gelijkvormig aan de Schepper in je eerste vorm, ‘een embryo’ genaamd.

Een embryo bevindt zich in het (vrucht)water van de moeder en vormt zichzelf tot het spirituele Partzuf: de 10 Sefirot, gevuld door het Ohr Nefesh (het Licht Nefesh). Als er een einde komt aan het wegcijferen van zichzelf en er op dat niveau niets anders meer gedaan kan worden, op het wortelniveau van het verlangen, moet het verder en dit wordt geboorte genoemd.

Het verschil tussen deze staten is immens groot, want het spirituele embryo begint, omdat het nu geboren is, met de kelim (vaten) van ontvangen te werken. Het voelt dat het van de Hogere is afgescheiden. De geboorte is de meest betekenisvolle verandering van alle veranderingen op de weg die wij gaan.

Ieder van ons is een embryo als hij zichzelf ten opzichte van de anderen – die voor hem de moederbuik worden – wegcijfert. Ons collectieve embryo is het veld dat ons met elkaar verbindt, dat wij tussen ons willen creëren. Als wij ons met elkaar verbinden, wordt de moederbuik de alomvattende onthulling van de hogere Kracht, waarin wij allen bestaan.

From the 3rd part of the Daily Kabbalah Lesson 3/29/2012, TES

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: Wij – mannen zowel als vrouwen – zijn allemaal op zoek naar manieren om het volgende niveau te bereiken. Hoe kan een vrouw tot het juiste begrip daarvan komen? Want de mannen komen bij elkaar en bespreken al die vragen in groepen, maar een vrouw doet niet mee in dit proces.

Antwoord: Een vrouw is de kli (vat) die door de man gevuld wordt door zijn werk met de Schepper. Waarmee vult hij de kli? Met de Schepper. Een man is hierbij alleen het middel. Dit noemen wij een masach (scherm) en Ohr Hozer (Weerkaatsend Licht). Dit is het werk van de man. Het werk van de vrouw bestaat uit een enorm groot verlangen naar de onthulling van de Schepper.

Wat vat je dan op als een onbetekende rol van de vrouw, als zij juist het hele verlangen is dat een man nodig heeft, omdat hij anders niets te doen heeft? Daarom werden ongetrouwde mannen nooit toegelaten tot Kabbalah. Wat is er voor hem te doen als hij geen vrouw heeft? Dit wordt ‘een half lichaam’ genoemd. Er bestaat zo’n concept in Kabbalah: een ongetrouwde man is een ‘half lichaam’. Met maar een half lichaam zou je niet moeten gaan studeren.

Daarom moeten we goed begrijpen waaruit de rol van een vrouw bestaat.

From the Vilnius Convention 3/24/12, Lesson 3

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Mannen, Vrouwen - Geen reacties→

Wij hebben een gerechtvaardigde eis: Wij herhalen hetzelfde steeds weer, als wij proberen om met elkaar tot eenheid te komen. “Wanneer is dit voorbij? Wanneer krijgen we wat we willen?” Het antwoord is eenvoudig: Als de wil om het te willen niet meer in ons aanwezig is.

Rabash in ‘Shlavei HaSulam (Treden van de Ladder)’, 1989, artikel 12: ‘Een Zegen en een Vloek’: Een mens moet weten dat ieder begin van het werk ‘dag’ heet en het gebed van een mens, waarin hij vraagt of de Schepper hem dichter bij het werk wil brengen heet ‘dag’.

Dankzij onze gebeden en vragen, dankzij onze wederzijdse verbinding die we bouwen tussen de Schepper en ons, maken we ons verzoek duidelijker en verfijnen we het, totdat wij in staat worden gesteld om de spirituele wereld te voelen. ‘Een gebed’ is het werk van het hart: perfectioneren, zuiveren, voorbereiden. Als wij vragen, eisen en het uitschreeuwen, wordt ons gebed tot een verbinding met de Schepper die via de groep tot stand is gekomen en tot ‘een gebed van de velen’ is geworden. Dit is de enige manier om Hem te bereiken.

Als wij alles op de juiste manier doen, zijn we voortdurend bezig met het perfectioneren, verhelderen en voorbereiden van onze kelim (vaten) van waarneming om er spiritualiteit in te gaan voelen. Op weg er naartoe vragen wij: “Geef mij!” maar langzamerhand beginnen wij onze verlangens en eisen te verfijnen en richten wij ze op liefdevol geven, op het vormen van eenheid met de vrienden, op het onderscheiden van de vorm van alomvattend geven – de Schepper – in deze eenheid, die onthuld wordt volgens het principe ‘kom en zie’.

En zo bereiken het verstand en wat wij in onze kelim voelen de juiste parameters en wordt het voor ons mogelijk om de spirituele wereld te voelen. Deze wereld bestaat hier en nu, we bevinden ons erin, maar we voelen het niet …

Daarom is een gebed een proces, waarin we onze kelim voor de spirituele waarneming voorbereiden.

Filed under: Congressen, Gebed, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→