Vraag: De natuur is in balans en volgens het ‘plus-min’ principe gebouwd. De Schepper is een eigenschap die volkomen positief is. Nadat de hele mensheid eenheid heeft bereikt, na de hechting aan de Schepper, zullen ook wij met die positieve eigenschap verder kunnen gaan. Hoe groot zal die verandering zijn? Wat is er noodzakelijk zodat de verandering van eigenschappen plaats zal vinden? Zal het evenwicht met de natuur hersteld worden?

Antwoord: Wij doen niets zelf, we brengen maar één ding voort: het verlangen dat het Licht alles voor ons doet. Daarom kunnen we niets verknoeien, nergens fouten maken en geen kwaad aanrichten.

Wij versnellen het proces van onze ontwikkeling en maken het zachter of het doet zijn werk zonder onze medewerking en het veroorzaakt kwaad en moeilijkheden, één van de twee.

Hoe meer wij het Licht beïnvloeden, hoe beter de situatie wordt en hoe sneller we een goede staat kunnen bereiken. Hoe minder wij het Licht beïnvloeden, hoe langzamer we vooruit komen en hoe meer moeilijkheden we krijgen.

Alles is afhankelijk van onze inspanningen om het Licht aan te trekken. Het Licht doet alles. Daarom is het onmogelijk om hier een fout te maken.

From a meal at the Georgia Convention 11/05/12

Filed under: Conventies, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Innerlijk Werk, Intentie, Licht - Geen reacties→

Vraag: Als ik het goed begrepen heb, is Kabbalah een wetenschap die ons helpt om vooruitgang te boeken. Zou je kunnen zeggen dat alles in onze handen ligt en dat wat er morgen gebeurt afhankelijk is van ons? Met andere woorden, het leven berust niet op toeval maar op onze inspanningen en intenties en ons werk.

Antwoord: Er bestaat geen toeval in het leven! Hoe beter we deze wereld begrijpen, hoe meer we gaan inzien dat niets toevallig is. Net als bij kleine kinderen wijst het erop dat we de wetten van de natuur niet kennen wanneer we uitroepen: “Oeps! Het viel plotseling uit mijn handen en brak!” Dat is geen toeval. Het is een gebrek aan kennis omdat we ons niet bewust zijn van de omstandigheden die dit voorval veroorzaakt hebben.

In de natuur bestaat zoiets als “toeval” dus helemaal niet en dit geldt voor alles, van het allerkleinste deeltje tot en met de meest gecompliceerde structuren. Alles is vooraf bepaald en in overeenstemming met de wetten van de natuur. We moeten ze leren kennen en ze volgen, dan komt alles goed.

Er is een heel eenvoudige oplossing voor dit probleem. De natuur laat ons in de vorm van crisissen zien dat we er niet mee in balans zijn. Problemen dus! Laten we zeggen dat ik last heb van hoge bloeddruk; dat is een probleem. Er is een normale conditie en een abnormale. Deze laatste kan ik meten en vergelijken met de normale conditie en vervolgens weer in balans brengen. We noemen dit het genezen van een ziekte of het herstellen van de balans, zelfs als dit op kunstmatige wijze gebeurt.

Hier geldt hetzelfde principe. We bevinden ons in een staat van onevenwicht met de natuur, die we ervaren in de vorm van crisissen: op het gebied van wetenschap, cultuur, financiën, economie, de maatschappij, terrorisme (noem het maar op!) en de ecologische crisis. We moeten onszelf in balans brengen met de natuur; het is absoluut hetzelfde systeem: “Wat zich binnenin bevindt, bevindt zich ook buiten.”

Kabbalah leert ons hoe we in balans kunnen blijven met de natuur. Er is wel degelijk harmonie te vinden in de natuur, maar Kabbalah helpt ons dit sneller te leren, niets meer dan dat. Het “wegsnijden” (elimineren) van aandoeningen is het enige probleem dat hier wordt opgelost. Op dat punt komen we sowieso uit. Het probleem kan echter ook worden opgelost op een heel dramatische manier die veel heftiger is dan de orkaan die we net hebben overleefd.

Stel dat er ergens anders dan in New York een orkaan plaatsvindt, bijvoorbeeld in een van de vele onderontwikkelde landen. Hoe moet dat land dan omgaan met de gevolgen hiervan? Het zou worden teruggeworpen naar de middeleeuwen en we zouden ze onmogelijk kunnen helpen. Misschien zouden er een paar vliegtuigen met meel langskomen, maar daar blijft het bij.

We moeten nadenken over dit soort problemen. Het is jammer dat mensen niet beseffen hoe effectief “spirituele medicatie” kan zijn bij het bestrijden van ernstige symptomen van de ziekte.

From the Georgia Convention 11/5/12, Lesson 1

Filed under: Conventies, Crisis, Innerlijk Werk, Natuur - Geen reacties→

Kabbalisten hebben de groepsregels vanuit hun eigen ervaring vastgelegd. Het doel voor het vormen van een groep is: met elkaar verbinden en als de Schepper worden. De groep vormt zich als mensen, die deze staat met elkaar willen bereiken, bijeen komen en natuurlijk moet men begrijpen waarom de groep bestaat. Er zitten nieuwe groepsleden in die dit nog niet begrijpen of voelen, maar we leggen in een heel korte tijd uit waarom er een groep is en zonder enige druk uit te oefenen, brengen we hen geleidelijk aan naar die staat.

De groep moet één zijn en er mogen geen verstoringen zijn. Het is geen fabriek met managers en werknemers die aan hen ondergeschikt zijn. Zoiets bestaat niet in een groep die Kabbalah studeert, alles wordt samen gedaan.

We vormen verschillende comités die dienstbaar zijn en helpen, die de groep ondersteunen en zich bezig houden met organiseren: de studie, feestdagen, maaltijden, enz. Dit alles moet zorgvuldig afgestemd worden op de eenheid die de basis vormt van elk individu en het collectief. Hoewel we verschillend zijn, moeten we volkomen gelijkwaardig zijn, de een is wijs, de ander is dwaas, het maakt totaal geen verschil. Iedereen is van nature zoals hij is en is in die specifieke vorm onmisbaar.

Stel je een mechanisme voor met sommige delen die snel bewegen en andere die langzaam bewegen, sommige draaien naar rechts of naar links en andere draaien om een as heen. Een ieder heeft zijn eigen rol, het belangrijkste is dat iedereen zijn best doet voor de algehele eenheid. De andere voorwaarden worden, als resultaat daarvan, in de groep gecreëerd.

De belangrijkste voorwaarde is wederzijdse hulp, dit leidt ons naar onderlinge verbinding, want een mens alleen heeft niets om te corrigeren. Een ieder van ons is een compleet geheel en er is niets corrupt op één ding na: de verbinding met anderen. Daarom besteed ik geen aandacht aan het karakter van iemand, aan zijn uiterlijke vorm, aan zijn vreselijke gewoonten, aan niets daarvan. Dat is allemaal onbelangrijk voor me, ik gebruik een ‘filter’ en ik zie dat allemaal niet; de een heeft rood haar, de ander is saai, iemand anders irriteert me en probeert me in zijn straatje te krijgen, het maakt me niet uit. Achter mijn ‘filter’ moet ik maar één ding zien: de houding van een mens ten opzichte van verbinding en eenheid, want dit is het enige wat er in hem moet worden gecorrigeerd. Als hij daaraan werkt is hij mijn vriend, als hij dat niet doet is hij een vreemde voor mij.

Wij moeten niet proberen om iets in onszelf te veranderen, behalve de verbinding met anderen, dit is heel belangrijk. We verspillen veel tijd en energie als we ons bezig houden met onnodige dingen, want op die manier putten we onszelf uit en brengen we schade toe aan onszelf. Je moet blijven hoe je bent, daaraan moet je zelfs geen gram energie verspillen, investeer alleen in de verbinding.

Als dit duidelijk is, wordt het werk zacht en wederkerig, het wordt een maaltijd, een verlangen naar wederkerigheid en liefde. Aan andere dingen moeten we totaal geen aandacht besteden. Er geldt maar één voorwaarde: onze onderlinge verbinding, en de groep moet zijn aandacht daar constant op richten.

We hebben een lange weg te gaan en in het begin kunnen we te maken hebben met veel verstoringen, misvattingen, irritaties, uitbarstingen, enz. Er is echter maar één ding belangrijk, namelijk of een mens werkelijk verlangt naar eenheid. Als hij zijn best doet om die innerlijke behoefte te vergroten, neem ik al zijn andere problemen op me en help ik hem.

From the Georgia Convention 11/06/12, Lesson 2

Filed under: Conventies, Groepswerk, Innerlijk Werk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Een replica van het laatste, gebroken niveau zien we in onszelf terug in de fysieke wereld, die we met onze vijf zintuigen waarnemen. Tegelijkertijd zijn zowel de zintuigen als de materie denkbeeldig, zij geven spirituele contouren weer, zoals een plaatje aan de wand. Het plaatje is oud, maar niet echt. De werkelijkheid bevindt zich achter de muur, op de muur is alleen een projectie te zien.

Als mensen naar films kijken beleven ze verschillende gevoelens, zijn ze wel of niet echt? Het zijn reacties en indrukken. Wij leven als het ware in een film, die voor ons wordt geprojecteerd.

Maar behalve die film zie en weet ik niets. Mijn hele leven speelt zich in die film af en beleef ik daar, al mijn gevoelens zijn dus de weerslag van die film. Wat ik zie, hoor, ruik en aanraak wordt allemaal in die film weergegeven.

Er worden nu driedimensionale films aan ons vertoond, die een nog grotere werkelijkheid laten zien. Het is geen geheim dat we een mens in een bepaalde omgeving kunnen plaatsen en hem kunnen laten zien, dat dit zijn leven is, als hij eenmaal gewend is geraakt aan zijn kleine wereld, zou je hem moeilijk kunnen bewijzen dat er daarbuiten nog een andere werkelijkheid is: “Hier zijn menselijke wezens, hier is de aarde en daar zijn de sterren, alles precies op zijn plaats ….” Hij gaat met zijn zintuigen niet buiten de grenzen van zijn wereld. Voor hem bestaat er niets buiten de beperkingen van zijn huidige gevoelens. Hij voelt niet dat hij iets mist op het gebied van een extra zintuig bijvoorbeeld of dat zijn realiteit inferieur zou zijn.

Ook nu neem ik, via mijn vijf zintuigen, alleen waar wat er in mijn gebied is. Waar bevindt zich het extra zintuig, het vat dat door niets hier gevuld kan worden, hoe ik ook mijn best doe? Wat ik als ‘extra’ mis heet het ‘punt in het hart’(·) en dat is gericht op wat zich buiten ons universum bevindt. Als iemand dit verlangen voelt, weet hij nog niet waar hij moet zijn, maar hij begint te zoeken en tenslotte vindt hij ons. Het is ons doel om hem te verbinden met de wereld buiten ons. Hij moet uitbreken, uit de ‘omheining’ en zich ervan losmaken.

Het hele punt is, dat onze omgeving gebouwd is als een replica van de hogere wereld en dat ze gelijk zijn. Wat hier is moeten we op de juiste manier gebruiken. Ik neem mijn lichtvonk, het punt in het hart, en gebruik dat in de verhouding met mijn vrienden, alsof ik hen wil liefhebben. Dan merk ik dat ik dat helemaal niet wil, maar de tekortkoming was er al en de lichtvonk heeft nu een richting, ik kan om correctie vragen.

Het belangrijkste is dus, dat ik mijn lichtvonk in het ‘speelveld’ breng en mijzelf ertoe verplicht om het spel volgens de regels te spelen. Door dit spel verkrijg ik het juiste denkvermogen en de juiste behoefte. Zo kan ik van een demo model, van een parallel lopende, gelijkende vorm, de werkelijke wereld bereiken.

Deze wereld is niet meer dan een denkbeeldig ‘speelveld’ en alleen mijn lichtvonk is echt. Dit kleine ‘punt in het hart’ is een Goddelijk deel van Boven en als ik het correct gebruik in het spel, gaat het mij lukken en groei ik.

From the 3^rd part of the Daily Kabbalah Lesson 11/4/12, The Study of the Ten Sefirot

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Waarneming, Werelden - Geen reacties→

Als ik vanaf het begin ‘hard werk’, al voelt het onnatuurlijk, als ik mijn hoofd buig voor de vrienden, in ieder geval op fysiek niveau, bereid ik me op deze manier voor om te ontdekken hoe ik me schaam voor mijn egoïsme en om dit gevoel te verdragen. Ik zal dit gevoel aankunnen en het ‘verteren’, ik identificeer me er niet mee, ik ben er dankbaar voor.

Schaamte plaatst me in de juiste positie tegenover de Schepper. Zoals bij fine-tuning krijg ik de mogelijkheid om op de juiste golflengte af te stemmen. Hoe groter mijn schaamte, hoe nauwkeuriger ik afstem binnen het kleine bereik dat deze frequentie heeft, de frequentie die me naar de Schepper leidt, naar de eigenschappen die ik wil bereiken. Het beeld wordt niet vaag voor mij, integendeel, het is buitengewoon scherp.

From the 4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 10/28/12, Matan Torah (The Giving of the Torah)

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Schaamte, Waarneming - Geen reacties→

Vraag: Hebben onze gedachten werkelijk kracht?

Antwoord: Natuurlijk hebben gedachten kracht, we spreken niet voor niets over concepten als het ‘kwade oog’ en het ‘goede oog’. Onze denkkracht is de sterkste kracht die er bestaat, zelfs nog sterker dan een atoom explosie. Deze kracht is in de diepste diepten verborgen, te midden van de krachten die zich tussen de atomen bevinden. Denkkracht is het laatste niveau dat aan spirituele kracht vooraf gaat.

Maar gedachten worden alleen krachtig als ze zich met elkaar verbinden, als wij als eenling denken, beïnvloeden we het systeem maar een klein beetje en dat alleen nog maar op het fysieke niveau. Maar als we ons met elkaar gaan verbinden om de alomvattende kracht van geven te ontdekken, komt dit tot leven en ontstaat er vernieuwing, alsof we heel het spirituele netwerk van onze verbinding in vuur en vlam zetten en in werking stellen. Dan ontdekken we daarin de Schepper.

We hoeven niet zo’n grote denkkracht te hebben, het belangrijkste is de kwaliteit van ons denken, zodat we op de juiste manier gaan denken en dat ons zal helpen om de kracht van geven aan elkaar, namelijk de Schepper, te onthullen. Als de Schepper wordt onthuld, wordt de ware intensiteit onthuld. Dan spreken we al over het Licht van NRNHY en niet meer over onze beperkte wereld.

We willen ons met elkaar verbinden en door de Schepper beïnvloed worden, zodat Hij onder ons zal wonen en wij samen met Hem in harmonie zullen handelen. Net zoals de Schepper in een voortdurende staat van geven is, willen ook wij in een voortdurende staat van geven zijn, dan brengen wij het alomvattende netwerk tot leven en in de mate waarin wij ermee verweven zijn en met elkaar verbonden zijn, wordt de Schepper onthuld.

Vergeleken met deze immens grote kracht betekenen alle fysieke krachten niets. Heel de fysieke wereld gaat een omwenteling maken door deze innerlijke kracht van de mensheid, alles gaat veranderen en dat begint al bij onze kleinste verbinding, het belangrijkste hierbij is, dat het een werkelijke verbinding is.

We zien nu dat in het afgelopen jaar de term ‘Arvut – voor elkaar garant staan’ heel populair is geworden, want als we als groep bijeen zijn en ons in gedachten en daden met elkaar verbinden, breekt deze gedachtenkracht in de wereld door. Als deze term een spirituele daad uitdrukt, wordt daardoor het globale netwerk in zijn geheel beïnvloed en door iedereen geaccepteerd.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 10/26/12, Writings of Rabash

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

‘Voorwoord tot Het Boek de Zohar’: Voordat wij de beloning ontvangen dat ons verlangen om te ontvangen wordt omgezet in het verlangen om te geven, door middel van de Torah en de Mitzvot (geboden), zijn er sterke sloten aanwezig op de poorten naar de Schepper, want zij hebben dan een tegengestelde functie, namelijk om ons weg te houden van de Schepper. De krachten van afscheiding worden sloten genoemd, omdat ze de toegangspoorten blokkeren en ons op afstand houden van de Schepper. Maar als wij dit overwinnen, beïnvloeden ze ons niet meer en raakt de liefde in ons hart niet meer bekoeld, de sloten worden openingen, de duisternis verandert in licht en het bittere wordt zoet, omdat we voor elk slot een speciaal niveau ontvangen onder Zijn Voorzienigheid, zij worden openingen, niveaus van ontwikkeling in het bereiken van de Schepper.

Dit vindt zelfs al plaats voordat we door de Machsom (barrière) de spirituele wereld ingaan en voordat we de eigenschap van geven verkrijgen, waarmee een mens gaat werken. Zelfs daarvoor worden de sloten langzamerhand een uitnodiging voor de gevoelens en de waarneming van de mens.

Eerst gaat hij begrijpen dat de sloten er voor zijn eigen bestwil waren. Dan voelt en ziet hij duidelijk de zin van elke neergang en elke val, van elk probleem in het leven en alle verwarring, zowel heel dichtbij als heel veraf. Hij begint van alles wat er gebeurt een positief resultaat te verwachten en hierdoor focust hij op de juiste manier en effent hij zijn pad naar het Doel.

Uiteindelijk gaat een mens alles rechtvaardigen en is hij dankbaar, zelfs in een periode van neergang en verwarring, als hij wordt aangevallen door vijanden en tegenstanders. Hij weet dat het allemaal krachten zijn die door Boven naar hem toegestuurd worden voor de correctie van zijn pad.

Hij ziet de goede engel, in plaats van de stormachtige wateren van de vloed. Hij ziet Gods Hand in alles wat gebeurt. Hij krijgt dit gevoel dankzij zijn ervaringen en doordat hij langzamerhand de kracht van geven verkrijgt, totdat hij tenslotte werkelijk beloond wordt met de onthulling van de kracht van geven en hij deze kracht ten gunste van zijn vooruitgang gaat gebruiken.

From the Preparation to the Daily Kabbalah Lesson 10/10/12

Filed under: Correctie, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk, Licht, Lijden, Zohar - Geen reacties→

Rabash: ‘De Verbinding tussen Genade en Oordeel’: … als er een zichtbare Voorzienigheid is, is er geen plaats voor keuze. De Hogere heeft daarom Malchut, namelijk Midat Ha Din (de eigenschap van Oordeel) naar de Eynaim (ogen) verheven. Dit creëerde  verborgenheid, hiermee werd het duidelijk voor de lagere dat er een gebrek aanwezig is in de Hogere.

Enerzijds is de Hogere verheven, anderzijds vindt de lagere Hem onaantrekkelijk: er is iets wat afstoot. Enerzijds is de vonk in het verlangen (het punt in het hart) bezorgd, want het wil spiritualiteit bereiken. Bovendien oefent de buitenwereld druk op ons uit en komen er talloze negatieve omstandigheden op ons af, er worden ons geen aangename dingen beloofd, behalve wat ons misschien in de toekomst te wachten staat. Anderzijds moeten we een compromis sluiten, omdat we duidelijk een gebrek zien in de Hogere.

Wat voor gebrek is dat? De Hogere is niet zo schitterend, aantrekkelijk en mooi als wij dachten.

In die staat worden de eigenschappen van de Hogere samengevoegd met degene die  lager is, dit wil zeggen dat de eigenschappen gebrekkig zijn. Hieruit volgt dat deze Kelim (vaten) gelijkvormig worden aan degene die lager is: omdat er geen ondersteuning is in de lagere, is er geen ondersteuning voor de Hogere eigenschappen.

Dit zijn de gevoelens waar de lagere doorheen gaat: eerst verlangde ik werkelijk naar het volgende niveau, ik rende er steeds sneller naartoe, en toen ontdekte ik wat mijn volgende stap betekent. Deze bleek te bestaan uit eenheid en liefde voor mijn vrienden. Het blijkt dat ik hen allemaal moet voelen als één hart, ik moet ook veel dingen opgeven, bovendien moet ik heel veel oefenen en blij zijn met wat ik doe. Maar ik voel me helemaal niet blij …

De plek tussen twee afgronden is in feite een keuzepunt. Elke dag voelt een ieder van ons een oneindig aantal van deze punten. Als het ons lukt om ze te grijpen en de goede eruit te halen, als we dat in ieder geval proberen, zouden we de Hogere daarin binnen de kortste tijd ontdekken. We zouden zo niets missen! Maar als deze momenten er zijn, hebben we daar helemaal geen behoefte aan, we geven ons gewoon over aan onze gevoelens en we gaan verder met ons ellendige leven.

Als we onze volgende, hogere en meer gevorderde staat analyseren, ontdekken we daarin de noodzaak tot grote betrokkenheid en dat bezorgt ons huidige egoïsme heel veel problemen. Je moet je vrienden liefhebben, hen dienen, aan hen denken en goed voor hen zorgen, hen beter behandelen dan je jezelf behandelt.

Wie heeft daar behoefte aan? Zijn we in staat om dat te doen? Betekent dit, dat we een gebrek in de Hogere ervaren of dat we niet genoeg energie en levenskracht in Hem vinden? Soms ervaren we een paar minuten een mooi gevoel, inspiratie, maar gewoonlijk is het precies andersom.

Dit wordt ‘neergang’ genoemd: je voelt geen leven in de Hogere, ook niet in de staat van geven, liefde of eenheid. Je hebt geen zin om jezelf te corrigeren.

In die staat is er ruimte om te kiezen.

Dit is nu precies een staat die ons een keuze biedt. Het is een heel belangrijk moment voor zelfonderzoek: ik wil niets, ik heb nergens behoefte aan, ik word steeds zwakker en ik ben alleen bereid tot overgave, als de staat waarin ik me bevind verandert zonder dat ik er iets aan doe. Er is voor mij niets aantrekkelijks meer, niet in mijn fysieke leven en niet in mijn spirituele leven: in beide werelden voel ik me hopeloos.

… de lagere moet zeggen dat de verborgenheid die hij voelt bestaat, omdat de Hogere zich heeft begrensd ten gunste van de lagere. Dit wordt beschreven als: “Wanneer Israel in ballingschap is, is Gods Aanwezigheid met hen.”

Wij moeten in dergelijke omstandigheden tot het begrip komen, dat de Hogere met opzet ‘dit spel’ met ons speelt. Hij kan het niet op een andere manier doen, Hij kan me niet omarmen en me laten opstijgen als een luchtballon. Als Hij dat zou doen zou ik nooit iets bereiken en ik zou voor altijd een klein kind blijven, aan de hand van de volwassene. Natuurlijk voelt zo’n kind zich goed en veilig, hij kan zelfs op zijn eigen niveau spelen, maar zo wordt hij niet groter.

De lagere groeit alleen als hij ernaar streeft om de Hogere te bereiken. Je kunt niet afwachten zonder zelf te oefenen. De Hogere zal de lagere niet opheffen als de lagere niet deelneemt aan het proces. In dat geval zou de Hogere de lagere gewoon ‘vernietigen’ door hem niet te laten groeien en verder te laten komen. Je kunt het vergelijken met de situatie waarin ouders het huiswerk voor hun kind maken.

We moeten dus beseffen dat de Hogere ons absoluut ieder moment helpt. We hoeven zelfs geen seconde te wachten op iets wat van Zijn kant plaatsvindt, want van Zijn kant bestaat er geen enkele aarzeling. Vanuit het standpunt van de Hogere zijn we altijd in een optimale staat om verder te komen. We moeten voortdurend letten op allerlei tekenen waarmee Hij zich tot ons richt en vanuit Zijn bedoeling afdaalt naar onze huidige staat.

… wat voor smaak men ook proeft, men zegt dat het niet zijn eigen fout is dat hij geen levendigheid proeft, maar dat er vanuit zijn gezichtspunt werkelijk geen leven is in de Hogere.

Maar je moet goed begrijpen wat er aan de hand is.

En als men sterker wordt en zegt dat de bittere smaak die hij proeft in dit voedsel alleen bestaat, omdat hij niet de goede kelim (vaten) heeft om de overvloed te ontvangen, omdat hij kelim heeft om te ontvangen en niet om te geven, en het betreurt dat de Hogere Zich moet verbergen …

Dus onze kelim, onze verlangens zijn corrupt. Als de Hogere naar ons zou afdalen, zouden we Ein Sof (Oneindigheid) voelen, want elke volgende stap die we maken betekent voor ons de wereld Ein Sof. Maar deze wereld is voor ons nog niet toegankelijk: wij herkennen deze wereld niet in onze kelim. Wij nemen dit alleen waar in ons heel beperkte bewustzijn, terwijl er iets enorm groots met talloze facetten voor ons staat. We zien het hogere niveau gewoon niet, het vervult alles om ons heen van de ene horizon tot aan de andere, onze ruimte wordt door geen enkele grens afgebakend.

Het resultaat daarvan is, dat de Hogere naar ons neerdaalt in de vorm van een depressieve, onveilige en corrupte wereld. Bovendien naderen we staten en gevoelens die voor ons zelfs nog angstwekkender zullen zijn. De Hogere verlaagt ons zodat wij Hem zullen voelen. Hoe lager Hij is, hoe slechter wijzelf en de wereld om ons heen ons toeschijnen, omdat onze eigenschappen tegengesteld zijn aan die van Hem.

Daarom bevinden we ons nu in een crisis: de Hogere nadert ons, zo laat Hij ons onbewust het verschil voelen tussen Hem en ons. De ‘crisis’ is een kloof tussen onze huidige staat en de staat van de Hogere. Wij moeten in balans komen en met Hem in harmonie blijven, daarvoor is integrale educatie nodig, dat zal ons helpen om Hem beter te begrijpen.

In het algemeen gesproken is dit een punt van vrije wil. We moeten goed beseffen dat alles wat we voelen buiten Ein Sof om, een situatie is die speciaal voor ons door de Hogere is gecreëerd om ons de kans te geven om te kiezen.

Dit betekent dat we ons niet schuldig hoeven te voelen over het feit dat de wereld waarin wij leven slecht is en dat we ons hier in een ellendige toestand bevinden, maar wel over het feit dat de Hogere naar ons moest neerdalen, Zich klein moest maken en Zich veel kleiner dan Hij in werkelijkheid is aan ons moest tonen, en dat Hij ons zelfs de indruk moest geven dat Hij afstotelijk en slecht zou zijn.

… dit geeft de lagere gelegenheid om kwaad te spreken; dit wordt beschouwd als MAN, dat de lagere laat opstijgen.

Enerzijds merken we dat de Hogere laag is, bovendien is het hogere niveau voor ons nog niet aantrekkelijk. Anderzijds erkennen we dat het op ons alleen zo overkomt door onze zintuigen. Als we de wereld door de juiste kelim zouden waarnemen, zouden we de Hogere beschouwen als Ein Sof in ons. Deze tegenstrijdigheid is de kern van het verschil tussen het bestaan hier en de wereld van Oneindigheid.

Op dit punt laten wij MAN opstijgen: ons verzoek om correctie. We gaan op zoek naar mogelijkheden om Hem te rechtvaardigen, we willen niets anders dan Hem volledig rechtvaardigen. Laat de staten waarin wij zijn maar hetzelfde blijven, laten onze situaties ons maar nooit meer aangename gevoelens geven, we hebben maar één ding nodig: Zijn daden rechtvaardigen en Hem danken voor wat Hij doet. Als wij zo handelen, vragen we niet voor ons eigenbelang, maar alleen voor het belang van de Hogere. We vragen om kracht en begrip, maar we vragen niet om gevoelens, we moeten er alleen zorg voor dragen dat wij Hem rechtvaardigen en het maakt niet uit of wij ons slecht blijven voelen. Als we betere gevoelens krijgen, zouden we hem vanuit egoïsme prijzen. Nee, dat hebben we niet nodig. Integendeel, we willen dat onze gevoelens hetzelfde blijven, maar we willen ook dat ons begrip en onze waarneming veranderen. Zo groeien we.

Wij bestaan uit twee delen: intellect en gevoelens, ambities en verlangens. We gaan voorwaarts en gebruiken daarbij deze beide delen zoals we onze beide benen gebruiken als we lopen. Ik wil bijvoorbeeld in mijn huidige gevoelens blijven en door op dit ‘been’ te ‘steunen’ maak ik een stap voorwaarts met mijn andere ‘been’, dat wil zeggen dat ik niet meer blind ben, maar mijn huidige staat erken en rechtvaardig. Of ik wil bijvoorbeeld mijn intellect uitbreiden, als mijn gevoelens dan intact blijven, kom ik werkelijk verder omdat ik mijn emotionele staat rechtvaardig, hoewel ik nog steeds lijd, maar ik besef dat ik groei dankzij mijn moeilijkheden. Ik word niet verleid of omgekocht door een goed gevoel.

Later, als ons intellect zich uitbreidt, steunen we op ons nieuwe intellect en als dat standhoudt, zullen we naar het volgende niveau van gevoelens opstijgen. Bovendien zullen onze emoties het intellect niet overschaduwen, zoals dat gebeurt als genot ons ertoe dwingt om ons verstand te verliezen.

Het is andersom, we maken een stap vooruit met één ‘been’ en tegelijkertijd steunen we op het andere ‘been’. Als we onze emoties ‘vastzetten’ rijst ons intellect; als we ons intellect ‘vastzetten’ rijzen onze gevoelen. Het gevolg hiervan is dat we door eindeloos veel veranderingen heengaan, zowel in ons intellect als in onze gevoelens.

 From the North Convention of Unity 9/20/12, Lesson 2 

Filed under: Conventies, Innerlijk Werk, Vrije Wil - Geen reacties→

Ik ben er heel blij mee, dat we de grootheid van de altruïstische Kracht beginnen te begrijpen door middel van onze onderlinge verbinding, want dit is, in het algemeen gesproken, de enige manier om ermee te leren omgaan. Dit gebeurt als we samenkomen in de groep en min of meer gaan proberen om de staat van geven, liefde en onderlinge verbinding opnieuw in het leven te roepen en te verspreiden. Als we voor elkaar garant staan, in gezamenlijke eenheid, gaan we langzamerhand voelen wat de verbinding in dit samenzijn ons kan geven en hoe ongewoon het is.

Op basis van wat ik uit de praktijk weet, denk ik dat het het allerbelangrijkste is om iets onaards te voelen, iets speciaals, wat in een mens naar bovenkomt. In dat gevoel gaat zich die eigenschap vormen, die voorheen onbekend was. Men weet dat het alleen mogelijk is in de verbinding met anderen.

Dan kan het gebeuren, dat deze eigenschap langzamerhand weer verdwijnt, als in een mist onzichtbaar wordt, kracht verliest en in het niets oplost, maar hij blijft wel in de mens opgeslagen, als een zogeheten Reshimo. En een mens wil deze eigenschap opnieuw bereiken, leren kennen, begrijpen, eraan denken. Maar dit is niet genoeg, we moeten deze eigenschap voortdurend in onszelf aanmoedigen en voeden, zoals elk fysiek orgaan groeit en ook elke eigenschap, als we er voortdurend tijd aan besteden. Als we dit bij herhaling doen, laat deze eigenschap nieuwe kenmerken zien, nieuwe verbindingen, het wordt anders dan voorheen. Als we deze eigenschap uit het donker, waarin hij verdwenen was, tevoorschijn laten komen, ontdekken we nieuwe dimensies.

Daarom liggen er nog niet eerder ontdekte wegen, niveaus en staten voor ons. Op dit pad zullen we zeker veel overwinningen behalen en hogere staten beleven, maar ook teleurstellingen en – zoals het dan lijkt – verlies. Vanuit dit alles zullen wij – door onze voortdurende inspanning, met behulp van een aantal workshops en conventies – een punt bereiken, waarop deze Kracht, die zich in ons zal openbaren, zo duidelijk voelbaar zal worden en binnen ons bereik zal komen, dat wij er zeggenschap over zullen hebben. We zullen een wederzijdse wisselwerking gaan ervaren en hetzelfde gevoel hebben als twee partners, die elkaar aanvoelen tijdens een dans.

Ik hoop dat we bij de volgende conventie, en misschien zelfs eerder, de staat zullen bereiken van deze onderlinge wisselwerking tussen de mens, de Kracht van geven en de kracht van ontvangen (de mens is de middellijn). Het is volkomen afhankelijk van de mate van intensiteit, waarmee wij in onszelf de staten kunnen ontwikkelen die we nu hebben beleefd en of we eraan vasthouden. Alles ligt dus voor ons open.

From a Virtual Lesson 9/23/12

Filed under: Eenheid, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Baal HaSulam, in ‘De Sjofar van de Messias’: En daarom stond Rashbi het zichzelf toe en ontsloot hij de Wijsheid van de verborgenheid in zijn boeken: De Zohar en de Tikkunim. Hij deed dit echter met grote zorg, want hij gaf alleen Rabbi Abba toestemming, hij was degene die de Wijsheid met omzichtigheid kon openen, zodat alleen de kinderen Israëls het zouden begrijpen en de wijzen van de wereld het niet zouden begrijpen.

Een Kabbalist die de spirituele wereld bereikt, lijkt op een wetenschapper die iets belangrijks ontdekt. Als je hem vraagt om zijn ontdekking uit te leggen, kan hij de woorden er niet voor vinden en hij kan geen duidelijke, samenhangende definitie geven. Om dat te kunnen hebben we bekwame mensen nodig, die de weg banen voor anderen, zodat zij de top van de kennis kunnen bereiken.

Als wij nu spreken over het eerste samengaan: Rabbi Abba kon de woorden van Rabbi Shimon zo herschrijven, dat zij zelfs Licht schijnen voor beginners, voor hen die aan de voet van de wijsheid van Kabbalah staan, en degenen helpen die vorderen op de spirituele niveaus die men kan bereiken. Hij ordende het materiaal op een zodanige, samenhangende wijze, dat er van het ene niveau naar het andere een geleidelijke overgang gemaakt kan worden. Zelfs als een gewoon mens iets wil ontvangen, zoals een baby die instinctief zijn mondje opendoet, is dat voldoende. Hij heeft al een spijsverteringssysteem en dat betekent dat het voedsel, dat hij van de volwassenen ontvangt, hem zal helpen groeien.

Rabbi Abba wist hoe hij dat moest doen: omzichtig ontsluiten en zo zelfs aan de beginner de mogelijkheid bieden om de geheimen te naderen. Rabbi Shimon bereikte het hoogste niveau en Rabbi Abba wist hoe hij zijn woorden naar beneden, naar deze wereld, kon brengen en ze pasklaar kon maken, zodat wij van niveau naar niveau kunnen opstijgen. Daarom is Het Boek de Zohar een spirituele ladder voor ons.

Baal HaSulam maakte Het Boek de Zohar zelfs nog beter geschikt voor de moderne tijd, door middel van zijn Commentaar op Het Boek de Zohar. We denken dat hij Kabbalistische termen toevoegde, maar dat is niet waar, het gaat over iets anders. De toegevoegde uitleg voegt op zich niets toe. In tegendeel, een mens die de innerlijke essentie van dit boek wil leren, kan er juist een gevoel van verwijdering door krijgen. Dit komt omdat iemand zichzelf dan alleen met kennis vult.

Nee, Baal HaSulam vergemakkelijkte onze weg nog meer, zodat wij eraan vast kunnen blijven houden en verder kunnen komen, met zowel hoofd als hart. Kabbalisten waren zorgzaam en letten er zorgvuldig op hoe zij deze weg konden banen, de ladder, en ons toegang konden verlenen.

Vraag: Wij zouden de wijsheid van Kabbalah ook willen verspreiden in een heldere verpakking en tegelijkertijd met een ‘inhoud’ die mensen verder zal brengen. Hoe kunnen we dat doen?

Antwoord: Het is op het instinctieve niveau in ons geprent, omdat wij studeren via de methode die Kabbalisten ons hebben doorgegeven. Iemand die hier studeert en toegewijd is aan dit pad, heeft dit in bezit, dankzij de verbinding tussen Rabbi Shimon en Rabbi Abba.

Alles is afkomstig uit Het Boek de Zohar en alleen die spirituele wortel werkt voor alle generaties: het hoogste spirituele niveau (Rabbi Shimon) en het pad, de toegang er naartoe (Rabbi Abba). Alle andere vrienden uit Rabbi Shimon’s groep, inclusief zijn zoon Rabbi Elazar, die over het einde van de correctie spreekt, maken deel uit van dit systeem.

Dit is dus de betekenis van ‘omzichtig ontsluiten’: zelfs tijdens de verborgenheid wordt alles wat een mens nodig heeft onthuld terwijl hij onderweg is.

From the 4th part of the Daily Kabbalah Lesson 9/5/12, “Messiah’s Shofar”

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Disseminatie, Innerlijk Werk, Kabbalah Studie, Kabbalistische bronnen, Zohar - Geen reacties→