In Kabbalah spreken we niet over persoonlijke gevoelens. We spreken over de liefde tussen vrienden, maar alleen in het algemeen, zonder onszelf of andere namen te noemen.

Het is nodig om te spreken over de grootheid van de leraar, de Schepper, de groep en het belang van het doel, want zonder elkaar te inspireren zullen we niet verder komen. Dit geeft ons de kracht om te werken en daarvoor hebben we de groep nodig. Maar niemand spreekt zich hierover uit in de ik-vorm met de bedoeling om zijn innerlijke gevoelens en verlangens te onthullen (Kelim).

Het feit is dat de anderen nog niet zijn hervormd tot het niveau van Bina (Hafetz Hesed), wat betekent: “doe anderen niet aan wat u niet wilt dat u wordt aangedaan” en daarom kunnen ze u schaden met hun gedachten. Vandaar dat dit verbod bestaat.

Je spreekt over hoe verheven het doel is, maar niet over hoe u of iemand anders geïnspireerd wordt door spiritualiteit. Je moet over de wet spreken die in de schepping werkt, de formule in het systeem van de krachten, zonder naar een specifiek iemand te verwijzen.

Al ons werk is intern en nederig. Ik moet de groep niet beschouwen als individuele mensen en gezichten, maar als krachten die snakken naar de Schepper, naar geven en die zich verenigen om samen dit doel te bereiken. Deze gezamenlijke verlangens, deze innerlijke verbinding is wat we de groep noemen.

Daarom noem ik geen namen van mensen, wanneer ik over de groep spreek. Het lijkt of er geen mensen zijn, maar alleen verlangens die verbonden worden door de onderlinge garantie! Wanneer deze verlangens het niveau van verbinding bereiken, wanneer het werkelijk geven wordt op het eerste niveau, onthullen ze dit, samen met het Licht van Hassadim waarmee ze worden vervuld, het wederzijds geven genaamd.

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk | Add Comment/Ask Question→