Mijn nieuwe artikel op Linkedin: Geen overwinning zonder overtuiging en geen overtuiging zonder eenheid
De Staat Israël is op zoveel niveaus uniek dat het moeilijk is om te weten waar te beginnen. Misschien moeten we het eerst hebben over hoe Israël begon, want als we het begin weten, kunnen we de ingewikkelde huidige situatie misschien wat beter begrijpen. De idee van een hedendaagse Joodse staat begon aan het einde van de 19e eeuw na de pogroms tegen de Joden in Rusland, in combinatie met de socialistische idealen die door veel geseculariseerde Joden omarmd werden, dit leidde tot de oprichting van Hovevei Zion (Liefhebbers van Zion), de eerste Zionistische beweging. Tegelijkertijd werd in Frankrijk een Joodse Weense journalist, Theodor Herzl genaamd, wakker geschud door de Dreyfus-affaire, toen een Joodse Franse legerofficier vals werd beschuldigd van spionage voor Duitsland. Dit bracht Herzl tot het besef dat alleen een Joodse soevereine entiteit hen zou kunnen redden van antisemitisme.
Wij, Joden, leven niet voor ons eigen belang in de Staat Israël. Het lijkt misschien zo, maar dat is niet meer dan een illusie. Wij zijn hier voor de rest van de wereld, en zolang wij dit niet begrijpen en de wereld er niet van kunnen overtuigen, zullen wij de steun van de wereld niet krijgen en evenmin beseffen waarom wij hier wonen.
Als gevolg daarvan begonnen rond diezelfde tijd de Joden te bouwen en zich te vestigen in Palestina – destijds een Ottomaanse provincie – en politieke instellingen op te zetten voor een toekomstige staat. De Russen, die uiterst antisemitisch waren, verzetten zich niet tegen het vertrek van de Joden uit hun midden, en de Osmanen hadden geen belangstelling voor de vergeten provincie die grotendeels uit moerasland bestond en vergeven was van muggen en malaria.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog veroverde het Britse Rijk een groot deel van het Midden-Oosten, waaronder geheel Palestina. De Britten, beïnvloed door christelijke waarden, geloofden in de Bijbelse belofte aan het Joodse volk. Aangemoedigd door Joodse kabinetsleden verklaarde de Britse regering in 1917 dat zij “de vestiging van een nationaal thuis voor het Joodse volk in Palestina met welwillendheid bekeek” en dat zij “haar uiterste best zou doen om de verwezenlijking van dit doel te vergemakkelijken”.
Ondanks ups en downs in de relatie tussen de Joodse nederzetting in Palestina en de Britse autoriteiten, kreeg het nationale thuis geleidelijk vorm. Toen de nazi’s in 1933 aan de macht kwamen, drongen zij er bij de Joden op een agressieve manier op aan om Duitsland te verlaten en naar Palestina te gaan. Ze stonden zelfs toe dat Duitse Joden het grootste deel van hun rijkdom meenamen naar Palestina, wat uitzonderlijk was omdat Duitsland strenge monetaire regels had waarbij het verboden was om Duitse marken te exporteren om de munt niet te laten devalueren. Veel van de industrie die nodig was voor de vestiging van een onafhankelijk land, zoals wapens, voedselproducerende fabrieken, werk aan de wegen en staalindustrie, kwam tot stand dankzij Joods geld dat met steun van Duitsland en Groot-Brittannië uit nazi-Duitsland stroomde.
Uiteindelijk stemde de Volkenbond in 1948, tijdens de nasleep van de Holocaust, voor de oprichting van een Joodse staat in Palestina en werd de staat Israël gesticht.
Wij zien dus dat op weg naar de totstandkoming van de Joodse staat andere naties, en uiteindelijk de meerderheid van de wereld, de oprichting van de Staat Israël steunden. Geen enkel ander land heeft een dergelijke steun gehad, geen enkel ander land werd bevestigd en erkend door het belangrijkste establishment van de wereld, nog voordat het tot stand was gekomen. In feite werd zelfs de overwinning van de Joden tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog die volgde op de verklaring van de Volkenbond, bereikt met de actieve steun van landen in het buitenland die wapens en munitie verkochten aan het prille land, enkele sloten zich zelfs bij de strijdkrachten aan.
Maar ondanks alle steun die de Joodse staat in zijn prille jaren kreeg, zou de oorlog tegen de legers van zes Arabische landen – die veel beter waren uitgerust en in aantal tientallen malen de Joden overtroffen – niet gewonnen zijn als het Joodse volk er niet van overtuigd was geweest dat hun zaak rechtvaardig en noodzakelijk was.
In onze tijd is de situatie omgekeerd. Wij hebben de steun van de wereld verloren en wat nog erger is, wij hebben de overtuiging verloren van het doel van ons bestaan hier. Om die te vernieuwen, moeten we begrijpen waarom we hier werkelijk zijn.
Wij, Joden, leven niet voor ons eigen belang in de Staat Israël. Het lijkt misschien zo, maar dat is niet meer dan een illusie. Wij zijn hier voor de rest van de wereld, en zolang wij dit niet begrijpen en de wereld er niet van kunnen overtuigen, zullen wij de steun van de wereld niet krijgen en evenmin beseffen waarom wij hier wonen.
Onze enige rechtvaardiging om in het land Israël te zijn, is dat wij het volk Israël zijn. Met andere woorden, in de diepere, spirituele zin van het woord, bestaat het volk Israël niet uit degenen die zich Joden noemen, maar uit degenen die overeenkomen dat zij zich willen verenigen “als één mens met één hart”, zoals onze voorouders dat deden nadat zij Egypte hadden verlaten. Zij stichtten het volk Israël, vestigden zich in het Land Israël en werden eruit verdreven toen zij hun eenheid in de steek lieten en geen spiritueel volk Israël meer waren.
Daarom hangt onze overtuiging af van onze verbinding “als één mens met één hart”, of in ieder geval van ons streven naar het herstel van deze verbinding. Als wij dit doen, worden wij wat ons is opgedragen: “een licht voor de volkeren” te zijn. Onze eenheid zal een voorbeeld zijn van uitstijgen boven vijandschap en zal de wereld ervan “overtuigen” dat wij het “verdienen” om hier te zijn. We hoeven verder niets te bewijzen of iemand ergens van te overtuigen. Het enige wat we hoeven te doen is ons als natie te verenigen.
Ik weet dat het bereiken van eenheid onder de Joden moeilijker is dan welke taak ook, en dat iedere Jood zich het liefst zou verenigen met wie dan ook, behalve met mede-Joden. Geen haat is zo diep als de haat van de Joden jegens elkaar. Juist daarom zullen, wanneer deze haat is opgelost, alle haatgevoelens zijn opgelost.
Daarom blijkt dat eenheid de basis is van ons succes, de allereerste voorwaarde voor onze overtuiging dat we hier mogen zijn, wat op zich een voorwaarde is voor onze overwinning. Als we vrede willen, moeten we beginnen met vrede onder elkaar.
For more on this topic, refer to the books The Jewish Choice: Unity or Anti-Semitism, Historical facts on anti-Semitism as a reflection of Jewish social discord, and Like a Bundle of Reeds: Why unity and mutual guarantee are today’s call of the hour.
Artikel in het Engels: https://laitman.com/2021/05/no-victory-without-conviction-and-no-conviction-without-unity-linkedin/
http://www.facebook.com/KabbalahAcademyNederland
Het volgende blog verschijnt zondag a.s.
Filed under: Anti-Semitism, Israel Today, New Publications | Add Comment / Ask Question →
Filed under: Geschiedenis, Israel, Opdracht van Israël, Verbinding, vrede -
Geen reacties→
Er staat geschreven: “Iedere dag zal als nieuw zijn in je ogen.” Niet alleen iedere dag, maar ieder moment krijgen wij een ontwaken, een nieuwe mogelijkheid om nieuwe gebroken verlangens te onthullen, vonken, en ze uit een gebroken, egoïstische staat naar geven te verheffen.
Video: 
Audio: 
Abonneren op RRS Feeder