Vraag: Als ik honger heb, bijvoorbeeld, moet ik mijn maag vullen. Wat moet ik beginnen als ik bang ben dat ik dat niet zou kunnen doen, als ik een gebrek aan vervulling voel?

Antwoord: De angst om honger te lijden, om ziek te worden of oud en de angst voor de dood, zijn angsten voor de ondergang van het ego. De angst om niet vervuld te kunnen worden, voor gebrek aan vervulling, bevindt zich al op een hoger niveau, maar het is nog steeds een egoïstische angst. Maar kunnen we er tegen vechten? Waarom werd deze angst aan ons gegeven?

Het is niet mogelijk om angsten te ontlopen, beginnend bij de meest basale angst voor de dood en alle andere angsten waar we ontzag voor hebben. Deze angsten worden aan ons gegeven zodat wij – door ze te ontvluchten omdat wij geen andere keus hebben en doordat we dan ontdekken dat we nergens heen kunnen vluchten en dat er geen compensatie mogelijk is – plotseling zullen beseffen: “Als ik boven deze angsten uitstijg, als ik leef in een systeem van onbaatzuchtig geven en liefde, buiten mijzelf, zal ik nergens bang voor zijn. Het zou kunnen dat ik, als ik buiten mijzelf treed, namelijk uit mijn eigen verlangens en gedachten, het idee krijg dat ik niet besta, omdat ik dan geen gedachten en verlangens voor mijzelf heb. Wat heb ik dan wel? Ik heb gedachten over anderen, over alles wat buiten mijzelf bestaat. Misschien is dat wel iets goeds. Daardoor lijd ik ook niet meer. Maar als ik niet lijd, voel ik ook niets meer. Dus het is misschien wel goed dat ik, als ik van mezelf en mijn angsten af ben, vol zal zijn van het lijden van anderen en dat ik dan met die angsten leef. Dan zal ik op die manier kunnen voelen en hen kunnen vervullen.”

Dit betekent, dat al deze gedachten zijn bedoeld zijn om een mens vooruit te duwen. Hij moet er niet vanaf willen, hij moet ze niet vermijden, maar integendeel: alleen maar proberen om ze correct te richten.

Wij worden voortdurend door angst bespeeld, tot aan het einde van de correctie, Gmar Tikkun: óf door angst over onszelf, óf door angst over anderen, afhankelijk van hoe ver mensen van mij af staan over wie ik angst heb, over wie ik me zorgen maak en bij wie ik me betrokken voel, zo wordt het niveau van een mens gemeten.

In welke zin? Als wij zeggen dat alles in één enkel systeem met elkaar verbonden is, denk ik aan degenen die het dichtst bij me staan, omdat ik van hen afhankelijk ben en ik denk ook aan hen die ver van me af staan, niet omdat ik van hen afhankelijk ben, maar omdat ik eenvoudigweg denk aan het systeem en het misschien ook aan de Schepper, omdat ik Hem al kan beïnvloeden via dit systeem. Ik kan het systeem naar een staat brengen waarin Hij onthuld kan worden en zo kan ik Hem vreugde brengen, etc. Dit betekent dat ik een actieve partner word die meewerkt aan Zijn werk in de wereld.

Er zijn altijd zorgen en angsten, er is altijd lijden en dat is goed. Door de intensiteit ervan meet ik mijn niveau, mijn spirituele groei: in de mate waarin ik de angst transformeer tot vooruitgang.

Denk echter niet, dat je angsten volkomen veranderen als je spiritueel groeit. De meest simpele, aardse angsten kunnen aan je gegeven worden, hoewel je je misschien op een hoog spiritueel niveau bevindt.

Dit gaat door tot je volledig gecorrigeerd bent. Hoe kan een mens anders dan door angsten verder komen? Angst is een gevoel van een onvervuld verlangen.

From a “Talk During the Meal in Toronto” 6/19/12

Filed under: Egoïsme, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Lijden - Geen reacties→

Baal HaSulam, Shamati, artikel 30: “Het belangrijkste is niets anders te wensen dan belangeloos te geven vanwege Zijn Grootheid, want elke vorm van ontvangen is een onvolkomenheid. Het is onmogelijk om niet te ontvangen, het enige is om vast te houden aan het andere uiterste, namelijk geven.”

Wij bevinden ons in één enkele staat: in het kennisveld dat behoort tot de eigenschap van geven. Alleen dit krachtveld bestaat, de kracht daarvan is de kracht van belangeloos geven. Zo wordt het veld aan ons onthuld.

In deze kracht ligt de oorsprong: abstracte vorm en essentie. Wat wij bereiken is, zoals Kabbalisten het ons zeggen, het krachtveld dat gekarakteriseerd wordt door belangeloos geven.

Om onafhankelijk te kunnen bestaan in dit veld, werden wij met een tegengestelde kracht geschapen, met de kracht van ontvangen. Als een mens alleen waarneemt wat door zijn of haar natuur bepaald wordt en zichzelf niet verandert, voelt hij in dit verenigde veld de werkelijkheid die wij ‘deze wereld’ noemen. Een ieder kan dit beeld in zichzelf opnemen en van daaruit leven. Deze wereld wordt denkbeeldig genoemd, omdat wij niet voelen wat er werkelijk buiten ons bestaat, het is alsof wij vanuit onbewustheid leven en een droom zien via de trillingen van een denkbeeldige waarneming.

In deze droom zijn we ons aan het ontwikkelen naar steeds meer ontwaken en bewustzijn. Onze hele evolutie, onze hele geschiedenis, gaat over dit proces.

Hoe kunnen wij de eeuwige, ware werkelijkheid voelen waarin wij eigenlijk bestaan? Hoe komen wij tot onderzoek naar dit veld van de hogere Kracht die ons heeft geschapen, ons ondersteunt, ons beïnvloedt en ons steeds verder ontwikkelt, zodat wij ons kunnen gaan verbinden met dit veld?

Er zijn twee wegen:

1. De eerst weg wordt ‘het pad van lijden’ genoemd: of wij het willen of niet, onder de invloed van het veld van geven blijven wij ons ontwikkelen en wij zullen komen tot de kennis van de Ene die ons bestuurt, beïnvloedt, ontwikkelt en gidst. Lijden zal ons ertoe dwingen om bij de wortel te komen van de oorzaak ervan en wij zullen ontdekken dat wij lijden door Hem, omdat Hij op deze manier invloed op ons uitoefent.

Dan moeten wij Hem wel leren kennen, dichter naar Hem toekomen, omdat wij verlangen dat Hij ons op een andere manier bestuurt. En wij zullen, zoals de eerste Kabbalisten, door lijden dit veld ontdekken, deze Kracht die op ons inwerkt en die wil, dat wij eraan gelijkvormig worden door ons met elkaar te verbinden. Dit is de wet van de gelijkvormigheid van eigenschappen.

Waarom is dit noodzakelijk? Omdat wij hierdoor gelijkvormig worden aan Hem: eeuwig, heel en perfect, tegelijkertijd blijven we onafhankelijk. Als wij in Hem zouden zijn, volledig onder Zijn bestuur, lijkt het alsof we niet eens bestaan. Maar er is een polariteit in onze ontwikkeling: in ons groeit een kracht die tegengesteld is aan het veld van geven, en tegelijkertijd moeten wij aan onszelf werken om gelijkvormig te worden aan Hem.

2. Als wij het pad van lijden niet willen volgen, maar het pad van Licht, onder de goede invloed van het veld van geven, ontdekken we een eenvoudige wet: om onafhankelijk te blijven, moeten we aan dit Licht vragen om alle veranderingen die samengaan met onze groei. Als ik vraag en het veld mijn vragen beantwoordt, bestaat er geen probleem in verband met onafhankelijk blijven, omdat ik nu gelijkvormig ben aan Hem. Ik vraag zelf, tegen mijn eigen verlangen in, of het veld mij wil veranderen.

Op deze manier verenig ik in mijzelf, in de loop van mijn ontwikkeling, twee krachten:

• De kracht die tegengesteld is aan dit veld: het veld is volkomen gericht op geven, terwijl ik volkomen gericht ben op ontvangen.

• De vorm van geven, waarin ik mijn kracht van ontvangen kleed.

In mij is de kracht van ontvangen, het wrede egoïstische verlangen, dat alleen uit is op persoonlijk gewin, en daar bovenuit kleed ik mijzelf in de tegengestelde vorm: de kracht van geven en liefde. Maar hoe kan ik weten hoe ik moet vragen om de kracht van geven? Uiteindelijk weet ik niet eens wat het is. Wat ik me ook maar voorstel, al mijn gissingen zijn gebaseerd op de kracht van ontvangen en maken het mij onmogelijk om werkelijk om veranderingen in mijzelf te vragen. Alles waarom ik vraag is gebaseerd op mijn eigen natuur en zal altijd gaan over ontvangen, soms verborgen of gecamoufleerd, maar toch over ontvangen.

Hoe kan ik aan dit veld vragen om mij werkelijk de kracht van geven te schenken, zodat ik deze kracht in mij kan gaan ontdekken, evenals de kracht van ontvangen, zodat ik twee krachten in mij heb, de ene tegengesteld aan de andere?

Daarvoor hebben wij een bijzondere wijze van bestaan gekregen: wij ervaren dat wij leven in een wereld, die vol mensen is zoals wij. Als ik het verlangen wil verkrijgen dat op geven gericht is, een vraag naar geven, kan ik mij met anderen verenigen, met ten minste één ander mens. Het kleinste meervoud is twee. Kabbalisten zeggen echter, dat het beter is als we minstens met z’n tienen zijn, omdat dit een afgeronde hoeveelheid is. Ik moet mij met hen gaan verenigen om het verlangen om te geven te bereiken.

Hoe kunnen wij ons met elkaar verenigen? Kabbalisten die de methode hebben ontdekt, leggen dit ook uit: ik moet bij hen gaan zitten, samen eten en drinken, met hen studeren en het belangrijkste is: de intentie vasthouden. Wat wil ik hierdoor bereiken? Het is belangrijk om niet te vergeten dat het mijn intentie is om het verlangen om te geven te bereiken. Baal HaSulam schrijft daarover: “Het belangrijkste is om niets anders te willen dan belangeloos te geven.”

Het blijkt dat ik met mensen werk, die naar hetzelfde verlangen, we zijn met elkaar in één groep en er is iemand die ons onderwijst. Hoe dit allemaal zo gelopen is, weten wij niet, het lijkt toeval. Maar in werkelijkheid brengt datzelfde veld ons bij elkaar, op dezelfde manier als een elektromagnetisch veld ijzervijzel langs de lijnen van evenwicht plaatst. In de ‘Inleiding tot de Studie van de Tien Sefirot’ schrijft Baal HaSulam, dat de Schepper een mens naar de groep brengt en zegt: “Dit is voor jou, neem het aan. Hier ligt jouw vrije keus.” De keus wordt alleen versterkt door de vrienden op het pad van het verlangen om te geven. Wij kunnen dat verlangen zelf niet bereiken, omdat de Schepper dat verlangen is. Maar we moeten met elkaar naar dit verlangen uit zien en er dan de behoefte aan voelen. Ik zal in mijn hart gaan voelen, dat ik dit geven mis en dat ik een gever wil worden.

Waarom wil ik dit? Dat zelfs weet ik niet. Het ontstaat, na lange tijd, misschien wel na tien jaar. Daar hebben wij dit leven voor gekregen. Langzaamaan komt er in het hart van een mens een verlangen en een behoefte naar de eigenschap van geven.

Alles staat hier onder de invloed van de eenvoudige ‘natuurkunde van krachten’: hoe krachtiger mijn hart de behoefte ervaart om te komen tot geven, hoe krachtiger het veld van geven mij beïnvloedt. Zo komen we er dichterbij: ik vanuit mijn behoefte aan geven en deze kracht vanuit de invloed ervan die op mij gericht is. Het resultaat ervan is, dat wij elkaar beginnen te voelen en er ontstaan innerlijke veranderingen in mij: aan de natuurlijke kracht van ontvangen wordt in mij een kracht van geven toegevoegd, deze komt in mij tevoorschijn.

Zo wordt er een correcte vorm ontwikkeld: een ontvangend verlangen en een gevend verlangen naar buiten toe: de vorm van een mens (Adam), gelijkvormig (domeh) aan de Schepper. Zijn verlangen naar ontvangen, de ‘scheppingsmaterie’, blijft bestaan en daar overheen wordt dit bedekt met een gewaad, een ‘omhulsel’, een verlangen om te geven.

Allereerst is er in mij de behoefte aan willen geven en als dit verlangen een zeker spanningsniveau in mijn hart bereikt heeft, beïnvloedt het veld mij door inductie, zo wordt ik in de kracht van geven ingeleid.

Tenslotte kleedt deze kracht zich in mij en ik word een soort voelende ‘sonde’, een ‘sensor’ voor dit veld. Stel je voor, dat ik in mij tien gram van het verlangen om te geven heb ontvangen. Allereerst ben ik nu hierdoor geboren, met andere woorden: ik begin het veld te voelen dat mij omringt. Ik voel dat ik erin leef, ik voel de eigenschappen ervan, de houding van dit veld naar mij en mijn houding naar dit veld. Naast het fysieke niveau waarop ik nu leef, krijg ik verbinding met dit veld op een ander niveau: de spirituele wereld en alleen zo bereiken we de Schepper.

Dit veld bevat alle informatie over het verleden, het heden en de toekomst, over alles wat er met mij en met de hele wereld gebeurt. Een mens die in verbinding blijft met dit veld, gaat begrijpen hoe hij er op de juiste manier contact mee kan maken en wat hij van dit veld kan vragen. Door dit veld bevinden wij ons in een enorme stroom van informatie, die de hele werkelijkheid vult. Hier leren wij wie de Schepper is, wat dit veld is, hoe we ermee in contact kunnen komen en hoe we met het hele systeem te werk moeten gaan. Zo stijgt een mens steeds hoger en wordt hij meer en meer opgenomen in de spirituele wereld. Dit alles komt alleen van het verlangen om te geven, dat hij in zichzelf heeft ontvangen vanuit dit veld.

Terugkomend op het verlangen om te geven, er is een voorwaarde aan verbonden: een mens moet ernaar verlangen om een gever te worden. En wie zouden dat willen? Speciale mensen, met een punt in het hart, dat wil zeggen: met een zwakke lading die hen richt naar het veld van geven waar zij deel van uitmaken.

En de anderen dan? Anderen kunnen daar niet naar streven. Zij kunnen, zoals de eerste Kabbalisten, het veld alleen ontdekken door middel van het pad van lijden en tegenslag, van angst en onbegrip ten opzichte van de oorzaak van wat er gebeurt, en in het algemeen door de vraag naar de zin van het leven.

Naarmate we deze situatie naderen, komen we bij het huidige punt in de geschiedenis. Het pad van lijden van de wereld is nu enigszins onthuld. Veel mensen, misschien wel alle zeven miljard, stellen al vragen zoals: “Waar leven we voor? Wat is de zin van het leven? Waarom lijden we zo?” Deze vraag die van hen komt, kunnen we niet beantwoorden. Bovendien weten zij niet wat zij met dit lijden aan moeten. Zij begrijpen en voelen alleen deze wereld.

Hier komen we bij het verschil met de mensen met een punt in het hart. Wij moeten voor anderen worden wat de Schepper voor de schepping is. Wij zijn namelijk in staat om hen te verbinden met het veld van geven en dit is onze opdracht, Baal HaSulam beschrijft het in het artikel: ‘Arvut’ (Verantwoordelijk zijn voor Elkaar). Daarom worden wij ons en masse bewust van de hogere Kracht, en anderen ontvangen dit bewustzijn van ons. Dit is ons werk.

Dus: “het belangrijkste is niets anders te willen dan belangeloos te geven.” Wij kunnen hiernaar verlangen vanuit bewustzijn en inzicht, omdat aan ons een klein deeltje is gegeven, een vonkje van dit veld en met de hulp daarvan kunnen we onze koers bepalen en streven naar dit veld, met het doel om het te onthullen. Door onze vonken met elkaar te verenigen, zullen wij in staat zijn om aan het veld de kracht van geven te vragen. Anderen zijn hier echter niet toe in staat, zij hebben onze leiding nodig.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 6/21/12, Shamati #30

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Geven, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie, Lichtvonk - Geen reacties→

Om het Licht enigszins te kunnen ervaren moeten we oefenen, en oefenen is alleen mogelijk in de groep. Voorbeeld: een danser begint met mij verschillende bewegingen uit te voeren. Een stap naar voren, een stap naar achteren, een rondje draaien, enz. De groep staat voor mij en ik kan hen voelen, met hen werken en zo verder komen.

Ja, dit is heel onaangenaam voor mijn egoïsme, want ik moet telkens weer voorrang geven aan de groep in plaats van aan mezelf, maar dit brengt mij tot deze ‘tango’. Vrienden laten hun verlangen horen en ik moet hen daarin volgen. Zoals er staat geschreven: “Cijfer je verlangen weg voor Zijn verlangen”. Ik leer hoe ik mijn hoofd moet buigen, het verlangen van de groep moet accepteren als mijn leidende partner en tot samenwerking komen, tot eenheid met de vrienden. Ik begin te voelen wat zij verlangen. Het blijkt dat mijn danspartner betrouwbaar is, dichtbij, toegewijd en oprecht. Ik werk voor hem en hij werkt voor mij. Dan ontstaat er vanuit onze eenheid een echte groep.

De ‘groep’ betekent: één enkel verlangen van vrienden om met elkaar verenigd te zijn. Er bestaat geen ‘ik’ of  ‘zij’ in dit verlangen dat onder ons geboren is, maar er is één geheel, een nieuwe werkelijkheid, niet de verbinding zelf, maar het resultaat ervan.

Dit is de spirituele vrucht die uit de baarmoeder van de moeder is gekomen. Daarin nemen wij de Ene waar en het Licht, de Schepper wordt erin onthuld, in dat verlangen waaraan wij geboorte hebben gegeven, wat wij gecreëerd hebben, wat wij hebben bereikt door één geheel te worden. Er kan geen verdeeld veelvoud bestaan, maar alleen eenheid regeert.

Baal HaSulam schrijft hierover in Brief 13: Naast de grote kracht die erin verborgen is, moeten jullie weten dat er vele vonken van heiligheid in elk van de vrienden aanwezig zijn. Als je al deze vonken bijeenbrengt op één plek, als broeders in liefde en vriendschap, bereik je in dat uur ongetwijfeld een heel verheven intensiteit van het niveau van heiligheid.

Een mens kan zich op verschillende manieren opgenomen voelen in de groep, dit kan in golven komen en gaan, van harte of slechts ten dele van harte. Toch heeft een ieder van ons een uniek deeltje van het Licht, dat hem uit de bodem van deze wereld trekt en daarom moeten wij waardering hebben voor iedereen. Dit geldt trouwens in gelijke mate voor mannen en vrouwen.

Onze lichtvonken zijn een werkelijk geschenk van Boven. Een mens wordt menselijk (Adam) genoemd als dit lichtvonkje hem trekt naar gelijkvormig (Domeh) worden aan de Schepper. Als hij geen lichtvonk heeft, behoort hij nog tot het ‘dierlijke’ niveau.

Wij spreken hier niet over onbekwaamheid. Sommige mensen krijgen nu eenmaal de ‘dubbele’ taak om eerder geboren te worden dan anderen en anderen te helpen om spiritueel geboren te worden. Zij vormen het hoofd van de mensheid en moeten hen vooruit leiden.

Daarom moeten wij begrijpen dat iedere vriend een speciale wijze van denken en voelen van Boven heeft ontvangen, van het Licht dat in hem gekleed is. In zijn ziel, in zijn spirituele wortel, is iets heel speciaals dat in hem geplaatst is, op die manier is hij dichtbij het Licht en ontvangt hij zijn taak.

Natuurlijk verheft hij zich niet op een egoïstische manier boven de mensheid. Wij respecteren de vriend omdat er aan hem een speciale taak is gegeven om te dienen. Wij kijken niet op anderen neer, want deze opdracht is niet van ons afhankelijk.

Daarom moeten wij iedere vriend respecteren. Hij werd door Boven, door het Licht, uitgekozen om mijn partner te worden. Zonder hem kan ik niet geboren worden, en de mensheid evenmin.

From the Miami Convention 6/23/12, Lesson 1

Filed under: Congressen, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Verspreiding van Kabbalah - Geen reacties→

Alles wordt bepaald door de innerlijke intentie, daar zijn geen woorden voor nodig. Als wij ons ervan bewust zijn, dat wij voortdurend met elkaar verbonden moeten zijn en eraan werken om alle verstoringen te overwinnen, op gezamenlijk gebied in de groep en in wat een ieder voor zichzelf daarin tegenkomt, hebben we de juiste intentie.

Naar deze intentie keren we steeds terug tijdens de lessen, als wij gedurende de dag naar opnamen luisteren en als wij het blog lezen. Op deze manier help ik mijzelf er steeds aan herinneren en breng ik mijzelf elke keer weer terug naar de intentie om te verbinden. Bovendien draag ik er zorg voor dat alle vrienden met elkaar verbonden zullen zijn, omdat wij de Schepper zullen ontdekken als wij een krachtig, collectief verlangen hebben.

Als deze alomvattende kli (vat) niet bestaat, zullen wij de onthulling niet bereiken.

Deze voorwaarde is geen gril van de Schepper of van het hogere Veld, die eruit zou bestaan dat wij eerst op één plaats zouden moeten betalen om later ergens anders iets te ontvangen, zoals in een winkel. Dit bestaat niet in spiritualiteit.

Het is noodzakelijk dat je een behoefte voelt, de behoefte naar die eigenschap van geven, want alleen dan zul je in staat zijn om deze eigenschap te ontdekken. Nu ben je er ook van alle kanten door omgeven. Je bevindt je in dit hogere Veld maar je kunt het niet ontdekken, omdat je er geen behoefte aan voelt. Dus waar schreeuw je om?

Je weet niet eens wat de eigenschap van geven is of het hogere Veld waarnaar je verlangt. Je schreeuwt het uit over iets heel anders, namelijk over het feit dat je geen vervulling hebt gekregen voor je verlangen om te ontvangen, voor je ego. Als je werkelijk behoefte zou hebben aan de eigenschap van geven, zou je dit meteen ontdekken in dit Veld.

Uiteindelijk bevind je je in dit veld, maar jouw behoefte, je verlangen om het waar te nemen, is op dit moment zwak. Het zou kunnen dat dit verlangen zich op de tegengestelde richting concentreert, niet met het doel om de eigenschap van geven te ontvangen, maar alleen om ervan te genieten

Je kunt controleren of je in dezelfde richting als dat Veld gefocust bent door de eigenschap van geven te gebruiken als je probeert om je met anderen te verbinden. Dan zul je ontdekken of je je werkelijk wilt verbinden of niet, of je geven en liefde nodig hebt of niet.

Pas als wij ermee beginnen om ons, boven ons ego uit, te verbinden in de groep, zullen wij de innerlijke eigenschappen ontvangen die nodig zijn voor contact met het hogere Veld, met de Schepper, en wij zullen Hem vragen om de kracht van correctie. Daarom is het werk in de groep de essentiële, eerste voorwaarde. Daarom staat er geschreven: “Van de liefde voor het schepsel naar de liefde voor de Schepper”.

Daarom vond het breken van de verlangens plaats, zodat wij in het werk met anderen in staat zullen zijn om te ervaren, dat de eigenschap van geven noodzakelijk is en dat wij er behoefte aan hebben. Het allerbelangrijkste is het verlangen om belangeloos te leren geven.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 6/21/12, Shamati #30

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Egoïsme, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→

Vraag: Wat zou u aan het einde van de ronde tafel discussie zeggen, zou u de resultaten ervan opsommen?

Antwoord: Ik zou het volgende zeggen: We hebben geprobeerd om ons met elkaar te verbinden, om boven onze meningsverschillen uit te stijgen en we hebben geprobeerd om de verbinding te ervaren als het meest kostbare wat er bestaat. Het is ons duidelijk geworden dat wij, als we ons met elkaar verbinden, in staat zijn om verschillende problemen op te lossen. Als we doorgaan met de ronde tafel gesprekken, hebben we de mogelijkheid om resultaat te behalen.

Dan zullen we op een veel betere manier kunnen leven, zonder conflicten en oorlogen en iedereen zal tot die conclusie komen. Alle lagen van de maatschappij kunnen deel uitmaken van deze verbinding. Het hoeft niemand aan iets te ontbreken, en het is de veiligste manier om problemen op te lossen.

Als wij ons best blijven doen om ons tijdens zulke discussies met elkaar te verbinden, kunnen we een algemene consensus bereiken, eenheid, begrip voor elkaar. Vertegenwoordigers van alle lagen van de maatschappij zullen zich met elkaar verenigen, met elkaar praten en elkaar beter begrijpen. Zij zullen proberen om zich met elkaar te verbinden boven alle verschillen uit en zij zullen niet naar elkaar wijzen en elkaar de schuld geven.

Wij brengen onszelf naar een niveau waarop wij allereerst denken aan onze verbinding. Dan zullen wij, vanuit deze verbinding, zoals in een gezin, alle problemen oplossen die een ieder van ons heeft.

Er bestaat geen andere benadering om de natuurlijke hulpbronnen eerlijk te verdelen op een manier waar niemand bezwaar tegen heeft. Eerst moeten we kunnen samenwerken, dan kunnen we al zien wat een ieder wenst en besluiten hoe wij het met elkaar kunnen oplossen. Maar als wij de natuurlijke hulpbronnen verdelen zonder deze verbinding, zullen er verschrikkelijke oorlogen ontstaan en zij die het sterkste zijn, zullen proberen om het grootste deel in bezit te nemen. Dan zullen we nooit in vrede en overeenstemming met elkaar kunnen leven.

From the Workshop in Toronto 6/20/12 

Filed under: Educatie, Groepswerk, Innerlijk Werk, Integrale Opvoeding, Ronde Tafel Gesprekken - Geen reacties→

Vraag: Hoe kunnen wij, als we deelnemen aan ronde tafel discussies, uitleggen dat het de moeite waard is om te komen tot verbinding, boven alle verschillen uit?

Antwoord: Mensen houden er gewoonlijk van om te argumenteren, maar in plaats daarvan wil ik hen uitleggen dat verbinding boven alles uitgaat. Laten we onze meningsverschillen achter ons laten en er niet in verzinken, maar er bovenuit stijgen. Het is zo duidelijk dat we, als we ons verbinden, het hogere Licht over ons aantrekken en dat Licht doet al het werk. Maar hoe kan ik dit aan iemand uitleggen die niet eens weet dat dit alles bestaat?

De uitleg is heel eenvoudig. Er is complete overvloed in de wereld! Er bestaat maar één enkel probleem, namelijk dat mensen niet met elkaar verbonden zijn en niet met elkaar door één deur kunnen. Zij kunnen deze rijkdom en overvloed niet onder elkaar verdelen zoals het hoort te zijn en daardoor is er zoveel frictie tussen iedereen en de hele wereld lijdt.

Wij lijden alleen vanwege het menselijk ego. Maar op het moment dat wij ons met elkaar verbinden, zullen we onmiddellijk ontdekken hoe we alles kunnen oplossen, zodat een ieder krijgt waar hij recht op heeft en in gelijke mate als ieder ander. Daarom is verbinding de oplossing voor al onze problemen.

Als wij, enerzijds, alle overvloed van de Natuur ontvangen en anderzijds de wereld zo’n slechte en pijnlijke plaats is, komt dat alleen omdat mensen dit niet voor elkaar kunnen krijgen. Als zij zich met elkaar verbinden zullen zij de ware overvloed bereiken.

From the Workshop in Toronto 6/20/12

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Educatie, Groepswerk, Innerlijk Werk, Integrale Opvoeding, Ronde Tafel Gesprekken, Verbinding - Geen reacties→

Vraag: Wat voor soort inspanningen zijn er nodig om in spiritualiteit verder te komen? Kan ik een vriend daarbij helpen of pak ik daarmee het werk van hem af dat hij moet doen?

Antwoord: Inspanningen gaan over alles wat boven mijn menselijke mogelijkheden ligt. Ik kan iemand anders niet helpen om zijn werk af te maken, maar ik kan wel een voorbeeld voor hem zijn, zodat het voor hem gemakkelijker zal zijn om zich in te spannen.

Op die manier pak ik zijn werk niet af, maar help ik hem juist. Hoe meer we elkaar helpen door een voorbeeld te zijn, zodat het voor een vriend zelfs gemakkelijker zal worden om zich in te spannen, hoe efficiënter we verder zullen komen.

Op deze manier ruilen we fysieke inspanning in voor spirituele inspanning! Dan lijkt het fysieke werk heel moeilijk, maar het spirituele werk lijkt heel gemakkelijk, omdat je de kracht van de groep eraan toevoegt. Het resultaat ervan is, dat je een last van 100 ton in beweging moet krijgen en dat je deze last ook in beweging krijgt, maar je hebt daarbij de hulp van een miljoen mensen, die samen met jou de last vooruit duwen.

Je hoeft het gewicht van de last van 100 ton niet te voelen. Deze 100 ton zijn noodzakelijk, want alleen daardoor zul je in verbinding komen met een miljoen mensen.

Daarom is zinloos lijden niet nodig, alles wat we hebben te doen is begrijpen waarom we lijden.

Als je in een bepaalde situatie moeilijkheden voelt, pijn, weerstand en verdriet, betekent het dat je je niet op de juiste manier inspant. Zoals er geschreven staat: “Je hebt Mij niet aangeroepen, O Jacob”. Als je met veel inspanning en zweet de last draagt die je door de Schepper wordt gegeven, betekent dat, dat je je niet op de juiste manier inspant, dan behoort deze last aan iemand anders, niet aan de Schepper.

Het plezier in het werk bestaat eruit te weten voor Wie we ons inspannen.

From the 1st part of the Daily Kabbalah Lesson 6/15/12, Shamati #117

Filed under: Collectieve Ziel, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Groepswerk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

   Gewoonlijk bevinden wij ons op één van de volgende drie niveaus met betrekking tot onze vrienden:

1. De vriend en de groep zijn groter zijn dan wij, met andere woorden: wij beschouwen onze vrienden en de groep als hoger dan wijzelf, om hun grootheid te voelen.

2. De vrienden en de groep zijn op een lager niveau dan wij.

3. Zij zijn gelijk aan ons.

Als ik hen beschouw als groter dan mezelf, plaats ik me in een situatie waarin ik van hen kan leren, van hen kan ontvangen wat zij hebben, zoals iemand die klein is leert van iemand die groter is. Ze zijn in staat om mij te beïnvloeden. Ik ontvang hun energie, kracht en enthousiasme.

Als ik hen beschouw als kleiner dan mezelf ben ik in staat om aan hen te geven, zoals een groot mens geeft aan een kind.

Ik voel in beide gevallen een bepaalde vorm van communicatie met hen, als ik van hen de grootheid van het Doel ontvang, en ook als ik hen deze grootheid kan laten ervaren door de kracht die ik heb, door wat ik doe voor de grootheid van het Doel, de grootheid van eenheid. Dit alles vindt plaats om tot een staat te komen, waarin ik mij aan hen gelijk voel. Dan zijn we echt vrienden.

Wanneer ik hen boven mij ervaar zijn zij mijn leraar. Wanneer zij lager zijn dan ik, zijn zij de studenten. Alleen als we gelijk zijn aan elkaar zijn we vrienden. Op deze manier stemmen we onze gedachten af op de groep. En ik ben altijd oplettend: waar kan ik iets toevoegen, wat kan ik ontvangen en waar kan ik volledig aan hen gelijk worden.

Deze vergelijking moet ik altijd als doel hebben. En de staat waarin ik beneden of boven hen ben, is de staat waarin ik mij op hen afstem.

From the Vilnius Convention 3/23/12, Lesson 2

Filed under: Congressen, Eenheid, Groepswerk - Geen reacties→

Enerzijds zijn de geboden ‘tussen een mens en zijn vriend’ belangrijker dan de geboden ‘tussen een mens en de Schepper’, omdat wij van de liefde voor de schepselen de liefde voor de Schepper bereiken. Anderzijds moeten wij het einddoel niet vergeten: wij moeten onze onderlinge verhoudingen correct bouwen om ons te kunnen verbinden met de Schepper.

Anders zouden we alleen maar ‘idealisme’ laten zien en proberen om boven de crisis uit te komen, om ons onderwijssysteem te verbeteren en om mensen te worden die beter en gelukkiger zijn … Dit alles is met het kwaad verbonden en leidt zelfs tot een nog grotere ineenstorting. Hiermee zouden wij de mensheid juist afleiden van hun innerlijk en hen op een zijspoor plaatsen. Dan zouden mensen nog meer gaan lijden omdat ze zouden proberen om aan inspanningen te ontkomen, hoe prachtig ze hen ook toeschijnen.

Wij willen honger een halt toeroepen en ervoor zorgen dat iedereen gezond is, we willen iedereen met vreugde vervullen. Maar als wij ons tegelijkertijd niet op dvekut (hechting) aan de Schepper richten, op het Doel van de schepping, als wij niet tot doel hebben om de Schepper te verblijden en Hem niet in staat stellen om Zich te onthullen, kiezen wij een zijspoor, in plaats van het pad dat regelrecht opwaarts leidt, dan zal er meer lijden nodig zijn om ons naar het juiste spoor terug te brengen.

Dan zouden wij, door ogenschijnlijk goede handelingen te verrichten, negatieve resultaten teweeg brengen, daarom staat er geschreven: ‘Het is beter om te zitten en niets te doen’.

From the 4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 6/12/12, “The Arvut (Mutual Guarantee)”

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Vraag: Negatieve gevoelens, irritatie en zelfs haat verschijnen in ons wanneer we ons beginnen te verenigen. Wat is de juiste manier om hiermee te werken?

Antwoord: We moeten de wereld in tweeën verdelen: hoe de wereld op mij overkomt, vanuit mijn egoïsme, en hoe de wereld eigenlijk is. Hoe ziet de wereld er in werkelijkheid uit?

Als wij dit eenmaal in ons gemeenschappelijke verlangen ontdekken, zullen we zien dat de wereld vol Licht is en absoluut volmaakt. Er valt niets aan te corrigeren. Met andere woorden: we hoeven alleen onszelf maar te corrigeren, alleen onze persoonlijke houding naar de wereld, onze persoonlijke waarneming.

Daarom moeten we de wereld nauwkeurig verdelen in hoe deze aan ons verschijnt door het prisma van egoïsme en de wereld die nu buiten onszelf bestaat. Dan gaat het alleen over het hogere Licht, dat in een staat van absolute rust is en uitsluitend de kwaliteit van volledig geven en liefde heeft.

Daarom moeten we deze twee waarnemingen in ons scheiden. Eén waarneming is een echt gevoel van irritatie en bezwaren, die wij met een bedoeling zo waarnemen, zodat wij er bovenuit kunnen stijgen en de groep kunnen zien als iets dat absoluut en perfect is, waar alle vrienden de grootste mensen van de wereld zijn, volkomen gecorrigeerd. Alleen ik moet mijzelf bij hen voegen en bij hen zijn als een embryo in de moeder.

Wat zij zeggen en wat hun invloed op mij is, maakt voor mij niet uit. Ik krijg deze hindernissen met opzet, zodat het mij zal lukken om mij, ondanks deze hindernissen, bij hen te voegen en één met mijn vrienden te zijn zoals ik mij hen voorstel: absoluut volmaakt, in een staat van rust en ik ben bij hen.

From the Vilnius Convention 3/23/12, Lesson 2

Filed under: Congressen, Egoïsme, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→