Mijn nieuwe artikel op Linkedin “Op de grens van de wanhoop”

Beetje bij beetje dringt het besef door: Er lijkt niets te zijn waardoor dingen verbeteren: niet het nieuwe jaar, niet de nieuwe regering, en de vaccins ook niet. In een snel tempo leven werkt gewoonweg niet meer. Het heeft het afgelopen jaar niet gewerkt en het ziet er niet naar uit dat het binnenkort weer zal werken. Hoe meer we ons dit realiseren, hoe wanhopiger we worden.

Er is een goede reden waarom het lijkt alsof de wereld geen energie meer heeft. Sinds mensenheugenis bestond onze brandstof uit steeds weer zoeken naar het volgende pleziertje, het volgende voordeel of het volgende pluspunt vergeleken met anderen. We hebben een brandstof gebruikt die het ego stimuleerde, als het ego ergens geen voordeel in zag, hadden we geen brandstof om mee te werken.

In het afgelopen jaar hebben onze ego’s zoveel teleurstellingen meegemaakt dat velen zich zijn gaan afvragen of het ego eigenlijk wel de koning is die we moeten dienen. Misschien heeft het vergeefse najagen van genoegens – waar we al snel nadat wij ze hadden verkregen niet meer naar verlangden – de onvermijdelijke zinloosheid ervan blootgelegd. Immers, als je al weet dat je, als je eenmaal hebt wat je wilt, er snel genoeg van krijgt, wat heeft het dan voor zin om er als eerste achteraan te gaan?

Onze tijd is een periode van de erkenning van de waarheid over onze drijfveren, onze beschaving, onze waarden, en uiteindelijk over wie wij als mensen zijn. Het beeld dat door deze erkenning duidelijk wordt, is niet mooi, maar wél heel waar, en vanuit een oprechte houding begint er een gezonde groei. Daarom vind ik onze tijd zo bijzonder, ondanks alle moeilijkheden die er zijn.

We bevinden ons in een tijd van een grote verschuiving, we gaan de wereld niet langer zien vanuit individueel standpunt, maar vanuit het standpunt van een integraal systeem waar we allemaal deel van uitmaken en waarin we allemaal één zijn. Toen wij de wereld als individuen zagen, werden we gedwongen om alleen op ons eigen voordeel uit te zijn. Dit zette ons echter op gespannen voet met de richting van de ontwikkeling van de natuur. De natuur evolueert naar toenemende complexiteit, onderlinge afhankelijkheid en wederkerigheid. Als je probeert een kant op te gaan die tegengesteld is aan de werkelijkheid, zullen er zeker nare dingen gebeuren. Dit conflict tussen het traject van de natuur en ons eigen traject is de hoofdoorzaak van al onze tegenslagen, vooral sinds we ons individualisme zijn gaan benadrukken aan het begin van de 20e eeuw, maar sinds de eeuwwisseling vindt er een enorm grote versnelling plaats.

Zolang we tegen de koers van de natuur in blijven gaan, zal alles wat we opbouwen instorten. Daarom blijkt op het ogenblik niets te werken: Er zijn vaccins, maar het virus is er ook; de verkiezingen zijn voorbij, maar niemand is er rustig onder, en bovenal: niemand heeft meer vertrouwen in de toekomst en niemand weet wat hij eraan moet doen.

Het antwoord is echter helder: als we tegen de natuur ingaan en als individuen blijven denken, is er voor ons geen toekomst en zal geen enkele oplossing werken. Als we uitgaan van een integrale mensheid die deel is van een integrale planeet, zullen we succes hebben en zullen onze plannen werken.

Eerlijk gezegd, ben ik heel hoopvol. Ik zie hoe de natuur ons geen andere keuze laat dan alles opnieuw te overdenken. Eenheid is de duidelijke richting om verder te komen, want de hele natuur ontwikkelt zich in die richting en daar horen wij ook bij. De enige vraag die nog rest is: hoeveel lijden zullen we nog moeten meemaken voordat wij de natuur volgen. Het einde is zeker goed, maar de weg erheen baart me zorgen.

Blog in het Engels: https://laitman.com/2021/02/on-the-verge-of-despair-linkedin/

Facebook:  https://www.facebook.com/KabbalahAcademyNederland

Filed under: Crisis, New Publications | Add Comment / Ask Question →

Filed under: Crisis, Samenleving, Vrees - Geen reacties→