De Torah, Bamidbar (Numeri) 20: 27 – 20: 29: Mozes deed zoals de Eeuwige hem geboden had en ten aanschouwen van heel de gemeenschap bestegen ze de berg Hor. Mozes trok bij Aäron zijn ambtskleren uit en bekleedde zijn zoon Eleazar ermee. Aäron stierf daar boven op de berg en toen Mozes met Eleazar van de berg naar beneden kwam, zag de hele gemeenschap dat Aäron was heengegaan en heel het huis Israël weende dertig dagen om Aäron.

Wanneer er in de Torah over de dood gesproken wordt – de dood van Aäron, Miriam, Mozes en andere zielen die de Schepper bereiken en het fundament vormen van het alomvattende systeem van de ziel van de mens – betekent dit een opgang en niet het overlijden van het lichaam. Het lichaam is het fysieke niveau van de mens en daarom valt er niets te betreuren.

In de spirituele wereld sterft Aäron als het systeem, Aäron genaamd, zijn rol heeft vervuld, Aäron sterft omdat hij zichzelf niet meer hoeft te corrigeren, het systeem is volledig gecorrigeerd en kan zich zo bij het gemeenschappelijke systeem van de ziel van Adam voegen. Dit wordt dood genoemd.

Wat wij in onze wereld als een tragische gebeurtenis beschouwen, is in de spirituele wereld een grote vreugde. Er staat geschreven “….de rechtvaardigen die tijdens hun dood levend genoemd worden.”

Vraag: Maar er staat geschreven: “en heel het huis Israël weende dertig dagen om Aäron.”

Antwoord: Zij weenden omdat hij niet langer bij hen was maar in de alomvattende staat was opgenomen, dus zij konden nu niet speciaal op hem rekenen. Zij missen de zichtbare fysieke steun en communicatie, maar natuurlijk blijft het hele systeem dat Aäron heet aanwezig. Het is een enorm groot subsysteem van leiderschap in de alomvattende ziel van de mens, echter niet op het niveau waarop het volk zich bevindt. Daarom weenden zij om hem, maar slechts voor een heel beperkte tijd.

Wij treuren zeven dagen om de doden, dan vindt de herdenkingsdienst na dertig dagen plaats en vervolgens eenmaal per jaar, niet vaker. Er zijn speciale dagen waarop de begraafplaats bezocht wordt: zeven dagen na de begrafenis, dan na dertig dagen en vervolgens eenmaal per jaar op de dag waarop de betreffende mens heenging. De reden daarvan is dat de dood het ontwaken is van het spirituele niveau dat volkomen afgescheiden is van het lichaam dat begraven wordt. Baal HaSulam zei vaak dat het hem totaal niet uitmaakte waar zijn zak beenderen zouden worden begraven.

In oude tijden, ongeveer 2500 à 3000 jaar geleden, voor de ballingschap uit het land Israël, werden de overledenen in een grot geplaatst en bleven ze een jaar lang ingemetseld. Na een jaar werden de graven geopend en alles wat er nog van de vergane lichamen over was, werd in een vat verzameld, verzegeld, en in een gemeenschappelijk graf geplaatst. De traditie om dode lichamen in de aarde te begraven dateert van later.

Wij weten nu de plaatsen van vele oude begraafplaatsen in verschillende regio, zoals in Syrië, Irak, Iran, enz. omdat het land Israël zich vroeger veel verder uitstrekte dan nu. Mozes en Aäron zijn bijvoorbeeld aan de overzijde van de rivier de Jordaan begraven.

Er bevinden zich veel graven van oude Kabbalisten die meer dan 2000 jaar geleden hebben geleefd, vóór de vernietiging van de Tempel, in Galilea. De ARI, de grootste Kabbalist uit de 16^e eeuw, zette ze op een lijst. Op die manier zijn ze ontdekt.

De ARI wandelde over de velden tussen Safed en de Berg Meron waar Rabbi Shimon was begraven en wees de graven van de Wijzen aan. Daarna werden er grafstenen met de namen van de Kabbalisten op de graven geplaatst.

De ARI voelde aan wie en waar een ieder was begraven omdat wortel en tak met elkaar verbonden zijn. Hoewel het lichaam geen spiritueel deel van het menselijk wezen is, is het toch op de een of andere manier met de spirituele component verbonden en vindt er een gezamenlijk lijden plaats. Daardoor was de ARI in staat om heel nauwkeurig de verbinding te vinden en de begraafplaatsen te lokaliseren. Sinds die tijd kunnen we monumenten van grote Kabbalisten in Galilea bezoeken.

 
From KabTV’s “Secrets of the Eternal Book” 7/1/15

Filed under: Dood, Israel, Spiritueel Werk, Torah - Geen reacties→

Vraag: Waarom is het uur van onze dood voor ons verborgen?

Antwoord: Het is heel goed dat het verborgen is, want ik moet een staat bereiken waarin het voor mij niet belangrijk is op welk moment in mijn leven – in mijn animale bestaan – ik van mijn fysieke lichaam gescheiden zal worden.

Ik moet een staat bereiken waarin ik in de ziel leef en niet in mijn lichaam, dan maakt het voor mij geen enkel verschil of ik wel of niet in mijn lichaam leef. Wanneer ik nog steeds in mijn lichaam leef, is dat met de bedoeling om op de een of andere manier nog meer aan de mensheid en aan de wereld te kunnen geven.

Het maakt voor mij dus geen verschil op welk moment ik van mijn lichaam gescheiden zal worden. Ik sta eenvoudigweg onder de controle van het Hoge Bestuur en daarmee is alles gezegd.

From the Kabbalah Lesson in Russian 11/1/15

Filed under: Dood, Lichaam en Ziel - Geen reacties→