Er zijn twee soorten werk: vanuit een gemis voelen en vanuit een volledig welbevinden voelen. Wij zijn gevormd uit een materie die zich altijd in een staat van leegte bevindt. Daarom verlangen wij naar verbinding met de Schepper die ons geschapen heeft en alles heeft wat wij missen.

Als wij deze beide krachten in ons ervaren – de natuurlijke kracht van ontvangen, onze materie, en de kracht van geven, de kleine ‘lichtvonk’ die in ons aanwezig is en die we willen ontwikkelen zodat deze kracht meester zal worden over onze gehele materie – zullen we twee dingen moeten ophelderen: enerzijds moeten we, wat de materie betreft, inzicht krijgen in de lichtvonk van geven, en anderzijds moeten we, wat de lichtvonk betreft, duidelijk krijgen wat de materie is en deze bestuderen. Anders gezegd, van de zijde van het schepsel moeten we de Schepper bestuderen en eveneens ons eigen verlangen.

Zo verrichten wij één soort werk met ons verlangen om te ontvangen, dat is het werk van dringend vragen, van gebeden en de droefheid van de Shechina (de Goddelijke Aanwezigheid), de verwoesting van de Tempel. Als wij alle ellende van deze staat niet tot op het bot voelen, zullen wij een werkelijk gebed niet kunnen bereiken, dan komen we niet tot een smeekbede die zo’n grote intensiteit heeft dat er van de zijde van het Licht een antwoord van geven komt.

Dit komt omdat het Licht alleen geeft over een compleet verlangen. De niveaus van het complete verlangen worden ‘spirituele niveaus’ genoemd en we moeten tenminste het laagste niveau ervan bereiken.

Het andere type werk vindt plaats als we voor de Schepper staan, die ons heeft geschapen, ons leidt, voor ons zorgt, ons corrigeert en ons opheft naar Zijn hoogte van volmaaktheid. Dan bestaat ons werk uit dankbaarheid en lofprijzing.

Dit zijn twee tegengestelde vormen en in beide gevallen moet een mens er goed op letten dat het ene werk het andere niet vervangt en verhult. Beide vormen zijn essentieel in hun volle, zuivere maat. Het conflict daartussen, de spanning, creëert een punt waardoor het Licht zo sterk wordt aangetrokken, dat Het een mens zal opheffen en het ene einde van zijn werk naar Keter brengt en het andere einde naar Malchut. Zo bevindt het eerste niveau van spiritualiteit van de mens, gevormd uit tien Sefirot, zich in het verlangen om te ontvangen en het wordt gevormd door dringende vragen, smeekbeden, een gebroken hart en ook door dankbaarheid en zegeningen uit te spreken over de Schepper, dit betekent: vanuit de plaats van Keter. Op deze manier maken we vorderingen.

Een mens vergeet deze dingen constant en raakt verward. Hij denkt dat de verwarring bij toeval is ontstaan en wordt veroorzaakt door moeilijkheden in het dagelijks leven. Hij denkt dat hij snel en succesvol zou vorderen op het spirituele pad als hij ergens alleen op een verlaten eiland in de oceaan zou leven, ver weg van de dagelijkse problemen. Maar nu moet hij zich met eindeloos veel dingen bezighouden en komt hij in het leven allerlei problemen tegen, innerlijk zowel als in de buitenwereld.

Dit is echter een verkeerde houding, want alles behoort tot één systeem. Er is geen enkele rechtvaardiging om de uiterlijke situatie opzij te schuiven of te veranderen. Een mens moet proberen om zich in te spannen om constant in het spirituele werk te blijven, zonder dat hij in de buitenwereld ook maar iets verandert, zodat hij door de omgeving die hij nu heeft in staat zal zijn om de Schepper vreugde te geven.

We moeten begrijpen dat dit de omgeving is die de Schepper voor hem heeft bereid. Later zal een mens begrijpen in welke mate deze omstandigheden de beste waren voor zijn vooruitgang.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 2/10/13, Writings of Baal HaSulam

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Innerlijk Werk, Intentie | Add Comment/Ask Question→