Baal HaSulam, “De Vrede”: De Natuur heeft een wonderbaarlijke, veilige basis voorbereid in de baarmoeder van de moeder, zodat geen vreemdeling het nieuwe leven kan beschadigen. Het voorziet in elke behoefte, zoals een goed opgeleide nanny, die altijd beschikbaar is …. Zoals een liefhebbende moeder is de baarmoeder zo liefdevol voor het kind, dat het later toegewijde mensen, “Moeder” en “Vader”, genoemd, kan vertrouwen, zij helpen het kind in de dagen, dat het nog afhankelijk is, tot het groeit en zelfstandig kan leven ….

Maar zij, die de werkelijkheid beschouwen vanuit het perspectief van de behoefte voor de instandhouding van het bestaan, zien een grote wanorde en verwarring, alsof er geen bestuurder is en geen leiding ….

Houd in gedachten dat deze tegenstrijdigheid, die ieder gevoelig, welopgevoed mens ziet, de mensheid sinds de oudheid bezighoudt, tot in onze dagen toe. Er bestaan veel theorieën om deze twee ogenschijnlijke tegenstrijdigheden in de Voorzienigheid uit te leggen.

Aan de ene kant zien we de wijsheid van de natuur en hoe toegewijd zij is aan elk schepsel. De natuur brengt elk element, het een na het ander, met zorg tot ontwikkeling. Kijk maar naar de structuur van organismen, naar hun vermogen tot groei, tot het zorgen voor nageslacht en de interactie. Alles is zo gemaakt, dat het deel uitmaakt van een integraal model, elk mens heeft zijn eigen plaats en is in balans met anderen. Als we de wereld konden zien, zoals deze in balans is, niet verstoord door de menselijke alleenheerschappij, zouden we een wonderbaarlijk systeem ontdekken, één dat niet statisch is, maar in perfecte balans om de schepping verder tot ontwikkeling te brengen.

We zien echter de oorzaken van deze ontwikkeling niet en we begrijpen niet waarom alles precies moet zijn zoals het is. Daarom begrijpen we de fasen van het pad niet. Bovendien kijken we naar alles door het prisma van ons egoïsme en beoordelen we volgens onze criteria. Daarom zien we de wereld op zijn kop, alsof we alles hebben omgedraaid naar onze eigen waarneming.

Vanuit wetenschappelijk onderzoek is het echter duidelijk, dat de natuur, om de soorten te ontwikkelen, alle systemen heeft geschapen, voortgebracht en gevormd, die zorgen voor de ideale omstandigheden om tot creatieve ontwikkeling te komen.

Maar anderzijds doet zich een probleem voor met betrekking tot het daaruit voortgekomen bestaan. Als een onderdeel van de natuur opgroeit en op “eigen benen komt te staan”, begint het te vechten om te overleven en zonder de hulp van de ouders in de omgeving te integreren. Dit overkomt elk levend schepsel, maar bij mensen neemt het de meest problematische vormen aan, omdat een mens zich moet voorbereiden voor het leven in een maatschappij die complex en onnatuurlijk is, opgebouwd uit talrijke mechanismen. Afgunst en machtshonger laaien in de mens op en dwingen hem in een richting, die tegengesteld is aan andere mensen. Anderen lijken succes te hebben, terwijl hij achter lijkt te blijven, door zijn karakter of vanwege de omstandigheden.

De natuur die zoveel zorg had voor ons toen we opgroeiden, plaatst ons nu in omstandigheden die ons brengen tot inspanningen om te overleven. Bestaat de Schepper dan of niet? Als alles goed was, zouden we zeggen: “Dank God.” Maar als alles niet goed is, wat kan je dan zeggen?

Dit is het probleem dat Baal HaSulam hier voor ons beschrijft, voordat hij ingaat op inspanningen om het op te lossen.

From the Daily Kabbalah Lesson 7/31/11

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Egoïsme, Lijden, Maatschappij, Waarneming, Wetenschap | Add Comment/Ask Question→