Vraag: Waarom rennen we altijd weg voor de stok die ons wil slaan? Waarom leidt de Schepper ons niet op een vriendelijker manier, met meer aanmoediging? De realiteit geeft een mens niet het gevoel dat Hij het goede is dat goed doet, maar eerder het slechte dat slecht doet. Waarom onderwijst Hij ons niet door ons te leiden in plaats van door stokslagen?

Antwoord: Op een andere manier doen wij geen afstand van ons egoïsme.

Vraag: Waarom heeft de Schepper behoefte aan geven? Waarom wil hij geven?

Antwoord: Dat is Zijn natuur!

Vraag: In mijn perceptie is het zo, dat het doel om dichter bij de Schepper te komen, zodat wij, spiritueel gezien, één kunnen worden met Hem, uitgelegd kan worden als de verleiding van Eva. De belofte om aan G-d gelijk te worden had een krachtige overtuigingskracht en in het godsdienstonderwijs leren we, dat we dit niet moeten willen. Hebben we het hier over een werkelijk conflict en als dat zo is, is er een uitleg voor?

Antwoord: Het gaat niet over G-d worden, maar over gelijkvormig worden aan G-d in de eigenschappen van liefde en geven.

Filed under: Gelijkvormigheid met de Schepper - Geen reacties→

Vraag: Aan het begin van de 20e eeuw, was er – met name in Rusland – een brede campagne om het analfabetisme te bestrijden. Wat tegenwoordig volkomen normaal is, werd toen met vijandigheid ontvangen. Veel mensen weigerden hun kinderen naar school te sturen en wilden zelf niets leren, omdat zij het beschouwden als een zinloze tijdsverspilling. Nu kan er een vergelijkbare situatie ontstaan wanneer de integrale educatie, die wij bieden, wordt opgevat als iets nutteloos, iets overbodigs. Hoe kunnen we deze weerstand overwinnen?

Antwoord: Ik denk, dat op het ogenblik een groot aantal opvoeders, psychologen en sociologen het ingewikkelde probleem begrijpen, alleen weten ze niet hoe ze ermee om moeten gaan. Dit betekent dat het nodig is om ze te benaderen met een zo breed mogelijke uitleg.

Docenten leven met studenten mee, bovendien lijden zij soms nog meer dan hun leerlingen. Zij zijn immers gedwongen om onder een constante, negatieve druk van kinderen te leven, van wie het grove egoïsme, dat direct tegen de leraren gericht is, grenzeloos is. Iedere student probeert zijn of haar eigen onafhankelijkheid tegenover hen te laten gelden en te streven naar zelfbevestiging.

Ik denk, dat leerkrachten en opvoeders hierin enige training nodig hebben en dat zij door een nieuwe methodologie in ieder geval iets kunnen ontdekken, waar ze wat aan hebben, om op een normale manier met kinderen te kunnen werken.

Het werk van een opvoeder is tegenwoordig moeilijk en serieus, ik zou zelfs zeggen: riskant. Men staat bloot aan zodanige omstandigheden en aan morele druk, dat je dit werk zelfs ‘schadelijk‘ kunt noemen. Vijfenveertig minuten in een klas met kinderen zitten levert een hoop stress op en legt een enorme druk op de leraar.

Samen met opvoeders moeten we voor hen een methodologische manier ontwikkelen die hen helpt om te begrijpen, dat het in de allereerste plaats over de sfeer in de klas gaat, zonder dat we nog spreken over veranderingen van de klas zelf.

Studenten kunnen een integrale discussie niet aan, omdat het nu niet mogelijk is om ook maar iets met iemand te bespreken: het leidt tot schreeuwen naar elkaar, elkaar uitsluiten, pesten, vloeken, en wie weet wat nog meer. Nu laat de opvoeder hen op z’n minst stilzitten en houdt hij hen op een bepaalde manier rustig, op de een of andere manier zorgt hij er uit noodzaak voor dat ze stil blijven. Intussen zitten de leerlingen allemaal ongelukkig op hun eigen plaats en wachten ze tot deze hele beproeving voorbij is.

Er is hier een geleidelijke, soepele overgang nodig. Ik denk dat opvoeders het hier langzamerhand mee eens zullen zijn. Ze kunnen al zien, dat het huidige systeem geen recht van bestaan heeft voor de nieuwe generatie.

From a “Talk on Integral Education” #5, 12/13/11

Filed under: Educatie, Integrale Opvoeding, Kinderen - Geen reacties→