‘Jozef’ vertegenwoordigt een punt in de mens, dat alleen kan groeien als het zich in Farao’s koninkrijk bevindt (het egoïstische verlangen). Het kleine vonkje Licht heet ‘kleine kaars’ (Ner Dakik). De ‘kleine kaars’ plaatst zichzelf met opzet in het ego, omdat hij in het ego groeit en het uiteindelijk verandert in liefdevol geven. Daarom ging Jozef naar Egypte en ontwikkelde hij zich daar (breidde zich uit) (dit is de betekenis van zijn broers die bij hem kwamen). Hij vertegenwoordigt een lichtvonkje dat zich alleen kan ontwikkelen in het menselijk ego.

Egoïsme is zo geconstrueerd, dat het alleen waarde kan hechten aan iets dat het als ‘lucratief’ (bijzonder aangenaam) beschouwt. Alleen vervuld worden, wat benoemd wordt als ‘het werk van de vrouw’, wordt als ‘voordeel’ ervaren, dit in tegenstelling tot een overweldigende vervulling, ‘het werk van de man’ genaamd. Daarom staat er geschreven, dat Farao verordende, dat iedere Joodse jongen gedood moest worden en dat de meisjes in leven konden blijven.

Wij baren ‘zonen’ en dan doden wij hen, omdat we geen idee hebben hoe we moeten omgaan met intenties van liefdevol geven. Dan worden zij opnieuw geboren, door onze pogingen om in ieder geval op minimaal niveau te geven, maar ons ego doodt opnieuw deze pogingen. Ons verstand erkent, dat wij liefdevol moeten geven en wij doen zelfs ons best om zulke intenties voort te brengen, maar dan doen wij ze opnieuw teniet met ons ego.

Het is ons werk om te erkennen, dat wij door onze verlangens onze ‘zonen’ kunnen baren en hen dan weer vernietigen. Wij zijn doodsbang door wat wij gedaan hebben en door het feit dat wij niets meer over hebben. Nadat wij door deze kwelling zijn heengegaan en ons hebben gerealiseerd, dat wij volkomen onmachtig zijn om hier ook maar iets aan te doen, verkrijgen we stapje voor stapje een nieuw verlangen: een nieuwe Reshimo die ons van informatie voorziet, deze Reshimo heet ‘Moshe’ (Mozes).

‘Moshe’ begint in Farao’s huis te groeien en tot ontwikkeling te komen. Het lijkt erop alsof hij van Farao komt. Farao ontwikkelt hem en brengt hem groot, onderwijst hem wijsheid en geeft hem kracht. Nadat hij 40 jaar in het paleis van Farao heeft doorgebracht, heeft Moshe alles gekregen, behalve kennis over de Schepper.

Moshe groeide verder in zijn verlangens, die gecorrigeerd werden, maar hij voelde dat hij ze niet kon omzetten in liefdevol geven, ondanks al zijn inspanningen. Dan is hij zover dat zijn verlangens langzamerhand het ‘punt van Moshe’  verkrijgen, namelijk de lichtvonk die eerst verborgen was in de mate waarin hij totaal ongrijpbaar was. Maar de lichtvonk bleef groeien. Daardoor blijven we ‘zonen’ baren, namelijk intenties om te geven. Wij geloven, dat we in staat zijn om te geven en steeds weer ‘doden’ wij onze pogingen daartoe.

Een mens blijft zijn ‘zonen’ uitroeien, totdat hij zich, met groot verdriet, begint te realiseren dat alle pogingen om te geven nergens toe leiden. Wij baren een ‘zoon’ (intentie om te geven), wat in feite ons volgende niveau is, dat ons regelrecht leidt naar de ‘uittocht’ uit Egypte. Deze stap is het resultaat van onze inspanningen, die we in de groep verrichten, dit resultaat komt voort uit onze huidige daden. In zekere mate verkrijgen we ook werkelijk een verlangen om liefdevol te geven, maar later bekoelen we en handelen we weer vanuit egoïsme. Dit betekent dat Farao onze pasgeboren kinderen ‘verslindt’.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 4/9/12, Writings of Rabash

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Egoïsme, Gebed, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→

Vraag: U zei, dat er in de lessen tijdens de conventie geen druk is. Wat is het verschil tussen wat er vereist is voor de ochtendles en wat er vereist is voor de lessen tijdens de conventie?

Antwoord: We komen niet naar de conventie om te studeren, maar om te verbinden. Natuurlijk is er ook een studie element in aanwezig: allerlei tekeningen, uitleg over de ‘werelden’, de ‘Sefirot’, ‘Partzufim’, enz. Dit is echter niet de hoofdzaak.

Het belangrijkste is, dat we het volgende niveau van onderlinge verbinding bereiken. De verbinding stopt en vernieuwt zich, stopt en vernieuwt zich, op een zodanige manier, dat deze nieuwe verbinding al op het volgende niveau zal plaatsvinden en sterker zal zijn.

Wij gaan een reeks ontmoetingen tegemoet in Colombia, Chili, Brazilië en New York en we moeten op een zodanige wijze door al deze fasen heen, dat zij met elkaar een gestage opgang vormen, de een na de ander.

From the Virtual Lesson 4/22/12, Preparation to the Congress

Filed under: Congressen, Gebed, Innerlijk Werk, Intentie, Verbinding - Geen reacties→

Vraag: Als ik tijdens de workshops mijn ‘ik’ wegcijfer, gebeurt dat dan op het niveau van voelen? Ik merkte dat de gedachten die in me opkwamen, toen ik probeerde om op gevoelsgebied omhoog te rijzen, mij daarvan weerhielden.

Antwoord: Alles vindt uitsluitend in het voelen plaats. Als er verstoringen in het denken komen, is er niet genoeg voelen aanwezig. Dit betekent, dat je dan nog verder moet gaan door je te verdiepen in je gedachten en je daarbij af te vragen hoe je verstoringen kunt corrigeren, want het gaat over de correctie van je grote verlangen.

Het zal je echter nooit lukken om verder te komen via je denken. Je hebt je denken alleen om beetje bij beetje je gevoelens te veranderen, om jezelf te focussen, te ontspannen en je te ontdoen van wat je hindert. Alles vindt echter alleen plaats in de verlangens, omdat de materie gelijk is aan verlangens. Gedachten zijn dus uitsluitend bedoeld om met de verlangens te werken.

From the Vilnius Convention 3/24/12, Workshop 2

Filed under: Congressen, Innerlijk Werk, Uncategorized - Geen reacties→

Als de Schepper de enige kracht is die regeert, alles in stand houdt en tot leven brengt, zijn zelfs de woorden die ik uitspreek, de gedachten en verlangens die in mij opkomen, dat alles, ook Hij. Dan moet ik mij verenigen met wat nu door mij heen gaat en van mij uit naar anderen toegaat. Dit alles is ook Zijn werk, Hij voert dit alles uit. Ik besta hierin niet. Ik ben alleen dat, wat zichzelf waarneemt, vervuld van macht, kracht, intentie en verlangen naar de Schepper, die zo tot anderen spreekt.

Ik moet mij verbinden en versmelten met wat nu in mij plaatsvindt, om te voelen dat ik helemaal vervuld ben van Hem, omdat er geen andere kracht bestaat dan Hij. En als ik probeer om mij te ontdoen van mijn ‘ik’ in mij, zodat alles alleen Hij is, is juist dat het moment waarop ik mijn nieuwe ‘ik’ vind, dat gegrondvest is op ‘Er is geen ander dan Hij’. Dit betekent: alles waarover ik denk, dat alles is Hij.

From the Vilnius Convention 3/23/2012, Workshop 2

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: Tijdens de workshop had ik het gevoel alsof ik mijn vriend moest beschermen. Is dit een juiste houding? Of is iedereen in de kring gelijk aan elkaar en mag iedereen ervoor zorgen, dat zijn vriend niet van het doel en het onderwerp van de workshop afwijkt?

Antwoord: Ik moet de groep beschouwen als iets dat absoluut perfect is: een eeuwig, oneindig en perfect systeem. Ik kom erbij als een klein iemand, bij iets dat enorm groot is en mij zal vormen.

Als ik in de groep ben en iets zie of hoor van mijn vrienden dat onaangenaam is, iets dat slecht lijkt of onvolmaakt, moet ik daaruit begrijpen dat dit zo is, omdat ik zo ben. Met andere woorden, de Schepper regelt het voor mij zo, dat ik alles juist op deze manier waarneem. Hij speelt met mij, want – zoals er geschreven staat – “Er is geen ander dan Hij”. Ik moet rechtvaardigen wat Hij doet en beseffen, dat ik alles op een negatieve manier waarneem door mijn slechte eigenschappen.

Als ik in verbinding met mijn vrienden ben, kan ik niets negatiefs in hen zien, maar alleen perfectie! Al het andere is of mijn eigen fout, of de fout van de Schepper.

From the Vilnius Convention 3/23/2012, Workshop 1

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk, video - Geen reacties→

Uit een les van Rabash: Het is onmogelijk om zonder stimulans te werken. Een mens moet er iets voor ontvangen, hij kan niet zonder doel werken. Ons doel is dus om te voelen voor wie wij werken.

Mensen vragen vaak hoe zij kunnen nagaan hoe dicht ze bij spiritualiteit zijn gekomen. Dit wordt met name bepaald door het feit of ik het helder heb, voor wie ik werk. Ik kom vooruit als ik niet meer handel alsof ik tegen de Schepper ben, maar als ik naast Hem sta, aan Zijn Zijde, als ik probeer om Hem te helpen, Hem te dienen, en als ik in overeenstemming met Zijn programma werk.

Ik denk erover na hoe ik het Licht de mogelijkheid kan geven om mij sterker te beïnvloeden, hoe ik het Licht kan helpen, zodat Het dieper kan doordringen in mijn verlangens, om ze met elkaar te verbinden. Ik voel, dat ik de slaaf van de Schepper ben, ik verbind me steeds sterker met Hem, onder de invloed van het Licht.

Volgens deze maatstaf kan een mens voelen hoe hij verandert. In plaats van te denken: “Ik, ik, ik”, maakt hij er zich nu bezorgd over hoe hij het Licht kan helpen om in zijn verlangens door te dringen en ze te corrigeren.

From Preparation for the Lesson 4/22/2012

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: De behoefte aan het verlangen van de vrouwen, dat de mannen nodig hebben om het doel te bereiken, was bij de seminars niet te voelen. Hoe komt dat?

Antwoord: Een man heeft het nodig om te beseffen, dat hij zonder die behoefte en dat verlangen het doel niet kan bereiken, pas dan kan hij voelen dat hij het nodig heeft. Dit betekent dat die staat nog niet bereikt is.

Stel je voor dat ik ergens mee bezig ben en het lukt niet. Wat ontbreekt er? Aha, ik heb ander gereedschap nodig. Ik begin daarmee te werken en dan zie ik dat er nog een stuk gereedschap ontbreekt. Alleen in de mate waarin ik besef, dat ik het doel alleen niet kan bereiken, ga ik op zoek naar manieren om het te bereiken.

Dan ontdek ik dat ik duidelijke, sterke steun mis. Het moet er zeker zijn! Dit staat in de Kabbalistische bronnen beschreven en dit zien we ook in ons dagelijkse leven.

Mannen hebben zo hun eigen, wat ongegronde trots. Zij vergeten dat ze van nature afhankelijk zijn van vrouwen. Zo is hun aard.

Doordat ze verder komen, beginnen ze zich te realiseren hoe zwak ze zijn. Dan voelen ze een sterke behoefte aan vrouwelijke steun.

Dit is geen zwakte, het is nu eenmaal onze aard, als we op de juiste manier van elkaar afhankelijk zijn, bereiken we met elkaar het gemeenschappelijke doel.

Ik ben er trouwens van overtuigd, dat veel mannen dit gevoel hebben, ik zie dat in hen. Zij voelen dit heel goed.

From the Vilnius Convention 3/23/12, Lesson 1

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Moeten de vrouwen doen alsof de mannen al op het niveau van Lishma (de altruïstische intentie) zijn?

Antwoord: Nee! De vrouwen moeten niet denken dat de mannen al op dat niveau zijn. Zij moeten hen als kinderen zien: wij spelen dit spel allemaal met elkaar. Zij gaan met de mannen om zoals een moeder met haar kinderen omgaat en een vrouw die haar man naar zijn werk stuurt.

Er wordt gezegd dat er achter iedere succesvolle man een vrouw staat en dit is werkelijk waar. Op een andere manier is het onmogelijk. Op die manier willen wij succesvolle mannen worden!

From the Vilnius Convention 3/23/12, Lesson 2

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Vrouwen - Geen reacties→

“En hier is de ladder, hij staat op de grond en de top reikt tot in de Hemel, en hier zijn de engelen van de Heer, zij gaan de ladder op en zij gaan naar beneden” (Uit: Jacob’s Droom, hoofdstuk ‘VaYetze’).

Rabash:” ‘Engelen’ die de ladder opgaan en naar beneden gaan, zijn mensen die zeggen dat zij naar deze wereld gezonden zijn om correcties uit te oefenen, daarom worden zij engelen genoemd. Als zij zien dat zij in een staat van neergang en duisternis verkeren, moeten zij ‘afdalen’. Eerst waren zij echter in een opgang, anders is het niet mogelijk om een staat van neergang te voelen …. Alleen in de mate waarin je ernaar verlangt om goed te doen, zul je zien hoeveel kwaad er in je aanwezig is.”

Dit heeft hoofdzakelijk betrekking op werk in de groep. Hoe meer een mens daarin goed probeert te doen, hoe sneller hij ontdekt dat hij het niet kan en dat het hem niet lukt om vooruit te komen. Wij moeten eerst omhoog rijzen om de ware duisternis te ontdekken. Zoals er geschreven staat: “Het heil van het Licht komt voort uit de duisternis”.

Eerst moet je omhoog rijzen, om nieuwe eigenschappen en nieuw onderscheidingsvermogen te ontvangen en om dichter bij liefdevol geven te komen, zodat je later kunt zien wat zich in je afspeelt. Dan zie je altijd een grotere duisternis in jezelf.

Natuurlijk werd die duisternis niet nu in je gecreëerd, maar je merkte het voorheen niet. Door er bovenuit te stijgen en daardoor in staat te zijn om verschillende eigenschappen en waarden te vergelijken, kun je nu zien dat je in duisternis verkeerde, in je egoïstische verlangens.

Daarom moeten we uitsluitend naar het goede verlangen, het kwade komt vanzelf aan het licht. Er zijn mensen die op zoek gaan naar het kwaad, zij duiken er in en verdrinken er in. Het ware kwaad wordt echter alleen ontdekt door omhoog te rijzen en vreugde te ervaren, en door te begrijpen hoe goed het is dat het kwaad ontdekt wordt. Zelfs wanneer een mens het kwade ontdekt, voelt hij zich gelukkig. Dit is een teken dat het kwaad, dat gaandeweg onthuld wordt, zinvol is en dat er een constante opgang plaatsvindt.

Maar als een mens wanhopig wordt, als hij zichzelf kwelt, is dat een teken dat hij nog niet op het juiste spoor is. Een mens moet ook vooruit komen via de linker lijn en niet alleen via de rechter lijn: namelijk op beide benen voorwaarts gaan. Hij moet echter niet wegzakken in de linkerlijn, in de neergang.

Als een mens steun krijgt van de omgeving en de boeken, als hij naar de leraar luistert, leert en begrijpt dat hij alleen moet denken aan de positieve vooruitgang die hem te wachten staat en niet aan wat slecht is, maar alleen aan de grootheid van de Schepper, bespaart hij tijd en komt hij steeds verder vooruit.

Op de weg naar boven zijn er donkere en stralend lichte momenten. En juist waar alles eerst stralend licht leek te zijn, ontdekt hij nu duisternis, elke keer meer. Dit betekent dat hij de linker lijn ontdekt, terwijl hij zich in de opgang bevindt.

From the Preparation for the Daily Kabbalah Lesson 4/11/2012

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Wij maken deel uit van een systeem ‘de wereld van Oneindigheid’ genaamd. In deze Oneindigheid bestaat het verlangen in verschillende vormen en wijzen van ontvangen en geven, evenals het Licht dat in het verlangen onthuld wordt, afhankelijk van het belang dat het verlangen hecht aan de eigenschap van liefdevol geven. Hoe meer het verlangen vorm geeft aan geven, hoe meer het Licht onthuld wordt. Als de wil niet verlangt naar geven, wordt het Licht niet onthuld.

Deze wereld heeft de naam ‘de wereld van Oneindigheid’, omdat alle vormen die er in de schepping bestaan, van de meest egoïstische tot en met de meest altruïstische, van Oneindigheid min tot Oneindigheid plus, daarin bestaan.

Het verlangen werd door de Schepper geschapen en alle vormen ervan worden onthuld volgens het plan van ontwikkeling, dat ook van de Schepper komt. Als resultaat van alle metamorfosen en veranderingen, die het verlangen – dat in een soort kookpot gaar gestoomd wordt – ondergaat, wordt er echter een speciaal punt van zelfbewustzijn, van onafhankelijkheid gevormd. Dit punt begint te groeien in alle situaties waar het verlangen doorheen gaat: om meer te voelen, meer te begrijpen en te voelen dat het bestaat en zich naar onafhankelijkheid ontwikkelt.

Dit punt is het belangrijkste, omdat het is gaan groeien vanuit de middellijn, de derde lijn. Het bestaat niet in de natuur van de Schepper en evenmin in de natuur van het schepsel, dat tegengesteld is aan de Schepper en volkomen aan Hem onderworpen. Natuurlijk is deze lijn een afgeleide, het resultaat van de botsing tussen twee tegengestelde eigenschappen, maar deze lijn heeft volkomen onafhankelijkheid.

Het is moeilijk om ons voor te stellen hoe deze onafhankelijkheid mogelijk is, als alles door de Schepper geschapen is. Maar stel je eens twee volkomen tegengestelde vlakken voor, die over de hele lengte van Oneindigheid min tot Oneindigheid plus door een kloof van elkaar gescheiden zijn. Op de grens, waar deze beide eigenschappen elkaar ontmoeten en met elkaar strijden, kan het schepsel onafhankelijk bestaan.

Enerzijds wordt het nog als het schepsel beschouwd, het werd namelijk door de hogere Kracht geschapen. Anderzijds heeft het een eigenschap, waardoor het de mogelijkheid heeft om tegenover de hogere Kracht te staan en niet onder Zijn volledige controle. Tegelijkertijd kunnen we niet vatten hoe dit mogelijk is. De mens kan niet begrijpen hoe hij, steeds onder de volledige controle van de Schepper, toch vrij kan blijven!

Er bestaan twee volkomen tegengestelde eigenschappen en het schepsel kan alleen bestaan in de afgrond daartussen. Het wordt alleen een schepsel naarmate het zich inspant om tot bewustzijn te komen. Dit bewustzijn is de derde factor die daarvoor niet bestond.

Al het overige was al in het schepsel aanwezig: alle krachten, eigenschappen en het karakter dat bepaalt wie ik zal worden. Hierover staat geschreven: “Ga naar de Meester Die mij heeft gemaakt”. Boven dit alles uit creëer ik echter, onafhankelijk, een derde factor.

Het is te vergelijken met een kind dat groeit en plotseling onafhankelijk wordt en zijn eigen mening heeft. Uiteraard is dit ontstaan onder de invloed van zijn ouders, de opvoeding en de omgeving, maar hieruit blijkt nu zijn persoonlijkheid, niet alleen maar de optelling van vaststaande parameters volgens een vooropgesteld plan.

We kunnen het vergelijken met het klaarmaken van soep, we voegen er alle ingrediënten aan toe en tenslotte is er iets nieuws ontstaan, soep genaamd. Of we snijden ingrediënten in plakjes: tomaat, komkommer en ui en we voegen er zout en peper aan toe. Tenslotte hebben we iets nieuws, salade genaamd.

Wij leven tegenwoordig onbewust in deze wereld en vervullen de verlangens van onze natuur. Wat kan ons iets nieuws verschaffen? Dat kan alleen als je jezelf tussen de twee werelden van ontvangen en geven in plaatst, waarbij je tot beide werelden wilt behoren om je niet af te scheiden van één ervan, maar je gebruikt beide werelden, daardoor creëer je een nieuwe essentie, zoals een nieuw gerecht, de ‘salade’. Je neemt al het verlangen van de wereld van ontvangen en je geeft er de vorm van liefdevol geven aan, Adam geheten.

De foetus bestaat uit materie: het verlangen om plezier te ontvangen, maar aan de buitenkant neemt het de vorm van de Schepper aan, van het Licht. Dan worden de materie en de vorm samen ‘Adam’ (mens) genoemd.

Het lijkt alsof er hier niets nieuws is, omdat het allemaal al bestond. Maar je hebt je werk gedaan: je gaf aan de materie de vorm van de Schepper. Je nam de materie van het ene gebied, de eigenschap van het andere en je combineerde deze twee tot één. Als resultaat werd er een nieuwe essentie gevormd. Het is niet langer het eerste of het tweede, maar een derde ‘iets’. Het is net zoals de salade, die een eigen betekenis heeft, het is een nieuwe smaak, een nieuw bestaan.

From the 3rd part of the Daily Kabbalah Lesson 3/21/2012, TES

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→