De groepen van tien moeten niet van elkaar geïsoleerd raken. Niemand moet het gevoel hebben dat hij van anderen verschilt of afgescheiden is.

Ik sluit me aan bij de groep van tien om mijn ego te neutraliseren en toegewijd te zijn aan de hele wereld. Als ik dit gevoel niet bereik, als ik niet toegewijd ben aan de wereld, er niet mee verbonden ben, wil dat zeggen dat mijn groep van tien geen zin heeft want dan word ik er niet op de juiste manier door voorbereid.

De groep van tien is een mini-wereld waarin ik leer hoe ik mij kan integreren in anderen. Als ik met hen geen geheel ben, ga ik op een verkeerde manier met mijn ego om, het behoort te zijn: vanuit liefde voor het schepsel naar liefde voor de Schepper.

In de groep van tien moet ik op verschillende manieren oefenen om te voelen dat ik me ’uitbreid’, mij ‘uitstrek’ naar iedereen. Ikzelf besta niet, ik voel mezelf niet, mijn individualiteit niet en mijn ik niet, de groep van tien moet mij daarbij helpen. ‘Een ieder zal zijn naaste helpen’, op die manier moeten wij met elkaar verbonden zijn.

Het resultaat daarvan moet zo zijn dat ons gezamenlijke verlangen – dat tot een ieder behoort – moet branden in het ‘centrum’ van de groep van tien. Ik voel in dit verlangen dat er geen ‘ik’ en ‘anderen’ bestaan, maar alleen WIJ.

Op basis van deze eenheid denken we, voelen we en nemen we besluiten: alleen vanuit WIJ. Ik wijs alles wat ‘ik’ genoemd wordt af, ik rijs omhoog en voed alles wat betrekking heeft op WIJ. Mijn gedachten en gevoelens gaan alleen over onze eenheid en via die eenheid kijk ik naar de wereld om mij heen zoals ik door een bril of een verrekijker kijk.

Er is hierbij een zekere innerlijke inspanning nodig om mijn ‘ik’ te laten verdwijnen en mijzelf niet toe te staan om daarop te focussen, maar in plaats daarvan mij alleen te richten op het centrum van de groep waar WIJ en de wereld samen zijn, de werkelijkheid, om op deze manier te gaan zien. Wat niet aan ONS toebehoort, bestaat niet voor mij.

Een mens moet zoveel mogelijk leven en werken vanuit deze innerlijke inspanning. Want alleen vanuit het centrum van de groep van tien waar hij zich een voorstelling van maakt, zal hij het Corrigerende Licht ontvangen.

Maar om ons op WIJ te richten, op de juiste manier op het centrum van de tien, moet de hele groep vasthouden aan de intentie om te geven. Hoe controleren we dat? Met behulp van onze relatie tot de andere groepen van tien en tot de wereld. Als de groep van tien één geheel wordt, als tien mannen één worden, krijgt deze eenheid volume, elke keer weer worden zij tot één en krijgen volume, totdat we uiteindelijk bij de Ene komen, bij de Schepper.

Het criterium voor onze eenheid is het verlangen van de groep van tien om met anderen verbonden te worden en met hen één geheel te worden. Hoe kunnen we dat doen? Hoe kunnen we onszelf testen?

Ik kan mijzelf controleren als ik in een andere groep van tien kom – het maakt niet uit welke – en ik mij net zo voel als in mijn eigen groep. Er zijn geen eerste of tweede groepen van tien en het maakt voor mij geen verschil met wie ik samen ben. Ik verbind me eenvoudigweg met de mensen die zich met elkaar willen verbinden, ik verbind me en maak geen onderscheid.

Om ons werk zo zuiver mogelijk te doen, kunnen we onze huidige groep van tien niet beschouwen als ons ‘thuis’ en de rest als het ‘buitenland’. Nee, iedereen die zich wil verbinden behoort tot mijn ‘land’ tot dezelfde groep van tien. Al hebben zij maar een kleine behoefte naar eenheid, het is al voldoende voor mij om met hen samen te zijn.

From the 4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 8/20/13, Conversation About the Tens

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, De Tien, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Opinie (Richard N. Haass, voorzitter van de Raad van Buitenlandse Betrekkingen, Verenigde Staten): “Wanneer er iets slechts gebeurt – Iran staat op de drempel van het verwerven van nucleaire wapens – … zal de een of andere ambtenaar of waarnemer de Internationale Gemeenschap verzoeken om op te treden. Er is slechts één probleem: er bestaat geen ‘Internationale Gemeenschap’.”

“De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties komt er het dichtst bij maar er kan weinig worden verwacht van een organisatie die de Verenigde Staten of China gelijk stelt met bijvoorbeeld Fiji of Guinee-Bissau. …”

“Geen enkele hervorming van de VN is in staat geweest om zaken fundamenteel te veranderen. De grote mogendheden van vandaag zijn het niet eens over de regels die in de wereld zouden moeten worden toegepast, en nog veel minder over de sancties voor het overtreden van deze regels. Zelfs wanneer er in principe overeenstemming is, is er sprake van weinig overeenstemming in de praktijk. Het resultaat is een wereld die chaotischer en gevaarlijker is dan het zou mogen zijn.”

Mijn commentaar: De hele vooruitgang in de richting van perfectie komt voort uit de ‘erkenning van het kwaad’, de ontdekking van de onvolmaaktheid van onze egoïstische aard. Alleen wanneer de mens, de volkeren en de wereld uiteindelijk overtuigd zullen zijn van de totale corruptie van onze aard, het ik en de wereld, zal men deze aard graag opgeven. Dan zal de hogere Kracht van de natuur in hun gevoelens worden onthuld. Mensen zullen aan de hogere Kracht vragen om hen te veranderen en zij zullen erdoor gecorrigeerd worden. Alles wat er met ons gebeurt, is alleen bedoeld om ons hier naartoe te leiden.

Filed under: Correctie, Crisis, Egoïsme, Wereld - Geen reacties→

Vraag: Ik begrijp het geheim van disseminatie en het is heel eenvoudig. Het is aan ons om vreugde uit te stralen als resultaat van onze verbinding met elkaar. Juist hierdoor zullen mensen zich tot ons aangetrokken voelen en niet tot lijden, waardoor ze van elkaar verwijderd raken, maar ze zullen zich aangetrokken voelen tot een gevoel van geluk dat wij moeten verspreiden. Hoe houden wij de verspreiding van geluk vast?

Antwoord: Ik zal jullie vertellen hoe ik dat heb gedaan. Ik ging boeken schrijven. Ik werkte aan het archief van Rabash dat aan mij was achtergelaten. Iedereen moet voelen wat zijn opdracht is. Ik kwam bij Rabash toen hij 75 was. Ik wist niet hoeveel jaar hij nog zou leven, maar ik wist dat het aan mij was om zoveel mogelijk van hem te leren en dat alle kennis die hij had, werkelijk alles, verloren zou gaan als ik die kennis niet zou krijgen. Ik had het gevoel dat ik alles in me op moest nemen, alles op geluidsbandjes moest zetten, alles wat hij had moest opschrijven. Het kon uit arrogantie of zelfs overmoedigheid voortkomen, hoe dan ook, dit liet me niet los.

Ik streefde er niet naar om hem als nummer één op te volgen. Zelfs nu voel ik het niet zo. Daar houd ik niet van, want het maakt het leven alleen maar ingewikkeld. Ik voelde mij genoodzaakt om te ontvangen, uit deze bron alles te drinken, zodat deze kennis niet zou verdwijnen. Integendeel, het moest aan iedereen verspreid worden. Dit voelde ik als mijn opdracht. Dit liet me werkelijk niet los.

Hieraan heb ik verder niets toe te voegen. Doe wat Rabash schreef: verbinding, de vreugde van het Doel, de noodzaak hiervan voelen en voelen dat je uitgekozen bent voor een grote, moeilijke opdracht.

Denk hier over na. Wat betekent het om ouders te zijn? Enerzijds voel je je gelukkig als je ziet dat ze zich ontwikkelen, groter worden en anderzijds voel je je heel sterk bij hen betrokken. Zeker, je wilt dat ze opgroeien met de mogelijkheid om succes te bereiken, maar wat als dat niet gebeurt? Wat zou je je dan teleurgesteld voelen en gefrustreerd! Nog veel erger dan wanneer je zelf geen succes bereikt.

Het gaat je namelijk om anderen. Zij geven ons een voorbeeld van natuurlijke liefde op het animale, meest primitieve niveau. Als zij als reactie daarop ook van jou houden, is deze liefde voor jou veel sterker en de bezorgdheid, het lijden van de geliefde veel erger en groter dan je eigen lijden, want liefde vermenigvuldigt alle gevoelens 620 maal.

Daarom zou de wereld gewoonweg ‘exploderen van jaloezie’ naar aanleiding van ons geluk als wij voor elkaar een gevoel van liefde zouden ervaren. Het hele geheim bestaat er namelijk altijd uit om terug te keren naar liefde. Als wij dus op deze manier met de mensheid omgaan, zullen zij plotseling voelen wat voor mensen wij zijn en wat er tussen ons plaatsvindt. Zelfs nu, als zij ons met elkaar zien, vragen zij zich af wat de betekenis is van die vreemde ‘bovenmenselijke’ relatie die wij met elkaar hebben.

From the St. Petersburg Convention “Day Three” 7/14/13, Lesson 5

Filed under: Conventies, Disseminatie, Eenheid, Groepswerk, Innerlijk Werk, Liefde - Geen reacties→

In Westchester Community College in New York is er een serie lessen over Integrale Educatie, gebaseerd op twee cursussen van het Intensive Engelse Program of the English Language Institute, afgerond. Beide experimentele series lessen werden door ongeveer veertig studenten bijgewoond en boden hen de mogelijkheid om met elkaar te bouwen aan een goede omgeving.

Deze informele non-credit cursussen zijn gebaseerd op intensief spreektaal onderwijs voor studenten die naar de VS kwamen om economie, bouwkunde, medische research, etc. te studeren. Onder hen waren verscheidene toekomstige katholieke priesters, een duikinstructeur, docenten, au pairs en jongeren die zich voorbereidden op een scala aan beroepen in de Verenigde Staten.

De gemiddelde leeftijd van de groep was 25 jaar, het niveau van de vooropleiding varieerde van de middelbare school tot hogere opleidingen. De geografische bevolkingssamenstelling was als volgt: 30% Aziatisch (China, Korea, Japan), 40% Latijns- en Zuid-Amerikaans, 5% Midden-Oosten (Syrië, Iran, Verenigde Arabische Emiraten), 2% Afrikaans, 3% Haïtiaans, 20% Europees, Noord-Amerikaans en Russisch.

De gevorderde taal en onderwijs studenten mochten een programma samenstellen dat gebaseerd is op de training ‘Integrale Educatie’ en op de serie ‘Het Nieuwe Leven’: interviews met dr. Michael Laitman over leven in de toekomstige wereld. Tijdens deze cursus ontmoetten de studenten elkaar en de docent drie uur per dag, vijf dagen per week, gedurende een periode van drie maanden. Dit gaf de docent de mogelijkheid om vrijer gebruik te maken van taal als instrument voor het presenteren van het materiaal en om de studenten een gevoel te geven van saamhorigheid, een verlangen naar integratie en besef van de nieuwe wereld, hun rol daarin en de mogelijkheid om samen geluk en een goede toekomst te bereiken.

De studenten kregen het trainingsmateriaal voor het verspreiden van Integrale Educatie, artikelen en video’s voor discussie. De studenten hadden plezier in het spelen van spelletjes, zij werkten steeds in groepen en maakten vijf teamprojecten met visuele presentaties, waarin zij presenteerden wat zij begrepen en geleerd hadden en waarbij ze hun gevoelens en indrukken deelden met de anderen.

De cursus bevatte ruim tien topics, waaronder: het verschil tussen leiderschap en autoriteit; een betere weg naar succes; is concurrentie gunstig voor kinderen; hoe kunnen we evenwicht vinden tussen ons en de natuur; wanneer ben je een volwassen mens en andere onderwerpen. Hoe meer ze samenwerkten, hoe dichter ze bij elkaar kwamen, hoe dieper ze voelden dat ze ondanks verschillen in etniciteit op elkaar leken en gemeenschappelijke verwachtingen voor de toekomst hadden.

Twee weken geleden was de programmadirecteur anderhalf uur in de lesruimte om te zien hoe zij werkten, hij was aanwezig bij een groepspresentatie over het onderwerp ‘succes’. De studenten hadden het succes van verschillende beroemde mensen bestudeerd en zij hadden ontdekt dat hun succes afhankelijk was van een intensieve bijdrage van mensen die samen één doel wilden bereiken, één visie hadden en als één familie trouw waren aan de zaak.

Wat zowel de directeur als de docent verbaasde, was dat een aantal deelnemers hun gedeelte van de presentatie afrondden met de uitspraak dat scholen hen veel dingen leren, maar dat niemand hen leert om te leven en lief te hebben en dat zij dat verder wilden bestuderen. Later zei de programmadirecteur dat hij onder de indruk was van het feit dat de studenten hadden geleerd om op een goede en harmonieuze wijze samen te werken aan complexe problemen.

De sessie werd afgesloten met een screening van de film Crossroads door middel van groepsdiscussies in kringen, waarbij ervaringen werden uitgewisseld en er gebruik werd gemaakt van spelletjes. De film Crossroads werd gebruikt als visueel, academisch materiaal, de studenten vonden het een goede film. Na de koffie, het bekijken van de film en overige activiteiten, werd er aan de studenten gevraagd om hun conclusies te delen over wat we nodig hebben om in de wereld te overleven en een betere toekomst op te bouwen.

Bijna iedereen gaf als antwoord: “Door jezelf te veranderen en je te integreren met andere mensen.” Hoewel ze tijdens de hele lesperiode waren ondergedompeld in het onderwerp Integrale Educatie vonden ze, nadat zij de film gezien hadden, nauwkeuriger formules voor de manier waarop de wereld door henzelf veranderd moet worden: te beginnen met kleine acties in hun onmiddellijke omgeving, in de klas, thuis, met vrienden, op het werk en in hun eigen land waar ze waarschijnlijk snel naar zouden terugkeren.

Het is te hopen dat een paar maanden training in Integrale Educatie en het verblijf in een goede omgeving, deze jonge mensen – die bepaald geen naïeve vertegenwoordigers van de volkeren van deze wereld waren – heeft voorzien van nuttige informatie over het leven en gevoelens die hen zullen helpen om te bepalen wat zij van hun toekomst verwachten en wat er gedaan moet worden om er niet langer bang voor te zijn.

Op dit moment, werken een paar College leraren met elkaar aan de structuur van een officiële Integrale Educatie cursus – met hoop op de nieuwe toekomst – om de cursus in het lesprogramma van het College op te nemen en vervolgens een voorstel te doen aan het Departement van Onderwijs van de Staat New York en andere staten in de VS om mee te helpen bij de lancering van een hervorming van het onderwijsstelsel.

De foto’s laten het volgende zien: de groepspresentatie van ‘Hoe kunnen we Evenwicht tussen Mens en Natuur bereiken’, de screening van de film Crossroads en aanverwante evenementen.

Filed under: Disseminatie, Educatie, Integrale Educatie, Onderwijs - Geen reacties→

Opinie (Chris Rhodes, hoogleraar, schrijver en onderzoeker): “Het wereldwijde aanbod van ruwe olie lijkt nog niet snel uitgeput te raken, we zullen de komende decennia olie kunnen blijven produceren. Maar we zullen geen ruwe olie – petroleum – in het huidige tempo van ongeveer 30 miljard vaten per jaar blijven produceren. Voor een wereldwijde beschaving die bijna geheel van een groot aanbod goedkope, ruwe olie afhankelijk is, zullen we voor grote uitdagingen komen te staan. Als wij een periode van 40 jaar bezien, van 1965 tot 2005, zien we dat tegen het einde van deze periode de bevolking twee en een half keer zoveel olie als aan het begin gebruikte, twee keer zo veel kolen en drie keer zoveel aardgas, in totaal drie keer zoveel energie; en dit voor een bevolking die zich ‘slechts’ heeft verdubbeld. …”

“Als we het probleem niet aan de aanbodzijde kunnen aanpakken, moeten we onze vraag beperken. Bij gebrek aan goedkoop en ruim beschikbaar vervoer zullen we veel meer voedsel en materiaal op plaatselijk niveau moeten produceren. Een dergelijke verandering van de menselijke beschaving van de globale naar de lokale markt heeft ondersteuning nodig door middel van de opbouw van sterke, bestendige gemeenschappen waarin mensen hun vaardigheden en kennis delen, zodat er zoveel mogelijk op lokaal niveau zal plaatsvinden, vanuit de burgers. Dit is de onderliggende filosofie van het groeiende netwerk van Transition Towns. Hoewel dit alles onrustbarend is, hebben we de kans hebben om ons te ontwikkelen naar een gelukkiger levensstandaard en naar een niveau van meer voldoening dan de huidige status quo, een kans die ons nu met grote snelheid door de vingers glipt.

Mijn commentaar: De Natuur ‘nadert’ ons van alle kanten en dwingt ons om haar wetten te accepteren, rustig te worden en te gaan zitten om na te denken over de zin van het leven.

Filed under: Crisis, Economie, Globalisatie, Natuur, Nieuws - Geen reacties→

Filed under: Spiritualiteit, video - Geen reacties→

Vraag: Moeten wij verlangen naar de vreugde waar we steeds over spreken of komt die vreugde vanzelf

Antwoord: We moeten voortdurend vreugde voelen, want dan ben ik vervuld met de levensgeest die via de groep naar mij toekomt en mijn blik voortdurend gefocust houdt op het belang van het Doel, op het feit dat wij speciaal zijn, dat wij uitgekozen zijn voor deze opdracht, voor dit grote werk om anderen te dienen.

Omdat wij de Schepper vreugde brengen als wij anderen dienen, is dit het grootste en belangrijkste werk voor ons, wij moeten dit met vreugde doen. Anders ga je waarschijnlijk de verkeerde richting op en ben je niet met het Licht verbonden, niet met de Schepper.

Huilen en spiritueel werk doen kunnen niet samengaan. Je moet je focussen op het Doel.

Kijk wat Koning David zegt in het boek der Psalmen. Hij beschrijft grote problemen die een mens op het spirituele pad tegenkomt, maar alles wordt in vreugde gedaan. Daarom zijn de psalmen niet alleen gebeden, maar een lied!

From the St. Petersburg Convention “Day Three” 7/14/13, Lesson 5

Filed under: Congressen, Dankbaarheid, De Schepper, Spiritueel Werk, Vreugde - Geen reacties→

Wij verrichten grote inspanningen in disseminatie en verlangen oprecht naar succes, maar helaas verbinden wij ons bij dit werk niet met de Hogere Kracht. En wat het belangrijkste is: wij betrekken de Schepper niet bij onze daden in de buitenwereld, wij gebruiken Hem niet om op de hele wereld succes te behalen bij onze opdracht voor de  externe wereld, dat wil zeggen dat we ons doel alleen via Hem naar buiten brengen.

Het moet heel anders, de hele wereld en al het werk wat we doen, moeten middelen zijn om ons met de Schepper te verbinden! Het lijkt er nu op dat we Hem in de tegengestelde richting gebruiken, namelijk om in deze wereld te slagen, terwijl het zo is dat de hele wereld nodig is om verbinding met de Schepper te bereiken. Hierin moet een verandering plaatsvinden omdat we voortdurend de juiste richting moeten bepalen, we moeten onze intentie afwenden van onszelf en op de Schepper richten.

Hierbij mag niets uitgesloten worden: ik klop op een deur, praat met iemand en innerlijk moet ik mij er steeds van bewust zijn dat ik bij elk woord en elke daad mijn relatie met de Schepper versterk. Ik breng deze verlangens, die buiten mij zijn, naar de Schepper om dichter bij Hem te komen, bij de goddelijke Aanwezigheid, en op die manier bouw ik de basis voor Zijn Onthulling in de gehele wereld.

Dit is constant werk, tot aan het einde van de correctie. Steeds zullen wij nieuwe kelim (vaten) ontdekken, nieuwe verstoringen, egoïstische verlangens die een poging doen om ons van de Schepper te verwijderen. De Schepper doet dit met een bedoeling, Hij wil de verbinding met ons versterken. Het is een soort ‘flirt’. Het lijkt alsof hij ons van Hem verwijdert, ons wegduwt, zodat wij ons sterker aan Hem vastklampen..

Dit is het Werk, op alle 125 niveaus. Het wordt in verschillende vormen – die aan ons verschijnen als beelden van deze wereld – aan ons getoond. Deze wereld is de uiterlijke verpakking waarvan we ieder detail, iedere daad, ieder tafereel van dit spel moeten gebruiken zodat wij alles met de Schepper verbinden en ons met Hem verenigen.

Alleen de omgeving zoals Rabash deze beschreven heeft, zal kunnen helpen. Wij zijn deel van deze grote, sterke groep. Als ik op reis ben, ver van de centrale groep, zie ik hoe de afstand helpt. Enerzijds voelt een mens zich door de fysieke afstand verder van de Schepper verwijderd, afgescheiden van Hem, maar tegelijkertijd hebben wij daardoor ieder moment de gelegenheid om terug te keren naar het centrum van de groep om daaruit steeds meer kracht te halen.

Daarom zullen wij alleen door onze verbinding, waarbij iedereen probeert om voortdurend in dezelfde gedachte te blijven, slagen. Later raak je ervan overtuigd dat de gehele Torah alleen spreekt over de wijze waarop we het beeld van deze wereld kunnen neutraliseren, zodat we daarin de Hogere Kracht zodanig voelen dat we Zijn daden gaan zien: de wijze waarop deze Kracht alles in beweging brengt, controleert, alle atomen bestuurt, alle mensen. Wij zullen zien dat dit alles slechts gehoorzame schaduwen zijn die de Hogere Kracht volgen. Al deze beelden worden aan ons getoond met de bedoeling om er niet naar te kijken – mensen, de natuur – maar om daar doorheen de Hogere Kracht te ontdekken.

Alleen de vrienden, alleen de groep waarin een ieder inspanningen verricht, kan ons steunen en de correcte intentie teruggeven aan degenen die deze intentie kwijt zijn. Hier over moeten we steeds praten en de verbinding met elkaar almaar duidelijker maken, zodat we op basis van deze verbinding naar buiten kunnen treden naar het externe publiek. Dan zullen jullie zien hoe sterk jullie worden. Het is uiterst belangrijk voor ons om krachtiger te worden. De straat opgaan voor externe disseminatie is nodig, niet om ons verhaal te vertellen en ons met hen te vermengen, maar om hen dichterbij ons te brengen, dichterbij de Schepper. Onze bedoeling moet tegengesteld zijn aan onze fysieke daden.

Op het fysieke niveau gaan we naar het publiek, we willen hen beïnvloeden en voor iedereen bouwen aan een beter leven, voor de gehele mensheid, de crisis gebruiken om ons met elkaar te verbinden. Maar tegelijkertijd moeten we kijken naar wat er achter al deze handelingen verborgen is, namelijk dat hun verbinding zich verbindt met ons en via ons met de Hogere Kracht. Alles moet op één Doel gericht zijn: alle delen die tijdens het breken van de kelim (vaten) verdwaald zijn geraakt, terugbrengen naar de Goddelijke Aanwezigheid.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 8/9/13, Writings of Rabash 

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Disseminatie, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie, Schepper, Spiritueel Werk - Geen reacties→

Vraag: Moeten kleine groepen hun inspanning richten op het verspreiden van de wijsheid van Kabbalah én integrale educatie om meer mensen naar de groep te brengen?

Antwoord: Je kunt het proberen, maar soms wonen mensen in heel afgelegen gebieden of geïsoleerde plaatsen, waar maar heel weinig mensen zijn en dan is deze energieverspilling tevergeefs. Misschien is het dan beter dat zij zich inspannen om de wijsheid van Kabbalah en integrale educatie virtueel te verspreiden.

Ik denk dat we ons meer op integrale educatie moeten richten, want juist dit zal mensen naar de kerngroep brengen om de wijsheid van Kabbalah te bestuderen. Zo zal het dan gaan.

Wanneer we de wereld ingaan met integrale educatie houdt niemand ons tegen. We hebben een methode waarmee we van de wereld een betere plaats kunnen maken en daar vertellen wij mensen over. Met behulp van het juiste woordgebruik kunnen we doen wat we willen en niemand zal ons in de weg staan.

Maar als het gaat over de wijsheid van Kabbalah zijn er problemen: niemand heeft er behoefte aan, een handjevol mensen uitgezonderd. Kunnen jullie je voorstellen dat jullie die paar mensen zijn! Jullie zijn werkelijk als diamanten, heel zeldzaam. Alle anderen zullen bij elkaar komen door de verspreiding van virtuele educatie. Ik denk dat dit de manier is waarop we moeten werken.

Als we nu zouden beginnen met onze disseminatie, zou ik de wijsheid van Kabbalah niet noemen. Helaas of gelukkig is dat niet het geval. We moesten van daaruit beginnen om de grondbeginselen van deze wijsheid te leren, totdat we naar het huidige niveau waren toe gegroeid. Nu gaan we alleen de methode van de correctie van de mensheid ontwikkelen en niet de punten in het hart.

From the St. Petersburg Convention “Day Two” 7/13/13, Lesson 4

Filed under: Conventies, Integrale Educatie, Kabbalah Studie - Geen reacties→

Vraag: Kunt u ons alstublieft iets vertellen over uw eerste ontmoeting met het Licht en de ervaring waarbij u uit uzelf trad. Wilt u ons alstublieft vertellen wat u die dag duidelijk werd en waar u over nadacht.

Antwoord: Het gebeurde toen ik met de auto op weg was naar een les bij mijn leraar. Het stortte van de regen, een dik regengordijn. Halverwege hield mijn auto ermee op.

Het was twee uur ‘s nachts, op een verlaten plek, niemand in de buurt. Wie zou er met zulk weer op weg gaan? Ik stond stil en ik kon niets beginnen. Ik stapte mijn auto uit en deed de motorkap open, maar daardoor werd het allemaal nog erger, de regen stroomde over de motor. Het bleek dat mijn carburator gebarsten was. Ik vervloekte mijzelf en de hele wereld, stapte weer de auto in en plotseling, vanuit dit gevoel van totale wanhoop, voelde ik de Schepper.

Serieus! Dit is geen grap. Het is een waar gebeurd verhaal. Natuurlijk maakte ik voor en na deze situatie allerlei gevoelens mee, zoals jullie dat allemaal hebben. Waarom kom ik met dit voorbeeld? Omdat zo’n soort ontmoeting gewoonlijk plaatsvindt op een volkomen ongewoon tijdstip en een ongewone plek, het lijkt alsof er geen verband is met onze innerlijke situatie.

We gaan door een proces heen van een opeenstapeling van ervaringen die veel tijd in beslag nemen, afhankelijk van de inspiratie die we voelen, onze voorafgaande staat en talrijke andere voorwaarden, en dan gebeurt het in ons. Gewoonlijk vindt het zonder enige uiterlijke ophef plaats. We hoeven er niet voor te mediteren of in een speciale gemoedstoestand te zijn.

Wanneer het de bedoeling is dat het gebeurt, zal het komen. Maar je moet doorgaan met systematisch werken.

From the St. Petersburg Convention 7.12.13, Lesson 1

Filed under: Conventies, Schepper, Spiritueel Werk - Geen reacties→