Vraag: Wie moet er lesgeven aan een groep vrouwen: een man of een vrouw?

Antwoord: Een man. Een vrouw kan hierin geen lesgeven. Ze kan zijn assistent zijn, maar dat ook niet altijd. In ieder geval is het zo, dat het oerbeeld van de leraar, de instructeur, de leider, een man is.

Vraag: Waaruit moeten de praktische lessen voor de vrouwen bestaan? Moeten de vrouwen over de mannen praten?

Antwoord: Er wordt heel weinig tijd besteed aan praten over de mannen of over zichzelf. Dit bestuderen zij op een objectieve manier.

Wij proberen alleen om lessen voor hen samen te stellen en verder gezamenlijke activiteiten te beperken, zodat we voorkomen dat zij innerlijk met elkaar vermengd raken of dat zij zich daartoe gedwongen of verplicht zouden voelen. Ons hele systeem is integraal, uitsluitend gebaseerd op bewustwording. Zonder bewustwording komt een mens niet verder. Zijn of haar ontwikkeling is uitsluitend afhankelijk van het niveau van verwerkelijking van het eigen verlangen naar innerlijke vooruitgang en persoonlijke verandering.

Daarom beginnen vrouwen langzamerhand innerlijk werk te doen, uitsluitend afhankelijk van wat zij van het materiaal begrijpen, en niet gebaseerd op hun onderlinge contact. Als zij in de groep zijn, gaat het alleen over het bespreken van het materiaal, maar nooit vanuit persoonlijk perspectief, zoals in de mannengroep.

Commentaar: Tegenwoordig hebben wij met vermenging van mannelijke en vrouwelijke rolpatronen te maken. Waar u nu over spreekt, gaat over het verleden dat wij al lang achter ons hebben gelaten.

Antwoord: Nee, de moderne vermenging van rolpatronen is kunstmatig. Het is niet natuurlijk, maar opgelegd. En mensen kunnen zich gemakkelijk leren ontdoen van de dingen, die hen tegenwoordig opgelegd worden. We zien, dat alles wat we tegenwoordig om ons heen zien, oppervlakkig is en buitenkant. Het feit, dat vrouwen op mannen zijn gaan lijken, zowel innerlijk als uiterlijk, is nu juist een uiting van gemuteerd egoïsme.

Ik denk dat wij daar niet mee mogen spelen, wij moeten juist terugkeren naar de natuur. Als wij ons willen ontwikkelen naar harmonie met de natuur, moeten wij onder geen beding de richting opgaan die de maatschappij ons tot nu toe oplegt.

From a “Talk on Integral Education” #10, 12/16/11

Filed under: Educatie, Integrale Opvoeding, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Ik weet dat u veel aandacht besteedt aan de dagelijkse routine in de groep en aan de manier waarop uw studenten zorg besteden aan hun gezondheid.

Antwoord: Dat is waar. Als de mensen in de groep geen onnodig werk zouden hoeven te doen, dat de omgeving alleen maar vervuilt, maar twee à drie uur per dag zouden kunnen besteden aan werk dat ten goede komt aan de integrale maatschappij, zouden ze veel tijd over hebben per dag en zouden ze zeker gaan sporten en meedoen aan fysieke training.

Een deel van onze fysieke activiteiten zou dan buiten plaatsvinden: in de natuur, aan het strand, picknicken, kamperen en andere meerdaagse activiteiten. Wij doen dit soort dingen al. Wij verwaarlozen het belang van ons fysieke bestaan nooit.

In onze groep hebben wij knappe massagetherapeuten, chiropractoren, dansers, enzovoort. We zien dat er binnen de groep een eigen leven plaatsvindt, met vrienden die elkaar helpen om gezondheidsproblemen op te lossen. Wij besteden hier veel aandacht aan en ik beschouw dit als een onmisbaar deel van het integrale proces.

Naast onze maaltijden en andere activiteiten, besteden we drie maal per dag – als het niet meer is – minimaal een half uur aan fysieke oefeningen. Iedereen kan verder altijd een kop koffie drinken of, als men wil, een sigaret roken. Niemand wordt hierin ook maar op enige manier beperkt. Fysieke oefeningen, hardlopen, snelwandelen, massage, enzovoort, zijn echter absoluut noodzakelijk.

From a “Talk on Integral Education” #11, 12/16/11

Filed under: Educatie, Gezondheid, Integrale Opvoeding - Geen reacties→

Vraag: Als een vrouw een sterk en scherp verstand heeft en een kritische blik en zij ziet, dat er een zekere disbalans in de mannengroep is, kan zij hen er dan iets over zeggen?

Antwoord: Nee, nooit. Maar zij kan het voor zichzelf beschrijven en evalueren. Haar evaluaties kunnen trouwens heel serieus zijn, veel serieuzer dan die van de mannen.

Vrouwen zien dit soort dingen van een afstand: zij zien ze correct. Zij kunnen er verder niets mee doen, maar zij hebben een scherp vermogen om alles te zien wat er bij de mannen plaatsvindt. Van dit vermogen kunnen zij gebruik maken, niet voor de mannengroep, maar voor eduactie.

De mannen moeten dit nooit te weten komen of voelen. Zij moeten alleen een positieve invloed ervaren, een staat die voorafgaat aan hun heldendaad: boven zichzelf uitstijgen.

Vraag: Met wie moeten de vrouwen dan hun kritiek delen, met hun vriendinnen?

Antwoord: De vrouwen moeten innerlijk verlangen naar veranderingen tussen de mannen. Zij kunnen er ook met elkaar over praten, maar die gesprekken moeten positief zijn, zoals bij ‘veel nannies die samen één baby hebben’.

From a “Talk on Integral Education” #10, 12/16/11

Filed under: Educatie, Integrale Opvoeding, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Toen ik jong was speelde ik basketbal en ik herinner me, dat ons team betere resultaten bereikte als er meisjes op de bank zaten, die ons rustig support gaven. Maar als daar jongens zaten, was er geen inspiratie. Hoe zullen de vrouwen de mannen observeren in de groepen van integrale opvoeding: door video camera’s?

Antwoord: Af en toe organiseren wij picknicks met elkaar, uitstapjes en ontmoetingen. We leren elkaar kennen, maar eigenlijk heeft het geen zin. Ik hoef het gezicht van iemand niet te kennen.

Het gewicht van de vrouwen is eenvoudigweg voldoende, dat maakt mij duidelijk, dat het van mij afhangt en zij wachten op de manifestatie van mijn mannelijke aanleg, dit is voldoende. Zij mengen zich niet in ons werk, maar net zoals de spelers op het veld: wij moeten deze druk voelen.

Ik moet in mijn rug voelen dat het vrouwelijk deel naar mij kijkt, waardoor ik al die acties onderneem, niet vanuit trots of andere egoïstische impulsen, maar vanuit verantwoordelijkheid, omdat er verwacht wordt, dat wij een nieuw niveau bereiken. Dit is nodig.

Vrouwen pushen ons niet naar individuele heldendaden, maar juist naar het overstijgen van onszelf en naar eenheid. Tegelijkertijd verliest een ieder van ons zichzelf, maar samen bereiken wij de vorm van ‘Adam’.

From a “Talk on Integral Education” #10, 12/16/11

Filed under: Eenheid, Integrale Opvoeding, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Het werk van de mannen aan integrale eenheid kost 7 à 8 uur per dag. Moet een vrouw evenveel tijd besteden aan studie?

Antwoord: Vrouwen hebben veel minder problemen dan mannen, omdat hun taak pas begint als zij hun werk gaan doen rondom de mannengroep.

Daarvoor houden zij zich bezig met theoretische studie en hierbij kan er geen enkel onderling contact zijn. Dit houdt in: discussies, rollenspellen en veel tijd die besteed wordt aan de opvoeding van de kinderen vanuit integraal perspectief, enzovoort, maar het gaat niet over de verhoudingen tussen vrouwen onderling, dat voelen zij als een aantasting van hun natuur.

De vrouwengroep begint pas aandacht te geven aan de mannen en hun onderlinge werk, als zij er aan toe zijn en als de mannengroep voldoende theorie heeft geleerd en al in het proces zit van praktische integratie met elkaar. Wij beginnen hen beetje bij beetje de grondbeginselen te leren van de hulp, die zij nodig hebben om de volgende staat te bereiken: de staat van eenheid, harmonie en de waarneming van de natuur op het volgende niveau van ‘Adam’ (de Mens), wat wij door deze vorm van eenheid kunnen bereiken.

De mannengroep bereikt de eenheid op eigen kracht, zoals een man allerlei dingen kan realiseren en voor voedsel zorgt.

De vrouwengroep helpt hen daarmee, inspireert hen, duwt hen vooruit, en werkt als een heel krachtig middel voor de mannen, zonder dit alles kunnen zij zich niet verenigen. De vrouwen moeten de mannen op een heel voorzichtige wijze beïnvloeden, zonder hun gevoel van verbinding te verstoren, zij moeten de mannen het gevoel geven, dat zij dit van hen verwachten, dat zij hen waarderen, hen inspireren en behandelen zoals een moeder dat met een kind doet.

Elke vrouw kan op die manier met de mannen omgaan en de mannen voelen de invloed van de vrouw. Daarom neemt de vrouwengroep een fundamentele rol op zich om de mannengroep verder te brengen naar eenheid, door hen te beïnvloeden met hun inspiratie en de verwachtingen die zij hebben, zoals een moeder: “Wat verwacht ik van mijn kind?” En het kind voelt dat de moeder een bepaald resultaat van hem verwacht.

Dit moet allemaal op een voorzichtige en zachte manier gedaan worden, zodat er geen gevoel van onverschilligheid in de mannen ontstaat of een negatieve reactie. Alles moet op een heel zorgvuldige manier gebeuren, in gepaste mate, en altijd gedoseerd.

Als beide groepen objectief naar zichzelf kijken, op afstand, voelen zij dat zij elkaar nodig hebben. Ik accepteer dat ik van de vrouwengroep steun en invloed nodig heb, inspiratie en dat zij iets van mij verwachten. Dit zal mij inspireren, mij steunen en mij helpen om resultaat te bereiken.

In het algemeen gesproken is er een enorme verscheidenheid aan invloeden door wederzijdse gevoelens en verwachtingen. Als dit alles plaatsvindt door indirect contact, op afstand, door ‘inductie’ van de vrouwengroep naar de mannengroep, zal het resultaat bestaan uit een juiste wederzijdse interactie.

En als resultaat daarvan bereikt de mannengroep eenheid met de hulp van de vrouwengroep. Deze eenheid wordt doorgegeven aan de vrouwengroep.

Maar deze groepen gaan niet in elkaar op, ze vermengen zich niet met elkaar, zij blijven bestaan als twee ‘cirkels’: de buitenste – die van de vrouwen en de binnenste – die van de mannen.

From a “Talk on Integral Education” #10, 12/16/11

Filed under: Educatie, Eenheid, Integrale Opvoeding, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Aan het begin van de 20e eeuw, was er – met name in Rusland – een brede campagne om het analfabetisme te bestrijden. Wat tegenwoordig volkomen normaal is, werd toen met vijandigheid ontvangen. Veel mensen weigerden hun kinderen naar school te sturen en wilden zelf niets leren, omdat zij het beschouwden als een zinloze tijdsverspilling. Nu kan er een vergelijkbare situatie ontstaan wanneer de integrale educatie, die wij bieden, wordt opgevat als iets nutteloos, iets overbodigs. Hoe kunnen we deze weerstand overwinnen?

Antwoord: Ik denk, dat op het ogenblik een groot aantal opvoeders, psychologen en sociologen het ingewikkelde probleem begrijpen, alleen weten ze niet hoe ze ermee om moeten gaan. Dit betekent dat het nodig is om ze te benaderen met een zo breed mogelijke uitleg.

Docenten leven met studenten mee, bovendien lijden zij soms nog meer dan hun leerlingen. Zij zijn immers gedwongen om onder een constante, negatieve druk van kinderen te leven, van wie het grove egoïsme, dat direct tegen de leraren gericht is, grenzeloos is. Iedere student probeert zijn of haar eigen onafhankelijkheid tegenover hen te laten gelden en te streven naar zelfbevestiging.

Ik denk, dat leerkrachten en opvoeders hierin enige training nodig hebben en dat zij door een nieuwe methodologie in ieder geval iets kunnen ontdekken, waar ze wat aan hebben, om op een normale manier met kinderen te kunnen werken.

Het werk van een opvoeder is tegenwoordig moeilijk en serieus, ik zou zelfs zeggen: riskant. Men staat bloot aan zodanige omstandigheden en aan morele druk, dat je dit werk zelfs ‘schadelijk‘ kunt noemen. Vijfenveertig minuten in een klas met kinderen zitten levert een hoop stress op en legt een enorme druk op de leraar.

Samen met opvoeders moeten we voor hen een methodologische manier ontwikkelen die hen helpt om te begrijpen, dat het in de allereerste plaats over de sfeer in de klas gaat, zonder dat we nog spreken over veranderingen van de klas zelf.

Studenten kunnen een integrale discussie niet aan, omdat het nu niet mogelijk is om ook maar iets met iemand te bespreken: het leidt tot schreeuwen naar elkaar, elkaar uitsluiten, pesten, vloeken, en wie weet wat nog meer. Nu laat de opvoeder hen op z’n minst stilzitten en houdt hij hen op een bepaalde manier rustig, op de een of andere manier zorgt hij er uit noodzaak voor dat ze stil blijven. Intussen zitten de leerlingen allemaal ongelukkig op hun eigen plaats en wachten ze tot deze hele beproeving voorbij is.

Er is hier een geleidelijke, soepele overgang nodig. Ik denk dat opvoeders het hier langzamerhand mee eens zullen zijn. Ze kunnen al zien, dat het huidige systeem geen recht van bestaan heeft voor de nieuwe generatie.

From a “Talk on Integral Education” #5, 12/13/11

Filed under: Educatie, Integrale Opvoeding, Kinderen - Geen reacties→

Vraag: In het proces van integrale educatie begint iemand te veranderen, als gevolg daarvan verandert ook zijn sociale omgeving. Moeten we hem of haar hierop, vanaf het eerste begin, voorbereiden? Hun vroegere omgeving zou ons namelijk kunnen overladen met beschuldigingen, dat we een soort sekte zijn en dat wij mensen slecht beïnvloeden.

Antwoord: Daarom moet er aan onze praktische studie een grote campagne vooraf gaan om de gedachte van integrale educatie te verspreiden, een campagne die gebaseerd moet zijn – en dat al is – op wetenschappelijke gegevens, op de directe behoeften van de natuur, het milieu en de ontwikkeling van onze eigen, innerlijke natuur. We worden namelijk – hoe dan ook – buiten onze wil om, naar een integrale samenleving gedreven.

Als wij ons er niet op afstemmen, zullen we in slechte situaties terechtkomen. We moeten leren hoe we in harmonie kunnen komen met dit nieuwe, ‘ronde’ model, dat de natuur om ons heen creëert, de natuur brengt ons in een netwerk van krachtige interacties. Verzet is hier nutteloos.

Daarom moeten we dit idee, deze opvatting, deze historische, sociale en persoonlijke noodzaak aan de hele mensheid uitleggen. En daarna zullen al onze verdere handelingen van daaruit op een natuurlijke wijze volgen en blijken juist te zijn. Mensen zullen gaan begrijpen wat wij doen en het ook nastreven.

Als we alleen maar laten zien wat wij willen, zonder uitleg, zou niemand dit begrijpen, en mensen zouden ons op een vijandige kunnen manier benaderen. We zouden beschuldigd kunnen worden van sektarisme, misschien van naïviteit, utopisch denken, en dergelijke.

Maar als we beginnen te werken met kinderen en hen geleidelijk aan deze elementen van humanisme bijbrengen (laten we het op z’n minst zo noemen), betwijfel ik of we problemen zullen krijgen met de maatschappij of met ouders. En als er, na enige tijd, een aantal positieve resultaten zichtbaar worden, kunnen we rekenen op de publieke opinie. Daarom bestaat de meest vruchtbare bodem voor onze activiteiten uit kinderorganisaties.

Anderzijds is dit het moeilijkste, omdat de toestemming hiervoor door de staat wordt geregeld. De overheid heeft het recht om verschillende lesprogramma’s in scholen te introduceren en om kinderen verplicht op te leggen wat wenselijk is voor de staat en niet wat het beste is voor de kinderen. Het is erg moeilijk om tegen dit conservatieve systeem te vechten.

Toch vecht de maatschappij hiertegen, door het oprichten van privéscholen en door alternatieve onderwijsmethoden. Tegenwoordig kan in veel landen in de wereld een kind thuis les krijgen via internet en kunnen de examens op afstand worden afgenomen. Dit is al een groot pluspunt. In het verleden was dit niet mogelijk, omdat thuisonderwijs bij de wet verboden was.

From a “Talk on Integral Education” #5, 12/13/11

Filed under: Educatie, Integrale Opvoeding, Kinderen - Geen reacties→

Vraag: Het is gebruikelijk om een lening bij een bank af te sluiten en dan achterover te leunen en te denken: hoe ga ik dit eigenlijk terug betalen? Eigenlijk is er niets om het terug te betalen. Hoe kunnen we aan mensen uitleggen – voordat ze uiteindelijk failliet gaat of in de gevangenis terechtkomen – dat het geen zin heeft om op die manier te lenen?

Antwoord: Dit vereist niet alleen een verandering van het individu, maar ook van de hele samenleving, de industrie en ons wereldbeeld. Veel hangt af van de massamedia en van de omgeving, werkelijk alles, van de dichtstbijzijnde omgeving tot aan de algemene omgeving.

Eigenaren van televisie programma’s adverteren voor producten, waarvan mensen denken dat zij ze nodig hebben, mensen kopen veel van dat soort dingen en doen dat op krediet. Tegenwoordig wordt er aan iedereen krediet verleend, omdat dezelfde bankiers die de leningen verstrekken, belang hebben bij de onderneming en tenslotte eisen zij alle bezittingen van mensen op, zodat zij hun schuld terug betalen. Zo zit het in elkaar: het is een enorme machine, die bedoeld is om iemand van zijn laatste financiële middelen te ontdoen.

Hoe zou de wereld eruit zien, als we deze cyclus zouden kunnen doorbreken door middel van een wet tegen reclame, als we onze massamedia zouden ontdoen van alle reclame, als we elke vorm van reclame uitbannen? Men moet tot het besef komen, dat wat er wordt geadverteerd schadelijk is. Een mens weet het zelf, als hij iets wil hebben wat niet nodig is en hij hoeft niet geïnformeerd te worden over dingen die hij niet nodig heeft. Het is immers beter om een paar nuttige dingen te hebben dan heel veel schadelijke dingen.

Dit is een groot probleem. Ik hoop dat de huidige crisis dit zal oplossen. Bovendien zal het mensen op een heel eenvoudige manier ontlasten van het probleem om zich jaarlijks af te vragen, wat zij nog meer moeten doen om het bruto binnenlands product te verhogen en winst na te jagen.

Winst gaat over het innerlijk, over innerlijk comfort. Ik zal me niet comfortabeler voelen als ik, in plaats van de huidige productie van tien soorten yoghurt, er morgen twintig maak. Dit zal het probleem alleen maar vergroten en niemand voelt zich er verantwoordelijk voor.

From a “Talk About Integral Education” #5, 12/13/11

Filed under: Economie, Educatie, Integrale Opvoeding, Maatschappij - Geen reacties→

Vraag: Houdt het begrip ‘egoïsme’ een bepaald verlangen in of de verwerkelijking van dit verlangen? Als ik bijvoorbeeld iets van iemand wil hebben is dit mijn verlangen, daar kan ik aan werken. Maar het is iets heel anders als ik het nu van hem wegneem.

Antwoord: We hebben het niet over de handeling, maar over de intentie daarbij. Als je iets van iemand wilt hebben, iets tot stand brengt ten koste van een ander en daar genoegen aan beleeft, iets voor je eigenbelang, ten nadele van anderen, spreken we van egoïsme. Maar gewoon ergens van genieten is geen egoïsme.

We spreken van egoïsme als onze handelingen erop gericht zijn om onszelf een plezier te doen en daarmee anderen schade aan te brengen: mensen, de natuur, het maakt niet uit wie of wat.

Vrijwel elke handeling die we uitvoeren is egoïstisch. Een handeling is altijd of in balans met de natuur, de samenleving, mensen, of uit balans, want we leven niet geïsoleerd, als in een vacuüm, maar we hebben een omgeving om ons heen.

Het is belangrijk dat ik altijd rekening houd met een vriendelijke houding naar anderen, dit ontstaat vooral tijdens het proces van opvoeding. Mijn houding ten opzichte van de animale, vegetatieve en levenloze wereld, mijn houding naar de hele natuur en het hele Universum, wordt volkomen anders: liefdevol, vol compassie.

We beginnen krachten en gelaagdheden te ontdekken en te begrijpen die in het verleden voor ons verborgen waren: in de natuur en in de ons omringende ruimte. We ontdekken de matrix, het ontwerp van de natuur, de innerlijke betekenis ervan, het plan, waarin wij bestaan en ons ontwikkelen tegen onze wil in. Een mens bereikt het niveau van de verwerkelijking van zijn eigen participatie, zijn lot, zijn bestemming en doel.

From a “Talk on Integral Education” #7, 12/14/11

Filed under: Educatie, Egoïsme, Integrale Opvoeding - Geen reacties→

Vraag: De vraag over het bestaan van één enkele hogere kracht, die de hele schepping bestuurt, roept bij mensen een belangrijke vraag op: sommigen denken dat deze kracht bestaat, anderen menen van niet. Behoort u tot de eerstgenoemden, tot de benadering die ook gedeeld wordt door religies?

Antwoord: Nee, dit heeft geen betrekking op religies. Het is volledig gebaseerd op het waarnemen van de natuur, zonder enige aannamen vooraf. Deze benadering verwijst noch naar religie, noch naar geloof, noch naar enige andere richting, zij zijn uitsluitend gebaseerd op historische gronden.

Vraag: Als we ons baseren op de bestudering van de natuur, hoe moeten we dan: ‘de wet die alle wetten bevat’ begrijpen?

Antwoord: Als we deze lezing zouden aanvullen met wetenschappelijke data uit onderzoek en experimenten, zou dat het bewijs vormen dat aan de vragen vooraf zou gaan. Er bestaan zeker vele meningen, wij baseren ons echter op data afkomstig van evaluaties betreffende de natuur en de samenleving.

Het was gebruikelijk om uit te gaan van de idee dat de natuur één is, wij schrappen er wat kleine korreltjes kennis vanaf, die geen onderling verband lijken te hebben. Nu zijn echter natuurkunde, scheikunde, biologie, zoölogie en andere wetenschappen al met elkaar verbonden. We bestuderen wat eraan ten grondslag ligt, atomen en de verschillende verbindingen daartussen. Deze grondslagen zijn breed, het zijn gezamenlijke krachten, op elk niveau van de natuur: het stille, vegetatieve, animale en menselijke niveau, zij zijn afhankelijk van het betreffende niveau werkzaam.

Een voorbeeld: als de kracht in het atoom de partikels aantrekt en afstoot in een animaal lichaam, trekken de longen samen en zetten ze uit, op hersenniveau komt dit tot uitdrukking in de vorm van instemming en twijfel. Hier zijn twee tegengestelde bewegingen aan het werk, maar zij worden door één kracht gecontroleerd, die balans brengt, omdat de hele natuur naar balans streeft.

De aanwezigheid van twee krachten in de natuur spreekt het bestaan van één wet, die beide krachten controleert, niet tegen. De moderne wetenschap stelt vast dat wij van elkaar afhankelijk zijn, de crisis op het niveau van de menselijke samenleving dwingt ons ertoe om ons te realiseren, dat we allemaal binnen één systeem bestaan. Dit heeft ook betrekking op de natuur, de menselijke natuur.

Als we het klimaat en andere processen in de wereld bestuderen, leren we dat elke verschijnsel samenhangt met het geheel. Op het niveau waarop wij ons nu bevinden, zien we een gebroken beeld, omdat we maar een klein stukje van de werkelijkheid waarnemen. Omdat we echter lijden en onaangename situaties meemaken, is het nodig dit zo spoedig mogelijk te bestuderen en op die manier de negatieve krachten in positieve krachten om te zetten.

From KabTV’s “A New Life” Episode #4, 1/1/12

Filed under: Educatie, Integrale Opvoeding, Wetenschap - Geen reacties→