Ten eerste moeten we een relatie ontwikkelen die omschreven is als “Doe niet aan een ander wat jezelf haat”, gevolgd door “houdt van een ander zoals je van jezelf houdt”. We moeten alleen bepalen wie de “ander”(de vriend) is, wie Ik ben en wat “doe” betekent. Het heeft te maken met een persoon zijn acties ten opzichte van de vriend en deze acties moeten een tastbare vorm in deze wereld en de hele mensheid bereiken.

Op het eind zullen zulke relaties tussen alle mensen ontstaan, wat we de Oneindige Wereld noemen en dit zal de laatste correctie (Gmar Tikkun) aanduiden. Hier op deze bol, genaamd aarde, tussen deze fysieke lichamen, zullen we de relaties vestigen die we ons oneindige ziel noemen.

Wanneer we dit punt bereiken zullen we onszelf in een andere wereld vinden. Het zal niet meer nodig zijn om al dit materialisme te ervaren en het zal van onze waarneming verdwijnen. Zelfs nu bestaat het alleen in onze waarneming; deze hele werkelijkheid is alleen verbeelding.

Dit is het enige doel van ons bestaan op aarde. Dit is de plaats waar alles gebeurd.

Voor het vallen van de Tempel, toen de mensen in spirituele verwezenlijking bestonden, leefden ze niet echt in een andere Melkweg of dimensie, toch? Het is waar dat ze innerlijk in een andere dimensie met een andere houding bestonden. Echter, samen met dat, bestond deze wereld, de levenloze, plantaardige en dierlijke natuur nog en iedereen leefde een normaal leven. Ze hadden vee, beheerde onroerend goed, baarde kinderen, hadden werk en betaalde belasting.

Maar de relaties tussen hen waren spiritueel sinds ze alleen in gemeenschappelijk altruïsme leefden en ze hielden dit vast met het beste van hun vermogen. Ieder persoon was belangrijk in de mate van hun vermogen om te geven. Rechtspraak werd gedaan van hetzelfde principe: uit het oogpunt van hoeveel schade een persoon aan de samenleving had gebracht en hoe zijn egoïstische verlangen plotseling te voorschijn kwam.

Dit was de manier waarop het volk van Israel, welke Abraham uit Babylon leidde, leefde tot aan de val van de Tweede Tempel. Nu, in de groep, moeten we wat de wijsheid van Kabbalah ons in praktijk leert, verwezenlijken. Dit betekent dat onze innerlijke relaties gebaseerd moeten zijn op liefde en eenheid, zodat we “als één ziel” mogen leven.

Het heeft niets te maken met externe verbondenheid. We hoeven niet van hetzelfde bord te eten, in hetzelfde huis te wonen en een gemeenschappelijk huishouden te vormen. Het gaat allemaal om innerlijke relaties.

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen | Add Comment/Ask Question→