Een vraag die ik ontving: Gelooft u werkelijk in een wereld zonder geld?
Bij wijze van antwoord volgt hier een brief van een Amerikaanse die al jarenlang bij mij studeert, Tasha:
Ik werk in een financiële instelling die tot voor kort een van de steunpilaren van de financiële wereld was, maar die zich nu aan de laatste dollars vastgrijpt om zich drijvende te houden. Pas een jaar geleden was er geen enkele vacature in het bedrijf, maar nu, een jaar later, is slechts een derde van de banen bezet. Iedere maand vallen er ontslagen, ieder wacht tot het zijn beurt is, hoopt het onvermijdelijke uit te stellen en probeert een oplossing te vinden voor het probleem hoe zijn gezin te onderhouden.
Wat is er dan gebeurd? Waarom is alles ingestort? Er werd ons voorgehouden dat we leefden en werkten voor “virtueel” geld. Maar het werkte, en we verschaften aan anderen werkgelegenheid zodat ze hun gezinnen konden onderhouden. Wat is er dan veranderd?
De materiële wereld is niet veranderd, en toch staan de kantoren leeg, vliegreizen worden geannuleerd, en de vakantieoorden blijven leeg. In plaats daarvan staan de mensen in de rij voor werkeloosheidsuitkeringen. Hoe komt het dat iedereen op de planeet opeens een surrealistische wereld voor zich ziet? Waardoor werkt het “gevestigde” systeem niet langer, waarin iedereen van elkaar ontving? Het universele economische systeem is in duigen gevallen.
Zelfs wanneer er geld het systeem binnenvloeit, werkt het niet goed, doordat banken en bedrijven elkaar niet vertrouwen. Bedrijven krijgen geen krediet van de banken en daardoor vertrouwen die hen geen geld toe. Met als resultaat dat alles tot stilstand komt. Met andere woorden, het systeem was altijd al op vertrouwen gebaseerd (op de verwachting van winst) in plaats van op geld.
Maar als er helemaal geen geld is, dan moet ik werken “uit de goedheid van mijn hart” (zonder geld te ontvangen), en uit de winkel nemen wat ik nodig heb (zonder geld te geven), en de winkel krijgt van de leverancier (zonder geld te geven) de waren die ik heb geproduceerd (en waarvoor ik geen geld heb ontvangen). Kan een dergelijk systeem werken, waarin iedereen uit de goedheid van zijn hart werkt, en ontvangt wat hij nodig heeft? Dat zou de hemel op aarde zijn.
Maar hoe kunnen we zelfs maar proberen “uit de goedheid van ons hart” te werken, als rondom ons iedereen meteen misbruik van ons gaat maken, en als er geen garantie is dat we tenminste iets van wat we nodig hebben terug zullen krijgen? Met andere woorden, een dergelijk systeem kan normaliter alleen maar functioneren onder de voorwaarde dat alle deelnemers ermee akkoord gaan gratis te werken, het maximum te geven ten bate van het voortbestaan van de gemeenschap en alleen het echt nodige te ontvangen. Zo werkt elk levend, natuurlijk organisme, waarin de delen van het geheel leven ten bate van het voortbestaan van het hele organisme. En wanneer de crisis zich verder ontwikkelt, zal dit de enige werkbare oplossing zijn die ons rest.
Dus de echte vraag is: op welke manier precies kunnen we allemaal ons egoïsme beteugelen en beginnen te leven om elkaar te helpen en voor elkaar te zorgen, in plaats van elkaar uit te buiten?
Wat maakt dat mensen bereid zijn om over elkaar heen te lopen om meer geld te pakken te krijgen? Wat is het belang van het aantal nullen dat we op onze bankrekening hebben staan? Wat is het verschil tussen een oneindig groot bedrag en de totale afwezigheid van geld?
Een grote som geld geeft een mens dit: vertrouwen dat hij en zijn gezin altijd het nodige hebben, dat zijn kind een goede opleiding krijgt, dat hij in zijn oude dag verzorgd zal zijn en dat hij de beste medische behandeling zal krijgen wanneer hij die maar nodig heeft. Dus als er een manier zou zijn om de mensen het vertrouwen te geven dat de gemeenschap in al zijn essentiële behoeften zal voorzien, hoeveel geld zou elk van ons dan nodig hebben? We zouden helemaal geen geld nodig hebben, want het wordt nu duidelijk dat alles wat uitgaat boven het noodzakelijke, ons alleen maar kwaad berokkent.
Hoeveel er noodzakelijk is, dat is natuurlijk subjectief. Voor de een is het een tweede paar sokken, voor de ander is het een derde Mercedes Benz. Maar als de mensheid zover komt dat de enige manier om voort te bestaan minimale consumptie is, dan zal iedereen het noodzakelijke zien als dat wat hem in staat stelt het meest van nut te zijn voor de gemeenschap. Dus waar is die toverkracht die onze essentiële aard kan veranderen van consumeren naar geven, van iedereen gebruiken naar voor iedereen zorgen?
Die kracht bestaat niet binnen ons. Wij kunnen onze hoop alleen maar vestigen op de kracht die ons heeft geschapen, deze hele wereld, iedere plant en levend wezen, met zulke enorme wijsheid. Het is de kracht die de mensheid ertoe aanzet om zich te ontwikkelen naar een kwalitatief nieuw niveau, dat we nog niet kunnen waarnemen. We hebben Licht nodig in onze duisternis. Het is het Licht dat ons zal corrigeren en ons een nieuwe wereld binnen zal leiden, met nieuwe onderlinge relaties.
Filed under: Financiële Crisis -
Geen reacties→
In het nieuws: (uit The Telegraph): “Groot Brittannië heeft een generatie onopvoedbare moderne supernozems geproduceerd, die noch onderwijs noch werk kunnen krijgen,” beweerde een oudere leidinggevende in het onderwijs. Ralph Surman, uitvoerend lid van de Bond van Leraren en Lectoren, heeft gezegd dat een opmerkelijk aantal jongeren… op het ogenblik niets uitricht in hun leven, geen arbeidsmoraal en heel weinig sociale vaardigheden heeft en een stijging veroorzaakt in de criminaliteitscijfers…Ze doen niets productiefs, en kosten de belastingbetaler een fortuin. “Het is erg moeilijk, ja haast onmogelijk, om deze mensen op dit moment een basis aan sociale vaardigheid en arbeidsmoraal bij te brengen… Het werkloosheidscijfer van twintigers is sinds 2003 met ongeveer 50% omhooggeschoten…Deze stijging vormt een levendige illustratie van de diepliggende problemen in ons onderwijs en opleidingssysteem.”
Twee vragen die ik ontvangen heb over de toekomst:
Een vraag die ik ontving:
Abonneren op RRS Feeder