Alles wordt bepaald door de innerlijke intentie, daar zijn geen woorden voor nodig. Als wij ons ervan bewust zijn, dat wij voortdurend met elkaar verbonden moeten zijn en eraan werken om alle verstoringen te overwinnen, op gezamenlijk gebied in de groep en in wat een ieder voor zichzelf daarin tegenkomt, hebben we de juiste intentie.

Naar deze intentie keren we steeds terug tijdens de lessen, als wij gedurende de dag naar opnamen luisteren en als wij het blog lezen. Op deze manier help ik mijzelf er steeds aan herinneren en breng ik mijzelf elke keer weer terug naar de intentie om te verbinden. Bovendien draag ik er zorg voor dat alle vrienden met elkaar verbonden zullen zijn, omdat wij de Schepper zullen ontdekken als wij een krachtig, collectief verlangen hebben.

Als deze alomvattende kli (vat) niet bestaat, zullen wij de onthulling niet bereiken.

Deze voorwaarde is geen gril van de Schepper of van het hogere Veld, die eruit zou bestaan dat wij eerst op één plaats zouden moeten betalen om later ergens anders iets te ontvangen, zoals in een winkel. Dit bestaat niet in spiritualiteit.

Het is noodzakelijk dat je een behoefte voelt, de behoefte naar die eigenschap van geven, want alleen dan zul je in staat zijn om deze eigenschap te ontdekken. Nu ben je er ook van alle kanten door omgeven. Je bevindt je in dit hogere Veld maar je kunt het niet ontdekken, omdat je er geen behoefte aan voelt. Dus waar schreeuw je om?

Je weet niet eens wat de eigenschap van geven is of het hogere Veld waarnaar je verlangt. Je schreeuwt het uit over iets heel anders, namelijk over het feit dat je geen vervulling hebt gekregen voor je verlangen om te ontvangen, voor je ego. Als je werkelijk behoefte zou hebben aan de eigenschap van geven, zou je dit meteen ontdekken in dit Veld.

Uiteindelijk bevind je je in dit veld, maar jouw behoefte, je verlangen om het waar te nemen, is op dit moment zwak. Het zou kunnen dat dit verlangen zich op de tegengestelde richting concentreert, niet met het doel om de eigenschap van geven te ontvangen, maar alleen om ervan te genieten

Je kunt controleren of je in dezelfde richting als dat Veld gefocust bent door de eigenschap van geven te gebruiken als je probeert om je met anderen te verbinden. Dan zul je ontdekken of je je werkelijk wilt verbinden of niet, of je geven en liefde nodig hebt of niet.

Pas als wij ermee beginnen om ons, boven ons ego uit, te verbinden in de groep, zullen wij de innerlijke eigenschappen ontvangen die nodig zijn voor contact met het hogere Veld, met de Schepper, en wij zullen Hem vragen om de kracht van correctie. Daarom is het werk in de groep de essentiële, eerste voorwaarde. Daarom staat er geschreven: “Van de liefde voor het schepsel naar de liefde voor de Schepper”.

Daarom vond het breken van de verlangens plaats, zodat wij in het werk met anderen in staat zullen zijn om te ervaren, dat de eigenschap van geven noodzakelijk is en dat wij er behoefte aan hebben. Het allerbelangrijkste is het verlangen om belangeloos te leren geven.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 6/21/12, Shamati #30

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Egoïsme, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→

Filed under: Intentie, video - Geen reacties→

Enerzijds zijn de geboden ‘tussen een mens en zijn vriend’ belangrijker dan de geboden ‘tussen een mens en de Schepper’, omdat wij van de liefde voor de schepselen de liefde voor de Schepper bereiken. Anderzijds moeten wij het einddoel niet vergeten: wij moeten onze onderlinge verhoudingen correct bouwen om ons te kunnen verbinden met de Schepper.

Anders zouden we alleen maar ‘idealisme’ laten zien en proberen om boven de crisis uit te komen, om ons onderwijssysteem te verbeteren en om mensen te worden die beter en gelukkiger zijn … Dit alles is met het kwaad verbonden en leidt zelfs tot een nog grotere ineenstorting. Hiermee zouden wij de mensheid juist afleiden van hun innerlijk en hen op een zijspoor plaatsen. Dan zouden mensen nog meer gaan lijden omdat ze zouden proberen om aan inspanningen te ontkomen, hoe prachtig ze hen ook toeschijnen.

Wij willen honger een halt toeroepen en ervoor zorgen dat iedereen gezond is, we willen iedereen met vreugde vervullen. Maar als wij ons tegelijkertijd niet op dvekut (hechting) aan de Schepper richten, op het Doel van de schepping, als wij niet tot doel hebben om de Schepper te verblijden en Hem niet in staat stellen om Zich te onthullen, kiezen wij een zijspoor, in plaats van het pad dat regelrecht opwaarts leidt, dan zal er meer lijden nodig zijn om ons naar het juiste spoor terug te brengen.

Dan zouden wij, door ogenschijnlijk goede handelingen te verrichten, negatieve resultaten teweeg brengen, daarom staat er geschreven: ‘Het is beter om te zitten en niets te doen’.

From the 4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 6/12/12, “The Arvut (Mutual Guarantee)”

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Het centrum van de groep is het punt, waarin wij ons bevrijden van alle gebroken delen en ons alleen willen concentreren op onze lichtvonken, die alles wat gebroken is samenvoegen. Hoe meer wij proberen om deze vonken met elkaar te verenigen, hoe hoger wij opstijgen op de spirituele ladder.

Dankzij deze inspanningen ontdekken wij een nieuwe diepte van verlangen in onszelf en wordt er een groter Licht onthuld in de eenheid van de vonken. De verbinding van de vonken is de ‘Reshimo de Hitlabshut’ en de diepte van het verlangen waarboven wij ons willen verbinden is de ‘Reshimo de Aviut’, en zo beginnen wij ons met elkaar te verbinden in ons eerste spirituele Partzuf, waarin wij één ziel zullen voelen.

De eerste keer zullen wij het gevoel hebben, dat we in de integrale werkelijkheid zijn, waar we allemaal met elkaar verbonden zijn en daarin zullen wij spiritueel leven voelen: één leven voor iedereen. Zoals er geschreven staat: ‘Er is geen ander dan de Schepper’. Eén voor een ieder, één gedachte, één Licht, een verenigd systeem. Wij zullen voelen, dat wij in één hogere Kracht leven.

En dan zullen wij die Kracht steeds meer gaan herkennen, er meer eigenschappen in onderscheiden, verschillende gedragingen naar ons toe, afhankelijk van de grootte van het Partzuf. Het allereerste uitgangspunt is echter het punt van onze eenheid, het centrum van de groep genaamd. Het bestaat uit twee elementen: het eerste betreft het overwinnen van ons egoïsme, de Reshimo de Aviut, het tweede is ons verlangen om onze lichtvonken met elkaar te verenigen, wat bepalend is voor de Reshimo de Hitlabshut

Als ik ze op de juiste manier plaats ten opzichte van elkaar, wordt dit genoemd: geloof boven de rede. Het wordt alles tot één werkelijkheid, één enkele staat. Geloof betekent: de lichtvonken die zich met elkaar verbinden, kennis (rede) is de kracht van het egoïstische verlangen, waarboven wij onze verbinding willen bouwen.

Het maakt geen verschil of het ons lukt om te bereiken wat wij verlangen en of we ons kunnen verbinden met het centrum van de groep. Onze mate van inspanning ervoor is het belangrijkste. De mate van inspanning bepaalt hoe succesvol de staat is.

Wij zullen nooit succes bereiken door wat wij zelf doen, maar alleen als wij het Licht naar ons toetrekken, zodat de Schepper het werk voor ons afmaakt! Uiteindelijk kan ‘een gevangene zichzelf niet uit de gevangenis bevrijden’. Alles gebeurt dankzij de hulp van Boven, door het gebed en het antwoord daarop.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 5/24/12, “Talk About the Workshop”

Filed under: Collectieve Ziel, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Egoïsme, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Groepswerk, Intentie, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

‘Jozef’ vertegenwoordigt een punt in de mens, dat alleen kan groeien als het zich in Farao’s koninkrijk bevindt (het egoïstische verlangen). Het kleine vonkje Licht heet ‘kleine kaars’ (Ner Dakik). De ‘kleine kaars’ plaatst zichzelf met opzet in het ego, omdat hij in het ego groeit en het uiteindelijk verandert in liefdevol geven. Daarom ging Jozef naar Egypte en ontwikkelde hij zich daar (breidde zich uit) (dit is de betekenis van zijn broers die bij hem kwamen). Hij vertegenwoordigt een lichtvonkje dat zich alleen kan ontwikkelen in het menselijk ego.

Egoïsme is zo geconstrueerd, dat het alleen waarde kan hechten aan iets dat het als ‘lucratief’ (bijzonder aangenaam) beschouwt. Alleen vervuld worden, wat benoemd wordt als ‘het werk van de vrouw’, wordt als ‘voordeel’ ervaren, dit in tegenstelling tot een overweldigende vervulling, ‘het werk van de man’ genaamd. Daarom staat er geschreven, dat Farao verordende, dat iedere Joodse jongen gedood moest worden en dat de meisjes in leven konden blijven.

Wij baren ‘zonen’ en dan doden wij hen, omdat we geen idee hebben hoe we moeten omgaan met intenties van liefdevol geven. Dan worden zij opnieuw geboren, door onze pogingen om in ieder geval op minimaal niveau te geven, maar ons ego doodt opnieuw deze pogingen. Ons verstand erkent, dat wij liefdevol moeten geven en wij doen zelfs ons best om zulke intenties voort te brengen, maar dan doen wij ze opnieuw teniet met ons ego.

Het is ons werk om te erkennen, dat wij door onze verlangens onze ‘zonen’ kunnen baren en hen dan weer vernietigen. Wij zijn doodsbang door wat wij gedaan hebben en door het feit dat wij niets meer over hebben. Nadat wij door deze kwelling zijn heengegaan en ons hebben gerealiseerd, dat wij volkomen onmachtig zijn om hier ook maar iets aan te doen, verkrijgen we stapje voor stapje een nieuw verlangen: een nieuwe Reshimo die ons van informatie voorziet, deze Reshimo heet ‘Moshe’ (Mozes).

‘Moshe’ begint in Farao’s huis te groeien en tot ontwikkeling te komen. Het lijkt erop alsof hij van Farao komt. Farao ontwikkelt hem en brengt hem groot, onderwijst hem wijsheid en geeft hem kracht. Nadat hij 40 jaar in het paleis van Farao heeft doorgebracht, heeft Moshe alles gekregen, behalve kennis over de Schepper.

Moshe groeide verder in zijn verlangens, die gecorrigeerd werden, maar hij voelde dat hij ze niet kon omzetten in liefdevol geven, ondanks al zijn inspanningen. Dan is hij zover dat zijn verlangens langzamerhand het ‘punt van Moshe’  verkrijgen, namelijk de lichtvonk die eerst verborgen was in de mate waarin hij totaal ongrijpbaar was. Maar de lichtvonk bleef groeien. Daardoor blijven we ‘zonen’ baren, namelijk intenties om te geven. Wij geloven, dat we in staat zijn om te geven en steeds weer ‘doden’ wij onze pogingen daartoe.

Een mens blijft zijn ‘zonen’ uitroeien, totdat hij zich, met groot verdriet, begint te realiseren dat alle pogingen om te geven nergens toe leiden. Wij baren een ‘zoon’ (intentie om te geven), wat in feite ons volgende niveau is, dat ons regelrecht leidt naar de ‘uittocht’ uit Egypte. Deze stap is het resultaat van onze inspanningen, die we in de groep verrichten, dit resultaat komt voort uit onze huidige daden. In zekere mate verkrijgen we ook werkelijk een verlangen om liefdevol te geven, maar later bekoelen we en handelen we weer vanuit egoïsme. Dit betekent dat Farao onze pasgeboren kinderen ‘verslindt’.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 4/9/12, Writings of Rabash

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Egoïsme, Gebed, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→

Rabash, Dargot HaSulam (De treden van de Ladder) 924: “En de Heer sprak tot Mozes: Een mens is niet in staat om van nature ook maar iets van Boven te ontvangen, totdat hij tot het besluit komt dat hij niet boven zijn natuur kan staan. Alleen wanneer hij wanhoopt over zijn eigen natuur, kan hij hulp vragen aan de Hemel, zodat hij hulp zal krijgen boven zijn eigen natuur uit.”

Wij moeten proberen om ons met elkaar te verbinden en daden te verrichten van liefdevol te geven, om het Corrigerende Licht op te wekken. Als het Licht ons beïnvloedt voelen we meer en meer hoe wij niet in staat zijn om ons met elkaar te verbinden. Er staat geschreven: “Kom tot Farao, want Ik heb zijn hart verhard”. Als wij gelijkvormig willen worden aan de Schepper, komen wij dichter bij Hem en tegelijkertijd voelen wij, dat we van Hem weggetrokken worden.

Hier moet een mens speciaal werk verrichten: hij vlucht niet voor de strijd, maar hij begrijpt dat dit verharden van het hart hem zal helpen om de noodzaak van de kracht van geven te ontdekken, ongeacht welke voorwaarden dan ook en wat er ook gebeurt. Uiteindelijk is een mens tot alles bereid, het doet er niet toe wat er van hem gevraagd wordt, onafhankelijk van de voorwaarden, de groep en de wereld. Hoe dan ook, het belangrijkste is de kracht van geven te verkrijgen, de kracht van verbinding.

– Waarom? Wat zul je erbij winnen?

– Niets, behalve de kracht van het geven zelf.

Het is niet voldoende om er alleen over te praten. We moeten proberen om deze houding naar anderen te bereiken, door ons werk in de groep en door disseminatie. Het hoeft niet uiterlijk zichtbaar te zijn, maar als een mens probeert om anderen te bereiken, ontmoet hij werkelijk de koning van Egypte en ziet hij, dat zijn ego hem geen enkele vrijheid geeft.

Dan gaat een mens door de ‘Tien Plagen van Egypte’ en hij beseft hoe zijn ego zich, onder de invloed van een speciale kracht van Boven, geleidelijk aan overgeeft. Elke keer verheft ‘Farao’ zijn stem en dringt aan, dan krijgt hij opnieuw een klap. Dit maakt een mens los van zijn ego en stelt hem in staat om er uiteindelijk aan te ontsnappen.

Waaruit ontsnappen? Een mens ontsnapt aan Farao, dat wil zeggen aan de kracht die scheiding aanbrengt tussen hem en de anderen. Eerst gaat het alleen over een ontsnapping, er bovenuit rijzen, daarna begint een mens praktisch te werken aan verbinding. In Egypte, in het verlangen om te ontvangen, kon hij dat niet doen. Zo bereiken wij de ‘Schenking van de Torah’, namelijk voor elkaar garant staan, en begint de periode van de ‘veertig jaar in de woestijn’.

From the  4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 4/4/12, Writings of Rabash

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Het maakt niet uit hoeveel iemand begrijpt, waar hij is, in welke staat, deze staten veranderen ook voortdurend, afhankelijk van zijn niveau. Hoe hoger we stijgen, hoe vaker de staten veranderen, en in ieder van ons vinden er ook stijgingen, dalingen en verschillende schommelingen plaats, overeenkomstig het niveau waarop we ons bevinden.

Daarom maakt het niet uit in welke staat, graad of situatie we ons bevinden, het is echter belangrijk om hulp te vragen. Dat komt, omdat alle veranderingen alleen door het corrigerende Licht plaatsvinden. Ik kan op een baby lijken die niets begrijpt en geen idee heeft van wat er met mij wordt gedaan: ik onderga allerlei operaties, acties en behandelingen, ze geven me een beetje te eten en dwingen me tot een en ander. Het zijn allemaal verwarrende en onaangename toestanden, waarin er meer vragen zijn dan antwoorden. Toch moet het corrigerende Licht mij overal een antwoord op geven. Ik heb niets anders om naar toe te gaan, niemand om iets aan te vragen, alleen het Licht.

Dit Licht is verborgen in onze verbondenheid, in het centrum van de eenheid van mensen die verlangen naar het Licht. Het bevindt zich tussen hen. Voor zover ze opgenomen willen worden in dat Licht, dat tussen hen aanwezig is, onthullen ze het.

Daarom gaan we naar de woestijn*, ver weg van de rest van de wereld, en willen we innerlijke concentratie bereiken.

From the 2^nd part of the Daily Kabbalah Lesson 2/7/12, The Zohar

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Intentie, Zohar - Geen reacties→

Wij hebben een gerechtvaardigde eis: Wij herhalen hetzelfde steeds weer, als wij proberen om met elkaar tot eenheid te komen. “Wanneer is dit voorbij? Wanneer krijgen we wat we willen?” Het antwoord is eenvoudig: Als de wil om het te willen niet meer in ons aanwezig is.

Rabash in ‘Shlavei HaSulam (Treden van de Ladder)’, 1989, artikel 12: ‘Een Zegen en een Vloek’: Een mens moet weten dat ieder begin van het werk ‘dag’ heet en het gebed van een mens, waarin hij vraagt of de Schepper hem dichter bij het werk wil brengen heet ‘dag’.

Dankzij onze gebeden en vragen, dankzij onze wederzijdse verbinding die we bouwen tussen de Schepper en ons, maken we ons verzoek duidelijker en verfijnen we het, totdat wij in staat worden gesteld om de spirituele wereld te voelen. ‘Een gebed’ is het werk van het hart: perfectioneren, zuiveren, voorbereiden. Als wij vragen, eisen en het uitschreeuwen, wordt ons gebed tot een verbinding met de Schepper die via de groep tot stand is gekomen en tot ‘een gebed van de velen’ is geworden. Dit is de enige manier om Hem te bereiken.

Als wij alles op de juiste manier doen, zijn we voortdurend bezig met het perfectioneren, verhelderen en voorbereiden van onze kelim (vaten) van waarneming om er spiritualiteit in te gaan voelen. Op weg er naartoe vragen wij: “Geef mij!” maar langzamerhand beginnen wij onze verlangens en eisen te verfijnen en richten wij ze op liefdevol geven, op het vormen van eenheid met de vrienden, op het onderscheiden van de vorm van alomvattend geven – de Schepper – in deze eenheid, die onthuld wordt volgens het principe ‘kom en zie’.

En zo bereiken het verstand en wat wij in onze kelim voelen de juiste parameters en wordt het voor ons mogelijk om de spirituele wereld te voelen. Deze wereld bestaat hier en nu, we bevinden ons erin, maar we voelen het niet …

Daarom is een gebed een proces, waarin we onze kelim voor de spirituele waarneming voorbereiden.

Filed under: Congressen, Gebed, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→

Vraag: Hoe kunnen we onszelf beschermen als de Schepper zich aan ons onthult, als onze Reshimot (informatieve genen) en verlangens veranderen en op ieder niveau dat ons gegeven wordt, worden vernieuwd?

Antwoord: Dit is waar, maar we moeten het eerste principe niet over het hoofd zien, dat stelt dat het enige wat we hoeven te doen is werken aan onze verlangens en vragen, het resultaat komt van Boven. Zelfs als we misschien wel voor duizend verwarrende situaties komen te staan, het maakt geen verschil. Alles wat we hebben te doen is een verlangen voorbereiden voor elke staat.

Er is totale verwarring om ons heen, we kunnen niet nagaan wat voor innerlijke verbindingen er zijn en we begrijpen niets. We hoeven ook niets te begrijpen: het enige wat we hoeven te doen is willen. Wij hoeven een situatie niet te begrijpen en de fragmenten van het hele plaatje tot een geheel te maken. Het is onze taak om ertoe bereid te zijn om met de hulp van het corrigerende Licht alles met elkaar te verbinden. Hoe meer verwarring, hoe beter.

Als we op een verkeerde manier naar ons innerlijk werk kijken, lijkt het erop dat we helemaal niet verder komen. We raken steeds meer in de war en gefrustreerd, als we terugkijken worden we bang door gebeurtenissen in de afgelopen jaren en als we vooruit kijken, zien we zelfs geen sprankje hoop. Rabash zei eens tegen me: “Bij het verlaten van een les moet je je leger voelen dan de dag ervoor, anders was de les niet succesvol.”

De les moet eindigen met een gevoel dat we niets hebben.”Wat moet ik doen?” roep ik dan uit. Mijn schreeuw moet hoorbaar zijn.

From the 3^rd part of the Daily Kabbalah Lesson 1/26/12, “Study of the Ten Sefirot”

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Gebed, Gelijkvormigheid met de Schepper, Intentie, Uncategorized - Geen reacties→

Ongeveer 40 jaar gelden werd een scheiding als iets onfatsoenlijks beschouwd, tegenwoordig is het gebruikelijk geworden. Mensen begrijpen niet waarom ze zouden trouwen, kinderen krijgen en waarom ze met elkaar hun levenspad zouden vervolgen!

Als men het antwoord op deze vraag niet kan vinden, voelt een mens geen behoefte om een gezin te hebben en kinderen te krijgen. Ik kan alleen blijven en zo aangenaam mogelijk leven, wat er later zal gebeuren interesseert me niet. Tegenwoordig is dit de manier waarop het ego zich verhoudt tot het leven.

Als ik echter een hoger Doel ontdek, hoe er deuren geopend kunnen worden naar een andere wereld, naar een eeuwige intentie en hoe dat zelfs in het hier en nu kan plaatsvinden, zal ik mij hierdoor verplicht voelen om een gezin te stichten, hoewel ik weet dat het een grotere verantwoordelijkheid van mij vraagt en een aantal verplichtingen, zoals mijzelf ondergeschikt maken aan het Doel en gaan beseffen hoe belangrijk het Doel is.

Dan trouw ik met een vrouw, niet vanuit mijn dierlijke instinct, maar als resultaat van mijn zoektocht naar een spirituele partner! Mijn vrouw staat altijd naast me en wordt een wegwijzer, door haar onderzoek ik of ik nog op het juiste spoor ben.

En zo bereiken wij het Doel dat ons met elkaar verbindt, in plaats van elkaar alleen maar te verdragen, verbinden wij ons tot één geheel! Hierover staat geschreven: “Een man en een vrouw en de Shechina (de Goddelijke Aanwezigheid) tussen hen”.

Wij beginnen met elkaar om te gaan via de Schepper, omdat wij niet alleen zijn: Hij is altijd tussen ons. Daardoor zie ik mijn vrouw door het prisma van de Schepper, ik zie namelijk beiden, de Schepper en haar. Op dezelfde wijze ziet zij de Schepper en mij.

Als wij de derde factor er niet bij betrekken, zullen we geen driehoek (man, vrouw en het Doel) kunnen bouwen en zullen we evenmin met elkaar kunnen leven. Op het animale niveau is het mogelijk, maar op het ‘sprekende niveau’ is het onmogelijk.

Ik zal de Schepper niet kunnen herkennen, als ik naar mijn man of vrouw niet door dit prisma kijk.

In oorsprong waren wij delen van één gezamenlijke ziel: Adam en Eva. Nu moeten wij deze ‘structuur’ weer tot leven brengen, hoewel de slang (ons enorm grote ego) ons heeft gescheiden. We moeten deze ‘slang’ corrigeren en de Goddelijke Aanwezigheid tussen ons onthullen.

Vraag: Dus het heeft geen zin om te wachten op de ‘prins op het witte paard’? Moeten we op zoek gaan naar de Schepper?

Antwoord: De Schepper staat bovenaan! Later is het belangrijk om je te richten op degene met wie, in jouw ogen, de vervulling met Hem gerealiseerd kan worden.

From a Lecture “About Femininity” 12/14/10

Filed under: Collectieve Ziel, Huwelijk, Lezing, Vrouwen - Geen reacties→