Vraag: Hoe dichter we bij de conventie komen, hoe meer leegte we voelen, in onze gedachten, onze gevoelens en in kracht. Wat betekent dat en hoe kunnen we met dit gevoel werken?

Antwoord: Dit gebeurt altijd voor een belangrijke actie, als een mens al zijn voorafgaande, lange voorbereidingen kwijt is. Alle besluiten die een mens heeft genomen en al zijn bereidheid tot actie, verdwijnen plotseling en er blijft een soort leegte over, net zoals wanneer je op iets wacht.

Het is waar, het gebeurt ook in het fysieke leven. We kunnen er niets aan doen. Het lijkt heel sterk op de stilte voor een strijd, als we weten dat er binnenkort een militaire operatie zal plaatsvinden of zelfs een oorlog, maar je kunt er niets aan doen. We hebben ons voorbereid en we hebben alles gedaan wat in ons vermogen lag, er rest ons niets anders dan te wachten. Het is een periode van wachten, een periode van stilte voor de strijd.

Hetzelfde gebeurt zowel in de fysieke als in de spirituele wereld en het is waar. Het is een periode, waarin een mens nauwkeuriger onderzoek moet doen naar de staat waar hij naar op weg is.

Dit betekent niet, dat je tijd hebt om lui te zijn en alles maar moet laten gaan, alsof je geen keus hebt, er niets meer aan kunt doen, en maar laat gebeuren wat er gebeurt. Ik moet mijn vermogen om te voelen intenser maken, mijn zelfonderzoek aanscherpen, op weg naar het volgende niveau en me voorbereiden voor fijnere onderscheidingen en frequenties, in vergelijking met hoe het eerder was.

Wij moeten ons vermogen om te voelen aanscherpen en proberen te voelen wat we eerder niet konden voelen.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 2/20/12, “Pri Chaham”

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Om de eigenschap van liefde en geven te verkrijgen, moeten we ons op een bepaalde manier voorbereiden. We moeten bij elkaar komen om elkaar te beïnvloeden, aan te moedigen en aan te zetten tot activiteit, dat wil zeggen: er alles voor doen, zodat het Licht ons wakker zal maken, in de mate waarin wij elkaar wakker maken. Het is mogelijk.

Wij hebben hiervoor een groot gebrek aan geven en liefhebben nodig. Dit verlangen is nodig, namelijk een verlangen naar een gebrek. Dit wordt genoemd: ‘een Gebed vóór een Gebed’.

In onze wereld begrijpen we dit niet zo goed, omdat we gewoonlijk naar vervulling verlangen, maar hier bestaat de vervulling juist uit het ervaren van het gebrek. Dit betekent dat het voor mij voldoende is, als ik de behoefte heb om te geven en lief te hebben.

Stel je voor dat je van iemand houdt. Wat brengt je vervulling? Jouw relatie tot je geliefde, dat is genoeg voor je, dat vervult je. Dit is de eigenschap van de spirituele wereld, de eigenschap van geven, de eigenschap van liefde. Dus het verlangen om een gebrek aan geven te verkrijgen, het verlangen om een gebrek aan liefhebben te verkrijgen, is onze daadwerkelijke voorbereiding voor de conventie.

From the Lecture on Unity Day “To Acquire a Desire to Give” 1/29/2012

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: Ik wil graag dat wij het werk tijdens de Conventie in de Arava woestijn zo goed mogelijk doen. Wat moeten we innerlijk doen om succes te bereiken.

Antwoord: Het is moeilijk. Ik moet mijzelf voortdurend analyseren, vragen stellen en op zoek gaan naar de antwoorden, vallen en opstaan. En ik moet alle problemen uitsluitend oplossen door mij te verenigen met de vrienden. Op deze manier wil ik voor iedereen een voorbeeld zijn.

Voor één mens is succes niet mogelijk. Het moet door iedereen samen bereikt worden. Dit betekent, dat ik uitsluitend zorg draag voor ons gemeenschappelijk verlangen. Het is niet belangrijk wat ik voel, maar wat wij voelen. Ik stijg niet boven iets uit en ontdek dan iets, maar wij stijgen en ontdekken het. Het gaat altijd over wij, want ik besta helemaal niet. Ik wil in deze ‘soep’ leven. Het woord ‘ik’ en mijzelf voelen moet ik thuis achterlaten.

Bovendien is wij niet zomaar een groep vrienden bij elkaar of een ‘eenheid van bijzondere krachten’. Dat is allemaal maar spel, maar in werkelijkheid is ‘wij’ een ziel. Deze bestaat niet uit deeltjes die zich met elkaar verbinden, maar iedereen is daarin met elkaar versmolten tot één. Dit heeft geen betrekking op wat wij nu zijn. Het gaat hier over een nieuwe creatie die nu wordt geschapen.

De spirituele essentie, die wij willen vormen, bestond namelijk eerder niet. Eerder was er alleen een gebroken Reshimo, die er naartoe leidde. Nu proberen we, met al onze inspanning, om uit de wereld Nikudim een ziel te vormen, deze ziel zou in die fase gecorrigeerd worden, maar werd in ons belang gebroken.

69209]
From the 4th part of the Daily Kabbalah Lesson 2/8/12, “Introduction to the Study of Ten Sefirot”

Filed under: Collectieve Ziel, Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Groepswerk, Innerlijk Werk, Lichaam en Ziel - Geen reacties→

Vraag: Eind februari gaan wij weer naar de Arava woestijn. Hoe kunnen we ervoor zorgen, dat wij niet kwijtraken wat wij de eerste keer al hebben bereikt?

Antwoord: Deze cyclus is anders dan de vorige. Je zult merken dat de eerste keer alles heel plotseling gebeurde, zoals bij een naïef, ongecompliceerd kind. Toen hadden we succes, maar nu is succes alleen mogelijk na heel veel problemen, veel meer nadenken en allerlei wisselingen.

Elke keer wordt het verlangen namelijk listiger en biedt het meer weerstand. Het maakt niet uit hoe hoog je stijgt, je kwade neiging stijgt boven je uit. Daarom kunnen wij niet iets herhalen wat al eerder gebeurd is.

Het belangrijkste hierin is, dat je er volledig bij betrokken ben, dat je je voorbereidt en begrijpt dat we ons met elkaar moeten verbinden en dat er geen andere keus is. Anders heeft het geen enkele zin om hieraan te beginnen. Het is niet nodig om naar de woestijn te gaan, als we geen werkelijk verlangen met ons meebrengen. Dit verlangen laat zich zien in een gebroken hart.

In de woestijn kan alleen degene overwinnen en overleven, die werkelijk vasthoudt aan het pad. Enerzijds is er niets meer van hem over, anderzijds heeft hij het einde van het koord in handen. Dit koord is de eenheid met de vrienden. Tenslotte verlaten we de woestijn niet, maar de woestijn verandert in het land Israel, vloeiende van melk en honing. Als wij één worden, zullen wij alle spirituele overvloed ‘ter plekke’ ontvangen. Dan zal de woestijn, die zich tussen ons in bevindt, veranderen in het Beloofde Land, in de intentie, het diepe verlangen naar de Schepper. Daarin zullen wij Hem vinden.

From the 2^nd part of the Daily Kabbalah Lesson 2/3/12, The Zohar

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk, Zohar - Geen reacties→

Vraag: We spraken over het feit, dat we moeten teruggaan naar het niveau van eenheid dat we in de Conventie van december hadden bereikt. Het is nu meer dan een maand geleden, de tijd gaat door en ik heb het gevoel dat ik terugval in de dagelijkse routine. Hoe kunnen we zorgen voor een omgeving, die voortdurend verlangens in me opwekt, die op eenheid gericht zijn en op het Licht, zoals tijdens de Conventie?

Antwoord: Allereerst, wil je echt naar dat niveau terugkeren? Verlang je ernaar? Zie je het voortdurend voor je als een model om het punt van eenheid te handhaven? Kijk je steeds naar opnamen van de Conventie? Vind je het erg dat je dat brandende vuur kwijt bent?

Als we de verbinding hadden vastgehouden, zouden we al een veel hoger niveau bereikt hebben en zouden we boven alle verstoringen en afstanden, die ons van elkaar scheiden, gerezen zijn.

Het vergeten gevoel moet ik steeds vernieuwen, minimaal een paar minuten per dag, door bijvoorbeeld naar een clipje van de Conventie te kijken. Dit is heel belangrijk.

Zijn we, daarnaast, bezig met het verspreiden van onze boodschap? Houd je daar rekening mee in je werk? We moeten hieraan werken en afstand is hierbij geen probleem. Jullie moeten je ‘to the point’ met elkaar verbinden en een plan maken voor massa-disseminatie in elke taal.

Dan zijn we van plan om over een maand weer naar de Arava te gaan en daar ongeveer drie dagen te blijven. Dit vereist een intensieve voorbereiding. Anders zullen de resultaten tegengesteld zijn aan wat we verwachten. Het moet iets worden dat werkelijk nieuw zal zijn, zoals we dat de vorige keer ook meemaakten. We moeten er zeker van zijn, dat we – als we daar komen – uitermate bezorgd zijn: zullen we de nieuwe, onbekende staat bereiken, waarvan we de vruchten niet kennen.

Ik maak me ernstig bezorgd over deze doorbraak in het onbekende. We kennen de plek al en juist daardoor zouden we een herhaling kunnen ervaren van alles wat we de vorige keer gedaan en gevoeld hebben. De sfeer daar zal de herinneringen in ons oproepen.

Om kort te gaan: een maand is niet veel tijd. We moeten ons tot het uiterste inspannen. Anders zullen we verliezen in plaats van winnen. Ik waarschuw jullie daarvoor. Denk erover na wat jullie gaan doen.

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: Wat kunt u zeggen over de staat waarin we nu zijn, bijna twee weken na het slot van de conventie, waarin we het werkelijke leven hebben ontdekt.

Antwoord: Onze hele groep, de ‘wereld Kli’ moet wakker worden en begrijpen, dat heel die mist waarin we na de conventie zaten, ons met een bedoeling gegeven is, we konden er niets tegen doen. Iedereen voelde het op zijn eigen manier en op verschillende momenten.

Sommige mensen bevinden zich nog steeds in een hogere staat, zelfs al is deze misschien niet precies met het Doel verbonden: eenheid met anderen. Het gevoel zelf is echter gebleven. Er was een oorzaak die dat gevoel teweegbracht en nu heb ik de indruk, dat ik me goed voel. Daarbij ben ik al vergeten waarom ik me goed voel, maar het aangename gevoel is er nog steeds.

Het neemt langzamerhand af, het lijkt wel langs vier niveaus en het wordt weer zoals vroeger. Eerst had ik heel veel inspiratie door het Doel, toen alleen al door de verbinding met de groep, toen omdat we een soort succes hadden bereikt tijdens de conventie en tenslotte bleef bij mij alleen nog de indruk over, dat ik me nog steeds goed voel, totdat dit gevoel ook verdwijnt.

Ten eerste moeten we waardering hebben voor al deze fasen, ze zijn nodig om een nieuw verlangen te bouwen. Het nieuwe verlangen moet zo worden, dat we met elkaar in dezelfde intentie gaan leven, voortdurend in hetzelfde gevoel, en dit zal onze constante staat gaan worden!

Tijdens de conventie hebben we dit bereikt door een aanval, een doorbraak: door dansen, verschillende evenementen en heel veel songs. Nu moet ik innerlijk diezelfde staat bereiken, in rust. Ik moet deze staat op een introverte manier voelen, in mijzelf en dat wordt mijn conventie.

Misschien bereiken we dat snel en zullen we precies op deze manier conventies gaan houden: drie dagen lang niet spreken, niets anders doen dan bij onze innerlijke intenties blijven, alleen door elkaar te zien onder de indruk raken en geïnspireerd worden. Later hoeven we elkaar niet eens te zien en zo zullen we langzamerhand de werkelijke realisatie bereiken, waarbij we geen woorden nodig hebben, niets hoeven te zien of te horen, niet hoeven te springen of elkaar te omarmen. Laten we dat bereiken.

Nu moeten we echter een conventie in onszelf hebben, zodat dit onze permanente staat zal worden: kalm, rustig, met een meer serieuze, meer innerlijke houding.

From the 2nd part of the Daily Kabbalah Lesson 12/19/11, Talmud Eser Sefirot

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: Tijdens het afgelopen congres proefde ik voor het eerst de smaak van onze eenheid in al zijn volheid. Dit roept echter ook de vraag naar de mythische Machsom op.

Antwoord: We hebben een punt bereikt dat bij de Machsom ligt, bij de overgang naar de volgende staat: de opgang naar het niveau dat we tijdens de volgende conventie in New York zouden moeten bereiken.

Waarom leg ik de nadruk op een conventie? Eigenlijk maakt het niet uit wanneer het gebeurt, maar een conventie is een buitengewoon belangrijke tijd, waarin we ons werkelijk met elkaar verbinden en ook in staat zijn om dit te bereiken.

Dan zal dit punt groeien tot iets dat heel is en nieuw, tot het kunnen waarnemen van een nieuwe wereld, aanvankelijk nog klein. Maar het zal al het eerste ontwaken daarin zijn, het gevoel in iets te zijn dat nog onbewust en onbereikbaar is. En toch zullen we al voelen, dat we in deze nieuwe dimensie zijn en in staat zijn om onze positie erin te bepalen en ons erin te oriënteren. Ik hoop dat we dit zullen bereiken. Alles hangt af van onze voorbereiding.

From the Sunday Virtual Lesson Series 12/11/2011

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: Na de conventie voel ik een enorm grote afscheiding en afkeer, ik heb het nog niet eerder zo gevoeld. Kan dit komen, doordat ik tijdens de conventie op een incorrecte manier gewerkt heb?

Antwoord: Na het soort eenheid en de opstijging, die we tijdens de conventie hebben gevoeld, zijn het correcte staten als een mens vervolgens afscheiding, afkeer en verwarring voelt. De weerstand tegen onze egoïstische natuur moet toenemen en we moeten het gevecht aangaan met deze staten, om balans te krijgen.

Als we onszelf handhaven in dat zelfde punt van eenheid dat we bereikt hebben, zal dit punt, dankzij het egoïsme dat eraan toegevoegd wordt, gaan groeien. We hebben een voorbeeld ontvangen en we moeten vanuit diezelfde inspiratie leven. We hebben al een staat in ons die we ‘eenheid’ noemen, die we tijdens de conventie in de duidelijkste, meest levendige vorm hebben bereikt. Ik moet deze staat handhaven en proberen er elk moment van mijn leven in te blijven.

Het is waar dat ik nu onmiddellijk allerlei soorten verstoringen krijg, maar ze zijn er alle voor bedoeld om mijzelf meer en meer te versterken in hetzelfde punt dat ik tijdens de conventie heb bereikt. Dan zal dit punt groeien, op basis van al deze verstoringen. Zij zullen in dat punt binnenkomen en zullen het ondersteunen met behulp van mijn inspanning. Dit punt zal zich dan uitbreiden. Zo laat ik dit punt groeien tot het de grootte heeft gekregen van het eerste spirituele niveau. Ik heb geen enkele andere mogelijkheid om in spiritualiteit te groeien, alleen met hulp van de verstoringen: ‘hulp tegen mij’.

From the Daily Kabbalah Lesson 12/12/11, Writings of Rabash

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Eenheid - Geen reacties→

Vraag: Tijdens de les zei u, dat het nu het belangrijkste is voor uw studenten om het gevoel dat tussen hen is geboren (het gemeenschappelijke verlangen naar de eigenschap van wederzijds geven) – dat al onafhankelijk van hen, op zich, bestaat – te laten groeien, zoals een pasgeborene die van zijn moeder is afgescheiden. Hoe moeten we dat nu doen?

Antwoord: Het enige wat nu nodig is, is dat we ernaar streven dat het pasgeboren verlangen toeneemt door het egoïsme te gebruiken, dat in ons is verschenen. Dat moeten we aan onze gezamenlijke verbinding toevoegen en deze daardoor versterken, zoals een atleet sterker wordt door de moeilijkheid van de sporttoestellen.

Vraag: De verbinding wordt gerealiseerd door het mannelijke deel van onze wereldgroep, op welke manier maakt het vrouwelijke deel hiervan deel uit?

Antwoord: Het vrouwelijke deel ondersteunt de mannen hierin, verplicht hen ertoe, versterkt hen en bemoedigt. Het maakt tevens actief deel uit van de verspreiding van de gedachte van wederzijds garant staan, de integrale verbinding van de hele mensheid, voor de 99%, namelijk het algemene publiek.

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Hoe kunnen we de vrienden uitleggen dat het onmogelijk is om alleen correctie te bereiken, maar dat we een groep nodig hebben?

Antwoord: Dit zeggen onze bronnen. Ik heb slechts een gebroken kli (vat), wat moet ik daarmee doen? Ik moet de verlangens van mijn vrienden in mij opnemen om het Licht dat Corrigeert aan te trekken.

Samen met mijn vrienden uiten we een gemeenschappelijk gebed, als resultaat daarvan ontvangen we de kracht van correctie. Ik kan die kracht niet ontvangen als ik alleen ben. Er zijn minimaal tien mensen nodig om dit te bereiken. Pas dan beginnen we ons met elkaar te verbinden en onze gezamenlijke kli te bouwen.

Het lijkt zo dat we nu samen zijn, maar dat is eigenlijk niet waar. Hoe kunnen we ons dan verenigen? Om dat te kunnen, activeren we de kracht van ons gezamenlijke gebed. Niemand kan alleen handelen. Het gezamenlijke verlangen om onszelf te corrigeren verbindt ons, daarin willen we de speciale Kracht onthullen die onder ons wil verblijven, het Licht onthullen, de Schepper. Als Hij onthuld wordt, zal ieder van ons verdwijnen als een wezen op zich, maar één verlangen gevuld met één Licht zal omhoog rijzen.

Kan ik de kracht van liefdevol geven alleen onthullen? Wat kan ik geven en aan wie? Daarvoor heb ik eenvoudigweg iemand anders nodig. Mijn punt in het hart (•) is mijn eerste verlangen naar correctie, met andere woorden, naar verbinding met iemand. Dit betekent, dat ik zijn verlangen in me op moet nemen. Dan heb ik twee verlangens: een verlangen om afstand te nemen van egoïsme en een verlangen om dichter bij geven te komen.

Op die manier moet ik dus het spirituele verlangen van mijn vriend ontvangen en het verbinden met dat van mij. Als ik dit niet doe, heb ik niet het werkelijke verlangen om te geven. Dit is de enige manier waarop ik MAN kan verheffen, een verzoek om correctie.

“Het minimum is twee”, maar eigenlijk is twee niet genoeg. Hoe meer vrienden ik om me heen heb, hoe meer kansen ik heb om onder de indruk te zijn, om hun kracht met mij te verbinden en om correctie te vragen. Op die manier vraag ik namelijk correctie met hen samen. Ik voeg ‘terrein’ toe waarmee de verbinding kan worden gerealiseerd, mijn wensen over wat hier plaats moet vinden en onze gezamenlijke kracht. Om kort te gaan: ik moet een ‘vorm’ voorbereiden die zo geschikt mogelijk is. We kunnen dit alleen samen doen. Al ons werk vindt in de groep plaats.

Bovendien steunen de vrouwen deze groep eveneens, en de maatschappij omringt ons aan de buitenkant. Deze factoren hebben ook ofwel een positief effect of een negatief effect op onze voortgang naar verbinding.

Vraag: Wat voel je als het Licht het verlangen vervult?

Antwoord: Ik ben één van de punten. Samen vormen we: wij. Het gele gedeelte in de tekening symboliseert onze verbinding, de rode kleur symboliseert de hogere Kracht, de Schepper. We moeten Israel, de Torah en de Schepper verenigen en dit moet in ons voelen onthuld worden. De Schepper is de Hoogste Kracht, de Bron. De Torah is eenheid, de kli. En wij zijn de delen die ons bewegen naar eenheid.

Laten we hopen dat we hierin zullen slagen.

From the 4th part of the Daily Kabbalah Lesson 11/15/2011, “The Arvut (Mutual Guarantee)”

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→