Wat Kunnen We Onze Kinderen Leren?
Een echte gids kent alles wat langs het pad kan gebeuren en laat de mensen niet afdwalen. Dit is hoe elke leraar in de wereld moet onderwijzen. Wiskunde-, natuurkunde- en leraren van andere pragmatische vakken, zijn in staat om succesvol leerlingen te onderwijzen, omdat ze de kinderen over echte wetten leren die in de Natuur bestaan. Ze brengen hun eigen kennis en ervaring over. Dus de leraren van exacte en natuur wetenschappen zijn oké – ze liegen niet tegen hun leerlingen.
Echter, de docenten die kinderen willen leren hoe zich in de wereld te gedragen geven ze niet de juiste of realistische informatie. Ten eerste leven ze zelf niet op een juiste manier, ze weten niet wat er morgen gaat gebeuren en ze zijn niet in staat om zich voor te stellen wat een kind zal overkomen, omdat ze nooit langs hetzelfde pad zijn gegaan. Dus als het op scholing aankomt, moeten schoolleraren allen wiskunde, natuurkunde en andere exacte vakken onderwijzen.
Echter als het op echte opvoeding aankomt, zijn de enigen die kunnen onderwijzen, degenen die langs de spirituele ladder zijn gestegen en zich een aantal gradaties boven de kinderen bevinden. Het maakt niet uit of de studenten kleine of grote kinderen zijn – een student kan zelfs 60 of 70 jaar oud zijn.
Dit is waarom we zoveel problemen zien tussen de ouders en kinderen. De ouders zijn nog steeds op het niveau van het egoïstische verlangen, in een wereld die reeds verder is gegaan. Ze zijn net als dinosauriërs die in een nieuwe wereld zijn gevallen! Ze willen nog steeds hun kinderen onderwijzen, maar hun kinderen hebben een nieuw verlangen en hebben nieuwe leraren nodig. Er is dus sprake van een tweevoudige fout hier! Een ouder die aan een voorbije eeuw hoort, onderwijst een kind dat in de huidige eeuw leeft, maar het kind heeft een leraar uit de volgende eeuw nodig. Er is een gat tussen de twee gradaties, en we beweren nog steeds dat we onze kinderen iets kunnen leren.
We passen niet bij de kinderen als het op hun verlangens en de vervulling ervan gaat. Het is dus niet verrassend dat we niet succesvol zijn qua onderwijs. Tegenwoordig wordt er een globale verbinding tussen iedereen onthuld, en wij, de hele wereld weten er helemaal niets van af.
Dus als we erover spreken hoe we individuen tot mensen kunnen maken, over hoe hen voor te bereiden op het leven, kan een leraar alleen iemand zijn die een aantal gradaties hoger is gestegen. Hij kan niet zomaar iemand zijn die afgestudeerd is van een hoge school of een universiteit. Hoe kan hij tenslotte een kind leren over hoe zich te gedragen in deze wereld, als hij zelf niet begrijpt wat er aan de hand is in de wereld?
Uit de les over Baal HaSulam’s artikel “Eén Grondregel” op 18.03.2009
Als de G20 topconferentie, die begin april werd gehouden, een beslissing had bereikt die gericht was op vereniging, of zelfs maar op gedeeltelijke eenheid; als de G20 de behoefte aanvaard had aan wereldwijd onderwijs, aan een sterk wereldwijd systeem dat de oorzaak en de oplossing van de crisis zou uitleggen – dan zouden ze alleen al daardoor een begin hebben gemaakt met de correctie van de wereld. Dit moet een geleidelijk proces zijn, met gebruikmaking van de massamedia, om de relaties tussen mensen, de wetten en zo voort te veranderen.
Abonneren op RRS Feeder