Vraag: Kan het Boek Exodus ons helpen om uit ons egoïsme te komen?

Antwoord: Het is een feit, dat elke spirituele daad eerst in onze wereld zichtbaar moet worden. Daarom werd de geschiedenis van de bevrijding van het egoïsme eerst zichtbaar bij een kleine groep mensen, nu wordt dit in de hele wereld herhaald.

Geen enkel boek op de hele wereld kan ons hiermee helpen. Wij zullen het alleen kunnen gaan begrijpen en er op een correcte wijze over kunnen spreken, als wij door de stadia van correctie gaan.

Dit is een probleem, want mensen lezen dit als een historisch verhaal. Maar het gaat in deze beschrijving over de meest serieuze, innerlijke veranderingen in een mens, waar hij samen met de groep doorheen moet en daarin ontdekt hij in zichzelf een kracht, ‘Moshe’ (Mozes) genaamd, van het woord ‘Limshoch’ (trekken uit). Deze kracht trekt de groep uit het egoïsme en verheft de groep tot de onthulling van de Schepper.

Moshe is het punt van verbinding, dat wij tussen ons ontdekken en dat ons gidst. De hogere Kracht wordt in dit punt onthuld.

Zo komen we bij de berg Sinaï, de berg van haat, waar wij omheen staan. Wij worden erdoor verdeeld en wij zien alleen haat voor ons, maar wij staan er omheen, omdat wij nergens anders heen kunnen.

Ondanks deze haat moeten we voor elkaar garant staan. Maar als wij vastlopen in haat, in egoïsme, wordt dit de plaats van onze spirituele dood.

Vraag: Maar na de uittocht uit Egypte gebeurde het niet, dat er een hele groep uit een egoïstische staat kwam. Wel individuen, maar geen groep. Een dergelijke ervaring kennen we niet. Wat moeten wij dan doen?

Antwoord: Jullie moeten doorgaan met dit werk. En dat doen we ook. Wat is het verschil? Het werk in de groep werd toen beschreven, het komt uit die tijd: ‘Heb je naaste lief als jezelf’, ‘Van de liefde voor de vrienden tot liefde voor de Schepper’. Dit wordt allemaal in de bronnen beschreven.

Daarom zijn er geen andere principes. Het spirituele systeem, het systeem van de werelden, verandert niet. Het is op dezelfde wijze tot uitdrukking gekomen, alleen op lagere niveaus van egoïsme die gecorrigeerd moesten worden. De wetten blijven echter dezelfde.

From KabTV’s “Foundations of the Integral Society” 4/1/12

Filed under: Egoïsme, Groepswerk, Uncategorized, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

Rabash, Dargot HaSulam (De treden van de Ladder) 924: “En de Heer sprak tot Mozes: Een mens is niet in staat om van nature ook maar iets van Boven te ontvangen, totdat hij tot het besluit komt dat hij niet boven zijn natuur kan staan. Alleen wanneer hij wanhoopt over zijn eigen natuur, kan hij hulp vragen aan de Hemel, zodat hij hulp zal krijgen boven zijn eigen natuur uit.”

Wij moeten proberen om ons met elkaar te verbinden en daden te verrichten van liefdevol te geven, om het Corrigerende Licht op te wekken. Als het Licht ons beïnvloedt voelen we meer en meer hoe wij niet in staat zijn om ons met elkaar te verbinden. Er staat geschreven: “Kom tot Farao, want Ik heb zijn hart verhard”. Als wij gelijkvormig willen worden aan de Schepper, komen wij dichter bij Hem en tegelijkertijd voelen wij, dat we van Hem weggetrokken worden.

Hier moet een mens speciaal werk verrichten: hij vlucht niet voor de strijd, maar hij begrijpt dat dit verharden van het hart hem zal helpen om de noodzaak van de kracht van geven te ontdekken, ongeacht welke voorwaarden dan ook en wat er ook gebeurt. Uiteindelijk is een mens tot alles bereid, het doet er niet toe wat er van hem gevraagd wordt, onafhankelijk van de voorwaarden, de groep en de wereld. Hoe dan ook, het belangrijkste is de kracht van geven te verkrijgen, de kracht van verbinding.

– Waarom? Wat zul je erbij winnen?

– Niets, behalve de kracht van het geven zelf.

Het is niet voldoende om er alleen over te praten. We moeten proberen om deze houding naar anderen te bereiken, door ons werk in de groep en door disseminatie. Het hoeft niet uiterlijk zichtbaar te zijn, maar als een mens probeert om anderen te bereiken, ontmoet hij werkelijk de koning van Egypte en ziet hij, dat zijn ego hem geen enkele vrijheid geeft.

Dan gaat een mens door de ‘Tien Plagen van Egypte’ en hij beseft hoe zijn ego zich, onder de invloed van een speciale kracht van Boven, geleidelijk aan overgeeft. Elke keer verheft ‘Farao’ zijn stem en dringt aan, dan krijgt hij opnieuw een klap. Dit maakt een mens los van zijn ego en stelt hem in staat om er uiteindelijk aan te ontsnappen.

Waaruit ontsnappen? Een mens ontsnapt aan Farao, dat wil zeggen aan de kracht die scheiding aanbrengt tussen hem en de anderen. Eerst gaat het alleen over een ontsnapping, er bovenuit rijzen, daarna begint een mens praktisch te werken aan verbinding. In Egypte, in het verlangen om te ontvangen, kon hij dat niet doen. Zo bereiken wij de ‘Schenking van de Torah’, namelijk voor elkaar garant staan, en begint de periode van de ‘veertig jaar in de woestijn’.

From the  4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 4/4/12, Writings of Rabash

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Wederzijds Garant staan - Geen reacties→

We kennen de termen ‘staf en slang’. Als ik voortdurend probeer om de Schepper boven mij te zien en mijzelf lager, spreken we van een staf, deze is ‘lager’ wat belangrijkheid betreft (in het Hebreeuws dezelfde wortel), zo biedt hij mij steun, onderweg. Maar als ik niet op deze manier te werk ga, maar ik mijn egoïstische verlangen alle beslissingen laat nemen, betekent dit dat ik de staf op de grond werp en deze staf in een slang verandert. Dan sta ik onder de controle van mijn ego.

Een mens behoort voortdurend te controleren of hij zeker weet of hij deel uitmaakt van de zee van Licht, dus hij cijfert zichzelf weg, geeft zich over en wordt in het Licht opgenomen. Hij moet zichzelf op deze manier voortdurend controleren en zichzelf zien in relatie tot de vrienden en de groep. Zij garanderen je, dat je niet in de fantasie belandt van volledig gecorrigeerd en rechtvaardig te zijn. Daarvoor hebben wij zo’n specifieke methode gekregen om de maat te kunnen vaststellen, zo kunnen we altijd op een correcte wijze beoordelen en controleren waar we staan in relatie tot de groep.

Ik moet constant checken of ik ‘transparant’ ben met betrekking tot de groep, zo breng ik geen verstoringen aan in de groep, maar maak ik er deel van uit. Zo bouw ik aan evenwichtige en gelijke verhoudingen. Op deze manier vind ik steeds iets in het werk, dat mij in evenwicht houdt met het hogere Licht. Dit zet zich zo voort, totdat al dit werk een gewoonte voor me wordt, dan begin ik het hogere Licht permanent te voelen.

Dit werk wordt ‘in ballingschap’ gedaan, als wij de grootheid van Schepper nog niet voelen, maar ons Zijn grootheid wel willen voorstellen, de grootheid van de eigenschap van liefdevol geven, boven alle hindernissen uit die het besef van het belang ervan in ons verstoren. Ik check mijzelf voortdurend met betrekking tot de groep, want ik ervaar intussen geen spiritualiteit en ik zie mijzelf als een rechtvaardig mens, die volkomen transparant is en het Licht niet in de weg staat.

Ik kan zelfs de indruk hebben dat ik me al op het niveau van harmonie met het Ohr Hozer (Terugkaatsende Licht) bevindt en dat ik de bewegingen van dit Licht navolg door aan een ieder liefdevol gevend te zijn, zoals het Licht dat is. Hoe zou ik anders kunnen weten of dit wel of niet waar is? Ik kan mijzelf alleen maar controleren in mijn houding naar de vrienden, er is geen andere mogelijkheid.

Als het mij lukt om het verbindende, evenwichtige deel te zijn, dat aan iedereen dezelfde waarde toekent en een ieder naar één collectief centrum toetrekt, waarin onze verbinding aanwezig is, bestaat er geen twijfel dat ik eraan gelijkvormig ben en het Licht – de Schepper die de gehele werkelijkheid vult – niet in de weg sta.

Dit is alleen in de groep mogelijk, er bestaat geen andere manier om het te controleren. Daarom vond het breken van de kelim (vaten) plaats en al het verdere voorbereidingswerk: om een meetsysteem voor ons te creëren.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 4/2/12, Shamati #59

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Egoïsme, Groepswerk - Geen reacties→

Het is heel moeilijk om uit te leggen wat spiritualiteit is, omdat het hierbij over gevoel gaat. Als iemand zulke gevoelens kent, begrijpt hij wat er beschreven staat. Maar als hij zich niet op hetzelfde niveau bevindt en niet voelt waar de schrijver over spreekt, begrijpt hij er totaal niets van.

Als ons werk vindt plaats in ‘Egypte’, in ballingschap, als we de Schepper nog niet voelen, de hogere Kracht die ons kan helpen om boven ons verlangen om te ontvangen uit te stijgen. Dit is een periode van keuzes en het is de beste tijd, omdat we dan leren hoe we, tegen ons verlangen in, werk kunnen verrichten.

Ik moet mij voortdurend voorstellen dat ik al in liefdevol geven ben, in de spirituele wereld, in heiligheid, en ik creëer geen enkele afscheiding, geen barrière tussen mijzelf en het hogere Licht dat de gehele werkelijkheid vult. Ik cijfer mijn persoonlijkheid weg, mijn egoïstische ‘ik’, en hoewel ik verschillende staten voel, die door mij heengaan, en verschillende reacties in mijn ego oproepen, moet ik proberen om in zuiver geven te blijven.

Het lijkt alsof ik al in de spirituele wereld ben, ik ben ondergedompeld in een zee van Licht, volkomen gelijkvormig aan het Licht. Alles wat mij nu scheidt van het Licht is mijn verlangen om te ontvangen, mijn ego, dat op een doos lijkt dat het Licht niet doorlaat. Ik zet voor mijzelf hindernissen neer, ik ben de enige die met zijn ego opvalt in het Licht. Alles is gecorrigeerd en voltooid, behalve ik.

Alleen ik zie deze realiteit als vervormd en mijzelf als corrupt, de Schepper zie ik als slecht en Hij behandelt mij slecht. Bovendien heb ik de indruk dat er buiten de Schepper nog een andere autoriteit bestaat.

Al ons werk bestaat eruit om onze staat op de juiste manier te zien, zoals deze werkelijk is en niet zoals ons ego het ons voorspiegelt. Er bestaat niets, behalve de Schepper, maar mijn ego zegt me, dat er veel verschillende krachten zijn die besluiten nemen en dat ik daarnaast ook besta.

Het lijkt erop dat ik zelf gevoelens heb en besluiten neem, maar zelfs dat is niet waar. De Schepper is degene die mij al deze gevoelens stuurt, zodat ik, op basis van de indrukken die ik van Hem elk moment krijg, in staat zal zijn om het werk te doen en mijzelf weg te cijferen, evenals mijn gedachten die ik lijk te denken en de gevoelens die ik denk te krijgen door de omgeving, de groep en de hele wereld om mij heen. In plaats daarvan moet ik mij voorstellen dat ik volkomen onder de controle sta van het hogere Licht, dat de gehele werkelijkheid vult.

From the 1st part of the Daily Kabbalah Lesson 4/2/2012, Shamati #59

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Waarneming - Geen reacties→

Een embryo cijfert zichzelf weg, dat is het enige wat het te doen heeft. Het accepteert vol dankbaarheid alles wat er gebeurt en ervaart de hogere als goed en weldadig.

Het is mijn werk om mezelf weg te cijferen, wat er ook gebeurt en wat voor veranderingen er waar dan ook plaatsvinden. Ik houd mijzelf in een staat van liefdevol geven, Hafetz Hesed, hoe dan ook. Dit betekent dat ik in de Hogere besta en mijn persoonlijkheid en onafhankelijkheid wegcijfer, ik verstoor de Hogere niet als Hij Zijn invloed op mij uitoefent: ik laat Hem doen wat Hij maar wil. Ik ben als een baby in de armen van zijn moeder, die nergens over nadenkt.

Hoe zou je je voelen als iemand je in zijn armen draagt? Stel je eens voor dat er nu tien mensen zijn die je vasthouden en je omhoogtillen. Hoewel zij zonder enige twijfel sterk genoeg zullen zijn om je vast te houden, bibber je van angst en vind je het eng in de armen van al die anderen. Je bent bang om te vallen en je twijfelt eraan of ze wel sterk genoeg zullen zijn om je vast te houden.

Een baby kent al die twijfels niet. Heb je wel eens gezien hoe vredig een baby slaapt in de armen van zijn moeder? Dit is de eigenschap van jezelf wegcijferen ten opzichte van de hogere. Een baby doet het van nature. En juist dankzij die kracht groeit een baby in de buik van de moeder. Dit is de betekenis van: in de AHP van de Hogere zijn, je cijfert jezelf weg, wat er ook gebeurt, in voor- en tegenspoed, in wat voor situatie je ook bent. Een embryo vergroot alleen maar zijn trouw en zijn vermogen tot wegcijferen.

Dit wordt het wortelniveau van het verlangen genoemd, Aviut Shoresh, en dit werk is allerminst eenvoudig, het is eigenlijk heel moeilijk. Daarmee beeldhouw je je eerste vorm. Het maakt niet uit wat voor Licht er komt, het enige wat je doet is jezelf wegcijferen, het maakt niet uit wat je voelt: pijn of plezier, tekort of overvloed. Zo vorm je jezelf en word je gelijkvormig aan de Schepper in je eerste vorm, ‘een embryo’ genaamd.

Een embryo bevindt zich in het (vrucht)water van de moeder en vormt zichzelf tot het spirituele Partzuf: de 10 Sefirot, gevuld door het Ohr Nefesh (het Licht Nefesh). Als er een einde komt aan het wegcijferen van zichzelf en er op dat niveau niets anders meer gedaan kan worden, op het wortelniveau van het verlangen, moet het verder en dit wordt geboorte genoemd.

Het verschil tussen deze staten is immens groot, want het spirituele embryo begint, omdat het nu geboren is, met de kelim (vaten) van ontvangen te werken. Het voelt dat het van de Hogere is afgescheiden. De geboorte is de meest betekenisvolle verandering van alle veranderingen op de weg die wij gaan.

Ieder van ons is een embryo als hij zichzelf ten opzichte van de anderen – die voor hem de moederbuik worden – wegcijfert. Ons collectieve embryo is het veld dat ons met elkaar verbindt, dat wij tussen ons willen creëren. Als wij ons met elkaar verbinden, wordt de moederbuik de alomvattende onthulling van de hogere Kracht, waarin wij allen bestaan.

From the 3rd part of the Daily Kabbalah Lesson 3/29/2012, TES

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk - Geen reacties→

Vraag: Wij – mannen zowel als vrouwen – zijn allemaal op zoek naar manieren om het volgende niveau te bereiken. Hoe kan een vrouw tot het juiste begrip daarvan komen? Want de mannen komen bij elkaar en bespreken al die vragen in groepen, maar een vrouw doet niet mee in dit proces.

Antwoord: Een vrouw is de kli (vat) die door de man gevuld wordt door zijn werk met de Schepper. Waarmee vult hij de kli? Met de Schepper. Een man is hierbij alleen het middel. Dit noemen wij een masach (scherm) en Ohr Hozer (Weerkaatsend Licht). Dit is het werk van de man. Het werk van de vrouw bestaat uit een enorm groot verlangen naar de onthulling van de Schepper.

Wat vat je dan op als een onbetekende rol van de vrouw, als zij juist het hele verlangen is dat een man nodig heeft, omdat hij anders niets te doen heeft? Daarom werden ongetrouwde mannen nooit toegelaten tot Kabbalah. Wat is er voor hem te doen als hij geen vrouw heeft? Dit wordt ‘een half lichaam’ genoemd. Er bestaat zo’n concept in Kabbalah: een ongetrouwde man is een ‘half lichaam’. Met maar een half lichaam zou je niet moeten gaan studeren.

Daarom moeten we goed begrijpen waaruit de rol van een vrouw bestaat.

From the Vilnius Convention 3/24/12, Lesson 3

Filed under: Congressen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Mannen, Vrouwen - Geen reacties→

Vraag: Mijn hele leven heb ik gezocht naar verbinding met de Schepper. Nu voel ik het, ik begrijp dat de Schepper mij serieuze problemen stuurt. Er is een interne dialoog met de Schepper. Ik moet begrijpen wat Hij van mij wil. Hoe kan ik dit gaan begrijpen, hoe kan ik Hem voelen?

Antwoord: Alles is verbonden met de onthulling van de ene hogere Kracht, de Schepper, dit geldt ook voor vrouwen. Maar vrouwen missen de mogelijkheid om een detector te creëren, een sensor, een zintuig om de Schepper waar te nemen.

Mannen kunnen deze detector niet creëren zonder de steun van de vrouwen. Wij werken samen. De vrouwen moeten een omgeving creëren rondom de mannen: ze pushen, helpen, steunen bij alles wat mogelijk is, het belangrijkste is echter hun verlangen. Jullie verlangen moet de mannen beïnvloeden. Zoals een vrouw haar man het huis uitstuurt, hem laat werken en hem het inkomen naar huis laat brengen, omdat het gezin moet leven.

Als dit niet gebeurt, zouden de mannen levenslang met hun ‘speelgoed’ blijven spelen. Dankzij het verlangen van de vrouw komt de wereld tot ontwikkeling, in deze wereld en in de spirituele wereld.

De vrouw is beter geschikt voor disseminatie. Als zij werkt in disseminatie, is haar functie het volgende: zij geeft geboorte, zij breidt zich uit. Als zij dat doet, werkt ze veel beter dan de mannen. Ik ben ervan overtuigd dat deze realisatie het meest waar en correct is.

Daarnaast moet zij de mannengroep steunen, ervoor zorgen zoals een moeder voor haar kinderen zorgt, zodat zij niet gaan argumenteren en vechten, zij moet hen een goede, rustige plek geven. De vrouwen moeten het ook met elkaar eens zijn. Als er tussen de vrouwen een goede, correcte overeenkomst is, zullen de mannen het niet met elkaar oneens kunnen zijn. Probeer het maar.

Mannen voelen altijd iets van een moeder in de vrouw, dit blijft zo in hun leven. Als jullie zo’n gelijkmatige, goede sfeer scheppen, zullen de mannen voelen, dat zij zich in deze omgeving anders moeten gedragen. Als jullie hun eenheid gaan bevorderen, zal jullie verlangen plotseling uitgaan naar hun verbinding, namelijk naar hun spirituele vooruitgang. Kunnen jullie je voorstellen wat voor werk jullie doen en wat jullie veroorzaken!

From the Vilnius Convention 3/24/12, Lesson 3

Filed under: Congressen, Groepswerk, Vrouwen - Geen reacties→

De speciale sfeer die in de conventie in Litouwen tijdens de workshops werd gecreëerd, moet tijdens de lessen behouden blijven. Een mens moet dat voortdurend voelen. Het maakt niet uit of hij wel of niet in een kring zit en de vrienden omarmt, of dat je gewoon bij elkaar bent en de verbinding voelt, zonder dat je elkaar fysiek omarmt, of zelfs heel ver van elkaar bent.

Natuurlijk is dat moeilijker, maar jullie hebben al gevoeld dat het enigszins mogelijk is om de fysieke plek, die een beperking oplegt, te verlaten en niet aan tijd gebonden te zijn. Deze verbinding blijft bestaan, alsof hij in de lucht hangt.

Wij moeten voortdurend in deze sfeer blijven, tijdens de lessen, bij allerlei gelegenheden en activiteiten en zelfs op het werk. Het maakt niet uit waar je werkt: in een fabriek, voor een baas; maar door alles heen, wat er ook gebeurt, ben je in contact met de Schepper, ben je op zoek naar Hem. In iedere situatie moet je je inspannen om het hogere Licht te onthullen, alsof je fysiek bij de vrienden bent.

Dan zullen wij – door al deze moeite die we doen – kunnen gaan voelen en ontdekken hoe wij verbonden zijn met een grote groep Kabbalisten van alle generaties, die met ons samenwerken en wij zullen onze inspanningen voortzetten. Dit alles bevindt zich buiten onze fysieke beperkingen.

Wij hebben ons voorbereid voor deze workshops, we zaten op een bepaalde manier bij elkaar, maar dit alles was alleen uiterlijke voorbereiding. Wij moeten proberen om in diezelfde sfeer te blijven die we tijdens de studie hebben gevoeld. De belangrijkste beloning bestaat uit de inspanningen zelf en niet uit het sterke gevoel dat je verwacht. Wij moeten het werk zelf als waardevol beschouwen en niet de beloning voor het werk.

Daarom moeten we er niet op wachten, dat er ontroerende, inspirerende staten terugkeren. De sleutel is: er onophoudelijk naar op zoek gaan en dat niet doen om aangename gevoelens te ontvangen, maar om ons voor te bereiden op de onthulling van de Schepper, om Hem vreugde te verschaffen. Dit te kunnen doen is onze beloning. Dit komt al wat dichter bij de staat van geven, Lishma.

Wij gaan dit proberen. Het spijt me, maar zoals gewoonlijk vragen kinderen om wat zij het fijnste vinden, terwijl de ouders hen geven wat voor hen het beste is, naar hun begrip als volwassenen. En dat stemt niet altijd overeen. Laten we ons best doen om een nog meer correcte vorm te bereiken.

Wij moeten er waardering voor hebben, dat we de gelegenheid hebben om ons in te spannen en wij zullen ook een restrictie moeten aanbrengen over onze gevoelens. Dan zal het gevoel van geven om niets zich aan ons kenbaar maken.

From Preparation for the Daily Kabbalah Lesson 3/27/2012

Filed under: Congressen, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Uncategorized - Geen reacties→

Wij moeten dankbaar zijn voor onze bestemming, dat wij uitgekozen zijn om duidelijk te weten waar de wijsheid van Kabbalah over gaat en dat wij het de hele wereld kunnen aanbieden. Wij zijn pioniers! Wij zijn de eersten van alle generaties door onze hele evolutie. In de loop van miljarden jaren is de schepping door een lange keten van transformaties heengegaan. Tenslotte zijn wij nu de eersten, die deze methode kunnen toepassen en gereedmaken voor degenen die ons zullen opvolgen, zodat zij deze methode kunnen gaan gebruiken en toepassen.

Wij verwerkelijken dit zelf. Wij ontwikkelen dit door onze onderlinge verbinding, gebaseerd op wat er tussen ons in de groepen plaatsvindt, in de verbinding. Op deze basis schrijven wij nieuwe artikelen en bestuderen wij materiaal over de verschillende soorten verbindingen met elkaar. Door dit praktische werk presenteren wij het op een realistische manier aan de hele mensheid.

Zo zijn wij onderzoekers, pioniers van de praktische toepassing ervan. Enerzijds moeten we dankbaar zijn voor onze bestemming, anderzijds moeten wij ons verantwoordelijk voelen, omdat aan ons deze kans is geboden. Afhankelijk van het tempo van ontwikkeling van de totale mensheid, is het ons duidelijk in welke mate de nieuwe methode van bestaan voor hen noodzakelijk is.

Miljoenen mensen over de hele wereld vragen zich af: “Wat moeten we doen?” Aan hen moeten wij dit alles presenteren.

In onze onderlinge verbinding moeten wij niet vergeten, dat wij dit niet alleen voor onszelf doen, want dan zouden we egoïsten zijn. Wij doen dit niet alleen om de hogere Kracht te onthullen en Zijn Plan, om deze Kracht te voelen en meer te gaan begrijpen door te voelen, om deze Kracht in de werkelijkheid van dit bestaan te bestuderen, maar ook om dit alles naar de rest van de mensheid te brengen.

Onze innerlijke ontwikkeling moet vergezeld gaan van uitbreiding naar buiten. Deze twee bewegingen moeten gebalanceerd worden als organen in het lichaam, die naar behoren werken: beide ontvangen en geven zij. Het is van groot belang om aan de rest van de wereld te denken en aan de hogere Kracht die ons heeft geschapen om ons dichterbij Hem te brengen. Als wij al deze componenten in onszelf verenigen, ontwikkelen wij ons op een correcte en snelle wijze.

Wij hebben al zoveel meegemaakt: veel conventies, meetings en avonden met als doel eenheid. Nu zijn we echter in een situatie gekomen, waarin wij simpelweg vanuit onszelf aan de hogere Kracht Zijn Onthulling moeten vragen, zodat wij er nu met elkaar mee zullen gaan werken, zodat wij allen, samen met de hogere Kracht die wij tussen ons voelen, als één geheel onthuld zullen worden.

Wij moeten heel duidelijk vragen of ons gebed, onze dringende vraag, vervuld wordt. Niemand van ons moet wachten, maar bij iedere handeling die wij verrichten, moeten wij voorwaarts gaan met de juiste vraag: de Schepper door middel van onze eenheid te voelen.

From the Vilnius Convention 3/23/12, Lesson 1

Filed under: Congressen, Disseminatie, Groepswerk - Geen reacties→

Wij hebben een gerechtvaardigde eis: Wij herhalen hetzelfde steeds weer, als wij proberen om met elkaar tot eenheid te komen. “Wanneer is dit voorbij? Wanneer krijgen we wat we willen?” Het antwoord is eenvoudig: Als de wil om het te willen niet meer in ons aanwezig is.

Rabash in ‘Shlavei HaSulam (Treden van de Ladder)’, 1989, artikel 12: ‘Een Zegen en een Vloek’: Een mens moet weten dat ieder begin van het werk ‘dag’ heet en het gebed van een mens, waarin hij vraagt of de Schepper hem dichter bij het werk wil brengen heet ‘dag’.

Dankzij onze gebeden en vragen, dankzij onze wederzijdse verbinding die we bouwen tussen de Schepper en ons, maken we ons verzoek duidelijker en verfijnen we het, totdat wij in staat worden gesteld om de spirituele wereld te voelen. ‘Een gebed’ is het werk van het hart: perfectioneren, zuiveren, voorbereiden. Als wij vragen, eisen en het uitschreeuwen, wordt ons gebed tot een verbinding met de Schepper die via de groep tot stand is gekomen en tot ‘een gebed van de velen’ is geworden. Dit is de enige manier om Hem te bereiken.

Als wij alles op de juiste manier doen, zijn we voortdurend bezig met het perfectioneren, verhelderen en voorbereiden van onze kelim (vaten) van waarneming om er spiritualiteit in te gaan voelen. Op weg er naartoe vragen wij: “Geef mij!” maar langzamerhand beginnen wij onze verlangens en eisen te verfijnen en richten wij ze op liefdevol geven, op het vormen van eenheid met de vrienden, op het onderscheiden van de vorm van alomvattend geven – de Schepper – in deze eenheid, die onthuld wordt volgens het principe ‘kom en zie’.

En zo bereiken het verstand en wat wij in onze kelim voelen de juiste parameters en wordt het voor ons mogelijk om de spirituele wereld te voelen. Deze wereld bestaat hier en nu, we bevinden ons erin, maar we voelen het niet …

Daarom is een gebed een proces, waarin we onze kelim voor de spirituele waarneming voorbereiden.

Filed under: Congressen, Gebed, Groepswerk, Innerlijk Werk, Intentie - Geen reacties→