Ik heb talloze uren in gesprek met mijn leraar,  Rav Baruch Shalom Ashlag (RABASH), doorgebracht. We spraken het meest als we samen waren tijdens onze dagelijkse ochtendwandeling en tijdens de vele keren dat wij voor twee dagen naar Tiberias gingen.

Ik vroeg hem eens wat hij deed voordat ik bij hem kwam, toen ik hem ontmoette was hij al 73. Hij zei: “Ik was alleen.” Toen ik hem vroeg of hij er toen geen behoefte aan had om met iemand te praten, zei hij heel eenvoudig: “Nee.”

Nu, vijfendertig jaar nadat hij de aarde verliet, begrijp ik wat hij bedoelde. Ik zit alleen in mijn kamer en ik voel geen behoefte om mijn kamer uit te gaan of met iemand te praten. Ik zou hier honderd jaar kunnen zitten en het prima vinden. Ik maak hier en daar een wandeling, maar sinds we binnen moesten blijven, ben ik meestal met mezelf alleen en ik voel me er volmaakt gelukkig mee. Als het niet voor mijn studenten was of voor de noodzaak om de Wijsheid van Kabbalah te verspreiden, zou ik mijn mond niet opendoen.

Hierin lijk ik op veel Kabbalisten vóór mij. Ook zij brachten hun dagen niet door met nutteloze praatjes. Ze studeerden samen en lazen uit de authentieke Kabbalah Bronnen.

RABASH en ik waren gewend om dat ook te doen. Ook als we alleen waren, zoals in Tiberias, dan zaten we tegenover elkaar. Het Boek De Zohar of de Tien Sefirot open op tafel tussen ons, koppen Turkse koffie er vlak naast, en wij lazen, lazen en lazen.

Af en toe stopte RABASH met lezen om iets uit te leggen, of ik stelde hem een vraag over de tekst, maar meestal lazen we alleen maar en verbonden we ons met elkaar, stegen op naar een gezamenlijk spiritueel gevoel. Meer was er niet nodig, helemaal niets.

Als er iets belangrijks gebeurde, zoals een oorlog, verkiezingen in Israël of iets anders dat het Israëlische publiek in beroering bracht, wisselden we er een paar woorden over, maar niet lang, en zeker zonder erover te kletsen. Altijd richtten wij ons op het Doel van het leven, elke seconde deed ertoe.

In de Mishnah staat geschreven dat Shimon, de zoon van Rabban Gamaliel, vaak zei: “Ik ben altijd tussen de Wijzen opgegroeid en ik heb niets beters voor een mens ontdekt dan stilte. Studie is niet het belangrijkste, maar daden, en degene die te veel woorden zegt, brengt zonde voort.” (Avot, 1:16)

Kabbalisten zijn stil omdat zij luisteren met hun hart. Ze luisteren naar ons gemeenschappelijke hart, het hart van het menselijke systeem, Adam HaRishon genaamd, waar wij allemaal deel van uitmaken.

We zijn, opgesloten in de bubbel van ons ego, geboren, wij kunnen niet luisteren naar ons gemeenschappelijke hart. In plaats daarvan luisteren we alleen naar onszelf.

Wat ik van RABASH geleerd heb, is heel diep, innerlijk luisteren, voorbij het ego, naar het gemeenschappelijke hart. In de diepten van onze ziel is een verlangen om door de grenzen van het ego heen te breken en ons gemeenschappelijke hart te voelen. Als wij ons daarmee verbinden, zullen wij werkelijk kunnen horen wat zich buiten ons bevindt. We zullen kunnen spreken met de ziel van de gehele mensheid, met de hele natuur, en daar doorheen met de Schepper.

#silence  #listening  #nature  #Kabbalists  #Rav Michael Laitman 

https://www.facebook.com/MichaelLaitman/

Blog in het Engels: zie bovenstaande link.

Filed under: Kabbalist dr. Michael Laitman, Kabbalisten, Rabash | Add Comment/Ask Question→