Mijn nieuwe artikel op Linkedin “Van Startup-Nation naar een Natie die Verenigd is”

Israël heeft altijd geprobeerd de wereld tevreden te stellen en te behagen. We zijn van het opscheppen over onze successen op het gebied van hightech naar het pronken met mooie meisjes gegaan en naar het opscheppen over de snelheid waarmee we de bevolking in Israël hebben gevaccineerd. De wereld mag dan erg onder de indruk zijn, maar men vindt Israël daardoor niet sympathieker. De prestaties van Israël maken de wereld alleen maar boos en haatdragender. Zij die van Israël houden, doen dat vanwege de historische roeping van het volk van Israël en dat heeft niets te maken met hightech of vaccinaties. Zij die Israël haten, doen dat eveneens vanwege onze historische roeping. Daarom moeten we, als we willen dat de wereld Israël accepteert, onze roeping begrijpen en ons er ook aan houden.

Onder Abraham, die “de man van barmhartigheid” werd genoemd, leerden zij dat vriendelijkheid en zorgzaamheid de meest verheven waarden zijn die er bestaan, en dat het de moeite waard is om ze te verwerven. Vreemd genoeg werkte het aanvankelijke ‘anders zijn’ van de Israëlieten in hun voordeel, waardoor hun zorgzaamheid werd opgevat als “niet besmet door partijdigheid” vanwege een gevoel van verwantschap. De eenheid die zij hadden bereikt, kwam dus alleen tot stand doordat zij erin slaagden om sympathieke mensen te worden die werkelijk voor elkaar zorgden.

Israëls roeping en de reden dat de wereld de oprichting van een Joodse staat temidden van een vijandige Arabische bevolking heeft goedgekeurd, heeft te maken met de manier waarop wij als natie zijn gevormd. We hebben de neiging om dit te vergeten, want als wij ons herinneren hoe wij begonnen zijn, vraagt het inspanningen om dit opnieuw tot stand te brengen. Maar als we onze geschiedenis negeren, hebben we heden noch toekomst.

Het volk Israël ontstond toen wij elkaar ertoe verplichtten om elkaar lief te hebben als onszelf, om voor elkaar te zorgen “als één man met één hart”. Op dat moment, aan de voet van de berg Sinaï, werden wij een volk. Het was werkelijk een wonder. Het was niet “de bedoeling” dat wij daarin zouden slagen, want onze voorouders kwamen uit verschillende stammen en clans die de Vruchtbare Halve Maan bewoonden en niets met elkaar gemeenschappelijk hadden. Het enige wat hen bijeenhield was het feit dat zij dezelfde leraar hadden gevolgd, Abraham de Patriarch, wiens ideologie zij omarmden.

Onder Abraham, die “de man van barmhartigheid” werd genoemd, leerden zij dat vriendelijkheid en zorgzaamheid de meest verheven waarden zijn die er bestaan, en dat het de moeite waard is om ze te verwerven. Vreemd genoeg werkte het aanvankelijke ‘anders zijn’ van de Israëlieten in hun voordeel, waardoor hun zorgzaamheid werd opgevat als “niet besmet door partijdigheid” door verwant te zijn aan elkaar. De eenheid die zij hadden bereikt, kwam daarom alleen tot stand doordat zij erin slaagden om sympathieke mensen te worden die werkelijk voor elkaar zorgden.

Na Abrahams dood gingen zijn erfgenamen verder met het ontwikkelen van de ideologie van hun vader, zij perfectioneerden dit tot aan het moment waarop zij onder de leiding van Mozes tot volledige eenheid kwamen en tot een volk werden uitgeroepen. Inderdaad, dat volk was als geen ander: verbonden door onbaatzuchtige liefde en niet door biologische verwantschap die van nature egocentrisch gericht is. En hoewel zij vaak hun liefde voor elkaar kwijtraakten, slaagde het jonge volk erin om talrijke beproevingen en moeilijkheden te boven te komen, zij schiepen een erfenis van eenheid die de haat overstijgt, zoals koning Salomo het uitdrukte: “Haat zaait strijd, maar liefde zal alle misdaden bedekken” (Spr. 10:12).

Deze unieke natie werd een rolmodel, een voorbeeld van hoe de wereld er op een bepaald moment in de toekomst uit moet zien. Aangezien alle naties geen verwanten kunnen zijn, zullen zij een andere manier moeten vinden om zich te verenigen, anders zullen ze elkaar vernietigen. Die andere manier is de weg van Israël. Daarom kregen de Israëlieten, toen zij eenmaal een natie waren geworden, de opdracht om “een licht voor de naties” te zijn – om een voorbeeld te stellen dat door de wereld gevolgd kan worden. Dat was Israëls historische roeping en dat is het nog steeds. Daarom steunde de Volkenbond in november 1947 de vestiging van een Joods thuis voor de Joden in hun historische land en wij hebben nog steeds onze verplichting tegenover de wereld.

Momenteel is de wereld helemaal tegen ons, ondanks alle technologische innovaties die Israël heeft voortgebracht, de medische ontwikkelingen en de wetenschappelijke doorbraken die uit ons kleine land zijn voortgekomen. Dit is de manier van de wereld om ons te vertellen dat men deze dingen niet van ons verlangt. Wat de wereld wil, is dat wij doen wat wij eerder hebben gedaan: ons verenigen boven de haat uit. De wereld wil dat wij ons verenigen, ook al kunnen we elkaar niet uitstaan. Zij wil dat wij leren om met elkaar om te gaan zoals onze voorouders dat deden en dat wij de wereld laten zien hoe ook zij dat kunnen doen.

Wij mogen niet vergeten dat onze voorvaderen uit de volkeren van de wereld afkomstig waren en ook die volkeren moeten zich verenigen. Maar omdat zij geen Abraham hadden, is het aan Israël om de weg te banen. Net zoals Abraham de man van barmhartigheid was, moet Israël nu een natie van barmhartigheid worden, als voorbeeld voor de wereld.

De wereld heeft geen behoefte aan onze vriendelijkheid jegens vreemden, zij heeft behoefte aan onze vriendelijkheid naar elkaar, en dat is – laten we eerlijk zijn – het moeilijkste van alles. Maar de wereld zal ons pas omarmen als we elkaar boven onze wederzijdse afkeer uit omarmen. Het is hoog tijd om Israël een nieuwe naam te geven, van Startup-Nation naar een Natie die verenigd is.

Artikel in het Engels: https://laitman.com/2021/04/from-startup-nation-to-united-nation-linkedin/

http://www.facebook.com/KabbalahAcademyNederland

Filed under: Israel Today, New Publications | Add Comment / Ask Question →

Filed under: Abraham, Israel, Mozes | Add Comment/Ask Question→