De eenvoud van een Kabbalist

Laitman_198Baal HaSulam, The Writings of the Last Generation: Mensen denken dat een mens die contact heeft met de Schepper iemand is (…) natuur, en dat zij bang behoren te zijn om met hem te spreken en zich al helemaal niet in zijn onmiddellijke nabijheid moeten bevinden. Het maakt deel uit van de menselijke aard om bang te zijn voor alles wat buiten de aard van de schepping valt. Mensen zijn ook bang voor ongewone dingen, zoals de donder en harde geluiden.

Doorgaans dacht men dat je een zekere vrees zou voelen als je in de buurt van een Kabbalist was. Ik herinner me dat er aan het begin van mijn Kabbalah studie, toen ik van Rehovot naar Jerusalem reed naar een Kabbalist, Isaac Zilberman genaamd, tegen mij gezegd werd: “Je gaat naar iemand toe waar je niet zonder te beven naast kan staan.” Ik verwachtte zoiets helemaal niet.

Een Kabbalist laat zijn innerlijk op geen enkele manier zien, nooit. In tegendeel, hij gedraagt zich bewust onopvallend. En als er een soort “dweperij” ontstaat, probeert hij dat onmiddellijk van de hand te wijzen, want dat is een grote belemmering voor het spirituele werk. Er gaat niets bovennatuurlijks van hem uit om anderen te laten beven van angst in zijn nabijheid.

Wij zien dit in de geschriften van Kabbalisten. De studenten van Baal Shem Tov bijvoorbeeld, gingen naar de mensen toe en onderscheidden zich niet van de massa. Toen werden er fantasieverhalen over hen bedacht, maar in feite gedroegen ze zich als heel eenvoudige mensen.

Hoewel zij de Hoge Wereld voelden, het systeem waardoor de gehele natuur bestuurd wordt, gedroegen zij zich als gewone mensen. Dit was niet moeilijk voor hen, want hoe hoger een mens zich bevindt, hoe eenvoudiger hij zich gedraagt.

From KabTV’s “The Last Generation” 10/9/17

Discussie | Share Feedback | Ask a question




"Kabbalah & het Doel van het Leven" Reacties RSS Feed

Vorig bericht: