In Het Boek De Zohar staat geschreven: Vrees oproepen aan beide zijden van liefde (tijdens de perioden van ‘beproeving’ en de perioden van genade en goedheid) is van essentieel belang. Gedurende de tijd van genade en succes op Zijn Wegen is het nodig dat er vrees voor de Schepper gewekt wordt om te vermijden dat we zonden begaan en dat onze liefde voor Hem ‘afkoelt’.

Er bestaat niet zoiets als vrees voor straf. Er is op geen enkele manier sprake van vergelding. Alleen lijkt het voor ons egoïstische verlangen zo dat wij voor onze misstappen gestraft worden.

Vanuit de manier waarop egoïsten met elkaar omgaan, nemen we aan dat er voor alles ofwel een beloning bestaat of straf. Ons hele leven beweegt zich tussen deze twee categorieën en verduidelijkingen: “Hoe kan ik me beter voelen, hoe kan ik mezelf belonen? Hoe kan ik straf uit de weg gaan?”

Het spirituele pad ligt boven dit niveau. Daar bestaat geen enkele egoïstische berekening, noch naar de minkant, noch naar de pluskant. Daar gaat het totaal niet over beloning of vergelding. In spiritualiteit zijn wij het zelf die een schaalverdeling creëren van spirituele beloning en vergelding.

Als aan iemand de gelegenheid geboden wordt om voor anderen te zorgen, is dat een beloning. Als iemand daar om een bepaalde reden niet toe in staat is, wordt dat als straf beschouwt.

De ware realiteit kunnen we alleen bereiken als we onze fysieke zintuigen uitreiken buiten onszelf en het leven niet in ons maar buiten ons gaan voelen. Dit moeten we ons goed realiseren en het gaan voelen. Daarom staat er geschreven: “Je zult de wereld zien terwijl je nog leeft.” Het wordt echter alleen mogelijk om deze richting op te gaan als we vrees met liefde verbinden.

Uit de artikelen van Baal HaSulam en Rabash, en uit onze eigen ervaring, weten we dat liefde altijd gepaard gaat met vrees. Werkelijke, spirituele vrees kan zich niet voordoen zonder met liefde samen te gaan. We beven omdat we bang zijn dat onze liefde kan verzwakken of dat de liefde van degenen die voor ons zorgen zal verminderen. We voelen ons angstig, niet omdat we ervan genieten om als twee egoïsten die heel blij zijn met elkaar samen te zijn. Nee, we maken ons ongerust over het feit dat we het de Schepper onmogelijk maken om van ons te houden, omdat wij nalaten om Hem vreugde te brengen door van onze naasten te houden.

Dit zijn gezamenlijke gevoelens. Wij ervaren ze alleen op het niveau van vrees. Vrees is noodzakelijk om ervoor te zorgen dat wij boven ons egoïsme uitstijgen en er op een omgekeerde wijze mee gaan werken.

… Om te voorkomen dat we in dwaasheid vervallen en onze liefde voor de Schepper vermindert, moeten we vrees met liefde verbinden.

Hetzelfde gebeurt aan de ‘andere zijde van liefde’, in tijden van grote beproevingen als Hij ons beoordeelt naar onze daden. Het is essentieel om vrees voor de Schepper op te wekken zodat wij niet in een staat van beoordeling van onszelf vervallen volgens egoïstische criteria.

From the Convention In St. Petersburg “Day One” 9/19/14, lesson 1

Filed under: Liefde, Vrees | Add Comment/Ask Question→