Vraag: Het verhaal over Job gaat over de essentie van het menselijk lijden. Als hij een aantal fatale tegenslagen meemaakt, zegt de Schepper tegen Job: “Waar was je toen ik de aarde grondvestte?” Wat betekent die vraag?

Antwoord: Voel dat je een menselijk wezen bent, je bent groter dan al het andere en daarom heb je de taak om de ontwikkeling in eigen handen te nemen, om de wereld te besturen. Job wil eenvoudigweg nergens anders naar kijken dan naar wat hij bezit. Natuurlijk komt er op deze manier geen einde aan zijn lijden.

Vraag: Dan blijkt dat de Schepper tegen Job zegt: “Je begrijpt niet hoe de natuur wordt bestuurd, hoe zou je kunnen begrijpen wat er met je gebeurt?” Wat heeft een mens te leren: de Schepper, Satan (de neiging tot het kwaad), beide?

Antwoord: Dat is hetzelfde: de twee tegengestelde vormen van dezelfde Kracht die in de wereld werkzaam is. Alleen de Kracht van Liefde is in deze wereld werkzaam, daarom is alles in de natuur met elkaar verbonden, zacht, in harmonie, uitgezonderd een klein gebied dat we het gebied van de menselijke natuur noemen.

Deze Kracht ontbreekt in ons met een bedoeling, namelijk dat wij die Kracht zelf, met ons volle bewustzijn, met onze eigen handen en door ons eigen handelen, creëren. Dan worden we gelijk (Domeh) aan de Schepper, aan de gehele natuur en zullen we Adam (Mens) genoemd worden.

Vraag: Wat gebeurt er dan met Satan? Verdwijnt hij?

Antwoord: Hij bestaat niet! De neiging tot het kwaad, d.w.z. haat, wordt in ons zichtbaar door gebrek aan liefde. Haat heeft geen zelfstandig bestaan, het is gebrek aan liefde, verbinding, samenwerking en Arvut (verantwoordelijkheid voor elkaar). Als wij deze plek vullen, zal er niets anders dan Goed bestaan. Dit wordt door het verhaal over Job beschreven.

From KabTV’s “A New Life” 5/28/14

Filed under: Liefde, Spiritueel Werk - Geen reacties→

Wij hebben allemaal wel eens een klein kind voor de honderdste keer met open mond van verrukking naar een tekenfilmpje zien kijken. Waarom kijkt hij naar iets wat hij gisteren ook al met zoveel enthousiasme gezien heeft en de dag daarvoor ook?

Een volwassene kijkt naar een bekende film, maar een kind kijkt als betoverd steeds weer naar hetzelfde. De gedachte hierachter is dat een kind verandert, hij is elke dag nieuw! Een volwassen is al gevormd.

Een kind vernieuwt zich elke dag, daardoor is een film die hij voor de tiende keer bekijkt iedere keer nieuw voor hem. Een kind groeit en zijn verstand en gevoel ontwikkelen zich zo dat wat hij gisteren heeft gezien vandaag anders is. Hij ziet dezelfde film dus met andere ogen.

Een volwassene vernieuwt zich niet zoals een kind. Tot zijn 17^e, 18^e jaar groeit hij, maar daarna bereikt hij een staat van verzadiging en neemt hij nieuwe indrukken met moeite op. Hij vernieuwt zich steeds minder, totdat zijn leven voorbij is.

Maar als wij naar een show kijken die veel indruk op ons maakt, nemen we als kinderen de indrukken in ons op. Een goede film, een toneelstuk of een opera nemen ons mee, activeren al onze zintuigen en dringen diep tot ons door. Als het werkelijk een goede show is, wordt een mens erdoor beïnvloed.

Vraag: Kan zoiets mij helpen in mijn leven?

Antwoord: Dat is afhankelijk van de boodschap die met het spel wordt doorgegeven, de indruk die het op ons maakt en het onderwerp. Theater kan een heel krachtig educatief middel zijn, maar we maken er niet op de juiste manier gebruik van.

Vraag: Ik ben bijvoorbeeld twee uur lang onder de indruk van een stuk met een educatieve boodschap. Daarna loop ik weer naar buiten en keer ik terug naar de routine van mijn dagelijkse leven. Wat blijft er daarvan dan nog achter in mij?

Antwoord: Je gaat niet meer als dezelfde mens naar huis. Als het stuk goed in elkaar zat, ben je veranderd. Je hebt niet naar een stuk van Shakespeare gekeken als iets dat honderden jaren geleden gebeurd is.

Het spel raakt je gehoor en je maakt het mee als een deel van je leven nu. Het blijft permanent in je aanwezig en geeft richting aan je leven. Alles is met een bedoeling zo geconstrueerd dat het je richting geeft in je leven. Het gaat niet over een verhaal van een prins en een prinses, het gaat werkelijk over het leven dat dichtbij een mens staat. Je kunt je identificeren met de held en zijn plaats innemen.

Je kijkt niet zomaar vanaf de zijlijn naar het leven van iemand en bedenkt wat jij in zijn plaats zou doen, het is veel meer zo dat je deze rol zelf speelt. Je komt dus als de ene mens het theater in en je komt er als een ander mens uit. Je krijgt levenswijsheid en je gaat anders naar het leven kijken. Zulke stukken hebben we nodig.

Vraag: Kunnen we levenswijsheid opdoen buiten ons eigen leven om?

Antwoord: In veel gevallen ook van het echte leven, we leren echter niet zozeer van onze eigen ervaringen maar van de ervaringen van anderen. Waarom zouden we lijden en van alles van onze eigen fouten leren als het mogelijk is om van de voorbeelden van anderen te leren, zodat we die fouten niet hoeven te maken?

Mijn leven hoeft geen theater drama te zijn. Ik wil van de voorbeelden van anderen leren. Dit ontbreekt bij kleuters, op scholen en in gezinnen. Het verschil tussen goed en kwaad moet onderwezen worden door voorbeelden daarvan, zodat wij onze rol in het theater van dit leven gaan spelen.

Vraag: Wat is het belangrijkste van theater? Wat kan juist theater aan een mens in zijn leven geven?

Antwoord: De rol van theater moet educatief zijn!

From KabTV’s “A New Life” 5/22/14

Filed under: Educatie, Perceptie van de Werkelijkheid - Geen reacties→