Rabash schrijft dat de Torah drie aspecten heeft. Enerzijds wordt de Torah genoemd als een middel dat specifiek helpt voor de versterking van de mens, daarna komt het Hervormende Licht dat correctie aanbrengt in de mens en vervolgens komt het Licht dat de gecorrigeerde Kelim vult. Zo voltooit de mens een bepaald niveau.

Tot aan de voltooiing van de correctie duurt deze strijd echter voort. De woorden van de profeten beschrijven dit als de strijd tussen Gog en Magog die plaatsvindt in het laatste stadium van de correctie. Dit beïnvloedt niet alleen de fysieke wereld, hetzelfde vindt plaats in de spirituele wereld. Fysieke oorlogen zijn een projectie van spirituele processen en observaties.

Naarmate men verder komt en de Schepper dichter nadert, wordt een mens dieper in een brandend vuur van staten geworpen, het is alsof hij de zon nadert. Hij wordt steeds heviger van stijgingen naar dalingen geworpen. Op deze wijze raakt hij uitgeput.

Hij moet leren begrijpen dat dit alles gedaan wordt om hem te helpen om de diepten van zijn ego te verlaten, het is hulp zodat hij zich kan bevrijden uit het almaar dieper en krachtiger wegzakken in het ego, dan kan hij zich gaan wenden naar: ‘ten behoeve van geven’, naar het heilige, naar spiritualiteit, naar een steeds grotere mate van geven en liefde.

De kloof tussen deze twee polen, tussen de neergangen en de opgangen, wordt steeds groter. Een mens kan het niet uitschreeuwen en vragen om zijn correctie voordat hij volledig is verzonken in de zee van zijn kwade krachten.

Zo put de Torah de krachten van de mens uit. Als het Licht niet op hem schijnt, maar hij onder de overheersing van egoïstisch krachten staat, van zijn verlangen om te ontvangen, kan hij niets beginnen. Ons denken is alleen dienstbaar aan onze gevoelens en is niet gereed om ons te helpen.

Dus een mens moet zichzelf vanaf het begin tot het hoogst denkbare niveau voorbereiden voor dergelijke staten, voor zover hij daartoe in staat is. In ieder geval zal hij opnieuw vallen en weer opstaan, vallen en opstaan.

De groep moet hem voorzien van de juiste omgeving zodat hij hierdoor onmiddellijk weer zal opstijgen, in de zin dat hij weer energie krijgt, alsof hij zijn batterijen oplaadt. Gedurende de periode van opgang laadt hij de batterij op zodat hij deze kan gebruiken als het nodig is.

Dit moet onze houding naar de omgeving zijn. Met dit doel heeft de Shevirat HaKelim (breken van de Kelim) plaats gevonden want het is duidelijk dat wij dit alles niet aan kunnen zonder een dergelijke externe batterij. We investeren onze energie erin, dat doen we steeds meer, we leveren steeds grotere inspanningen en daarna kunnen we er gebruik van maken. Zonder een dergelijke batterij vol energie kunnen we onmogelijk vooruit komen.

De garantie voor wederzijdse liefde is: “Je zult je naaste liefhebben als jezelf.” Garantie is niet iets wat anderen nodig hebben, we hebben het zelf nodig. We kunnen namelijk niet uit onze neergangen komen als we niet steeds omhoog rijzen in niveaus van gezamenlijke participatie en verbinding.

Deze neergangen zijn dus nodig om ons een correct gedrag te leren zodat we niet gaan vluchten en in fragmenten uiteen vallen. Ik begrijp dat er neergangen zijn waarin je onmogelijk uit bed kunt komen, waarin je je fysiek dood voelt. Iedereen gaat door dergelijke staten heen en blijft toch leven. Dit is niet iets om je druk over te maken of bang voor te zijn.

Uiteindelijk is het echter noodzakelijk om begrip voor elkaar te hebben, samen te handelen en te strijden. We staan voor een berg van gedachten, de Berg Sinaï (haat), die je zonder Arvut (verantwoordelijkheid voor elkaar) niet kunt bestijgen.

From the 2^nd part of the Daily Kabbalah Lesson 10/22/14, Writing of Rabash

Filed under: Groep, Innerlijk Werk, Spiritueel Werk - Geen reacties→