Vraag: We hebben gesproken over de situatie van onze moderne samenleving en hoe deze zou moeten zijn. Maar wat gebeurt er tussen deze twee situaties in? We weten dat de overgang van de ene sociale situatie naar de andere wordt vooraf gegaan door dramatische omstandigheden voor het individu omdat zijn leven uiteen begint te vallen.

Antwoord: In ons geval is dit proces zelfs nog moeilijker. De vorige overgangen bestonden uit sprongen van het ene egoïstische niveau naar het andere, omdat het ego duizenden jaren lang groter werd en in verband daarmee werden de sociale omstandigheden steeds weer opnieuw gevormd: slavernij, feodalisme, kapitalisme, post-modernisme en andere, maar nu hebben wij een zodanig niveau bereikt dat alles uiteen begint te vallen.

Wanneer we aan het verleden worden herinnerd, zeggen we soms: “De jaren tachtig waren goed.” Op wat voor manier waren ze goed? Omdat de egoïstische ontwikkeling van de mensheid na duizenden jaren het punt van verzadiging bereikt had. En deze piek tijdens onze jeugd omviel. We voelden toen een soort vrijheid, de noodzaak om te overleven baarde ons geen zorgen, de futiliteit van ons bestaan was nog niet ontdekt.

Aan het einde van de jaren tachtig begon alles om te vallen en er ontstond een geleidelijke neergang. In hun tijd voorspelden Vernadski en andere filosofen dit al, maar niemand luisterde naar hen. Tegenwoordig wil men het niet accepteren hoewel men al vele jaren begrijpt waar het over gaat. Hetzelfde gebeurt met de wijsheid van Kabbalah, op het ogenblik wil men er niet over horen, maar er is geen enkele manier om het te weerkeggen.

In het verleden werden deze filosofen scherp bekritiseerd, mensen accepteerden de wijsheid van de Kabbalah al helemaal niet en wilden er niets over horen. Maar tegenwoordig is het duidelijker geworden dat alles is afgegleden naar een ander niveau, waardoor er grote persoonlijke en sociale problemen ontstaan waarvoor geen remedie is; er moet een soort revolutie plaatsvinden.

Maar geen fysieke revolutie zoals ze in eerdere perioden plaats hebben gevonden: de Honderdjarige Oorlog, opstanden van slaven, protesten van landeigenaren, de ondergang van de boeren, enzovoort. Al deze gebeurtenissen waren indicatoren voor een evolutie, maar dan een egoïstische evolutie! Het ego nam toe waardoor de noodzaak ontstond om het fysieke model opnieuw vast te stellen: het sociale, technologische, het familie model, het persoonlijke, enz.

Nu zitten we in de overgang van het systeem dat zich heeft ontwikkeld onder de druk van egoïstische krachten die afnemen, dat wil zeggen: de egoïstische krachten verliezen terrein. We beginnen te zien dat leiderschap niet meer werkt, niet in fabrieken, niet in het leger, niet in overheidsinstellingen, niet in scholen en niet in het gezin.

Wat kan een kind nog tegenhouden? Waar is de man die naar zijn vrouw luistert? Waar is de werknemer die zonder vragen te stellen naar zijn manager luistert? Waar is de regering: het Parlement, het hoofd van de staat? Waar zijn ze? Ze bestaan niet. De autoriteiten ‘gluren’ vanaf het Tv-scherm, maar niemand besteedt aandacht aan hun gekwetter. Het is duidelijk dat de media proberen om met hen een spelletje te spelen door een beeld van grote leiders te creëren, maar in feite luistert niemand naar hen.

Fabrieks managers klagen voortdurend omdat mensen zich niet meer gemotiveerd voelen om te werken, ze kunnen zich er niet toe zetten en willen niet werken. Wanneer het ego afneemt, ziet het geen vooruitzichten. Hoe zou je een machine kunnen laten werken zonder elektriciteit, energie, benzine, enzovoort? Volslagen onmogelijk!

Nu bevinden we ons in een vrije val en intussen zien we niet de andere krachten die het ego kunnen vervangen als een ontwikkelingskracht voor ons. Maar het ego raakt al uitgeput. En dit is de neerwaartse spiraal. Het ego wordt geleidelijk aan steeds kleiner en verliest zijn aantrekkingskracht in onze ogen. Hoelang kunnen we nog winkelen en rondrennen? Hoe lang kun je over de wereld reizen? Hoeveel tijd kun je doorbrengen in bars en restaurants?

Het komt niet omdat een mens zich tevreden voelt, maar omdat het verlangen naar dit soort dingen voor hem verloren is gegaan, het is ergens verdwenen. Er ligt vermoedelijk een immense wereld voor je, maar jongeren zijn verslaafd aan hun mobiele telefoons, aan sms’en, leeg en dwaas gepraat. Waar zijn de idealen gebleven? Waar is de kunst? De wetenschap? De verovering van de ruimte? Waar zijn de dromen over het ontdekken van nieuwe landen? Het is allemaal verdwenen.

Vraag: Een dergelijk enthousiasme en zo’n opwinding heersten in de maatschappij in de jaren zestig.

Antwoord: En waaruit bestond die opwinding? Het ego werkte in ons voordeel. Het stuwde ons voort om veel te bereiken. Maar nu bestaat dit niet meer en we kunnen niets beginnen. Wij hebben een totaal andere kracht nodig die ons voorwaarts leidt.

From Kab TV’s “An Integral World” 10/24/13

Filed under: Crisis, Educatie, Egoïsme | Add Comment/Ask Question→