Vraag: Hoe moeten we het werk in de groepen van tien verdelen? Kunnen we de groepen van tien samenstellen op basis van deelname aan projecten?

Antwoord: De verdeling in groepen is vaak nuttig voor discussies, omdat discussiëren in een grote groep heel moeilijk is. Discussiëren betekent dat je naar iemand anders luistert, je bij hem aansluit, hem aanvult, luistert naar de anderen.

Een groep van tien is een optimale samenstelling voor onze innerlijke structuur, voor onze gedachten, ons intellect en ons hart. Het is het maximum aantal mensen dat ik in mij kan opnemen, ik kan ze allemaal zien alsof ze mijn tien vingers zijn. Als het aantal groter is, is dat heel moeilijk, praktisch onmogelijk. Als er meer mensen zijn, sluiten we automatisch een overeenkomst met tien mensen, soms met maar vijf of zelfs twee. Dat is afhankelijk van de ontwikkeling van een mens.

From a Talk About the Dissemination 10/17/13

Filed under: De Tien, Groepswerk, Spiritueel Werk - Geen reacties→

Vraag: Veel studenten van u doen aan sport, ze hebben titels en onderscheidingen. En ik heb gehoord dat u ook nog steeds aan sport doet. Hoe staat u tegenover sport en wat zijn de wortels daarvan in de spirituele wereld, met name van de vechtkunst?

Antwoord: In het algemeen gesproken hebben sporten tot op zekere hoogte een gunstig effect. Ik zal jullie zeggen wat ik van de vechtkunst vind. Een werkelijke vechter die deze vaardigheden meester is, overwint de natuurlijke angst die in elk mens aanwezig is omdat een ieder van ons een egoïst is. Door je bezig te houden met de kunst van een een-op-een gevecht, voelt een mens dat hij nergens bang voor hoeft te zijn, daardoor is hij bereid om zich te openen, zijn hart te openen, om welwillend te zijn, vriendelijk en sympathiek naar anderen, want hij is nergens bang voor. Hij beschermt zichzelf, zijn ego. Door de vechtkunst krijgt hij een schild, daarom heeft hij geen zwaard nodig. Deze situatie wordt de ’kracht van vriendelijkheid’ genoemd.

Als we ze correct toepassen, zijn alle vormen van vechtkunst nobel. Als wij geen egoïstische natuur hadden, zou het niet nodig zijn om ons ego te kalmeren en ook niet om vechtkunst te beoefenen. Maar ons ego is het enige wat wij van nature hebben, wij hebben niets anders. Dus door een ‘scherm’ over ons ego te vormen, door het te kalmeren met behulp van de vechtkunst, kunnen wij open zijn naar anderen en daarom leidt – hoe vreemd het ook moge klinken – de controle en de waardigheid van de vechtkunst tot goedheid en eenheid.

Filed under: Uncategorized - Geen reacties→