Er zijn een aantal manieren mogelijk – die niets te maken hebben met zichtbare signalen – om op het pad na te gaan of je wel of niet vordert. De eerste test bestaat eruit of je ernaar streeft om jezelf in het centrum van de groep te voelen. Niet in het centrum van de aandacht van iedereen waarbij je jezelf presenteert als de belangrijkste van de groep, maar in het centrum van gemeenschappelijke hoop, in het centrum van eenheid, geven en zorg hebben voor elkaar, daar waar het fundament aanwezig is, “op één been”, namelijk op de pilaar waarop eenheid rust: “Wat jij haat, doe dat een ander niet aan.”

Allereerst, stoor anderen niet! Dit betekent: beperk jezelf zodat je de staat “Tzimtzum Aleph” bereikt, alsof je niet bestaat en je verlangen om te genieten niet gebruikt, zodat er naast jou plaats is voor anderen en jij helemaal geen plaats inneemt, tot een nul wordt, een geest. Je zorgt er alleen maar voor dat anderen een plaats krijgen, zoals iemand die stoelen op hun plaats zet en ervoor zorgt dat iedereen kan zitten. Dit wordt genoemd: “Wat jij haat, doe dat een ander niet aan.”

Dit betekent dat jij geen plaats inneemt, maar ervoor zorgt dat al je vrienden een plaats hebben. Dit is de eerste voorwaarde en daarom wordt het verwoord als “op één been staan”. Een mens moet inderdaad op dit principe staan en daar bovenuit kunnen er verschillende handelingen plaatsvinden, deze zijn er het gevolg van. Als het je lukt om dit gevoel te bereiken als je ’s morgens opstaat en vóór alles wat je doet, wil dat zeggen dat je vooruitgang boekt in de goede richting.

From the Preparation for the Daily Kabbalah lesson 10/16/13

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Spiritueel Werk - Geen reacties→

Vraag: Als mensen zich goed voelen in hun omgeving, kunnen we dan met hen in contact gaan en zeggen: “Vrienden, tussen jullie bestaan heel wat tegenstellingen en verschillen?”

Antwoord: Je hoeft niets ‘regelrecht’ te zeggen. Mensen moeten zelf het probleem ontdekken en tot de diagnose komen dat er onderling tegenstellingen en verschillen zijn, dat er gebrek aan vertrouwen is en dat er nog meer tekortkomingen zijn.

Je mag absoluut niets negatiefs tegen hen zeggen. Houd gewoon elkaars hand vast, zing met elkaar, wissel meningen uit, vul elkaar aan, spreek elkaar niet tegen en dan, door je ogenschijnlijk vanaf de zijlijn met een vraag bezig te houden, zullen mensen er uiteindelijk toe komen om zich met elkaar te verbinden. En juist vanuit dit punt van verbinding, nadat je hen een beetje in een goede stemming hebt gebracht, maak je hen vrij van allerlei soorten Klipot. Plotseling gaan ze voelen dat er iets ontbreekt, ze krijgen een negatief gevoel over zichzelf. Maar dit zeg je niet tegen hen.

Als zij onafhankelijk van anderen tot bijzondere gevolgtrekkingen komen, laat je zien dat je verbaasd bent: “Zijn jullie werkelijk zo?” en als zij zeggen: “Kijk eens waar wij achter zijn gekomen! Zo gaan we eigenlijk met elkaar om!”, antwoord je: “Werkelijk? Weet je, jullie zeiden dat alles in orde was. Wat is er dan gebeurd?”

Dus als je iets negatiefs zegt, doe dat dan alleen door middel van een heel kleine hint en alleen nadat je eerder alleen positieve dingen hebt uitgelegd, zoals een dokter tegen een zieke zegt: “Hier is een medicijn voor een virus dat op het ogenblik heerst. Dit virus hebben we bij u gevonden. Neem deze pil en knap maar gauw weer op.”

Maar het blijft het beste als zij zelf de diagnose stellen doordat zij het medicijn in een mooie verpakking ontvangen en de bitterheid van de ziekte door een zoet smakende capsule ontdekken, door er namelijk voor te zorgen dat zij hun tekortkomingen ontdekken via liefde, door middel van een goede, nieuwe onderlinge verbinding.

From Kab TV’s “Through Time” 10/20/13

Filed under: Disseminatie, Integrale Educatie, Liefde - Geen reacties→