Vraag: Na de conventie proberen we constant om het niveau dat we daar bereikt hebben in stand te houden ondanks het feit dat we nu meer egoïsme in onszelf ontdekken. Hoe is de relatie tussen de staat die nu aan ons onthuld wordt en het proces waar we doorheen gaan?

Antwoord: We kunnen niet stijgen zoals we zouden willen omdat we de oefening die we als beloning hebben ontvangen niet waarderen. We moeten er nu, na de conventie, blij mee zijn dat we de smaak van eenheid hebben verloren en geen enkel verlangen naar verbinding meer voelen. Onze verhoudingen zijn saai, smakeloos en somber geworden. Maar dit is juist heel goed want nu kunnen we proberen om de leegheid die wij zelf hebben ontdekt, te vullen!

We moeten deze mogelijkheid als een geschenk zien. Het is werkelijk een geschenk van Boven. Wij wilden geven en nu hebben we een lege ruimte die we kunnen vullen! Wanneer zullen we een dergelijke leegte weer voelen?

De staat van eenheid tijdens de conventie is aan ons als voorbeeld gegeven zodat wij dit nu zelf kunnen gaan doen. Tijdens de conventie is er aan ons een ‘plus’ gegeven zodat wij nu, nu de min’ verschijnt, hetzelfde gaan doen. De plus is het voorbeeld dat van de Schepper kwam. Nu hebben we een kans om Zijn daden te herhalen en hetzelfde resultaat te bereiken.

De plus staat voor een stijging en de min voor een daling, De Schepper heeft ons een voorbeeld gegeven. Hij heeft aan ons het gevoel en de vorm onthuld en nu moeten jullie hetzelfde doen. Wij zien echter de waarde van deze oefening niet en zijn er niet dankbaar voor, het is eerder zo dat wij de Schepper vervloeken en Hem verwijten wat Hij met ons heeft gedaan. Wij verwaarlozen de kans om te worden zoals Hij.

Juist tijdens een neergang kunnen wij het Omringende Licht activeren en naar ons toe trekken. Het hele probleem is dat wij het moeten doen, maar we doen het niet.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 7/25/13, Writings of Baal HaSulam

Filed under: Conventies, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Groepswerk, Innerlijk Werk, Verbinding, Verlangen - Geen reacties→

Baal HaSulam Shamati 8: ‘Wat is het Verschil tussen een Schaduw van Kedusha en een Schaduw van de Sitra Achra’. Er staat geschreven: “Het verheugde mij om in Zijn schaduw te zitten en Zijn vruchten waren zoet voor mijn verhemelte.” Met andere woorden: er wordt gezegd dat alle verborgenheden en moeilijkheden die een mens voelt, er zijn omdat de Schepper hem deze situaties heeft gezonden zodat hij een plaats heeft om boven de rede te werken.

Als een mens de kracht heeft om dat te zeggen, namelijk dat de Schepper dit alles bij hem teweegbrengt, komt dit hem ten goede. Dit betekent dat hij daardoor zijn werk kan gaan doen om te geven en dat hij niet voor zichzelf werkt. Dan gaat hij zich realiseren, dat wil zeggen ‘geloven’,  dat de Schepper juist aan dit werk vreugde beleeft, werk dat volledig boven de rede verricht wordt.

Hieruit volgt dat een mens niet bidt tot de Schepper met de vraag of de schaduwen van de wereld zullen wijken. Maar hij zegt: “Ik begrijp dat de Schepper wil dat ik Hem op deze manier dien, geheel boven de rede.” Dus bij alles wat hij doet, zegt hij: “Natuurlijk verheugt de Schepper zich in dit werk, dus waarom zou ik me bezorgd maken als ik in een staat van verborgenheid van Zijn Aangezicht werk?”

Omdat een mens wil werken om te geven, omdat hij de Schepper vreugde wil brengen, voelt hij zich niet verlaagd door dit werk, hij heeft namelijk niet het gevoel dat hij zich in een staat van verborgenheid van Zijn Aangezicht bevindt en dat de Schepper zich niet zou verheugen over dit werk. In plaats daarvan stemt hij in met het leiderschap van de Schepper, wat betekent dat hij – hoewel de Schepper wil dat een mens het bestaan van de Schepper voelt tijdens het werk – er met zijn hele hart mee instemt. Dit is zo omdat hij niet uitgaat van wat hij zelf aangenaam vindt, maar hij vraagt zich af wat het verlangen van de Schepper is. Zo brengt deze schaduw hem leven.

Geloof boven de rede betekent dat je alles wat er met je gebeurt, opvat als gezonden door de Schepper, de Ene Verenigde Kracht waarnaast niets anders bestaat, Goed dat Goed doet, ondanks het feit dat je het anders voelt. Ons gehele werk bestaat eruit dat wij ons realiseren dat wij niets zelf doen en dat ook niet willen, niet in de uiterlijke wereld en niet in onze binnenwereld, niet met onze handen en voeten of met de gereedschappen van deze wereld, niet met onze innerlijke verlangens en gedachten, maar dat wij in plaats daarvan met alles wat wij op dit moment hebben instemmen. Dan zal dit ogenblik genoemd worden: het einde van de correctie.

Tot aan het ogenblik dat wij de gevoelens hebben bereikt dat wij ons in de beste staat bevinden, onder de controle van de Goede Kracht die zowel aan rechtvaardigen als aan zondaren het goede brengt, zullen de schaduwen in de wereld blijven bestaan. De Schepper zal ons naar staten leiden die ons ertoe zullen brengen dat wij onszelf zullen willen veranderen. Tenslotte komen we tot het begrip dat ons werk volkomen tegengesteld is aan wat wij dachten, het gaat over een verandering van houding naar onze waarneming van het hoogste Bestuur, de Heer over deze wereld, zodat wij naar Zijn schaduw verlangen.

Alles wat wij ontvangen wordt door ons gewenst hoewel het zich in een onaangename vorm aandient, want dit is een schaduw, het is verborgenheid. Maar innerlijk werken wij in geloof boven de rede zodat deze vruchten zoet worden voor ons. Hieruit bestaat onze gehele correctie.

Alles begint bij het bewustzijn dat alles wat gebeurt van de Schepper afkomstig is, waarbij we niet alleen maar deze woorden horen, maar het innerlijk ook zo voelen. Wij moeten de Schepper niet om Zijn onthulling vragen, maar wel om het vermogen om te kunnen beseffen dat alles van Hem komt. Dan zal een mens er blij mee zijn dat hij kan werken in geloof boven de rede en zal hij alle slechte staten accepteren als de beste staten, de onaangename als aangenaam, tot op het moment dat alle staten aangenaam zijn voor hem.

Dit betekent dat hij geloof heeft bereikt. Er verandert niets in de wereld, alleen wordt het volmaakte bestuur van de Schepper aan een mens onthuld. Dit is het enige wat deze wereld tot een hogere, volmaakte wereld maakt.

Het blijkt dat er geen uiterlijke veranderingen nodig zijn, geen extern werk, niet met onze handen en voeten, niet op de manier waarop wij ons het spirituele werk voorstellen. Uiteindelijk kunnen we alles samenbrengen tot één staat: het contact van de mens met de verborgen Leiding. Dit contact wil hij voortdurend vasthouden en hij vraagt om geen enkele verandering: een mens wil de verborgenheid blijven ervaren.

Eerst vroeg hij om onthulling, maar nu wil hij dat de verborgenheid blijft bestaan. Al zijn verlangen, alle energie waarmee hij op zoek is geweest naar onthulling, verandert hij in het tegenovergestelde, zodat onthulling niet plaats zal vinden. Want onthulling kan al zijn onzelfzuchtige verlangen en heel zijn relatie tot de Schepper teniet doen, hem het werk boven de rede ontnemen. Daarom wil hij deze afstand, waarover hij bezorgd was, in stand houden zodat hij onafgebroken in verbinding is met de Schepper die boven dit alles aanwezig is.

From the Preparation to the Daily Kabbalah Lesson 7/29/13

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, De Schepper, Geloof boven de rede, Grootheid van de Schepper, Innerlijk Werk, Spiritueel Werk, Waarneming - Geen reacties→

Onze situatie is afhankelijk van de manier waarop wij er tegenaan kijken, volgens welke waarden. Een mens krijgt een scala aan waarden uit zijn omgeving. We begonnen aan onze ontwikkeling toen we uit de bomen naar beneden klommen. De hele menselijke ontwikkeling vindt plaats omdat de samenleving promoot dat het noodzakelijk is om groot, sterk en welvarend te zijn. Zo is de mensheid aan zijn ontwikkeling begonnen.

Ontwikkeling is alleen mogelijk onder de invloed van een gemeenschap. Als de maatschappij geen nieuwe waarden in ons ingeprent had, bovenop wat nodig is voor het lichaam om gewoon te kunnen bestaan, zouden we dieren zijn gebleven. Wij verschillen niet van hen, op het element concurrentie na waar we onderling mee te maken hebben, een ontwikkeling die we danken aan de omgeving.

De omgeving ontwikkelt zich en onze ontwikkeling gaat daarmee samen. Dieren kennen deze ontwikkeling niet, dit geldt alleen voor de mens. Een speciaal soort dier dat dankzij de omgeving kan groeien wordt in deze wereld een mens genoemd. En het soort mens dat in staat is om zich te ontwikkelen doordat hij doelbewust zijn omgeving wil ontwikkelen, wordt een Kabbalist genoemd. Dit zijn twee fasen die boven het animale niveau uitstijgen: een gewoon mens en een Kabbalist.

Kabbalisten besteden speciaal aandacht aan de ontwikkeling van hun omgeving met het doel om daardoor te groeien, alsof zij zichzelf aan de haren omhoog trekken. De gemiddelde mens doet dat niet. De maatschappij ontwikkelt zich en trekt mensen naar verschillende richtingen op het niveau van deze wereld, maar niet naar kwalitatief nieuwe waarden.

Zo ontwikkelt de mensheid zich op een natuurlijke manier totdat er een crisis uitbreekt. De ontwikkeling op basis van concurrentie leidt tot een situatie waarin een deel van de mensheid enorm rijk is geworden en het andere deel heel arm. De situatie wordt kritiek omdat er geen tussenliggende laag meer bestaat. We zijn de fase al voorbij waarin de maatschappij erop hoopte universele welvaart te bereiken, de realisatie van de Amerikaanse droom die iedereen overvloed beloofde voor werk.

Maar dit is onmogelijk, het menselijke egoïsme laat niet toe dat de rijken ook maar iets opofferen. Ze worden erdoor gedwongen om 100% van hun rijkdom voor zichzelf te houden. Ze staan met moeite hoogstens 0,1% af, alleen maar zodat de armen op de een of andere manier kunnen overleven en dienstbaar kunnen zijn aan de rijken, meer niet.

Zo keren we terug naar de theorie van Marx, omdat ons ego een scheiding aanbrengt tussen de antagonistische polen waartussen oorlog onvermijdelijk is. De poging om een ontwikkelde postindustriële welvaartsmaatschappij op te bouwen is mislukt omdat in een dergelijk geval iemand zijn winst zou moeten opofferen: de rijken zouden moeten delen met de armen. En waarom zouden zij daarmee opeens instemmen als het mogelijk is om de armen volledig uit te knijpen en slechts een minimum voor hen over te laten, zodat ze niet van de honger zullen omkomen?

Onze egoïsme ontneemt ons elke vorm van gezond verstand, we kijken naar de wereld en we zijn verbaasd over wat daarin gebeurt: de rijken vernietigen zichzelf door hun acties en riskeren hun leven. Maar ze kunnen zichzelf geen halt toeroepen. Het ego groeit en dwingt hen om op deze manier te handelen.

From the 1^st part of the Daily Kabbalah Lesson 7/18/13, Writings of Rabash

Filed under: Crisis, Dagelijkse Kabbalah Lessen, Egoïsme, Globalisatie - Geen reacties→