Vraag: Eind 20e eeuw, begin 21e eeuw, heeft de maatschappij gekozen voor een bepaalde vorm van onderdrukking, om zich te verdedigen tegen de groei van het lineaire egoïsme. Op die manier voeden we kinderen op: we verbieden ze om luid te spreken, om hun gevoelens te uiten, enz. De meeste psychotherapeutische methoden zijn erop gebaseerd om mensen te helpen om van deze belemmeringen af te komen en mensen de ruimte te geven om vrijuit te reageren. Kan iemand zich ontplooien door de integrale methode, als hij het oude niveau verwerpt en naar eenheid streeft?

Antwoord: Tijdens een les integrale educatie bieden wij de studenten het volgende: “Vrienden, laten we in een kring gaan zitten en een spel gaan spelen. Laten we ons als kinderen gedragen, want dit is het nieuwe niveau waarop we geboren moeten worden. Laten we elkaars hand vasthouden, elkaars knieën aanraken en vriendelijk naar elkaar kijken. Wij zijn de eersten om het volgende niveau te ontdekken. Laten we proberen om te doen alsof we er al zijn. Een kind groeit doordat het speelt, wij willen ook groeien. Maar als wij onszelf heel belangrijk vinden en op anderen neerkijken, blijft er geen andere keuze over dan dat de hele zaak ontploft. Dat is dan het enige wat overblijft.”

Met andere woorden, je introduceert een heel positieve, kinderlijke leeromgeving, waar mensen het zich kunnen veroorloven om dwaze, domme dingen te zeggen en op zoek te gaan. Het belangrijkste is dat het werkelijk zal lukken om volledig nieuwe verhoudingen en oplossingen te vinden door deze nieuwe soort communicatie. Wat hebben we nog meer nodig?

From a “Talk on Integral Upbringing” 5/28/12

Filed under: Educatie, Integrale Opvoeding | Add Comment/Ask Question→