Een mens cijfert zichzelf voortdurend weg, voert voortdurend de wil van de Schepper uit, ‘brengt zichzelf naar niets’ boven het verlangen uit, dat in hem groeit.

Eerst cijfer ik mijzelf weg boven het kleine verlangen uit van het levenloze niveau, dan ben ik zoals in de baarmoeder, in de ‘sluimer van negen maanden’. Vervolgens worden er verlangens in mij wakker, die tot het vegetatieve niveau behoren, en weer moet ik mijzelf ervoor wegcijferen, er tegenin.

Om mijzelf echter weg te cijferen, mijzelf tot niets te vormen, moet ik me daartoe verplichten. Door handelingen die tegen de Schepper zijn, creëer ik, wat genoemd wordt: ‘hulp tegen Hem’ en cijfer ik mijzelf weg door aan Hem te geven.

Tenslotte heb ik mij van alles ontdaan. Ik heb al mijn verlangens gebruikt, zoals er geschreven staat: “Alles is toegevoegd aan de algemene rekening.” Ik heb nog maar één vraag: mijzelf te kunnen wegcijferen, maar dit komt alleen omdat ik begrip heb en mijzelf en ieder ander, de hele wereld, voel. Juist daardoor is het voor mij mogelijk om mij aan de Schepper te hechten.

Vraag: Kunnen we zeggen dat wegcijferen van jezelf liefde is?

Antwoord: Liefde wordt niet tot uitdrukking gebracht door jezelf weg te cijferen, maar door grootheid, wanneer ik al mijn eigenschappen gebruik om te geven, belangeloos te geven. Liefde betekent dat ik geef, verbinding maak, in het algemeen gesproken: dat ik actief ben.

Jezelf wegcijferen is de eigenschap van een foetus, een baby, geen eigenschap van liefde.

From the 4^th part of the Daily Kabbalah Lesson 7/11/12, “Introduction to The Book of Zohar”

Filed under: Dagelijkse Kabbalah Lessen, Egoïsme, Liefde | Add Comment/Ask Question→