Vraag: Wat moeten we doen zodat onze zachte stem, een druppel in de oceaan, zo luid mogelijk te horen is, zodat de druppels tot rivieren zullen worden en mensen ons uiteindelijk zullen horen?

Antwoord: Ik denk dat we aan het hoofd van de protestbewegingen moeten staan, omdat de overheid ze bestudeert en men er bang voor is. Als we onze plaats innemen in deze protestbewegingen en boven iedereen uit kunnen stijgen door hen te laten zien en hen ervan te overtuigen, dat de oplossing niet bestaat uit vernietigen, stelen, etalageruiten ingooien en winkels in brand steken, zal de overheid ons zien als een positieve factor en ten tweede zullen psychologen, sociologen, politieke wetenschappers en anderen dit fenomeen bestuderen. We moeten ons in deze protestbewegingen mengen en parallel handelen door iedereen onze ideologie, onze methode te laten zien.

Ik hoop dat we via de kracht van de grote protestbewegingen en hun miljoenen aanhangers bekendheid zullen krijgen.

Natuurlijk hebben de protestbewegingen zelf geen zin om de zachte methoden die wij hanteren te gebruiken, maar anderzijds hebben ze zelf geen oplossing: banken beroven, zoals de Bolsjewieken of de Fransen dat deden, tijdens de revoluties?

Dus wat kunnen wij doen? Als het gaat om vrije, democratische landen, moeten we gebruik maken van de parlementaire stelsels en hen vragen om voor een bepaald lid te stemmen, omdat protesten op straat nooit tot iets goeds hebben geleid.

Het punt is, dat het hier om een totaal andere kwestie gaat. Als het ooit zo was, dat protestbewegingen een soort katalysator voor sociale, economische en sociaal-politieke processen waren, op het huidige moment is dat niet zo. Men kan nu niets bereiken, want we hebben een situatie bereikt die niet gekatalyseerd kan worden.

De overheid kan niets beginnen. Je kunt hen niet dwingen om beslissingen te nemen. De politieke taart kan iets anders verdeeld worden, waardoor sommigen een voordeeltje krijgen, leiders van protestbewegingen omgekocht kunnen worden, of iets dergelijks, er kunnen hierbij veel methoden toegepast worden.

Het belangrijkste is, dat noch de overheid, noch de protestbewegingen, iets concreets kunnen aanbieden – zelfs als het nog niet goed uitgewerkt zou zijn – waarmee de protestbewegingen ons sneller zouden kunnen leiden tot een punt waar iets nieuws geboren zou kunnen worden. Hier kan niets geboren worden. Dus ze begrijpen dat er, behalve door “Geef me!” te schreeuwen, niets gedaan kan worden. En de overheid heeft niets om te nemen of te geven.

We hebben een situatie bereikt, waarbij alle landen grote schulden hebben. Waar zullen ze het geld vandaan halen? Er zijn niet genoeg fondsen voor iedereen. Wat betekent het om te delen? Het betekent: andere uitgaven verminderen. Stel dat er ambtenaren stelen, oké, dan geven ze het gestolen geld uit. Zelfs als je ze in de gevangenis zet en van hen afpakt wat ze gestolen hebben, en je denkt dat er vanaf nu niemand meer zal stelen, zal er niets veranderen. Ik heb het niet over corruptie in bepaalde landen, maar over normale, democratische landen. Het maakt niet uit hoe je het budget berekent, niets zal helpen, omdat we ons in een situatie bevinden, waarin mensen worden ontslagen omdat ze niet meer nodig zijn. Ze zijn overbodig geworden!

Het is niet zomaar een crisis, die kan worden overwonnen zoals in het verleden, door de invoering van nieuwe technologie of door een oorlog. Wij begrijpen dat dit nu niet de oplossing voor het probleem is. Daarom hebben we niet de rol om voor bezuinigingen te pleiten, maar we hebben de rol van leraren, die de bron van de oplossing, die niemand anders heeft, onderwijzen.

Dit betekent dat we aan het hele volk moeten laten zien dat zij geen oplossing hebben. We zien wat er gebeurt met de protestbewegingen: hun pogingen om schijnbaar positieve veranderingen in te voeren, leiden na een tijdje tot het tegenovergestelde resultaat. Bovendien gebeurt dit elke keer opnieuw. Dus het is beter om niets te doen. Wanneer de staat probeert te helpen en begint te zoeken naar reserves om mensen meer te geven, leidt dit uiteindelijk tot hogere prijzen en zelfs nog meer onbalans.

Niemand heeft een oplossing, wij moeten dus voortdurend, aanhoudend en standvastig onze methode aanbieden, totdat we gehoord worden: de methode waardoor een mens zelf zal veranderen en een integraal onderdeel van de integrale maatschappij zal worden. Dan zullen we in staat zijn om onszelf, de samenleving en de natuur in evenwicht te brengen en wij zullen een alomvattende harmonie bereiken.

From a “Talk on Integral Upbringing” 5/21/12

Filed under: Crisis, Educatie, Integrale Opvoeding, Wereld | Add Comment/Ask Question→