Ik ben optimistisch. Ik denk dat we op een mooie manier vorderingen maken. Ik oefen steeds meer druk uit, maar ik ben steeds weer blij als alles zo snel wordt onthuld.

We moeten onze verwondering en vreugde behouden en geen plaats bieden aan droefheid. Zelfs gebrek aan tevredenheid kan alleen voortkomen uit geluk en verlangen naar iets groters. Met andere woorden: we moeten blij zijn met het verlangen dat in ons brandt, en zelfs als we geen verlangen hebben, moeten we er blij mee zijn dat we dit voelen en begrijpen. Als een mens zich met spiritualiteit verbindt, al is het maar een beetje, is hij al op weg. Men kan kritiek hebben en slechts even verdrietig zijn, om daarna meteen weer terug te keren naar geluk en vastberadenheid.

Alles in aanmerking genomen (ondanks het feit dat dit onmogelijk is), staan we op het punt van verlossing. Zelfs Baal HaSulam schreef hierover, en dit is vandaag de dag nog meer op zijn plaats, na zo’n lange tijd, nadat er zoveel inspanningen zijn gedaan.

Ik weet zeker dat we nu door een prachtige periode van voorbereiding gaan voor de doorbraak, die op elk moment kan plaatsvinden. Dit is niet zozeer afhankelijk van de evenementen die we willen gaan organiseren.

Wij houden een prachtige, sterke verbinding in stand. De conventie heeft nieuwe koorden van verbinding gevormd tussen alle groepen, en ondanks de fysieke afstanden verspreidt de warmte zich al onder ons. Er is al een punt gevormd, dat ons samenvoegt en voorheen niet bestond. Dit is al het begin van de spirituele Kli (vat of verlangen), dat ons zal ondersteunen en redden.

We zullen de moeilijkheden overwinnen en zo nieuwe inspanningen toevoegen aan dit punt – en we zullen geboren worden.

From the Talk during the Meal 12/17/2011

Filed under: Uncategorized | Add Comment/Ask Question→