Het probleem ligt in het feit dat we niet begrijpen hoe ver we zijn verwijderd  van de eigenschap van geven. Elke kleine handeling brengt ons een stapje dichterbij het Doel. Zo komen we verder op dit pad, millimeter voor millimeter, en er kan geen enkele millimeter overgeslagen worden.

Het pad is nu voor ons verborgen. Tijdens deze maaltijd, bijvoorbeeld, gaan we door zo’n 20 à 30 millimeter Reshimot (herinneringen). Dit zijn er veel, maar niemand is zich ervan bewust. Zo zal het blijven tot we de ingang tot de spirituele wereld bereiken. Dan pas zullen we het voelen.

Nu is het, alsof we op weg zijn naar Madrid via een autoweg zonder verkeersborden en we weten niet hoeveel tijd we nog moeten reizen. Zo is het van het begin tot het einde van de reis, tot ik Madrid bereikt heb. Er lijkt onderweg niets te gebeuren, steeds dezelfde autoweg, bomen en landerijen.

We realiseren ons niet hoeveel kleine handelingen we elke seconde verrichten, die samen onze vooruitgang bepalen. Het is niet bij toeval dat er geen wegwijzers en kilometerborden langs de weg staan. De bedoeling hiervan is, dat een mens gaat leren om te genieten van de reis zelf. Als je dichterbij geven komt, moet je zelfs in de duisternis vreugde ervaren. Anders eis je een beloning.

Om deze reden moet een mens niet wachten op het einde van de weg: er is geen einde. Het pad eindigt wanneer je voor jezelf besluit: “Ik heb geen bestemming. Ik ben tevreden met wat ik heb. Het enige wat ik wil is vreugde beleven aan geven.” Je ontvangt de beloning als je ermee stopt deze op te eisen, dit betekent dat je het Doel bereikt hebt.

From the Talk during the Meal in Madrid 6/3/2011

Filed under: Innerlijk Werk | Add Comment/Ask Question→