Het antwoord is simpel: Het komt omdat spiritualiteit tegenovergesteld is aan ons, onze essentie, onze egoïstische natuur. Egoisme regeert over ons, we willen het vervullen. Vandaar dat uit alles wat ons omringt, we alleen de dingen zien die we willen zien met ons egoisme: iets leuks of hooguit iets bedreigends.

Dit is de reden waarom iemand die de wil heeft om de bovenwereld te onthullen, maar onopgemerkt blijft in zijn egoïstische verlangen, zich moet reconstrueren. Om deze reden is de omgeving cruciaal voor een persoon: Het helpt hem om zijn waarneming te herbouwen, om zich af te stemmen op het belang van het waarnemen van wat onaangenaam is voor het egoisme, tegenovergesteld aan het. Dan zal iemand in staat zijn te getuigen van een bredere wereld die hem of haar altijd heeft omringt. Het wordt de spirituele wereld genoemd en het bevindt zich boven het egoisme.

Het lijkt dat onze opvattingen het resultaat zijn van onze ervaring, maar ze zijn het resultaat van de hoeveelheid aan informatie die handig is voor onze egoisme. En het maakt geen verschil wat ze zeggen, waarheid of leugen: Voor ons is de waarheid wat samenvalt met onze mening- het egoisme.

We kijken altijd alleen wat onze mening ondersteunt en verwerpen wat zich daartegen verzet.
Uiteindelijk vormen we onszelf en wensen we ons niet te veranderen. Alleen het lijden, de pogingen om de zin van het bestaan te vinden, en een sterke spirituele omgeving, de groep, zullen iemand helpen om iemand objectief te worden, om de egoïstische waarneming te helpen vervangen met de waarneming van zijn omgeving (de mensen die het zelfde spirituele doel nastreven).En dan zal de bovenwereld die altijd rondom hem heeft bestaan zich voor hem openen!

Filed under: Innerlijk Werk | Add Comment/Ask Question→