Vraag: We zien dat de mens een roofdier is. De hele zin van zijn bestaan is om zijn buurman te verslinden en zijn eigen doel te bereiken. Als we een gemeenschappelijke garantie stelling bereiken en de wereldbevolking toeneemt tot 20 à 25 miljard, hoe zal dit alles dan daadwerkelijk plaatsvinden?

Antwoord: Wat zou het probleem moeten zijn als je 20 miljard mensen hebt? Stel je voor dat het allemaal familieleden van je zijn en je voelt dat jullie een eenheid zijn. Het hindert je totaal niet dat ze samen zijn met jou. Integendeel, jij verandert jouw houding tegenover hen: je voelt je goed als ze allemaal zo dicht mogelijk bij je zijn.

Vervolg vraag: Maar wat gebeurt er als er geen grenzen zijn?

Antwoord: elke persoon maakt een limiet op zichzelf. Stel je voor dat een moeder twintig miljard kinderen heeft. Maakt dit aantal haar uit wanneer ze alles heeft wat ze nodig hebben?
Ze bestaat in de wereld van Oneindigheid, namelijk, in de wereld van het absolute Licht, van voldoening, vervulling en overvloed.

Natuurlijk is het moeilijk om je voor te stellen hoe een mens verandert. Maar als je naast je geliefde bent en je echt van hem houdt, zonder enige berekening, wil je de hele tijd bij hem zijn. Je wilt altijd zo dicht mogelijk bij hem in de buurt zijn.

Wat zou dan het probleem zijn met het hebben van 20 miljard geliefde mensen? Je zult niet het gevoel hebben dat er twintig miljard mensen zijn. Je zult voelen dat ze allemaal samen met jou zijn. Deze staat is de meest wenselijke en comfortabele toestand.

In werkelijkheid splits je ze niet op in 20 miljard, maar er is slechts één jij. Dit noemen we integratie.

Ons obstakel is een psychologisch probleem. We kunnen ons niet voorstellen hoe dit plaats zal vinden. We denken dat we in lichamen bestaan, maar wanneer we gemeenschappelijke garantie bereiken, zullen we in plaats van de lichamen, ieders innerlijke potentieel voelen.

From the 2nd lesson of the Berlin Convention on 1/28/11

Filed under: Congressen | Add Comment/Ask Question→